In een huis met 3 drenten is het nooit stil. Hun onrust moet voor rust zorgen, ook al klinkt dit raar. Ieder ongewenst persoon wordt al van verre geroken of gehoord. Niet iedereen is ongewenst maar ze nemen het zekere voor het onzekere en wordt er eerst wat kabaal gemaakt. Daarna kunnen ze nog altijd hun mening bijstellen.  Honden komen hiermee weg…….mensen minder. Daar werkt het andersom! Eerst maar eens aardig zijn en daarna kun je nog altijd flink van je af bijten.

Nova is op zoek naar de juiste toon. Ze heeft een piepballetje in de tuin gevonden wat Christian 3 jaar geleden voor Lennaert  heeft gekocht. Met het balletje zondert ze zich af en dan klinkt het minuten lang “piew piew”..en dan opeens heeft ze het te pakken, een toon die op haar gemoed werkt.  Elke piep maakt ze af met een diep zwaar wolvengehuil. Als Nova de “blues” heeft blijven Cartouche en Lennaert op afstand. Met schuine koppetjes kijken ze naar Nova die helemaal in trance contact zoekt met een ver familielid in een vaag verleden!

Het past amper in haar mond!

Na een tijdje neemt Lennaert het balletje over en experimenteert met geluiden, lange tonen, korte tonen,herhalingen en ontstaat er zoiets als een ritme!

Als ik die twee zo bezig zie met geluid en muziek….volgens mij kan je ze makkelijk leren communiceren met een “pieuw” balletje. “Wil je een koekje?” 1 pieuw = ja, 2 pieuw = nee!

“Wat heb je in de tuin gedaan? ” “pieuw pi pi pi pie, …pieuw  pipi poepie…..piff……pieuw …auwie auwie”  “Mijn behoeftes gedaan en getrapt in de stekels van een kastanje bolster en dat deed pijn!” ……Zoiets!

De supersonische geavanceerde spraakcomputer!!

Onze kleine Nova is niet meer zo klein. Ze is al een hele dame en inmiddels 9 maanden!

We zijn eigenlijk in afwachting van haar eerste loopsheid, en worden geholpen door supersonische geavanceerde loopsheid-detectoren, zodat we niet verrast worden. Deze technische hoogstandjes die met gevoelige sensoren één molecuul weten te onderscheiden van miljoenen andere moleculen produceren dagelijks vele data  over de gesteldheid of ongesteldheid (?) van het madammeke.

Maar op het moment is het nog code groen en geniet Nova van alles wat weinig te maken heeft met grote hondenzaken. Ze moet alles uitproberen en de gelegenheid maakt zeker de dief. Maar haar warme oprechte karakter maakt veel goed!

Lennaert heeft vandaag een nieuwe titel binnengesleept……

Vorige week waren we nog volop bezig met de jachtproef en vandaag moesten we alweer deftig proberen te lopen tijdens de reuendag.

Ongeveer 60 stoere drenten-reuen waren aanwezig en het lokale progesteron gehalte in Dieren bij Arnhem steeg behoorlijk. Door middel van jachtoefeningen en steadyness hield ik Lennaert bij de les en vergat hij de reuen om zich heen.

In de ring was hij een en al vrolijkheid en genoot van de aandacht van de 2 keurmeesters. (2 mooie dames!). Hij liet zich eens lekker betasten en ook het bekijken van de tanden verliep vlot en makkelijk. Alle spanning viel weg. Hij was zo blij dat het aanstekelijk werkte op de toeschouwers aan de rand van de ring en stortte hij zich nog even snel in de armen van een van de keurmeesters. Het resultaat was een mooie U en werd er ook ingegaan op zijn lieve karakter en kreeg hij de titel “de blijdste hond van de reuen-dag”. Daar ben ik net zo tevreden mee als zijn “uitmuntende” exterieur beoordeling.

Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk….

Maar er is nog meer goed nieuws. Ook Juno, zoon van Cartouche was aanwezig, samen met Brigitte en Henk. Juno is nu 2,5 jaar en wat een prachtkerel!! Ook hij deed het heel goed en kreeg een dikke U. De aanwezige fokkers van de verschillende lijnen, waar de 2 halfbroers uit voortkomen, keken tevreden toe.

Juno

Het was een gezellige dag met veel gespreksstof, heel leerzaam, een goed initiatief zo’n speciale reuendag….. en belangrijk voor het ras.

Keurverslag : Lennaert reuendag 2015

Keurverslag : Juno reuendag 2015

Lobke, dochter van Hera x Cartouche en zusje van Lennaert heeft er flink voor getraind en is klaar voor het echte officiële veldwerk. Zij en Lennaert prijken nu netjes voor eeuwig binnen het bestand van ORWEJA wat staat voor Organisatie Wedstrijdwezen Jachthonden! Het doel van dit bestand is oa. “om jagers en andere belangstellenden een inzicht te geven in de mogelijkheden van goed opgeleide jachthonden”*.
Zoiets gaat niet vanzelf en als fokker en reu-eigenaar mag je best trots zijn op het feit dat je naam door de passie van de honden vereeuwigd wordt!
Lobke laat aan Cartouche weten hoe ze ervoor staat……

Lieve paps,

Hier maar weer eens een berichtje van je dochter Lobke. Jouw bazinnetje heeft gevraagd of ik je weer eens een brief wil schrijven. Nou, dat wil ik wel hoor, ik wil je heel graag vertellen waar ik het op het ogenblik druk mee heb. M’n baasjes vonden dat het tijd werd voor mij om mee te gaan doen met veldwerkwedstrijden. Daar hebben we heel veel en heel hard voor getraind. Veel in Zeeland. Maar ze hebben ook nog eens 2x Johan Kraay naar me laten kijken, omdat die mij goed kent sinds we ruim twee jaar geleden met hem naar Frankrijk zijn geweest. Dat trainen was erg serieus, en doen we met een vast groepje. Maar de baasjes van alle hondjes heb ik ook erg veel horen lachen, en dat terwijl wij in onze benches in de auto moesten blijven. Nou vraag ik je, dat kán toch helemaal niet…..?

Mijn vrouwtje heeft me uiteindelijk voor zes wedstrijden ingeschreven. Eerst dacht ik nog poeh……, da’s veel….. Eén wedstrijd in België werd ik op de reservelijst geplaatst. M’n vrouwtje heeft die uiteindelijk afgezegd. Maar goed ook, want die dag was het heel erg warm, en stel je voor dat ik had moeten invallen! Ik kan niet zo goed tegen warmte, dus dat was dan niets geworden. Ook had ze voor drie wedstrijden bij de Drentsche Patrijshond ingeschreven. Voor twee wedstrijden zijn we uitgeloot. Nu wachten ze hier nog af of ik bij de derde wedstrijd wél wordt ingeloot.

Maar ondertussen heb ik wél al met twee wedstrijden meegedaan. Eentje bij de Epagneul Francais. Dat was m’n eerste wedstrijd, en ik had er die dag totaal geen zin in. Ik liep niet goed in de bieten, en de keurmeester floot me al snel uit de wedstrijd.

Zaterdag moest ik meedoen bij de Duitse Staande Langhaar. Nou paps…..toen dacht ik: Ik zal ze eens even een poepie laten ruiken, en liep alsof m’n leven er vanaf hing. Ik kreeg er echt lol in, en helemaal toen die haas op m’n netvlies verscheen…. Gerend heb ik achter dat beest aan, luid keffend. Onderweg passeerde ik nog een collega-Drent die na mij aan de beurt was. Lachen hoor, want háár vrouwtje deed alle mogelijke moeite om haar niét te laten zien waar ik mee bezig was. Heeft niet geholpen….hihi…. zij ging later mijn voorbeeld volgen, zo óók de derde drent die daarna aan de beurt was. En als je nu denkt dat ze me braaf vonden……, niet dus, werd er weer gezegd dat ik niet achter een haas aan mocht. Zeurpieten!! Ik heb dus geen punt gemaakt en mocht alwéér de wedstrijd verlaten. Vind jij dat nu eerlijk, paps?

Ik heb gehoord dat mijn broer Lennaert een B-diploma voor de KNJV-training heeft gehaald. Stoer hoor, en heel knap van hem. Je mag best trots zijn op ons, want ondanks dat ik gisteren geen punt heb gemaakt in de wedstrijd, was de keurmeester toch héél positief over mij, en daar waren mijn baasjes héél blij mee.

Nou paps, dat was het weer voor deze keer.

Heel veel liefs en lekkere likjes van mij voor jou, maar óók voor Lennaert en Nova! Hopelijk duurt het niet zo lang meer voor ik jullie weer zie!

Je Lobke.

* citaat Orweja site: http://www.orweja.nl/

Zie ook De Proef deel 1!!

Er komt nogal wat kijken bij de organisatie van zo’n gebeurtenis als zaterdag. Maximaal worden er 70 honden toegelaten. Een paar hebben zich teruggetrokken maar er waren toch 64 aanwezig. De indeling van de groepen en de looproutes waren dusdanig ingericht dat we elkaar niet voor de voeten liepen en netjes de proeven konden afwerken.

Vele vrijwilligers, keurmeesters, hoornblazer, mannen met geweren, werpers, catering, secretariaat, jachthondencommissie en afgevaardigde van de bond waren aanwezig om alles goed en reglementair te doen verlopen.

64 honden….dat betekent……128 schoten!  Overal waar je was hoorde je de constante knallen van de jachtgeweren en de weerkaatsing van het geluid. Je hond moet dan steady zijn als graniet om, en hoewel ze schotvast zijn, ook dit in hun koppetjes te verwerken.

Onze opleidingsgroep uit Posterholt heeft het zeker niet slecht gedaan en oprecht waren de instructeurs blij voor ons en trots. Hans en Mieke die bergen werk hebben verzet, en die altijd geloofden in Lennaert en dit ook uitspraken.

Esther, Jo, Ronald, Mathijs en Jos die bijna al hun vrije tijd op hebben geofferd om van ons een “steady “ groep te maken. Dank jullie wel mensen, voor de inzet, vertrouwen en soms harde woorden.

Het opleiden van een jachthond kun je bijna niet alleen, je hebt mensen om je heen nodig die je helpen. De instructeurs hamerde erop dat we elkaar moesten opzoeken en helpen. We waren afhankelijk van elkaar, de ene had een jacht, de andere een terrein met veel verwaaiing, die wist water enz.

Zo kwam ik terecht in een wisselende samenstelling, maar toch het meeste met Coen, Doeka, Sandra, Terza,  Erik en Darco. En dan zijn daar Gene en Gertie die ons vooral hielpen met het waterwerk.

Voor Sandra en Terza een extra woordje. Ik weet hoe hard ze gewerkt hebben. Terza is een Spinone Italiano, een hond die je nooit tot zelden tegenkomt op een proef. Sandra wilde zo graag met Terza bewijzen voor het ras dat het ook met een Spinone lukt. En heel lang heeft het ernaar uit gezien dat het ging lukken. Maar de laatste weken ging Terza er anders over denken en werd het waterwerk een probleem. Tot woensdag vorige week hebben we samen door geoefend en lukte het waterwerk weer en was er stille hoop.

Helaas voor Sandra en Terza…het is niet gelukt….maar zonder jullie was het mij niet gelukt. Ik mocht mee op eendenjacht en oefenen op jullie jacht en dat zal ik niet vergeten.

Cursisten, instructeurs, Hans en Mieke! Hartstikke bedankt…het was leerzaam en bleef leuk!

Jeanny

De totaal cijfers:

De winnaar van de B proeven. Leo met Ero uit onze eigen opleidingsgroep! Esther, Hans en Mieke zijn trots en mogen zelf de kussen uitdelen!

De aandachtige lezer weet al dat ik sinds maart de cursus “Zelf africhting v.d. Jachthond” via de Jachthondencommissie KNJV volg.

Bij een cursus hoort een proef of examen. Gisteren was het zover!  5 september stond dan ook al een tijdje met dik rood potlood in mijn agenda gekrabbeld.

De ORWEJA hondenproef Gewest Limburg werd dit jaar gehouden in Paarlo, een pareltje langs de Roer. Onze gastheer Frederik Nijpjes stelde zijn landgoed beschikbaar.  Aangevuld met aangrenzende  landerijen werden de proeven afgenomen op een terrein waar de honden en voorjagers konden laten zien dat ze een verbond voor het leven hebben gesloten gebaseerd op vertrouwen en inzet.

7.15 uur melde Sandra, Lennaert, Terza  en ik zich al bij het secretariaat. De honden moesten eerst gekeurd worden door een dierenarts en alle gegevens werden gecontroleerd, zo ook de chip. Bij Lennaert is dat altijd even zoeken want de chip is afgezakt vanuit zijn rug naar de onderkant van zijn schouder. Net altijd als het ongemakkelijk gaat aanvoelen omdat de chip niet gevonden wordt klinkt het verlossende piepje. De dierenarts kriebelde ook nog even aan zijn ballen en werd hij in orde bevonden…een flinke, gezonde reu, klaar voor het betere werk.

Onze instructeurs vormde tevens de “jachthondencommissie” voor die dag en waren ze druk doende alles in goede banen te leiden. Bij het parkeren, het uitreiken van de looproutes met proeven, de nummers, het verdelen van de eenden, het begeleiden naar de proeven, overal doken de bekende gezichten op en met geruststellende klopjes en knipoogjes voelde je je toch niet alleen in deze onbekende wereld.

Hun werk zit erop, ze kunnen nu niet meer bijsturen en ingrijpen, maar wel blij met je zijn als de eerste goeie score binnen is. De plek van samenkomst vulde zich met jagersgroen….ik had me voorgenomen me niet voorbarig groen uit te dossen en zo stond ik daar in een spijkerbroek met blauwe regenjas en goedkope Dunlop laarzen. Mijn tas was dan wel groen, leger camouflage groen, gekocht voor een paar euro op een rommelmarkt in Frankrijk. We moeten ons eerst maar eens bewijzen!

Het secretariaat draait overuren!

Het verdelen van de eenden…..welke moet ik kiezen?

Hans van Cann sprak de openingswoorden en schalde door de vroege ochtend een mooi, rond, harmonieus geluid van jachthoorns. Tot groot vermaak van iedereen zongen vele honden mee, en begonnen we allemaal met een glimlach aan de proeven…….

De mooie natuurtonen schallen door het Roerdal!

Lennaert houdt wel van muziek. Samen met Sandra en Terza !

Onze groep direct “voor de leeuwen” in de wachtkamer!

Op het routeblaadje had ik al gezien dat we moesten beginnen met één van de moeilijkste B proeven….”Apport over diep water” .

Ik dacht aan wat mjn belgische trainingsmaatjes altijd tegen me zeggen “de hond voelt via de lijn jouw spanning”.  Maar bij deze proef was er geen lijn nodig. Inzetten en je hond moet het zo’n 5 minuten alleen doen. Overzwemmen, eend zoeken in dekking, teugzwemmen en een modelapport.

De honden voor me hadden het moeilijk, ze moesten herhaaldelijk worden ingezet om over te zwemmen, ze konden niet direct de eend vinden en al een paar honden en voorjagers kregen te horen dat ze al uit de wedstrijd lagen voor een B diploma, maar nog mochten doorgaan voor een C diploma.

Lennaert was rustig en attent. Hij had al in de gaten wat de bedoeling was. Ik zette hem in met één woord en hield daarna 5 minuten mijn mond. Hij kwam terug en terwijl ik nog met de afwerking bezig was hoorde ik al achter me “Proficiat mevrouw, u krijgt de eerste 10 vandaag”.

In de 3 opvolgende proeven scoorde we twee achten en een negen………en toen werd ik toch zenuwachtig! Ik moest nog volgen, uitsturen, markeer apport en verloren. Lennaert is en blijft een stuiterbal en het zou toch niet mogen gebeuren dat ik met “volgen” eruit zou vliegen….De spanning kwam dan toch op het lijntje. Lennaert rook van alles op het uitgezette parcour…zijn neus maakte overuren en hij “speelde” dat hij aandacht had voor mij maar in werkelijk registreerde hij dat daar wat fazanten hadden rondgescharreld. Halverwege het los lopen besloot ik toch hem tot rust te manen……dan maar punten aftrek, beter dan dat hij niet meer zou volgen…..pfff……gelukkig toch nog een 7. Met uitsturen vertrok hij voortvarend, de moleculen in de lucht achterna van het wild…….en nu nog influiten… Hij dacht waarschijnlijk aan de stukjes kleingesneden fricandel die ik in mijn jas had zitten ter beloning…hij maakte rechtsomkeer en kwam terug…zijn kop van links naar rechts en neus aan de grond…De keurmeester kon zijn niet te verbloemen jachtinstinct toch waarderen en hoewel niet perfect uitgevoerd toch een 8.   Whaaaahhhhh al zeker van een C diploma….

Over het markeerapport heb ik al eens geschreven…….en vandaag bleek dit de proef te zijn waar de meeste honden ten onder gingen. Een zeer strenge keurmeester die me wist te melden dat je niet vaak drenten ziet op een KNJV proef en ik voelde zijn cynisme….ik negeerde zijn opmerking maar wist natuurlijk wat hij bedoelde…drenten zijn eigenwijs, en laten zich niet makkelijk voorruit sturen en laten het wel eens af weten op waterwerk. Lennaert deed zijn ding zoals een drent het zou doen, met z’n neus. Niet perfect zoals een retriever maar toch een 7. “Hoe sta je ervoor” vroeg de keurmeester. Ik kon het niet nalaten “nog altijd in de race voor een B…en het waterwerk…een 10 en een 8, niet slecht voor een Drent hé”.

De laatste proef….Verloren apport te land..en maar 2 minuten tijd. Lennaert was uit het zicht, hij moest het doen, de seconden tikte weg……rustig kwam hij terug met de eend en een model-apport…..toch maar een 9 wegens plassen in het bos….YES!!!!!!

Niet slecht voor een drent hé!

Vanavond deel 2…

Mijn favoriete online spel is Candy Crush. Via Facebook speel ik dit toch wel dagelijks…..soms wat langer, maar meestal tijdens de randen van de dag. Heb je vele facebook-vriendjes die ook Candy Crush spelen, dan heb je wat voordelen. Ze geven je extra zetten, geven je vrije toegang of een extra mogelijkheid om te spelen.

Ik ben echt geen “gamer” maar wel verzot op spelletjes. Voor Candy Crush deed ik veel online kaarten en met name Hartenjagen via Spelpunt.nl.  In het begin was het hartstikke leuk en knokte me naar een acceptabel niveau. Als beginneling werd je genegeerd en regelmatig uit het spel gekieperd. Iedereen speelde onder een schuilnaam, MacGyver, Scaramouche, Donny enz.

Hoe meer je speelde, hoe meer je er achter kwam dat het een broeinest was van haat en nijd. Er zat ook een primitieve chatfunctie bij….en wat daar allemaal voorbij kwam aan scheldwoorden en beschuldigingen…pfff….. Maar ik kwam om te spelen….en als ik dan in tikte “Scaramouche will you do the fandango” of “Crazy horses” en “fix it with duct tape” melde zich mijn vaste kaartvrienden.

Maar nu Crush ik Candy…eigenlijk een onnozel spelletje……maar met steeds meer mogelijkheden en steeds moeilijker. In het begin stoomde ik heerlijk aan kop ten opzichte van een aantal Facebook vrienden…..maar sinds vorig jaar zomervakantie heb ik een achterstand opgelopen en ben ik links en rechts ingehaald. Vorig jaar nog was het einde inzicht van Candy Crush ik moest dan wel eerst 480 levels doorworstelen. Inmiddels is het spel uitgebreid en ben ik voorlopig niet uitgespeeld.

Lukt het niet met een spel, dan kun je extra snoepbommen, hamerlolly’s, of een vrije doortocht kopen.  Al moet ik 50 keer hetzelfde spel spelen om erachter te komen welke combinaties ik moet vormen om het uiteindelijk op te lossen….betalen ervoor…dat vertik ik!

Ook s ’nacht als het stil is op de elektronische snelweg en ik alle mailtjes heb gelezen, al mijn documenten gerangschikt, alle foto’s heb bekeken en alle gedachten gehad……dan is Candy mijn beste vriendin en verbrijzel ik haar snoepjes!