Van links naar rechts..Bo, Nova, Lennaert en Django

Het gaat hier z’n gangetje…Bo komt en gaat na twee weken weer naar huis! Mik valt binnen om een dag te stoeien met het drentenroedel en neemt weer afscheid. Op het moment is Nickels hier en die blijft nog tot November. Het honden gebeuren geniet ervan en de logeetjes lopen al snel in de pas….Zelfs Nickels de wildebras claimt een plekje bij mijn voeten. Dan is er nog Django, de jonge Weimaraner van mijn broer. Nova heeft in hem een nieuw trainingsmaatje erbij! Hoewel Django pas 6 maanden is doet hij al vele oefeningen op B niveau. Maar Django moet nog gaan puberen….en dat is meestal een tijd dat de trotse baasjes slapeloze nachten krijgen over hun jachthond….maar één troost..het komt altijd goed…

Iemand die al uitgepuberd is en het goed doet dit jaar tijdens de jachtproeven is Maral. Zij is een dochter van Cartouche en heeft zelfs in punten haar grote voorbeeld Jago voorbij gestreefd. Ze maakt deel uit van de Belgische Bende uit Bundingen en heeft zo haar eigen “eigenwijze” kijk op het leven. Mooi om dan te lezen dat het zo goed met haar gaat.en dat ook de jachtpassie in haar bloed zit. .

Maral bezig met haar proef!

Puck weer een andere dochter van Cartouche zit op het moment in Frankrijk en volgt daar een workshop speuren langs de Loire. Op doorreis heeft Brigitte samen met haar het graf van Chris bezocht. Hij ligt midden in een bos begraven en het was even zoeken voor haar. Telefonisch probeerde ik haar via de 8ste boom links, 6e boom rechts, bij de boskapel verder door, een groepje vliegen-dennen…naar de juiste plek te leiden. En net toen we dachten “dit is onbegonnen werk” had ze het gevonden.

Puck bij het graf!

Ik ontving een bericht van Sieka Knol. Normaal struint ze over de dijken om ons te behoeden voor onheil, maar nu maakt ze ons deelgenoot van een ervaring “het stille jagen” samen met haar hond Quartel!

Nu de herfst zijn vruchten zo kwistig strooit en ik zo vaak met de hond in het bos aan het genieten ben van zoveel moois, vond ik het tijd om wat meer te leren over de “stille jacht”. Een reden om een workshop te gaan volgen bij iemand, die weet waar ze het over heeft.

Ik hoor u denken: de stille jacht??? Ja, de stille jacht: het verzamelen van eetbare paddenstoelen. En dan moet je wel weten wat je doet, want voor hetzelfde geld help je jezelf naar een volgende wereld.

Reden te meer om het een en ander te leren van iemand, die weet waar ze het over heeft en je de recepten al wandelend erbij cadeau doet. Het was een heerlijke leerzame wandeling in een gebied met veel potentiële prooi, maar ook meteen als waarschuwing de meest dodelijke paddenstoel, die we hier kennen. En ik heb goed opgelet….. We kregen allemaal een zakje lekkers mee naar huis, o te bestuderen en natuurlijk op te eten. Lekker huiswerk.

Weer op de thuisbasis en met de hond in het bos ben ik ook maar eens op jacht gegaan. Boekje mee en een klein mandje om de verzamelde buit in te doen. Uiteraard neem ik alleen mee wat ik denk nodig te hebben en niet meer. De dieren in het bos hebben het ook nodig als voedsel en bescheidenheid siert de mens.

Eenmaal thuis ben ik gaan snuffelen in de recepten en heb ik een heerlijke schotel met kastanjeboleten gemaakt. De kastanjeboleet is een neefje van het beroemde eekhoorntjesbrood. Jagen met mijn hond bevalt me, met geweer of deze stille variant: ik ben dankbaar met de oogst waar ik van mag genieten, al jagend en al etend na afloop.

Sieka

De aangevreten vijg!

“Honden gaan op de baasjes lijken en andersom”….en daarom liggen Cartouche en ik in de kreukels. Opeens zag hij oud uit en zijn ogen stonden niet goed. Hij was duidelijk “niet lekker aan zijn fricandeautje”.  Maar honden hebben ook het vermogen te doen wat ze moeten doen om er weer snel bovenop te komen. Cartouche liet een dag zijn eten staan…at gras en vijgenbladeren….en dan hoor ik mensen zeggen..”nee,  geen gras (en vijgenbladeren) laten eten, daar worden ze ziek van”. Ja, ze moeten dan braken, maar na vijf flinke hopen gemalen groente in alle hoeken van de keuken ging het al weer snel beter met Cartouche en nu huppelt hij alweer vrolijk door de tuin, staan zijn ogen weer goed en heeft volop eetlust.

Zelf gleed ik juist uit over de vijgenbladeren en maakte een behoorlijke smak. De schade viel zo op het eerste gezicht mee….maar na een tijdje merkte ik dat mijn ribben toch anders werkte en reageerde dan normaal. Stil rechtstaan, dat gaat goed. Stil rechtliggen ..dat gaat ook goed…en voor de rest….auwwww pijn. Uit bed komen was een hels karwei…en dan maar proberen zonder te hikken, niezen, lachen, en bukken de dag door te komen. Op de achtergrond wordt er steeds hetzelfde liedje afgespeeld in mijn hoofd, “Every breath you take, every move you make, every bond you break, every step you take,  auwwwww”.  Nu moet ik net als Cartouche er bovenop zien te komen! Op vijgenbladeren kauwen is geen optie maar wel blijven bewegen, toch naar het werk, gras maaien en een warm bad helemaal ondergedompeld in “Old spice”. Niet dat ik wonderen verwacht van de “Old spice, maar het ruikt vertrouwd en verhip het werkt!!…en dan hoor ik mensen zeggen “ga naar de dokter”…maar die zal zeggen wat ik al weet! “Geen rare bewegingen, vermijd hikken, niezen, lachen, Every breath you take, every move you make..”

Hondenfeest…Cartouche heeft alweer aandacht voor lekkere hapjes!

De laatste zaterdag van de maand is traditioneel gereserveerd voor een training in Beerse. Ooit begonnen rondom de stuiterballen uit het L-nest. Na een paar jaar zit er wat de klad in, maar toch goed te constateren dat nog eigenaars van de broers en zussen van Lennaert doen met de honden, wat in hun aard en karakter ligt, nl. de kans geven hun jachtpassie te beleven en uitleven. Lando, Loek, Libre, Lobke en Lennaert zijn nog altijd volop actief in de verschillende disciplines, en het werken met de honden wordt inmiddels regelmatig beloond!

De weg naar Beerse was een weg vol hindernissen. Op twee plekken was de A2 afgesloten. Eén afzetting was ik op voorbereid en had ik handig omzeild maar amper weer op weg richting Eindhoven doemde de 2^e blokkade op.  Eén uur vertraging was het gevolg. Nu hadden we al niet zo vroeg afgesproken maar toen ik 13.00 uur pas het terrein opdraaide was mijn humeur al in mineur stemming en letterlijk pakte zich donkere wolken samen boven het terrein.

Natuurlijk hadden we, gezien de weersverwachtingen en vertragingen, het kunnen afblazen maar we hadden een missie. Een paar maanden geleden heeft Louis onverwachts zijn Gorky verloren. Dit had niemand verwacht. Hij was niet ziek,.. alleen de avond van te voren was hij wat kortademig. In de ochtend lag hij dood in zijn verblijf. Louis heeft niets gehoord dus kunnen we wel concluderen dat hij pijnloos is ingeslapen.  Met de foto’s gemaakt tijdens drie jaar trainen in Beerse had Bjorn een mooi fotoboek samengesteld en dat hebben we Louis aangeboden. Het zonnetje liet zich zien en in plaats van vlaai hadden we deze keer spek met eieren. Snel, handig en rap zorgde Bjorn voor gevulde borden.  Het trainen zelf kwam wat minder uit de verf….de regen was toch wel spelbreker.

Toen we besloten te stoppen en op te breken werd het droog maar was onze mentor Louis al vetrokken naar een volgende verplichting. Nova en Lennaert lagen tevreden en warm achterin de auto en sliepen alsof ze 100 ganzen en 200 eenden hadden binnengebracht….