aug 15

De orde van de dag!

IMG_3427 (800x533)Onze twee drenten venten zijn weer tot rust gekomen. De geurtjes van Saku zijn door de regen weggespoeld en verwaaid door de wind. Cartouche ging als een dolle man te keer nadat ze was vertrokken “WAT!???!!  Is er  een mooie gewillige vrouw hier geweest terwijl ik opgesloten zat in de bench!!” Overal moest hij ruiken en krabde de grond open om dan boven de los gekrabbelde aarde als een verslaafde te blijven hangen en snuiven. Urenlang liep hij als een “hound dog” met de neus aan de grond door de tuin te rennen. En ook Lennaert werd uitgebreid besnuffeld op plekjes die enigszins met Saku in aanraking waren geweest. “Mijn zoon die naar de vrouwen ruikt???” Hij was duidelijk in de war. Ik heb ze een tijdje in de gaten gehouden om te kijken of er gedagsveranderingen zijn en of hun vriendschap barsten vertoond, maar dat is niet zo! Lennaert ziet er tevreden en voldaan uit en Cartouche heeft zich inmiddels  in de situatie geschikt maar het eten gaat niet van harte!

 

Hans Noblesse, één van mijn gastbloggers heeft een ongelukje gehad en ligt met een gebroken heup in het ziekenhuis van Heerlen. Hij was bezig met het voorbereiden van een artikel en moeten we hier nog even op wachten!

Hans, beterschap! imageshond

 

 

 

 

 

Verder hartelijk dank voor de vele felicitaties, bloemen en cadeautjes. Ik voel me helemaal….

 

images

 

aug 13

Een warme zomeravond…

Fientje en Sefke!

De 20tiger jaren van de vorige eeuw een warme zomeravond. Het kanaal scheidt Roosteren nog niet van Echt. Een paar jonge mannen lopen van Roosteren terug naar Echt na deelname aan een muziek concours. Ze zeulen de zware koperinstrumenten mee op hun rug. Waarschijnlijk hebben ze wat  gedronken en zijn vrolijk. Ze passeren een eenzame boerderij en besluiten een deuntje te blazen voor de meisjes die voor de boerderij staan. De meisjes laten zich verleiden tot een dansje, zo ook Fientje Henskens en op de klanken “Es war im Böhmerwald” steelt zij het hart van de jonge muzikant Sefke Linssen.

Een paar jaar later zijn ze getrouwd en krijgen 10 kinderen en een dertigtal kleinkinderen.
Uit overlevering weten we dat het zo ongeveer gegaan moet zijn, want ik heb het uit de 2e hand, nl. mijn moeder, dochter van Fien en Sef.

In een vrolijke bui wilde opa nog wel eens de bas-tuba van de muur halen en de melodie bassen want met het verstrijken van de jaren wordt de embouchure minder, en dan riep mijn oma steevast ‘Sef sjei oet, Ich krieg boebbele in mien blood”

Nieuwsgierig ben ik op zoek gegaan naar dit muziekje en……………….nu zijn er vele muzikanten in onze familie, en wordt er veel en vaak geluisterd naar alle soorten muziek, en sommige zijn zwaar klassiek geschoold en georiënteerd, andere zingen de pannen van het dak of beginnen moderne bands. Weer andere spelen hun wekelijke partijen in fanfares, harmonieën en bands of schuimen de jaarlijkse grote muziekfestivals af………maar ik denk dat bij het horen van de klanken van “Es war im Bohmerwald” het duidelijk is waarom Fientje en Sefke toentertijd voor elkaar vielen en stiekem vinden we dit deuntje toch wel leuk. 😉
Ja, zelfs ik voel even de boebbele in mijn Linssen-Henskens bloed!

Zo moet het ongeveer geklonken hebben! Luister maar, en voel de warme zomeravond, 90 jaar geleden! https://www.youtube.com/watch?v=wd997GWFEC4  Ik zie een glimlach!

Beuningerhof te Dieteren

De boerderij. Als je goed kijkt zei je de meisjes in de deurpost staan!

aug 13

Terug in de tijd…..en de toekomst!

Wegens tijdgebrek zou hier bijna geen artikel zijn verschenen, maar mijn altijd overvolle mailbox bood uitkomt! Hierbij een berichtje van Lennaert aan zijn familie uit augustus 2012!

Ooh ja er werd vandaag ook weer gedekt en het verliep allemaal goed. Gisteren en vandaag heb ik toch veel moeten uitleggen over het liefdesleven van honden en heb meermalen gehoord en gelezen: AI!!, AU!!! echt waar??! zielig!!!  iewwwwww!!!! Doet dat geen pijn??? Vragen kunnen hier altijd gesteld worden, en overal is een antwoord op, en zo niet!! dan “maken” we toch een antwoord! 🙂

Jeanny

IMG_3460


IMG_3457

 

 

 

 

 

 

 

1 augustus 2012

Hallo Faeselaars, roedelaars en boffers in Frankrijk,

Wat kan het leven toch lekker zijn “vakantie”, mijn huisgenoten constant in de buurt, kinderen, katjes, logeerpartijen en een fanatiek baasje.

Ja fanatiek, jullie lezen het goed! In eerste instantie was ik het project van mijn vrouwtje, zij ging braaf met mij naar de puppycursus. Nu mijn baasje heeft gezien hoe goed ik ben (ahum) oefent hij elke dag met mij en ook oefeningen die helemaal niets met de cursus te maken hebben. Hij zit nu zelfs te denken aan een jachtcursus om mijn ras en roots eer aan te doen, en het later zo mooi staat op mijn palmaris. Helaas zijn de cursussen hier in Limburg erg dun gezaaid en heeft mijn baasje niet altijd veel tijd, dus als iemand een tip heeft…

Vanmorgen weer stiekem naar boven geslopen. Vrouwtje zat voor de buis naar mannenhockey te kijken (nederland-Belgie, 3-1!) en baasje werkte aan zijn figuur. De poes en kleintjes zaten beneden en de kust was veilig. Ik heb lekker alle kattenvoer opgevreten. Daarna moest ik een boertje laten, en het klonk als Brooumiauw. Toch maar niet te veel  kattestuff meer eten, voordat ik het weet moet ik ook op een erg kleine bak schijten en door een veel te klein luikje naar buiten. Ik ben een beetje aan de dunne, maar dat ben ik zelf schuld. De sneeuwappelen zijn nl. van de boom aan het vallen. Dit is een rare appel die nu al rijp is. Hij smaakt heel fris, maar je kunt ze niet bewaren, je hapt erin en na 5 minuten wordt het al bruin. Ze heten schijnbaar “sneeuw”appel omdat de bomen ook heel vroeg bloeien, ja zelf als er nog sneeuw ligt. Deze wijsheid heb ik van mijn vrouwtje, en die heeft het weer van haar vader enz. Elke dag snoep ik 2 á 3 appeltjes en dat heeft weer zijn uitwerking op mijn darmen……ze zijn zoooo lekker….

Vele neusjes, kwispels en harde poten voor mijn grote familie,

Lennaert

Ps bijgesloten mijn 1e communie “statie”  foto, heel netjes en met gaten gebit, zoals het vrouwtje van Lana, mijn zusje, dat zo leuk omschreef in haar laatste blogverhaaltje

P1110702 (4) (800x745)

 

 

 

aug 10

Dapper!

images (268x188)

Ophoepelen stomme kat!

Onder het afdak heeft een winterkoninkje zijn 2e nestje gebouwd van dit jaar. Eerst dacht ik “hoe kan hij/zij nou zo dom zijn onder het spiedende oog van de katten, de vragende blik van de honden en op armlengte van de mensen!?!”.  Maar dit trotse kleine drukte-makertje heeft er juist wel goed over nagedacht. De vele regenbuien hadden zijn vorige bouwsel doorweekt. De stevige rukwinden hadden het ontwricht en de boevenbende bestaande uit kraaien en eksters deden de rest en zo ging het eerste broedsel verloren.

Het nestje zit stevig ingeklemd tussen de wijnranken, en de katten, honden en vooral het dievengilde hebben er geen grip op. De honden jagen trouwens deze brutale rovers weg en is er sprake van een symbiose.

De honden hebben sowieso een streepje voor want als die in de buurt zijn is het echtpaar rustig. Nu zeg ik wel echtpaar maar dat weet ik niet zeker, want ik zie toch maar één klein vogeltje! Als de katten naar buiten komen dan breekt de hel los. Met veel bombarie en misbaar maakt dat hoopje veren van 10 gram duidelijk dat de katten moeten ophoepelen. Driftig hupt hij van tak naar tak en werkt de katten met zijn stemverheffing op de zenuwen. Ze doen net alsof hij er niet is maar aan hun geïrriteerde zwiep van de staart lees ik hun gemoedstoestand. Het is een klein dapper kereltje of madammeke! Een waardig koninkje en alles is leuk aan hem, zijn temperament, zijn zwarte kraaloogjes en zijn eigenwijze “toep ‘tertje” (vertederend  Limburgs voor kort staartje!)

Hopelijk kan ik hier volgende week melden dat het nestje met succes is uitgevlogen!

Jeanny

IMG_3381 (800x533)

Hier kan niemand bij!

IMG_3389 (800x533)

Ze groeien als kool!

 

aug 09

Dagje Beerse!

P1020103 (800x600)Hoewel we normaal maar één zaterdag, en dan wel de laatste zaterdag van de maand prikken om naar Beerse te gaan voor de jachtgebruikhondentraining, zijn we daar deze keer van afgeweken. Eind juli was verplaatst naar begin augustus en aangezien een aantal musketiers van het eerste uur er toen ook niet bij konden zijn…….was het gewoon vandaag! Dit geeft natuurlijk wel aan dat de honden en baasjes hier heel veel plezier aan beleven anders zouden we ons niet de moeite getroosten om het überhaupt gepland te krijgen.

Vandaag waren aanwezig Karin , Jan P., Maurice, Louis en ik, met de honden Lobke, Siebe, Joris, Gorky en Lennaert.  Nieuw zijn Steven met Lana, maar wat is nieuw? We weten inmiddels dat Lana ook “er eentje is” uit het L-nestje, dochter van Cartouche en Hera en dus zusje van lobke en Lennaert!

Er werd weer hard gewerkt en ik ben nog altijd harstikke tevreden over Lennaert. Alleen het commando “over” kwam vandaag niet bij hem binnen. Voor de rest gingen alle oefeningen goed, zelfs het lopen van de 8! Het vrouwtje maakt schijnbaar de meeste fouten en heb ik een aantal dingen goed in mijn oren moeten knopen om ook hierop te blijven letten. Inmiddels vertrouw ik op Lennaert, die sleept me er wel doorheen! Waar ik hem op het moment niet doorheen kan slepen is zijn argwaan ten opzichte van andere reuen. Dat zal zijn tijd nodig hebben! Karin verraste Lennaert en mij met een zelfgemaakte dummy met een konijnenvachtje. Dank je wel Karin, hij komt goed van pas!

Met Lana en Steven ging het ook netjes en je zag dat Lanaatje genoot van het werken en vooral de zwemoefeningen verliepen super. Nee niet voorzichtig als een juffershondje met hoogopgetrokken pootjes het water in, maar met een reuzensprong met bommetjes effect vloog ze het water in.

We hebben alweer een datum geprikt en Lana en Steven hebben volmondig toegezegd er dan ook weer bij te zijn!

Tevreden zijn we huiswaarts gekeerd en Louis……die bleef achter met de resten vlaai!

P1020113 (800x600)

Zangles voor de 3L’s

P1020099 (800x600)

Karin en Jan zijn altijd op alles voorbereid!

P1020094 (800x600)

Lana zwemt naar Steven toe!

P1020079 (800x600)

Joris en Maurice

Jeanny

aug 07

Ria F.

Opeens had ik Ria F.  aan de lijn. Het was al een tijdje geleden dat we elkaar gesproken of gezien hadden en aangezien het mijn laatste dag van de vakantie was kon er nog net op tijd een afspraakje gemaakt worden. Ik ken haar al vanaf mijn 12de, nee eigenlijk vanaf mijn 11de jaar.

IMG_0023 (3)

Ria op SirRocco!

Toch wel benauwd en onzeker stapte ik in 1972 de 1e klas in van de GROTE school binnen. Geboren in augustus was ik altijd een van de jongste in de klas en zo kwam het dat ik als 11 jarige al de grote stap moest maken. Ria had al een plek in de klas bemachtigd en zei kordaat. “Hier is nog een plaats vrij!!” Zo gezegd, zo gedaan en hebben we daarna vele jaren naast elkaar in de verschillende klassen gezeten. Af en toe een uitstapje naar een andere school en klas maar toch de meeste tijd naast elkaar. Ria had veel verstand van jongens, ik minder! Sterker nog, meestal dachten ze dat ik zelf een jongen was met mijn halflang Poppy achtig frans jongenskapsel en passie voor sport.  En als de band van mijn fiets kapot was pakte ik toch gewoon de fiets van mijn broer met stang. Waarom niet?

Samen met Marlies B. en Marlies C. hadden we een leuke tijd. Ook bij de meisjes thuis in Echt en Ohé en Laak kwam ik regelmatig over de vloer. Met de moeder van Marlies C. besprak ik ’s ochtend vroeg om 8.00 uur altijd wat het sterren- en prinsenfront weer te melden had in Nederland aan de hand van de verhalen in de Story. De vader van Ria informeerde altijd of ik echt helemaal uit Roosteren kwam met de fiets en was daar verwonderd over. Van mijn moeder wist ik dat hij vroeger een hele goeie voetballer was geweest, en dat intrigeerde mij. De moeder van Marlies B. overlaadde me met vlaai en koekjes en haar vrolijke lach en humor.Vaak kwamen de meisjes ook mee naar Roosteren en leerde ik ze allemaal paardrijden. Dat ging altijd gepaard met veel gegiechel en hoge kreetjes en uitspraken als  “ooh wat zielig, hij heeft maar 3 pootjes” en dan ging het nota bene over een fazant, of “ooh nee hij loopt” het paard dus, maar die lopen normaal toch ook? Het waren duidelijk stadsmeisjes!

Ria en ik hoeven elkaar niet vaak te zien want we pikken moeiteloos de draad weer op waar we de keer daarvoor gestopt zijn. Systematisch passeren we alle hoogte- en dieptepunten, de leraren, de klasgenoten en de jongens. Tijden zijn veranderd en zaken die toen gewoon waren, dat zouden we nu echt niet meer accepteren, bv een leerkracht die lekker weggezakt een sjekkie zit te rollen en roken voor de klas.

Vrijdag was de favoriete dag en hadden we een mild rooster en hoefden niet steeds van lokaal te veranderen. Steevast stormde dan de leraar aardrijkskunde binnen en zei  “het ruikt hier naar mensenvlees” en gooide de ramen open! Het was de geur van zijn voorganger en toen bestond Axe Dry nog niet!

Na school wilde we wel eens belanden in het kroegje “de Kemp” op de “Grote straat” in het centrum. Ik kan me niet herinneren dat we daar iets bestelde, misschien één cola, en we waren echt nog piepjong. Kan me niet voorstellen dat ouders van nu het goed zouden vinden dat hun dochters van 13, 14 jaar in de kroeg zouden zitten. Ook dat is veranderd, en het was allemaal vrij onschuldig. Er kwam vast ook geen dwang van de kroegbazen uit dat er iets besteld moest worden anders zou ik dat nog wel weten! Het was gewoon een zorgeloze tijd en naarmate we ouder werden kwamen ook de zorgjes en moesten we toch opletten dat we onze diploma’s haalde.

Toen het bezoek van Ria teneinde liep, vertelde ze me wie er allemaal al niet meer waren. Daar schrok ik toch van. In mijn gedachte was iedereen jong en vitaal en de dood was een terugkerend thema in de boeken van Jan Wolkers, maar toch niet iets van onze generatie?

Ik bracht Ria met de auto naar huis en onderweg babbelden we nog door. Toen we vlak bij haar huis waren realiseerde ik me dat ik de oude route was gereden die ik ook altijd nam als ik met de fiets naar haar huis reed. Kriskras door de woonwijken!

We hebben geen volgende afspraak gepland, dat komt vanzelf wel weer en dan gaan we gewoon verder waar we nu zijn gestopt!

IMG_0137

Coltruien en broeken met wijde pijpen, helemaal hip! Eerst leren het paard te verzorgen, daarna pas rijden!

aug 06

Stil in mij!

P1020074 (800x600)

Pssssttttt ………ze kijken!!!

 

 

 

 

 

 

Stil op mijn blog…….Stil in mij!

Ach! af en toe komt het wel eens voor dat het even stil blijft op mijn blog. Ik heb ook nooit met mijn hand op mijn hart beloofd dat ik dagelijks “in de pen zou kruipen”, of misschien de modernere versie van deze uitdrukking……”over mijn toetsenbord zou hangen”.

Wat me zo invalt daar blog ik over, maar soms gebeurd er iets “dan valt er je toch even niets meer in”!  https://www.youtube.com/watch?v=KAF67QRje_A

Ik hou netjes een lijstje bij waarover ik wil gaan schrijven en “breuzelen”,  en de volgorde wordt bepaald door de waan van de dag.

Mijn lijstje ziet er op dit moment als volgt uit:

  • Ria F.
  • Böhmerland
  • Winterkoninkje
  • De dekking
  • Sticky Fingers
  • 2e fokdag Barneveld
  • WO I: Hans Noblesse
  • Beerse
  • Uitgelicht: Gorky
  • Reuen onder elkaar
  • Nestkeuring L-nest
  • De Doort
  • Brother Louis

Wil niet zeggen dat dit allemaal ook de openbaarheid haalt, maar ik denk er wel al over na.

 

 

P1020040 (800x600)

Dat ruikt waanzinnig!!

 

P1020062 (800x600)

Kan niet meer lang duren

P1020073 (800x600)

i’m a lover not a fighter!

aug 04

Please don’t go!!

P1020055 (800x582)

Please don’t go!

De katten zijn erg blij dat ik weer thuis ben.  Tijdens de vakantie had ik al doorgekregen dat Miesje steeds heel hard aan het miauwen was en dacht ik dat ze misschien ziek was of pijn had. Maar toen we thuis waren was het voorbij met het miauwen en liet ze nadrukkelijk merken dat ze mij gemist had. Constant lag ze in de buurt of op mijn toetsenbord en wilde aangehaald worden en moest ook persé mee naar bed. Dit gedrag was ik niet van Miesje gewend. Zij is namelijk een aristocratische ordentelijke poes, die altijd met een minachtende blik op het hondengespuis neerkijkt en dan ook op mij als ik in de weer ben met de honden. Maar nu ben ik blijkbaar “hot” en wordt ik overladen met cadeautjes. Met een korte mauw geeft ze aan “hier ben ik” en deponeert een muis of flinke woelrat voor mijn voeten.

Nu zijn die woelratten afzichtelijk groot, soms wel 18 cm, en dan de staart nog niet eens meegerekend! Dit zijn niet de cadeautjes waar ik op zit te wachten!  Ook ’s nacht wil ze me verrassen en moet ik angstvallig het slaapkamerraam gesloten houden. Want ik heb geen zin om op een zwart monster met gebogen gele tanden te trappen, als ik op zoek ben naar het licht. Maar ze neemt geen genoegen met een gesloten raam en begint met de korte mauw en wacht even of ze een reactie hoort. Ik ben dan wel klaarwakker maar hou me stil, en nog een paar keer probeert ze het met miauwen. Daarna gaat ze flink herrie maken op het afdak om toch maar mijn aandacht te trekken!

De honden hebben inmiddels ook al in de gaten dat daar iets gebracht wordt. Een paar weken geleden werd zo’n prooi wel eens afhandig gemaakt en vond ik dat later hellemaal afgelebberd terug in de tuin! Maar de Franse keuken heeft schijnbaar de smaak veranderd van Lennaert en Cartouche. Veel vroeger dan normaal wordt ik met kort en duidelijk geblaf mijn bed uit gedirigeerd. Ze stormen naar buiten, en dan niet voor hun ochtendplasje, maar om als eerste de vele cadeaus te bemachtigen en op te vreten! :\ 🙁

Ik kan de verandering in het gedrag van Miesje niet echt verklaren, ze leek altijd zo onafhankelijk en koeltjes op afstand! 2 weken is dan voor een kat schijnbaar best lang en heeft ze zich gerealiseerd dat je pas iets mist als het er niet meer is, of niet meer vanzelfsprekend is!

Ik laat me haar (tijdelijke) liefde welgevallen en ze heeft misschien wel gelijk, want wat is er nu  leuk aan om met van die springerige, opdringerige, hijgerige, arm-ontwrichtende hondenmannen om te gaan! Ze slurpen je energie, vullen je mailbox, ze ontwrichten je dromen en leggen je aan de ketting. Onderhandelen verloopt moeizaam en ze bezetten mijn “creatiespiraal”.

Miesje vult geen mailbox maar kijkt me aan met een blik van “ik heb je gemist en ik wil dat je niet meer weggaat”. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ze me overlaadt met voedsel en denkt slim als ze is, ook aan de honden. Ze wil ons gunstig stemmen en overhalen vooral niet meer weg te gaan. En ik heb steeds gedacht en zelfs eerder geblogd dat Miesje een beetje dom is! Zoveel slimheid verdient een plekje in mijn creatiespiraal! https://www.youtube.com/watch?v=ikJony6h_tQ

P1020057 (800x517)

Nee die koffer is niet vrij!

 

 

 

 

 

 

 

Jeanny

 

 

 

aug 02

Liza

IMG

Deze week is Liza Bustin overleden. Zij was de laatste nog levende zus van mijn vader en vandaag hebben we afscheid van haar genomen.  Het was een mooi en waardig afscheid. Ze zou dezelfde ontroering en berusting  gevoeld hebben en moeten glimlachen om de woordkeus en anekdotes van haar kleinkinderen zoals vandaag, de aanwezigen.

Ik zal haar herinneren als een kordate, elegante en vooral sterke vrouw. De grote zus van mijn vader die altijd tegen hem zei “Jao jung, het is neet mekkelijk”. Toen hij stierf had ze troostende woorden en een wens, en daar hebben we gehoor aan gegeven. Vandaag is die wens in vervulling gegaan!

 

In memoriam Liza Henskens-Bustin
(geschreven door Wil Maasen)

Oud worden, willen we allemaal. Dat de ouderdom ook komt met gebreken, weten we ook allemaal. Maar naast die lichamelijke gebreken ontstaat er ook een leegte om je heen door het wegvallen van mensen, die je erg dierbaar zijn. Herinneringen kun je daarom met steeds minder mensen delen. Liza werd, 93 jaar geleden, geboren in Roosteren als tweede dochter in een gezin dat zou uitgroeien tot 7 kinderen. Zij heeft hen allen overleefd, zo ook haar vele vriendinnen. Gelukkig werd die leegte opgevuld door haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Echter, de gebreken die onlosmakelijk zijn verbonden met ouderdom, maakten haar laatste levensjaren erg zwaar.

Tot op hoge leeftijd woonde zij zelfstandig, reed nog auto  en ging samen met haar kinderen op vakantie. Haar gehoor liet haar steeds meer in de steek en haar evenwichtsorganen lieten het ook steeds meer afweten. Spreken werd op het laatst onmogelijk. Toch was dit geen reden om niet meer te genieten van de dingen, die wel nog mogelijk waren . En genieten kon ze. Ze genoot zichtbaar van bezoekjes van haar kinderen, kleinkinderen en vooral haar achterkleinkinderen. En ook de wekelijkse kaartmiddag met haar vriendinnen was iets waar zij erg naar uitkeek. De club hield pas op te bestaan toen zij nog het enige levende lid was.

Op het gedachtenisprentje staat vermeld hoe sterk zij was en ook moeilijke beslissingen niet uit de weg ging, ook als die haar emotioneel veel pijn deden. Vertrekken vanaf Kokkelerthof na het overlijden van haar man Alphons was zo’n moeilijke beslissing. Verhuizen naar een seniorenwoning en uiteindelijk het vertrek uit Roosteren naar het verzorgingshuis in Echt waren andere moeilijke beslissingen. Ze nam ze met pijn in het hart maar in het besef dat dit op termijn het beste was. En alleen zijzelf bepaalde het moment waarop de beslissing genomen werd. Zij hield dit vol tot op het laatst toen zij bepaalde dat het nu tijd werd voor de ziekenzalving. Tot dan vond ze dat steeds nog niet nodig.

Met het vertrek uit Roosteren bleef ook de voorste bank  in de kerk ’s zondags onbezet. De vaste kerkgangers wisten niet beter dan dat Liza daar zat. Zij vond daar in het gebed niet alleen troost in verdrietige momenten maar ook de kracht om tegenslagen te overwinnen. Want naast veel gelukkige momenten kende zij ook veel verdriet. Al veertig jaar geleden moest zij afscheid nemen van haar man waar zij intens veel van hield. Haast elke dag sprak zij nog met veel tederheid over hem. Zij miste hem iedere dag. Het deed haar daarom ook zo veel pijn dat twee dochters net als zij al op jonge leeftijd hun echtgenoot verloren. Zij wist als geen ander wat dit betekende. Zij wist toen nog niet dat zij haar jongste dochter José zou verliezen.  Op het gedachtenisprentje staat vermeld dat ze al deze pijn om het verlies van dierbaren een plaats wist te geven door haar rotsvast vertrouwen dat een afscheid door de dood niet voor eeuwig is maar dat wij elkaar eens weer zullen ontmoeten.

Met de wijze waarop Liza met tegenslagen en met lichamelijke gebreken kon omgaan heeft zij veel indruk gemaakt op haar omgeving. Niet op de laatste plaats op de medewerkers van de Egthe. Zij kreeg in ruil daarvoor van hen een fantastische en liefdevolle verzorging.

Met haar overlijden is een einde gekomen aan een lang en rijk leven. Wij treuren nu om haar heengaan maar de tijd zal ongetwijfeld komen dat het verdriet plaats zal maken voor dankbaarheid en trots. Het is een voorrecht om zo’n vrouw als moeder, grootmoeder en overgrootmoeder te hebben gehad.

 

img254 (800x552)

Op vakantie in Luxemburg in de jaren 60tig met tante Liza en ome Fons!

aug 02

A Vendre!

grosbout

 

 

 

 

 

Het huis in Grosbout waar wij in juli 2 heerlijke vakantieweken hebben doorgebracht staat te koop. Het is de moeite waard om te huren als je op zoek bent naar absolute rust tijdens je vakantie.

Zoek je permanente rust en wil je zo veel mogelijk genieten van alles wat Charente te bieden heeft…. wie weet is dit iets voor jou! Het zijn eigenlijk 2 huizen, een hoofdhuis en een gite die je eventueel weer kan verhuren!

Het huis draagt de naam “Butfinal” en Nederlands als ik ben interpreteerde ik dat op z’n Engels als “hé hé eindelijk” maar ja, ik werd weer snel verbeterd! Het bleek dat er dus ook gewoon een Franse variant is op  “But final”, nl.  “het einddoel”. Ook werd er door iemand geroepen “het einde van de beschaving” en daar hebben we hartelijk om gelachen, maar stiekem vond ik dat het meest aansprekende. Niet dat Grosbout (spreek uit: Groboe) het einde van de beschaving is, nee helemaal niet, maar wel een ultiem rustpunt!

Huren: https://www.gites.nl/tehuur/poitou-charentes/charente/vakantiehuis/7023

Kopen: https://www.gites.nl/tekoop/poitou-charentes/charente/woning/13536

P1010966 (800x600)