Met Lennaert ben ik vandaag naar Scherpenheuvel geweest. Rondom de bedevaartactiviteiten ligt een mooi wandelgebied.  Hera de moeder van Lennaert was ook aanwezig. Hoewel ik niet kan zeggen dat ik eerder gemerkt heb dat daar enige herkenning is, voelde hij zich wel op zijn gemak als zij in de buurt bleef, en moet ik concluderen dat hij haar weldegelijk herkent. De rest van het hondengezelschap vond hij maar niks en dat liet hij mopperend weten en werd ik naar de staart van het peloton verbannen. Het groepje wandelaars was niet zo groot en ik miste toch een aantal bekende gezichten, en heb ik me tijdens de wandeling vermaakt met de omringende natuur en geprobeerd wat plaatjes te schieten. Hera dook natuurlijk een vieze stinkbeek in maar ik was te ver achteropgeraakt om foto’s te maken. Maar ruiken kon ik haar wel!

Dat hemd! Waar heb ik dat meer gezien?

Vandaag eens orde gebracht in mijn hersenen…..dat wil zeggen op de harde schijf van mijn PCtje!

Pas een jaartje oud en al helemaal vervuild met foto’s, downloads,  muziek, filmpjes, bitstrips, digideals, handig jatwerk, ontwerpen, snelle schetsen, drentelarijen, soundbite ‘s, hersenspinsels, mails vanaf 1990, dierbare herinneringen, kleine gebaartjes………help ik loop over!

Bij zo’n grondige voorjaarsschoonmaak komen de herinneringen weer naar boven en na een paar uur stoeien had ik de foto verzamelingen alweer op orde en heb er wat leuke muziekjes onder geknald. Vandaag onze drentenwandeling in Vosselaar begin dit jaar: Klik hier!

Chris heeft de filmpjes die hij tijdens de terugkomdagen gemaakt in een net formaatje gegoten, en bijten we de spits af met Zevenaar!

Morgen ga ik op bedevaart……en neem Lennaert mee, dus dan zal ik vast weer iets over drenten te melden hebben!

Eén paar jaar geleden is er ergens een plan ontstaan om met Ton, Manuela en dochter Katelijn op vakantie te gaan naar Malaga, maar het kwam er nooit van omdat de mannen niet gelijktijdig vakantie hadden, de kinderen moesten voetballen, duiken, op kamp, communie doen, pup aangeschaft, arm gebroken, enz.
Dit jaar moest het gebeuren. Jupiter passeerde Venus aan de linker kant en we wilden toch niet wachten op de komeet van Halley, want dan zou het pas 2061 worden!
Zo gezegd, zo gedaan! Maar er moest wel rekening gehouden worden met een lange wensenlijst en viel Malaga af!

Lekker temperatuurtje, honden moeten mee, WiFi, zwembad, cognachuizen, fossielen zoeken, wandelen, privacy, badkamer, watertje voor de honden in de buurt, betaalbaar, schoon en fris, pretpark, lekker eten, goede wijn, rust!!, winkels, massage….

Perfect!

En zo ging dat nog even door. Aan mij de mooie taak om een voorstel te doen! Nu zijn we vorig jaar in Poitou-Charentes geweest en wisten we uit ervaring dat een aantal van onze wensen makkelijk in te vullen waren, maar helaas kwam een kink in de kabel en moesten er nieuwe keuzes gemaakt worden, en ja hoor KEUZESTRESS!. Fanatiek zocht ik naar alle mogelijkheden, maar “met honden, en WiFi, en zwembad”, dan wordt de keuze tot nihil gereduceerd…

Zelf heb ik maar 2 wensen: tuin en huis Drentenproof en voor mijn slapeloze nachten een omgeving en terras waar ik zomaar in een “niets verhullend negligé” naar de opkomende zon met een kop koffie kan kijken!

Ieder boerendorp in het departement Charente heb ik digitaal bezocht en stuurde mailtjes in mijn beste Frans en Engels over  “Les Chiens” en “The dogs”, maar ik had niet veel succes, maar in plaats van mededogen van mijn reisgenoten werd de wensenlijst zelfs opgeschroefd…. privacy, draadloos, reiki behandeling,  vers stokbrood, twee badkamers, echt wel betaalbaar…

Maar toen passeerde Jupiter Venus aan de rechter kant en besloot ik uit te wijken naar een ander Departement, nl. Deux Sèvres en bingo…. Iedereen blij en we kunnen niet wachten. Maar toen melde zich Eva, Lana en Steven en weer moesten er plannen gesmeed worden voor nog een hondse vakantie dit jaar, en weer een riedel met wensen, overload aan informatie en “keuzestress” maar niet heus!

Life is beautiful!

https://www.youtube.com/watch?v=4Aq6LWydMw0

Mijn kapster heeft een hondje, een “Lilo en Stitch” hondje.

Claudia, want zo heet mijn kapster informeert altijd naar mijn honden en 7 maanden geleden vertelde ze blij dat er een hondje in bestelling was. Aangezien ze altijd liefdevol over de Dobermann van haar ouders praatte, nam ik automatisch aan dat haar eigen hondje in bestelling ook een Dobbermann zou zijn. Maar dat was niet zo! Ze ging voor een Franse buldog.

“Ahhhh” zei ik!  Een “Lilo en Stitch hondje” “Korte neus, hele grote ogen, oren rechtop, geblokt uiterlijk, een grote smile van links naar rechts!” en vervolgde “dat is een Alien die in Honolulu op de aarde is gevallen en door Lilo is geadopteerd en iedereen denkt dat het een blauwe hond is……”

In die spiegel zag ik dat Claudia even stopte met frunniken aan mijn haar en iets wilde zeggen,  maar ze bedacht zich, waarschijnlijk regel 1, dag 1,  geleerd op de kapper school: “ Altijd je klanten gelijk geven en altijd meepraten”!

Een Stitch hondje!, daar had ze nog nooit van gehoord, het was toch echt een Franse buldog, maar ze zou wel eens googelen.

Een paar weken later mocht ik Teddy, want zo heet ze, live bewonderen. Het was een klein zwart komisch hoopje hond, superlief en ondeugend. Vorige week had Claudia een bench in de aanbieding en we hadden snel via Facebook een “deal”. Ik ging de bench ophalen en Teddy stond me al bij de deur op te wachten. Als een propeller draaide ze om me heen en beet in mijn schoenen. Oef! wat was ze gegroeid en ze ging voor me zitten en keek me toch wel erg brutaal in de ogen alsof ze wilde zeggen “Ik ben een Franse Buldog, en zeker geen Alien”

Teddy ik neem mijn woorden terug!

In Numansdorp onder de rook van Rotterdam woont Lobke, zusje van Lennaert en dochter van Cartouche. Ik kende maar één Lobke en dat was Lobke uit Sil de Strandjutter, gespeeld door Monique van de Ven. En laat ons Lobke daar op de een of andere manier trekjes van hebben, quasi onschuldig alle mannen gek maken!
Ze heeft al heel lang “vaste verkering” met Nelson, maar ze woont al twee jaar samen met Siebe en maakt hem wijs dat dit normaal is!

Zij was de “eerstverkorene” uit het nest van Hera en Cartouche!
Karin en Jan P. , want zo heten de baasjes, waren in blijde afwachting van een pup, en ze gingen voor een “bruin” teefje!
Maar ze hadden geen rekening gehouden met de “witwas” praktijken van Cartouche en was dat even schrikken en wennen, zo’n “wit” nestje bij de fokkers.

Lobke was één van de bruinste teefjes en wisten zij dus al in vroeg stadium dat dit hun hondje zou worden en kreeg zij het paarse bandje toebedeeld, Karin haar lievelingskleur. Dit bandje is inzet geweest bij een complot dat zich ontwikkelde rondom een bepaald persoon, maar ik dwaal af, en in een periode met weinig inspiratie kan ik hier nog wel eens op terugkomen!

Karin en Jan P. zijn baasjes waar een hond zich nooit bij hoeft te vervelen. Er wordt volop gewandeld, getraind, brede wateren overgezwommen, veldwerkworkshops, uitjes, vakanties….en allemaal in het teken van Lobke en Siebe!

Lobke is een eigenwijze tante maar al een grote dame aan het worden als het met de jacht te maken heeft. Voor bepaalde zaken neemt ze zich de tijd, en zelfs een time-out, maar als ik de foto’s bestudeer die Karin regelmatig publiceert op haar blog zie ik een gedreven mooie drent, die je er weer aan herinnert dat we te maken hebben met een hond uit de rasgroep 7.

Nee Lobke is zeker geen tutje en heeft talent voor de jacht en dan met name de verwaaiing. Vorig jaar hebben we een aangename dag mogen bijwonen tijdens een VeldwerkWorkshop in de Hoeksche Waard en wat hebben we genoten en gelachen!

Blog: http://blog.seniorennet.nl/karin1953/

Binnen het blog van Karin is er ook een link gelegd naar “Volg de Vos” en kun je met 3 camera’s het dagelijkse leven van een vossenfamilie volgen. Een paar weken geleden zijn er jonge vosjes geboren!

Heel lang geleden was ik helemaal weg van de serie “Belle et Sebastien”. Midden jaren 60tig is die serie, bestaande uit 13 delen zondagsmiddag uitgezonden en herinner ik me nog de zwart-wit beelden, de mooie muziek, de grote witte hond Belle en het eenzame jongetje Sebastiaan! Het was een Franse serie die dan wel werd ondertiteld, maar ik kon nog niet eens lezen….en toch…..elke klank, elke lettergreep, elke beweging, elke muzieknoot en elk beeld zat helemaal vast verweven in mijn hersenen. Jaren lang wachtte ik op herhalingen en hoopte dat de Franse Belg mijn redding zou zijn en ploos elke week de tv programmering na in de hoop de verlossende aankondiging te zien, maar helaas!

Vele jaren gingen voorbij totdat het World Wide Web zich ging vullen, maar de Franse moesten nog een taalbarrière overwinnen en kwamen wat langzamer op gang met spuien van allerlei informatie via het WWW, dan de Angelsaksische landen.
Nu weten we niet beter, en halen we hele wereld en nog meer, met onze vingers en toetsenbord naar boven, maar de eerste jaren tikte ik vaak vergeefs de woorden Sebastian, Sebastiaan of Sebastien in.

En ploep opeens was het er en zat ik hele avonden alle beschikbare filmfragmenten, foto’s en muziek te herleven. Telkensweer had ik het muziekje getokkeld op een gitaar en was ik tevreden te merken dat ik maar een paar noten de fout in ging, dat wil zeggen ik ging omhoog en het moest juist omlaag en klonk het origineel nog zieliger, dan in mijn gedachten. Zelfs de lichaamstaal van Sebastien was ik niet vergeten, hij kon altijd zo verongelijkt zijn schouders ophalen, en nu nog als iemand dat doet valt het mij direct op!

https://www.youtube.com/watch?v=d3q0vE0C9ig

In 2012, bijna 50 jaar later is het verhaal opnieuw verfilmd en zit ik weer te wachten totdat de film de Nederlandse bioscopen aan doet, maar dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren en moet ik wachten op de DVD versie. De trailer is veelbelovend en ze hebben zelfs de muziek weer hergebruikt, want wat goed is moet je niet vervangen.

https://www.youtube.com/watch?v=BkeEHJQP5Os

Weer zullen kinderen in de ban raken van de brutale, vrijgevochten Sebastiaan en de grote witte, ruige Belle en het gevoel van onvoorwaardelijke liefde!

Ook nu lopen ze overal rond, de jongetjes, de meisjes, de Sebastiaantjes en dat levert altijd mooie plaatjes op!

Christian et Cartouche

Laurens et Lobke et Maral

Lina et Maral Jee

Wij zijn al een tijdje lid van de Belgische vereniging van Drentsche Patrijshonden en gaan geregeld met de honden gezamenlijk wandelen. Vorig jaar liepen we in mei mee met de Pinksterwandeling en het was modder, modder en modder!
Paasmaandag gaan we voor de  Lentewandeling naar Scherpenheuvel, maar blijkbaar niet voor de eerste keer. Gastschrijver Jan praat ons even op zijn inmiddels bekende manier bij, en meldt dat het precies 5 jaar geleden is, en we ongeveer dezelfde wandeling gaan maken!

“Je weet dus wat je ongeveer kan verwachten. Zelden heeft het trio Belle, Hera en Heros harder gestonken als op het eind van die wandeling . En dan waren ze al eens afgespoeld met de tuinslang die ons bereidwillig ter beschikking was gesteld door een hobby tuinier die juist zijn sla plantjes aan het gieten was”

Een rode draad in zijn verhaal is dus ook modder, en iemand is toch wel erg geïnteresseerd in het feit of het nemen van modderbaden erfelijk is! Oma Belle is duidelijk verzot op “pratsj”, Cartouche helemaal niet en die gaat amper het water in. Moeder Hera weet ik eigenlijk niet, maar Lennaert, “die kan er wat van”. Hij is gek op water, en het maakt hem niet uit of daar leem, kroos, algen of mest in drijft. We zullen dan ook tijdens onze vakantie een opblaasbaar kinderbadje moeten meenemen, zodat hij lekker kan spetteren!

Belle “Pratsj”

Onderstaand bericht is ook gepubliceerd op het  Bas & Belle blog , 13-04-2009  http://blog.seniorennet.be/bas_en_belle/

Komt dat nog ooit goed ?

We hebben er zwaar onze twijfels over, als je die foto’s bekijkt en je stelt je voor wat een geur ze verspreiden, dan zeg je neen dat komt “vanzeleve” niet meer goed.
Akkoord, ze hadden toen al meer dan acht kilometer in de pootjes (bazenkilometers, Drentenkilometers is x 3) maar dan de smerigste, stinkendste, meest vervuilde riool van gans het Hageland uitkiezen om verfrissing te zoeken, dat was ‘er iets over’ volgens de baasjes.
’t Baasje weet niet wie de eerste duik genomen heeft, maar Belle zal wel niet ver uit de buurt geweest zijn, zoveel is zeker. Dat ze dan die pup’s ook nog meesleurt in het stink avontuur is aan te nemen maar uiterst verwerpelijk. Ze hebben zich weer van hun vuilste kant laten zien die “Faes’endrenten”.
’t Baasje kan verstaan dat je als Drent soms een beek moet oversteken. Maar waarom moet die beek dan in de langs richting over meer dan 150 meter omgewoeld worden ?

Maar zoals steeds dient er zich een oplossing aan. Gewoonlijk is dat een vijver, nu waren het een bereidwillig hobby tuinder koppel die hun jonge sla plantjes aan het besproeien waren die hun medewerking verleenden om toch de grootste vetlapperij weg te spoelen.
Het vuil was er dan wel uit, de geur is grotendeels gebleven. Deze morgen toen we bij het ontwaken in de living kwamen deed de geur die er hing ons direct herinneren wat de activiteit gisteren geweest is. Iemand die hier nu binnen komt gaat onmiddellijk vragen of we problemen met de riolering hebben.

 Belle

Maar met die moddergenen van oma Belle is niets mis want vlak voor publicatie van dit bericht bereikte me het nieuws dat haar zoon Kiet van 3 jaar dit weekend tijdens de internationale Hondenshow in Antwerpen de volgende kwalificaties heeft gehaald: 1U, CAC, CACIB en BOB. Beter kan niet!! Proficiat Kiet, Fien, Katia, Jef en Luc!
Jeanny

Ruimschoots op tijd vertrokken we gisteren naar Turnhout voor een “Workshop Zweetwerk beleving”  bij “KC de Wieltjes”.

In Turnhout centrum waren we nog nooit geweest maar dit was ook niet de bedoeling, maar daar dacht onze TomTom anders over, en we belanden  dus wel in het centrum, door een winkelstraat op een markplein bij een kerk! Centraler kan het niet! Ons slim telefoontje bracht redding! Nu stroomt er water door Turnhout, niet door een sloot maar door een kanaal en wat denk je…de brug staat open. 13 minuten zit ik ongeduldig in de auto te wachten en Chris gaat ondertussen de toerist uithangen en foto’s maken, net alsof er in Nederland geen kanalen en ophaalbruggen zijn!  Ondertussen had Hilde, onze drentenvriendin met Lando,  en shopmaatje voor die dag, zich ook telefonisch gemeld. Zij was natuurlijk wel op tijd want zij woont in Oud-Turnhout……maar zij had vergeten haar hakkenschoentjes te verwisselen voor stevige wandelschoenen en moest weer terug naar huis racen. Hé, hé eindelijk was de brug dicht en er stonden maar 2 auto’s voor ons. Nu had ik al gezien dat we gelukkig aan de juiste kant van de brug stonden met de witte pijl omhoog, maar daar had een bepaalde groep fietsers geen boodschap aan. Nu wil ik niet aan leeftijdsdiscriminatie doen maar het was een groep met een hoog “E-Bike* gehalte” en brutaal namen ze bezit van de brug en moest ik die grijze golf ook nog laten voorgaan en gingen nog eens 4 kostbare minuten verloren.

Veel te laat kwamen we dus op de plek van bestemming aan en stond Hilde ons verwachtingsvol met de juiste schoenen op te wachten.

Wat had de Workshop Zweetwerk voor ons in petto?  Het zweet moet je niet al te letterlijk nemen, want het gaat hier om bloed van wild. Je hond wordt op een spoor gezet en moet via verloren bloed en angtzweet via de hoeven van een gewond dier bepalen waar het dier naar toe is gerend of waar het zich verstopt. Het kan gaan om een hert, ree, moeflon of everzwijn die betrokken is geweest bij een botsing met een auto, of een schot van een jager dat niet direct doeltreffend is geweest. Het hoofddoel is zo’n dier zo snel mogelijk op te sporen, en verder lijden te besparen. Van de hond wordt verwacht dat hij weet waar hij mee bezig is, zich niet laat afleiden door andere sporen van dieren, of geluiden uit de omgeving en gericht te werk gaat. Hij moet rustig naar de plek gebracht worden waar de aanrijding is geweest of het schot doel heeft getroffen. Deze rust is nodig zodat de hond ook echt weet wat de bedoeling is en dit kan vertalen naar dadendrang. Geen verwarring, niet afwijken, concentratie, en dit soms kilometers lang.

We wisten niet wat we van Lando en Lennaert konden verwachten omdat het toch wel 2 onrustige baasjes zijn! Nog voordat Lennaert aan de beurt was hadden ze al hem het etiket “stuiterbal” opgeplakt. Maar deze “stuiterbal”  liet even zien hoe het moest, en pikte in mum van tijd het spoor op en met drentenijver en lange passen had hij snel het gewonde everzwijn, en deze was wel erg gewond, want er was alleen nog maar een poot van over, gevonden. Zijn ijver ging nog verder door netjes de poot op te pakken, naar me toe te komen en al zittend voor me de poot aan te bieden.  Van de instructrice mocht hij toen zelf de gevonden buit het bos uitdragen en laten zien aan de toeschouwers. Ook Lando liet zien dat hij uit het juiste drentenhout is gesneden en konden wij alleen maar heel tevreden zijn over de prestatie en talent van onze honden.

Voordat we naar huis gingen zijn we bij Hilde, Nico en Lando een “Bels smoske” gaan eten. Hier hadden we nog nooit van gehoord, maar het bleek dus een stokbrood te zijn proppie vol belegd met ham, kaas, tomaat, komkommer, ei, gemalen peen enz.. Bij de eerste hap springen alle ingrediënten uit je stokbrood en laat daar nu de naam vandaan komen, morsen…….smorsen….smosren…..smoskeren…..smoske….!  Kunnen jullie het nog volgen?

*Elektrische fiets!

Gisteren kwamen  Saku en Yvonne, Lennaert met een bezoek vereren. Dit keer was moeder Kari er niet bij en ook Cartouche zat al in de benche toen ze arriveerden, maar wist toch even te ontsnappen om indruk te maken op dit jonge ding.
Zijn blijdschap omdat er weer een teefje in de tuin rondliep was van korte duur, en werd hij weer veilig opgeborgen in de benche maar nu met slot erop!
Het lag in de planning om over de dijk naar de Maaseiker brug te wandelen en weer terug. Tegenwoordig lopen overal wilde paarden en koeien en dat heeft wel z’n charme, maar honden mogen dus bijna nergens los rennen.  Gelukkig wel het eerste stukje Maasdijk via Kokkelert naar de strekdam, die de oude Maasdijk verbindt met de “Schans”.

De strekdam ligt weer in een gebied waar de honden aangelijnd moeten blijven, maar aangezien het zonnetje scheen, het verse gras en de bloemetje overal uit de grond schoten, de Maas al helemaal is teruggevallen in haar zomerbedding en de paarden op zo’n 300 meter stonden te dutten in de zon, besloten we Saku en Lennaert toch maar los te laten. Gelukkig zijn honden net als kinderen en kozen ze voor pootjebaden en lieten de paarden links liggen. Ze hadden het reuze naar hun zin! In het water, uit het water en elkaar lekker nat spetteren. Onder de dijk hebben ze een betonnen tunnel aangelegd om het kwelwater af te voeren en dit leek ons wel een aardig plekje om wat rond te hangen, wat foto’s te maken en proberen de honden zover te krijgen dat ze door de tunnel zouden gaan.

Saku en Lennaert waren zo enthousiast en rende zo hard door de smalle tunnel, dat de camera’s en de flitsers de actie bijna helemaal niet kon vastleggen, maar het heeft toch wel wat niet alledaagse foto’s opgeleverd, maar dan wel niet super belicht! https://www.youtube.com/watch?v=GrDK0UoAkfY

Lennaert heeft soms de neiging om hard en ver weg te spurten, maar nu bleef hij netjes in de buurt van zijn meisje, kwam terug op commando, en wachtte netjes bij het klaphek. Ik zag wel iets wat me toch verontruste. In huis maakt hij alle deuren open, niet springen en dan toevallig op de deurkruk vallen, maar net als die velociraptors in Jurassicparc, helemaal doordacht, en met een poot rustig en zachtjes de deurkruk naar beneden drukken en de deur naar zich toe trekken. De zware klaphekken vallen door de zwaartekracht dicht en als ze niet geforceerd zijn zullen ze dus altijd sluiten, maar toen hij samen met Saku voor het hek zat te wachten totdat wij dan ook eindelijk arriveerden zag ik hem al proberen in zijn typische deuren openmaak houding hoe hij deze puzzel moest oplossen….

Weer thuis aan gekomen kon Cartouche zijn geluk niet op “Hoi een meisje”. Saku zag wel iets in deze ouwe heer met grijzende slapen, kraaienpootjes en brede grijns en dacht een spelletje te spelen. Na wat uitdagende capriolen, en Cartouche zijn niet mis te verstane reactie hierop, vond ze het opeens niet meer leuk, en dat liet ze dan ook royaal weten. Met z’n drieën hebben ze nog wat door de tuin gedarteld en sneller dan verwacht ging Saku weer naar huis.

Ook ontmoeting numero 3 heeft bevestigd wat we al wisten “een goed stel die twee”
(Foto’s Yvonne Franssen)