Lennaert en “Belle” Senna!

Vier weken geleden tijdens een stormachtige dag heeft Lennaert de mooie dame Senna gedekt. Haar officiële naam is “Belle van het Hoage Gors”. De eigenaar liet me weten dat hij een echo heeft laten maken en Senna drachtig is. Lennaert wordt papa en Cartouche wordt opa! De eigenaar heeft lang gezocht naar een reu die aan bepaalde eisen voldoet, aantoonbare jachtpassie en weinig overlap in lijnen.  De rasvereniging adviseert een inteelt coëfficiënt onder de 22% berekend over 10 generaties. Met 10% blijft dit aankomende nestje toch mooi hier ver onder! (Zelfs over alle generaties nog altijd onder de 20%)!

Hera de moeder van Lennaert wordt nu ook oma, en Belle moeder van Hera overgrootmoeder…..en zelfs haar moeder Frya leeft nog.  Zij mag dan hopelijk over 4 weken de trotse titel  “betovergrootmoeder” dragen.

Dat wordt puppy spam!!!!!

Nova met aankomende betovergrootmoeder Frya!

Vandaag is Nova twee jaar geworden! En wat voor een jaar heeft ze achter de rug! De jachttraining succesvol afgerond met een B diploma. Belgisch jeugd kampioen show. Een succesvol optreden in Beesd bezegeld met een B diploma, en dan ook nog een C diploma in Paarlo, maar dat was omdat vrouwtje even sprakeloos was en vergat een extra steunopdracht te geven.

Maar ook alle gezondheidstesten heeft ze glansrijk doorstaan en kunnen we wel stellen dat het een 2^e succesvol levensjaar was.

Nova is een heel aanhankelijk hondje. Ze wil constant met mij in contact staan. Gaan we wandelen dan stuift ze vooruit maar opeens gooit ze zich om en komt terug. Heel even raakt dan haar neus mijn hand of knieholte en weg is ze weer.  Ze is graag in de tuin met Lennaert en Cartouche maar moet wel weten waar ik zit. Ben ik boven ergens mee bezig en uit het zicht hoor ik haar roepen “waar zit je, ik kan je niet zien”.  Toen ik haar als kleine pup kreeg was het meer voor de hand liggend dat ze zich zou optrekken aan Lennaert en Cartouche en de mensen misschien wel links zou laten liggen. Maar dat is dus absoluut niet het geval. Ik ging er vaak met haar alleen op uit, en de gezamenlijk jachttraining smeedde een onvoorwaardelijke band.

Eens kijken wat haar 3^e levensjaar brengt. Hopelijk een mooi nest puppy’s en samen moeten we ons door de bevalling heen slaan. Ze zal op mij vertrouwen zoals ik op haar vertrouw en ze zal een  toegewijde moeder zijn. Een hondje met een ster…een superNova! <3

Dappere belgen..

Je moet maar durven….naar de Winner in Amsterdam te gaan. Ik was daar dan ook nog nooit geweest met een hond. Björn Dillen schreef zich met een zusje van Nova in en Jan de fokker met Lucy een zusje van Lennaert. Een Drentsche Patrijshond moet minimaal één keer gekeurd worden door een erkende Nederlandse keurmeester wil je er titels mee behalen, of inzetten voor de fokkerij. Dit is natuurlijk ook logisch aangezien het een oer-hollands ras is. En Björn dacht….”dat doe ik direct goed, in het hol van de leeuw”.

Na lang aarzelen besloot ik ook Lennaert in te schrijven. Nova moest dus thuis blijven. Nu is Lennaert een nogal vrije jongen die luistert als een tierelier, heel graag snel en slim zijn jachtpassie etaleert, maar heel rustig keuringsrondjes lopen….dat valt hem zwaar.

Dus al heel vroeg verzamelde zich drie dappere Belgische Drentsche Patrijshonden op de parkeerplaats bij de McDonald’s in Veldhoven. MacDonald  had om een of andere mysterieuze reden zijn grote M licht uitgedaan en was het voor Björn toch nog even zoeken. Met twee auto’s volgeladen met benches, stoeltjes, tassen, alle papieren, drinken, koffie, broodjes…en gelukkig ook de drie honden vertrokken we naar Amsterdam. De reis verliep voorspoedig en de Randstad was nog in diepe slaap. We dachten dat we wat vroeg zouden zijn, maar voor het zoeken van een plek, alles installeren enz. kost ook de nodige tijd. Rondom ring 12 vulde zich het met allemaal bekende gezichten en drentenvrienden. De sfeer was opperbest en sportief.

Het drentegebeuren was ondergebracht in een aangrenzende hal. Redelijk ver weg van het overdreven showgedoe, keiharde muziek en drukte van de hoofdhal. De ring was ruim en er lag geen kamerbreedtapijt, en daar zijn dan de drentenmensen niet rauwig om. Lennaert moest al snel de ring in en was nogal onrustig. Ieder geluid en beweging van alles in de ring had zijn aandacht. Dat maakte het showen wat moeilijk. De keurmeester maakte wat rare geluidjes met gebalde vuist voor de mond. Alert en vol aandacht volgde hij al haar bewegingen. Toen hij dan aan de beurt was om betast te worden moest hij natuurlijk weten wat er toch in die gebalde vuist zat…niets..!! dat viel tegen. Toen ging ze ook nog eens achter een tafel zitten en begon te fluisteren. Daar moest hij echt wel het fijne van weten. Met veel moeite hield ik hem netje op de plek zodat hij goed bekeken kon worden.

Met een Uitmuntend en 2^e plaatsing in de open klas reuen werden we beloond. Ook Lucy en Nazca volbrachten hun rondjes en behaalde allebei een Zeer goed en mooie beschrijving. Er waren 33 drentsche Patrijshonden aanwezig en de lat lag hoog. Fokker Jan mag in zijn nopjes zijn met dit mooie resultaat behaald op de Winner, en  alle drie geboren in zijn “living” zoals hij zelf zegt!

De hondjes mochten uitrusten in de bench en werd de rest van de dag besteed aan praten met de vele bekenden en “nieuwe” gezichten.  Het was een top drentendag….en trots en voldaan keerde we huiswaarts.

Zie ook Bas&Belle blog!

Sybie en Senna

Ik ben wel eens teleurgesteld geweest in Toon Hermans. Niet lang…maar toch! Dat was tijdens zijn conference over “Snieklaas”. Hoe kon hij zo negatief doen over een gebeurtenis waar ik alleen maar van kon genieten. Maar zijn humor en verongelijkte blik tijdens zijn achttien minuten durende klaagzang maakte alles goed, maar ik moest er toch even aan wennen.

Nu Christan zoiets als uitvliegt blijft er weinig over van het gezellige Sinterklaas gevoel. Maar het is meer door het wegvallen van mijn ouders dat het niet meer is zoals het was.
Mijn ouders hadden een groot gezin. Men zegt een “te groot” gezin maar dat voel ik zelf niet zo. Ze deden erg hun best voor ons de kinderen en zeker rond de tijd van Sinterklaas. Mijn moeder die zelf nooit veel auto reed vertrok dan met de Opel caravan….en dat was al meer dan verdacht.
Kwam ze terug dan moesten we helpen dragen maar mochten niet kijken wat er allemaal in de tassen en zakken zat. De spanning steeg en we deden braaf mee met alle activiteiten, de intocht, het lange wachten in de rij voor een zak snoep, sinterklaas op school en de schoen zetten. Elke avond zeven schoenen op een rij en als je s ’nachts wakker schoot al stiekem kijken of hij al geweest was. Pakjesavond was er nog niet bij, want 6 december was de grote dag, vrij van school en spelen met alles wat je gekregen had. Mijn ouders hadden de avond van te voren op de knieën moeten liggen om de racebanen en spoorwegen aan te leggen. Dat krijg je met vijf zonen.

Eén kamer, één tafel, zeven borden…hoe pak je dat aan?….Dat was bijna een onmogelijke opgave dat elk kind direct bij zijn juiste bord zou uitkomen en de racebaan een paar meter verder op, en vooral niet trappen op die delicate elektronica. De chocolade letters hielpen je niet echt verder want er waren vier kinderen wiens naam met een J begon. Zo dacht ik eens een kanarie gekregen te hebben maar die was voor mijn broer.  Nou ja dat “dacht ik” klopt ook niet helemaal…ik was naar buiten gegaan om door een spleetje in de gordijnen naar binnen te gluren. Maar de kanarie stond van binnen uit achter de gordijnen verstopt, dus voor het raam…en voor het gemak claimde ik die kanarie omdat ik hem als eerste gezien had. Maar zo werkte het toch niet. Met strenge, doch rechtvaardige hand werden we naar onze borden gedirigeerd. Ik was altijd blij en tevreden ook al kreeg ik ooit eens een pop. Ik wilde helemaal geen pop maar een paard of een hond……of misschien dan toch maar een kanarie?  Die pop was heel groot, of ik was heel klein….en had zwart haar. Ik keek naar haar en zij met glazige ogen naar mij en……ik voelde niets!!. Gelukkig hielp mijn zus met het aan- en uitkleden en in badje doen…maar ik voelde nog altijd niets. Hoewel ik niet klaagde over mijn voorbarige opgelegde moederrol moeten mijn ouders dan toch opgemerkt hebben dat ze die ene Sinterklaasviering de plank mis hebben geslagen. De daarop volgende jaren kreeg ik respectievelijk, een sulky met paard van papier mache, een rijcap, laarzen, handschoenen, zweepje, roskam, hoevekrabbers, martingaal, hoefkapijzer, leervet, een boek met de veel zeggende titel “Een ditje en datje over paarden” en ooh wat was ik tevreden….

En nu?, die arme Sinterklaas! Er zit niet meer zoveel toekomst in die ouwe baas. Hij ligt onder vuur en zou ik er zomaar voor kunnen kiezen om van dat gezeur af te zijn en er geen (commerciële)  aandacht meer aan te besteden.

Totdat ik twee jaar geleden besloot om mee te doen met het grote Sinterklaas Drentsche patrijshondenfeest. Het gevoel van vroeger is helemaal terug. De voorpret, de nieuwsgierigheid en de vele misverstanden. Alles verloopt online…de aanmelding, het trekken van de lootjes, en het massaal uitpakken. Ja nu geniet ik weer volop van het feest want ik heb een nieuwe familie, een hondenfamilie! 😉

En Toon? Die neem ik het allang niet meer kwalijk want zijn verhaal benadert ook de waarheid, maar ik heb mijn eigen waarheid….en ik geloof, nog altijd!

https://www.youtube.com/watch?v=wX0lD34Mn5c