Vandaag krijgt Betty Schols de ruimte op mijn blog. In mei heeft ze meegewandeld en regelmatig hebben we contact via mail en chat. Openhartig verteld ze over haar drentenmeisje Nouschka, haar twijfels en geduld. De drentsche patrijshond is een zelfdenkende jachthond, en daar hoort nu eenmaal een bepaalde passie bij. Betty ging de uitdaging aan…
19 oktober vorig jaar mocht ik na 3 maanden wachten eindelijk Nouschka mee naar huis nemen, een heerlijk drentje van 9 weken oud.
Ze was speels, barstte van de energie en peigerde me behoorlijk af.
Ik heb geen ervaring met dit ras, mijn vorige 2 honden waren Berner Senne honden, ook heel lieve schatjes, maar totaal ander dan Nouschka.
Toen ze 3 maanden oud was en volledig ingeënt ben ik met haar naar de hondenschool gegaan waar ook mijn vorige honden geweest zijn, de nadruk ligt op gehoorzaamheid en socialisatie, want een opgevoede hond vind ik belangrijk.
Er wordt gewerkt in kleine groepjes, de klemtoon ligt op werken met positief gedrag belonen, elke vorm van hardhandigheid, schreeuwen, stampen, prikbanden etc wordt er niet getolereerd.
De eerste 3 maanden zitten alle puppy’s in de puppy klas waar de basishoudingen worden aangeleerd en er is veel aandacht voor het netjes volgen aan de riem.
De eerste 2 maanden deed ze werkelijk niets van wat er van haar gevraagd werd door mij, het huilen stond me na afloop vaker nader dan het lachen, na een aantal weken werd ik overspoeld door meewarrige blikken van mede cursisten die in mijn ogen een modelhond hadden.
De instructeurs zag ik het hunne ervan denken maar ze zijn me steeds blijven aanmoedigen om vol te houden en door te gaan, ik kreeg soms privé les als er een instructeur over was, want Nouschka stond intussen te boek als die” lastige” jachthond. De drent komt nauwelijks voor in de streek( de school is gevestigd in Lanaken, net over de grens met Nederland en telt veel Nederlanders onder de leden) . Dat betekent ook dat men er niet veel over weet , ik vertelde dat een drent heel eigenwijs is en vaker liever doet wat hij zelf wil, maar dat ie ook gehoorzaam kan gemaakt worden met veel geduld en doorzettingsvermogen..
Ze dartelde telkens het oefenterrein op, het ruikt er zo lekker naar konijnenkeutels en andere honden, niks volgen, niks zitten, staan, af etc.
Maar geleidelijk aan ging het steeds beter en nu is ze één van de betere van de groep, komende zondag gaan we samen een poging doen om overgangs proeven naar een hoger niveau met goed gevolg af te leggen.
Het volgen aan de band is meer dan 4 maanden een lijdensweg geweest, ik heb me weken aan een stuk omgedraaid als ze trok, blijven staan, haar een houding laten aannemen om het trekken te doorbreken, toen ik de slip ketting die op school gebruikt wordt wegliet en verving door een tuigje om haar lijf was het trekken meteen afgelopen, dat doet ze nu soms nog als ze weet dat ze los mag bij de beek , of haar jachtinstinct na rent, maar ook dat gaat steeds beter. Ze heeft me in die periode meerdere keren omver getrokken….
Ook het leren loslopen en terugkomen lijkt voor iedereen op FB wel een fluitje van een cent, maar toen ik haar een paar weken had en haar losliet zocht ze niet naar het baasje maar liep meerdere keren prompt naar de voordeur van mijn huis…en dat is toch niet zonder risico’s in de drukke buurt waar ik woon.
Dan heb ik met een lijn van 15 meter haar geleerd om naar me toe te komen op mijn bevel, toen dit na een tijdje goed ging ben ik voorzichtig begonnen met haar los te laten , weliswaar met dichtgeknepen billen, ik weet dat ik mijn hond moet vertrouwen. Ik laat haar nu los op veilige plekken, waak erover dat ze niet in de bosjes duikt, als ik haar straks nog beter onder appél heb zal dat ook steeds makkelijker en ontspannen verlopen.
Ik heb wel eens gedacht dat ik misschien niet de juiste baas voor haar was en me af en toe zo hopeloos gevoeld dat ik ernstig overwogen heb om haar te herplaatsen.
Laats heb ik ergens gelezen dat het eerste jaar van en met je drent een tropenjaar is en zo is het voor mij ook, maar ze maakt zo goed vorderingen, ze is zo lief, trouw en aanhankelijk dat ik haar voor geen geld van de wereld wil missen.
Het gevoel dat ze gelukkig is bij mij geeft me vertrouwen voor de toekomst.
Een aantal weken geleden heb ik bij Jeanny en Chris gewandeld met een aantal drenten en hun baasjes en daar heeft mijn zelfvertrouwen een grote boost gekregen, ik zag daar dat ze gewoon een doorsnee drent is. Jeugdig, onstuimig en overmoedig.
Ik vind de fb pagina van de drenten vrienden heel interessant en leerzaam, maar voor een onervaren beginner lijkt het één groot succes verhaal, maar ik denk dat zij ook met vallen en opstaan zover zijn gekomen met hun honden.
Ik hoop dat ik met mijn positieve, maar ook negatieve ervaringen iets kan bijdragen aan de weg die eerste, onervaren baasjes zoals ik met hun drent gaan in het eerste jaar. Ik heb hard gezweet de afgelopen tijd, er veel tijd in gestoken, maar ik krijg er zoveel voor terug!!!
Betty Schols
