Deel 3
De Maas had dan toch haar tanden laten zien, en er moest veel veranderen, want dit mocht nooit meer gebeuren. Maar zoals zeker is dat de mens ooit zal uitsterven en de aarde niet meer om haar as zal draaien, ook zo zal de Maas ooit terugnemen wat van haar is, de natuurlijke loop en uiterwaarden. Voor Roosteren en andere maasdorpen betekende dit dat er niet meer gebouwd mocht worden in de uiterwaarden en dat er een plan ontwikkeld werd om mens en dier te beschermen en waar natuurlijk ook nog geld mee verdiend moest worden. Door het gekibbel hierover gingen er 2 jaren voorbij en de Maas klopte weer aan de deur. Hoe kan dit nou? De waterstanden hadden hun normale peil bereikt en er bestond toch helemaal geen gevaar. Tja, maar onze Belgische buren, die hadden niet zolang gekibbeld over mooie plannen maar gewoon een hele dikke betonnen kademuur opgetrokken, met als gevolg dat het water in plaats van 2 kanten maar één kant kon uitwaaieren………..en dat was weer toevallig richting Roosteren.
Alweer rukte leger, brandweer en Duitsers uit, maar nu om een hoge, lemen wal rondom Roosteren te leggen. De Maas werd inderdaad tegengehouden, maar de volgende tegenslag diende zich aan. De klei voor de wal was afkomstig uit een inklinking depot en bleek vervuild te zijn….. en alweer verbleven mijn ouders met de Kerst bij ons en kwam het gekibbel op gang tussen milieugroepen, landschapsarchitecten, de politiek, grindmaatschappijen, boeren en gelukkig ook onze Belgische buur.
Uiteindelijke werd “de Grensmaas” geboren, een ambitieus plan dat veiligheid zou brengen, geld zou opleveren door grindwinning en van de gebieden rond de Maas een groot natuurgebied zou maken , en wel 15 jaar in beslag zou nemen. De dijken werden verhoogd en jaren lang lag alles er lelijk en troosteloos erbij zonder mooie begroeiing en zicht op verbetering. De boeren moesten hun grond afstaan en alles werd terug gegeven aan de natuur. Wat miste ik de gele graanvelden en de groene vette weides met mooie koeien. De koeien werden vervangen door oerossen en 5 wilde paarden, en inmiddels loopt er een ontembare kudde van wel 60 paarden rond!
3 jaar na de watersnoodramp hebben wij het huis gekocht van mijn ouders en hebben met hun samen nog 13 jaar geleefd in de “gevarenzone”. Elke keer als het waterpeil steeg voelde we weer die spanning en ging vader voorraden inslaan en alles klaar zetten en deze keer zou hij “zeker blijven”!
In december 2013 was het 20 jaar geleden en mijn ouders zijn er niet meer. Op hun graf prijkt een grote Naamse steen die als laatste onderdeel van het Grensmaastraject werd opgebaggerd bij de brug van Maaseik . Tijdens de oorlog hadden de Duitsers de brug opgeblazen en al die jaren was de steen bewerkt en gepolijst door het stromende water, verder niets mee gedaan alleen heel simpel hun beider voornamen in gebeiteld.
In Roosteren is de Maas nog altijd de baas! Ze heeft teruggekregen wat van haar was. De boeren en de bedrijven, op enkele uitzonderingen na zijn verdwenen. Heel sporadisch mag er gebouwd worden, en dan alleen in de kern van het dorp. De uiterwaarden worden bevolkt door alles wat wild is. ’s Winters overwinteren er duizenden ganzen afkomstig uit Rusland, je ziet er aalscholvers, reigers en soms een verdwaalde ooievaar. Vossen en reeën zijn na 100 jaar teruggekeerd en inmiddels is de bever ook al gespot.
Maar al die natuur heeft één heel groot nadeel, nergens, nee nergens mag ik mijn hond loslaten!
En toch indien de mogelijkheid mij (ons) het bied wil ik de oevers het nu ruige gebied bewandelen, het water en gevaar van de natuur bezien , als jonge chiro vriend zijn we enkele week-ends in Smeermaas(België) gaan kamperen we konden er bijna de maas overwandelen zo rustig en vredevol lag ie er te zonnen , onbegrijpelijk hoe het tij dan ook zo vreedzaam kan keren , Jeanny bedankt voor je verhaal, een verhaal met een boodschap en tal van bedenkingen ,en toch, en toch blijf er naar uitkijken
Je hebt dit tekstuele drieluik prachtig beschreven Jeanny…ik was een beetje achterop geraakt met lezen, maar ben ’t nu met veel plezier aan het inhalen…
Heel mooi verhaal. Indrukwekkend. Kan het me ook nog herinneren. Een gedeelte van het Belgische Elen is toen ook ondergelopen. Waar ik nu woon gelukkig niet. We liggen schijnbaar iets hoger.