Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd……en dan maar snel een afspraak maken met drie trainingsmaatjes. Op zoek naar water om ongestoord te oefenen heb ik dan toch de geheimen prijs gegeven van mijn “secret garden”. René en Hilde waren al op de hoogte, maar niet Hub. Zaterdag staat een belangrijke proef op het programma en Hub heeft al 10-tallen jachthonden afgericht, maar nog nooit een officiële proef gelopen en hij wil toch graag met zijn Flora een diploma halen. Bij de brug van Maaseik hadden we afgesproken, niet te vroeg en niet te laat. Het was warm maar er stond een briesje en aangekomen bij de “secret garden”, raakte ook Hub onder de indruk. Daar waar de wereld van mensen en wilde dieren elkaar raken en botsen daar wordt hij ingeschakeld. Niet altijd een leuke en gewaardeerde baan, als hij het zoveelste aangereden dier uit zijn lijden moet verlossen en omstanders “boe..en baah” roepen. Maar hij is iemand met respect voor de natuur. Iemand die alles weet over planten en de dieren en al snel helemaal opging in de flora en fauna van het geheime biotoop.
Hilde met haar Nickels hebben grote stappen voorwaarts gezet en Hilde gaat regelmatig uit haar dak als haar Nickels de opdracht tot een perfect einde brengt. Tijdens een training op locatie was ze zo blij dat ze het konijn dat Nickels haar gaf een 5 tal meters achter zich neer gooide….Oei…de hond deed alles goed, maar wegens respectloos omgaan met wild kreeg ze een stevige reprimande. Op afstand volgde ik het tafereel ..tja..en dan is het weer lachen…lachen om ons zelf…lachen om de miscommunicatie met René die zijn taak als helper zeer serieus neemt. De verhalen van Hub en René zijn prachtverhalen over wildbeheer, pachten en rechten, slimme boeren, en jagen over de hele wereld.
En ik? Ik heb geen jacht, geen pacht en geen recht. Alleen twee honden die door hun passie en talent mij op sleeptouw nemen.
De afgelopen weken drukte zwaar op mij, weken vol zorgen, fysieke arbeid en het steeds terugkerende niet meer te ontrafelende misverstand. En dan dreunde nog de film “Legend of the falls” door mijn kop. Ik heb de film al zo vaak gezien en wilde helemaal niet kijken want voor mijn gevoel is en blijft het een onbevredigende film…maar opeens zag ik wel de overeenkomsten tussen het misverstand en Tristan……maar dat is een ander verhaal!
Monthly Archives: augustus 2016
Varia..
Op Texel woont een zoon van Cartouche. Die heeft dus altijd vakantie want Texel is een gewilde vakantiebestemming van drentenbaasjes, en de hond mag dan uiteraard mee. Pluut, want zo heet deze bofkont, komt voort uit een vrijage met Isa van Brigitte Witjes.
De plaatjes die worden gedeeld zijn altijd prachtig en zal ik u niet onthouden!
Siebe een andere zoon van Cartouche en Isa krijgt er een speelkameraadje bij. De spanning stijgt bij de familie Beitsma, want de pups zijn al geboren bij het “Kennel Van’t Dreske Kwinne“!
De volgende foto’s zijn alleen bestemd voor “sterke” mensen, want zij hebben een hoog smelt, koedjschie koedjschie, ooohhhhh…gehalte!
Lightfeet..
Een tijdje geleden wandelde “Wil van de Bakker” met zijn vrouw voorbij en raakte we aan de praat. Al snel ging het over paarden en ons paardenclubje. Wat was dat een prachtige tijd en moesten we hartelijk lachen over de “fratsen” die we allemaal uithaalde…deelname aan een “relieken stoet”, de vakanties met paarden in Swalmen en ons grensoverschrijdende activiteiten richting Duitsland, de vossenjacht en jaarlijkse feesten. Allemaal goede herinneren. Het was eigenlijk een “grote paarden” club, maar ik mocht toch lid zijn met mijn D pony Sirocco. Wil informeerde naar de achtergrond van Rocco, want dat “Si” lieten we altijd weg .
Rocco werd via via gekocht door mijn vader en alle kinderen legde hun zakcentjes bij elkaar, zelfs het communiegeld.
Dat “via via” geeft al aan dat Rocco misschien ook wel eens vroegtijdig in het slachthuis had kunnen eindigen want hij was een afgekeurde galopper. Er werd in die tijd geëxperimenteerd in Koningsbosch op de renbaan met grote pony’s om het race-gebeuren wat dichterbij het grote publiek te brengen. Hoewel hij de naam mee had “Sirocco” bracht hij niet het gewenste resultaat. Toen niet!
Maar Rocco was schuchter en bang. Hij was eigenlijk nog piepjong en helemaal niet ingereden. Als je hem het hoofdstel wilde aandoen deinsde hij altijd bang achteruit en zette grote verschrikte ogen op, wat er op duidt dat hij slechte ervaringen had en de zweep waarschijnlijk vaak gevoeld had tussen zijn oren. Rocco ging op in ons gezin en kreeg de tijd volwassen te worden en zijn angst te overwinnen. Maar de kenners van de renbaan hadden toch een grote inschattingsfout gemaakt, want als er een pony snel was dan was het wel Rocco.
Je zou zeggen dat een pony achter de grote paarden aanhobbelt, maar dat was niet zo. IJverig wilde Rocco altijd voorop stieren….hij had een ontzettende drang naar voren en je moest hem constant achter de teugel houden, want hij wilde vooruit, hij wilde rennen, hij wilde vliegen…
Het paard van Arendsoog heet Lightfeet, en altijd als Arendsoog in de knoei kwam was daar Lightfeet, die geen aansporing nodig had, die achter de teugel liep en op het moment dat hij een beetje teugel kreeg wist dat hij sneller moest rennen dan het licht, om kogels en pijlen voor te blijven. Zoals P. Nowee lang geleden de acceleratie van Lightfeed beschreef zo deed ook Rocco het.
Hij maakte zich klein, begon met korte snelle pasjes en vervolgens lange galoppades als een echt renpaard. Het ging zo snel dat je adem achterbleef en je tranen in je ogen kreeg. Het voelde altijd als een bevrijdende galop, als je dan eindelijk de teugels kon laten vieren. Je kunt het vergelijken met het gevoel vlak voordat een vliegtuig opstijgt, alleen zit je dan achterover gedrukt in een stoel en vastgesnoerd. Op de hoge benige schoft van Rocco was dat iets anders en moest je je stevig vasthouden aan een pluk manen en maar hopen dat je voet niet uit de stijgbeugel schoot.
En Sirocco…die heeft zijn naam meer dan eer aan gedaan want nu 38 jaar later weten de mensen nog altijd zijn naam, hoe snel hij was, als een warme zuidelijke wind, de pony die zich kon meten met de grote paarden, waarmee je kon rennen, …en zelfs een beetje vliegen!
Marian!
Bij de honden die mijn dagelijks leven vullen horen mensen, en een daarvan was Marian. Helaas is zij afgelopen donderdagochtend overleden. We hadden bijna dagelijks contact en we kwamen elkaar tegen bij trainingen, wandelingen, vergaderingen en activiteiten van onze werkgroep van Fokken zonder gokken. Mei en juni waren maanden dat we ons bijna wekelijks zagen. In mei hadden we de “Familiedrentendag” en had ik samen met haar een B&B gehuurd in Retie. We genoten van de mooie omgeving en locatie en maakte plannen om terug te komen om te wandelen met de “trainingsmaatjes”. In juni hebben we gewandeld, getraind en verschillende vergaderingen bezocht en dan zou je zeggen dan heb je toch iets in de gaten. Ja,…ik had iets in de gaten maar zij liet het niet toe dat je vragen stelde of je zorgen maakte. “Nee Joh!!” was een standaard antwoord!
Zij was het rustpunt in onze werkgroep en als ik weer eens met de mannen in de clinch lag zette zij ons met een paar relativerende opmerkingen weer op de plaats. 29 juni, na een vergadering in Woudenberg namen we allemaal hartelijk afscheid van elkaar want we gingen een vakantieperiode tegemoet, zouden achter de schermen gaan werken om in september weer fris uit de startblokken te komen met Fokken zonder Gokken!
Tijdens onze verhitte debatten met de werkgroep dwarrelde opeens een zinnetje langs. “Ik voel me niet lekker” en postte ze ergens een plaatje met “pluk de dag”! Ik reageerde verdrietig want er was net een kennis overleden en ging ons gesprek over de dood. Maar gesprekken gaan vaak over de dood, en er moest werk verzet worden voor de werkgroep en vergaten we weer de dood!
En opeens ging het helemaal niet goed met haar. Haar oogappel Kiki werd opgehaald door een vriendin, en als je weet hoe Marian en Kiki aan elkaar hingen dan weet je ook dat het goed mis is. En toch…je denkt dat het goed komt! Vorige week vrijdag toen ik in Beesd was leefde ze met me mee, ik stuurde haar een berichtje en ze was de eerste die me feliciteerde.
Haar antwoorden op mijn vragen werden steeds korter en ze was voor haar doen lang offline. Zondag stuurde ik in de ochtend een berichtje en kreeg in de namiddag antwoord….”Lousy”..ik moest lachen met haar woordkeus, ze speelde altijd graag met taal!
Daarna was ze voorgoed offline. Ze werd in coma gebracht en hier is ze niet meer uitgekomen. We verliezen een Drentenmens in hart en nieren, en dan Kiki..haar trots, haar lust en leven.. Jan en Simonne namen direct hun verantwoordelijkheid als fokker, maar ook als beste vrienden. Kiki en Marian waren immers onderdeel van “de Faesroedel”! Voor Kiki is nu al een nieuw mandje gevonden en dat hadden er wel vijf kunnen zijn.
Dinsdag gaan we haar een laatste eer bewijzen, als mens, als gesprekspartner, als vriendin, als training- en wandelmaatje, gewoon …als Marian een eigenzinnige en bevlogen meid!
Rust zacht Marian!