jan 30

Eens wat anders……

cartoon

In deze ernstige tijden moet er nog altijd ruimte zijn voor een mopje en wat onschuldig vermaak. Daarom!! bestemd voor jong en oud aangeleverd uit Zevendonk!!! Tadaaaaaaaahhhh!!!!!!!

 

“Mijn hond is heel bijzonder:
Hij brengt mij iedere ochtend de krant.”
“Maar dat is toch niet zo heel bijzonder?”
“Jawel, want ik heb geen abonnement!”

Adam en Eva liggen op een stralende dag in het aards paradijs.
Opeens vraagt Eva: “Hou je van me?”
Adam draait zich verveeld om en zegt : “Van wie anders!”

Jantje’s vader hoort zijn zoontje tegen zijn konijn praten: ‘Hoeveel is vijf plus vijf?’
‘Waar ben je nu weer mee bezig?’ vraagt vader stomverbaasd.
Jantje antwoordt: ‘Meester zegt dat konijnen heel snel kunnen
vermenigvuldigen, maar dit stomme beest kan niet eens optellen!

Kleine Frits: “Papa, klopt dat jouw leesbril alles groter maakt?
Vader: “Ja dat klopt.”
Fritsje: “Nou zet hem dan maar op als je de cijfers van mijn rapport
bekijkt!”

Ober tegen een gast: ‘Eet U wild?’
Gast: ‘Nee, heel rustig.’

Wat is er viezer dan een worm vinden in een appel die je aan het eten bent?
Een halve worm vinden in een appel die je aan het eten bent!

WC-borstel
Saar en Thelma gaan samen boodschappen doen. Thelma is nogal een
koopjes jaagster en ziet bij een winkel: ‘1 wc-borstel 2 Euro, 2 voor 3
Euro’. Zegt ze tegen Saar: “Handig jo zo’n borstel!” Zegt Saar: “Ik weet
het niet hoor!” Efin Saar laat zich uiteindelijk overhalen tot de aanschaf
van een borstel. Twee weken later komt Thelma Saar tegen en vraagt of het
bevalt die borstel. Zegt Saar: “Niet echt als die op is, koop ik weer
wc-papier.

Kleine Frits krijgt van z’n oma wat geld voor zijn rapport.
Zegt zijn moeder: “Wat zeg je dan, Frits?”
Frits: “Is dat alles?”

Waarom noem men een WC-bril een WC-bril?
Omdat je er een hoop door ziet.

Twee Japanners komen elkaar tegen op het vliegveld.
“Jij bent naar Europa geweest. Hoe was het?
Zegt de andere Japanner: “Dat weet ik niet…
… ik heb de foto’s nog niet bekeken.”

De juf: “Stel je had 37 euro in je zak,
en je verliest twee euro. Wat heb je dan in je zak?”
Frits: “Een gat.”

Gaat het goed met de zaken? “Prima, ik moet zelfs soms mijn telefoon mee
naar bed nemen.”
“Ik weet er alles van. Ik heb het soms zo druk dat ik mijn
secretaresse mee naar bed neem.”

En dan heb je nog de dichter Jules Deelder en André van Duin. Behalve dat ze allebei in Rotterdam zijn geboren, zijn er weinig tot geen overeenkomsten. Voor André is de wereld blij, vrolijk, roze en niet zwaar op de hand. Voor Jules is de wereld beklemmend, zwart en chauvinistisch………….en dit heeft André getriggerd!! Te leuk!

jan 28

Planning….

DSC04794 (1024x770)

Februari wordt een drukke maand. Carnaval komt eraan maar dikke kans dat we dit jaar eens overslaan.

Het wordt vooral druk met de honden en Lennaert begint aan zijn jachtopleiding. Het oefenen in Beerse blijft ook nog gewoon doorlopen want dit maandelijkse uitje met Lobke, Lana, Libre, Lucy, Hera, Siebe, Gorky en Joris laten we niet aan onze neus voorbij gaan en staat ook nog ergens een wandeling met “the gang” in de agenda!

2 jaar geleden heb ik zelf een hondenhok in elkaar getimmerd en een buitenkennel op de hoek van het terras geplaatst. Behalve voor het poseren “kijk dit is een buitenkennel” hebben Lennaert en Cartouche hier weinig tot niet in gezeten. Dat hoeft ook niet, want ze mogen los door de tuin baggeren en voor de rest zitten ze in de keuken en ’s avonds in de voorkamer bij de TV en PC. Dit voorjaar wordt de kennel vergroot en een gat gemaakt richting schuur waar wat binnen hokken geplaatst worden. Ik wil het direct goed aanpakken en zit ongeduldig te wachten tot de temperatuur boven de 11 graden stijgt, want dan is het al aangenaam werken en kan er ook al direct geschilderd worden!

Maar ik ben sceptisch……..sceptisch of het Maas roedel, behalve om te poseren, wat meer tijd doorbrengt in “huisje Weltevree”!!

P1120034 (1280x960)

Mag ik er nu weer uit?

jan 24

Sneeuw!

Verhip! Er is echt sneeuw gevallen!  Vannacht hoorde ik een licht ruizen en dacht al “sneeuw!!!”, maar werd deze ochtend hartelijk uitgelachen omdat ik me liet ontvallen dat ik het had horen sneeuwen 🙁

Als er sneeuw valt dan ontwaakt het kind in mij. Heel veel vroege herinneringen met mijn ouders, broers en zus zijn in de sneeuw. Dat is op zich al raar want er viel in mijn jeugd niet zo veel sneeuw als de laatste jaren, maar dat maakt misschien de herinnering zo helder en het uitgelaten gedrag van mijn ouders!

In een omgeving van auto’s, paarden en zelfgebouwde “voertuigen” veroorzaakte de sneeuw onrust en kwam de creativiteit op gang. Van een paar planken en schotten timmerde mijn vader een grote slee in elkaar en moeder leverde ons af als Russisch aandoende ingezwachtelde pakketjes. Pap zijn eerste autootje, een T-Ford werd aangezwengeld en onder hoge bezorgde stemmen van mam en tant Annie vertrok hij. “Ben!!! Pas op! en Neet te hell !” Maar ook Pap zijn kind ontwaakte en begon te zigzaggen, flink gas te geven, te slippen en ijzelgordijnen daalden op ons neer.

img166 (1196x1280)

De jaren 60tig. De al wat grotere kinderen mochten staand poseren!

img164 (1214x1280)

Lekker warm ingepakt, maar nog was het koud!

De foto’s die toen zijn gemaakt voeden nog altijd een van mijn eerste herinneringen want ik was nog niet eens 3 jaar en toch voel ik nog altijd de ijskoude opspattende sneeuw op mijn gezicht en wilde ik eigenlijk huilen van de kou en pijn maar het plezier, en het eerste gevoel van los van de aarde te komen, namen de overhand en verdampte mijn tranen op mijn ijskoude, pijnlijke en tevens gloeiende wangen.

In januari 2010 was het koud en er lag al weken sneeuw en ijs. Ik stapte uit mijn auto en liep naar het verzorgingshuis waar mijn ouders verbleven en zwaaide naar mijn vader die bij het raam zat. De striemende kou op mijn wangen bracht me weer direct terug naar 1963. Ik was nog niet binnen en vader riep me tegemoet ”kun jij je nog herinneren dat ik een slee heb gemaakt en achter “het Fordje” heb gehangen?” en vervolgde “Ik denk het niet, want je was nog te klein!” Het raakte me diep dat we allebei dezelfde gedachtes hadden op hetzelfde moment en we hadden een alleraardigst en mooi gesprek. Drie dagen later is hij gestorven en betekent sneeuw in januari nog meer voor me!

img592 (1260x1280)

Jaren 70tig. En alweer een slee, maar nu getrokken door “Snowway” en “Snowwhite”, het witte tweespan van Ome Wil!

img010 (1280x775)

De jaren 70tig. De roosterse jeugd schaatsend en dolle pret op de bevroren grindgaten. Maaseik op de achtergrond!

IMG_0032 (1280x851)

De jaren 80tig. Crossen met de brommers op de besneeuwde dijken!

jan 21

Lana vindt een broertje…

Een kort berichtje uit Aalter, waar Eva, Steven en Lana wonen. Lana is een zus van Lennaert en vakantiegenoot en jachttrainingsmaatje. Nu krijgt Lana een halfbroertje en gisteren mocht Lana mee puppy snuiven. En wat ik zo van Eva heb begrepen heeft Lana een keuze gemaakt. Wat Eva zegt over multimedia daar ben ik het niet helemaal mee eens, want dankzij de multimedia kan ik jullie deelgenoot maken van onderstaand geluk! 🙂

10942584_10206147186705359_6445330491261694287_n

“Al die kleine pootjes, oortjes en neusjes … Al die kleine bundeltjes puur geluk. En daar mochten wij vandaag opnieuw deel van uitmaken. Wie heeft multimedia nodig als er 7 kleine wondertjes de wereld verkennen. Ook voor ons Lana was dit iets vreemds. Kleine soortgenoten die krijsen als je een hardhandige (-potige) high 5 wil doen. Wat doen met een wezentje dat nog speelser is dan onze bijna 3 jarige speelse Drent? Elkaar laten verkennen en het instinct van de dieren neemt onmiddellijk over. Zorg dragen en tolerant zijn… Wat een mooie boodschap in onze harde mensenwereld!”
Eva

10942908_10206146798535655_552259418_o

Inmiddels zijn er knipkaarten in de roulatie, en dat is wel nodig om alles in goede banen te leiden want de halve drentewereld heeft inmiddels Vosselaar in zijn TomTom zitten

knipkaart

 

 

 

 

 

 

Eva vond “Heal the World” van Michael Jackson wel toepasselijk!

 

 

 

jan 17

Een ander gezicht….

Mijn site/blog ziet er nu wat anders uit. Na het vrolijke oranje heb ik gekozen voor wat rustige, koele kleuren. Niet dat ik onderkoeld ben geraakt maar de vele foto’s geven kleur genoeg en dat werkt toch beter met een wat neutralere achtergrond. ….of het moet zijn dat er nu een volksopstand uitbreekt en jullie “de oranjes” terug willen, maar dat hoor ik dan wel!

het was vandaag een lenteachtig aandoende dag en het tuttekavogeltje zette dat gevoel kracht bij. Als het winterkoninkje roept dan hoor je “tut-te-ka tut-te-ka tut-te-ka tut-te-ka” en vandaar dat wij hier thuis dat vroeger “Het tuttekavogeltje” noemde. Wie Tutteka is…..dat is een ander verhaal!

Door het kraakheldere weer en een opmerking van een dorpsgenoot op Facebook……”wat wonen wij hier toch mooi” moet ik dit volmondig beamen!  Als mensen mij vragen “woon jij in Roosteren? is dat niet erg afgelegen?” dan antwoord ik steevast “Heeellll afgelegen”. “Zo’n klein dorp, met helemaal geen voorzieningen” “nee, nauwelijks voorzieningen”. Meestal zeggen ze dan “dat zou ik niet kunnen” en wijselijk ga ik mensen ook niet overtuigen om hier anders over te denken! 🙂

7580161

Fotograaf: Hans Noblesse

 

jan 16

Oei, ik groei!

IMG_3747 (1280x853) (854x620)

KLIK HIER VOOR EXTRA FOTO’S

 

Als er iets van toepassing is op de pups van Hera, dan is het wel bovenstaande titel van een boek dat ik in 1998 dagelijks even moest in kijken of alles wel normaal verliep met mijn jonggeboren zoon!

Er bestaat ook een lijfboek voor fokkers, nl. “Rond de werpkist”. Vandaag zag ik de puppy’s weer en de werpkist is inmiddels vervangen door benches en “Oei, wat waren ze gegroeid!!!” Ze hebben nu het formaat van die speelgoedhondjes die je tegenkomt bij de uitgangen van grote evenementen en pretparken, te erg vertederend uitzien, mechanisch bewegen en hoge kef-geluidjes uitstoten. Maar tegen de echte puppylove……wooohhhhh……daar kan niets tegen op!

Voor hen is nu alweer een belangrijke fase aangebroken en zullen ze overgaan van moedermelk op puppymelk, pap en brokjes.

Ik had al foto’s gezien, maar nu heb ik het ook echt zelf gezien. De moeder van Hera, en dus de oma van de pups helpt mee met het verzorgen van de jongste roedelleden. En dan niet alleen een beetje kontje poetsen en her en der likken, maar ook voeden. De hele meute hangt gewoon bij Oma Belle aan de tepels, je weet niet wat je ziet.

P1020665 (1280x960)

De pups bij oma Belle!

P1020660 (1280x960)

En dan weer bij mama Hera!

Ook de fokkers zijn driftig in de weer met flesjes en er zijn ook al een paar slobberaars die al dapper proberen de melk uit een kommetje te drinken.

We zijn niet lang gebleven maar het was wel de moeite waard en het zal ook niet de laatste keer geweest zijn! Ik heb nu al 2 gaatjes in mijn knipkaart!

IMG_3740 (1185x1280)

Geduldig werkje!

IMG_3737 (1280x853)

Dat gaat hartstikke goed!

IMG_3748 (1280x853)

Ik kan al zitten!

IMG_3730 (1280x853)

De slobberaars!

jan 11

Gastblog…

Vandaag zou ik me het makkelijk maken, want er was ruimte gereserveerd voor een gastblog, en ik dacht het hoeft niet altijd over mezelf en/of honden te gaan. Maar mijn gastblogster dacht daar weer anders over, en met enige schroom van mijn kant uit……
Jeanny

pootjes

OVER  DE LINK TUSSEN PUPPIES ,  EEN SCHOOLSCHRIFTJE  EN ONSTERFELIJKHEID  … 

Elders op deze site kunt u lezen dat (ten huize van familie Faes) onlangs een nest puppies is geboren. De geboorte van levende wezens (of het nu mensjes of puppies zijn) is altijd een vreugdevolle gebeurtenis.  Alhoewel ik  geen  psycholoog ben en dit dan ook niet wetenschappelijk kan onderbouwen,  denk ik dat de blijdschap over een geboorte deels voortkomt uit de hang naar onsterfelijkheid die ieder  levend wezen bezit,  in die zin dat men (onbewust) hoopt  in het nageslacht voor altijd voort te leven.  Het verlangen naar onsterfelijkheid is waarschijnlijk ook debet aan de hang naar roem en bekendheid die momenteel  veel  mensen hebben;  e.e.a.  komt voort uit de behoefte op  de wereld  ”een voetstap achter te laten”.

opa en oma 5Mijn grootouders van moeders kant woonden in een gigantisch huis; ik was vroeger onder de indruk van het feit dat de overloop net zo groot was als de grootste kamer van ons ouderlijk huis.

 

Op die overloop bevond zich een vaste trap naar een grote intrigerende zolder met allerlei geheimzinnige hoeken en spelonken. Af en toe mochten wij, de kleinkinderen, daar een uurtje “roondjmoezen” (=rond snuffelen).  Die  zolder bevatte veel  interessante spullen zoals oude tijdschriften, boeken, afgedankte muziekinstrumenten van mijn  Opa en diens muzikale zoons, prachtige tekeningen van mijn artistieke oom  en het familie archief.  Voorts talloze schoolschriftjes waarvan 1 exemplaar met geheimzinnigheid en respect werd omgeven.
Dit schriftje  was beschreven in een prachtig handschrift en binnenin bevond zich een foto van een mooi,  jong meisje.

schrift 2Later bleek dat het schriftje en de foto toebehoorden aan een jonger zusje van mijn grootvader: het  oogappeltje  van de familie. Volgens de overlevering een mooie, talentvolle, lieve en intelligente meid die een studie tot onderwijzers volgde.  Zij was echter  op 18-jarige leeftijd  gestorven aan een toen der tijd  heersende epidemie hetgeen binnen het gezin van mijn overgrootouders tot  veel verdriet had geleid…

 

Ik was dit schriftje  reeds vergeten totdat ik onlangs in gesprek was met mijn zusje, de dame die Cartouche en Lennaert  (de hoofdpersonen van deze site)  een fijn onderkomen biedt en tevens de beheerder is  van deze site;  Jeanny dus.
Jeanny vertelde dat zij het schriftje na het overlijden van onze Moeder in bewaring heeft genomen en gaf aan dat zij niet goed wist wat ermee te doen. Het schriftje werd  inmiddels al ruim een eeuw gekoesterd; eerst door mijn Opa en daarna door mijn Moeder en nu dus door haar.

Zij gaf aan dat zij het niet over haar hart kon verkrijgen het schriftje weg te gooien omdat daarmee de enige herinnering aan het bestaan van dat ooit zo geliefde en veelbelovende meisje voorgoed zou verdwijnen.  Deze voorouder was  nl.  overleden nog vóór haar leven goed en wel  begonnen was. Daardoor had zij nooit een werkkring of een gezin kunnen opbouwen en de mensen die haar persoonlijk gekend hadden, waren er ook al lang niet meer.  Zij had geen gelegenheid  gehad haar voetstap achter te laten.

Jeanny’s  opmerking en haar stelling in dezen raakten mij omdat het mijn vermoeden bevestigde dat een mens niet “het eeuwige leven” heeft via de voortzetting van diens genen of via roem , maar (en nu wordt het sentimenteel)  via het hart,  de herinneringen  en de empathie  van loyale medemensen…

José

voetstap