Kaw henj, kauwe klauwe of kaawpollekes…het betekent allemaal hetzelfde, nl, koude handen.
Plak er dan een wandeling achter en maak er een traditie van, dan heb je “kaawpollekeswandeling” georganiseerd door Jan Faes.
Uit alle delen vanuit België en Nederland verzamelde zich rond de middag wandelaars met hun drentsche patrijshonden te Castelre om afwisselend de Nederlandse en Belgische grens over te steken. Met Betty had ik afgesproken samen op te rijden en zaten Nova en Nouschka gezusterlijk in de kattenbak. Alles verliep vlotje en na een plasje gingen we wandelen. Er liepen 3 broers van Nova mee en ook haar zusje. De broers zijn uitgegroeid tot grote stevige reuen en haar zusje is net als Nova een echt meisje met nog een jonge look. We kwamen ook Louis tegen, een zoon van Cartouche. Die hadden we al een tijd niet gezien. Hij leek echt veel op Cartouche, de grote “reuenbölles” en de weelderige vacht. Hij is opgegroeid in een gezin met kinderen en heeft een hoog knuffelgehalte.
Jan ontfermde zich over de wandelaars die kozen voor een korte route en opeens hadden we geen laatste man meer. In zo’n grote langgerekte groep ontstaat het effect dat de honden vooruit rennen, terugschieten langs hun baasjes en dan uiteindelijk ook langs de laatste man. Vooral als er gaten vallen ontstaat er zoiets als een chaotische situatie. Samen met Rita probeerde ik het gemis van laatste man op te vangen. Er was één hond, ik noem geen namen, die zeer bedreven is in veldwerk. Zijn vrouwtje liep in de voorste regionen en de hond besloot zelfstandig te gaan veldwerken en bleef achter. Ik floot hem in en hoewel het niet zijn fluitje was kwam hij toch. Toen hoorde ik in de verte ook zijn vrouwtje fluiten en hij zette een sprint in en dacht ik dat komt wel goed………maar helaas had het vrouwtje in de verwarring ook op de zitfluit gefloten………na flink doorstappen kon ik de opgelopen achterstand goedmaken en kwam ik de betreffende bazin tegen. De hond was nog altijd niet terug…hoe kan dat nou? Louis met zijn baasje Stan gingen terug rennen, ze verdwenen helemaal uit het zicht, en wat bleek……de hond zat na 15 minuten nog altijd stil op dezelfde plek, aangezien vrouwtje op zitfluit had gefloten. Stan, Louis en Dé hond kwamen blij terug gerend…en daarna moesten we weer flink spurten om de groep in te halen. Rita probeerde via een walkie talkie de mevrouw die voorop liep zover te krijgen dat er eens gestopt werd. Ooh wat was dat komisch! Ik had natuurlijk opgelet vroeger tijdens het kijken naar Daktari en gaf haar de tip elke zin te beëindigen met het stopwoord “over”. Maar nu is “over” ook een commando binnen de jachtoefeningen. Verwarring compleet!!!. Inmiddels gingen wij “over “ tot doemdenken. Dat de groep zover vooruit was dat wij wel een half uur later in het café zouden aankomen. Dat er geen plek meer was om te zitten, dat de eieren en spek al op waren….
Maar alles is goed gekomen en was het een fijne dag met veel honden en vriendelijke mensen. Een aantal nieuwe gezichten maar ook heel veel bekende gezichten en leuke gesprekken.
We kijken alweer uit naar een volgende wandeling!!!
Louis, zoon van Cartouche
Nazca, zusje van Nova
