Lennaert is jarig vandaag maar hij niet alleen! Daar zijn nog de vijf broers Lando, Lesco, Lowie, Louis en Loek! Maar het kon niet op want er werden ook nog eens zes zusje geboren in Vosselaar, nl. Lobke-Hera, Lana, Libre, Lily-Lou, Lucy-Hera en Liv. Helaas is Lily-Lou overleden nadat ze niet herstelde na een sterilisatie. Maar de rest van de Bende van Cartouche is Alive&Kicking met een passie voor werken! Lennaert heeft inmiddels ook voor nageslacht gezorgd en Cartouche die kan zich helemaal vinden in de rol van opa! Gefeliciteerd L-nest, jullie zijn stuk voor stuk uitgegroeid tot mooie drenten…maar het belangrijkste is toch jullie hoge knuffelgehalte!
Monthly Archives: maart 2018
Goed bevonden!
De pups van Camille en Lennaert zijn nu zeven weken en volgende week vliegen ze uit. Dan komt er een einde aan een toch wel spannende en intensieve periode voor de fokkers. Eén teefje blijft in Diessen wonen. De puppy’s zijn de afgelopen weken herhaaldelijk door de handen gegaan bij mensen met een serieus doel. Zo was er de nestcontrole door een afgevaardigde van de Nederlandse Vereniging Drentsche Patrijshond en afgelopen vrijdag een puppytest afgenomen door Walter Klijssen.
Ik was uitgenodigd om aanwezig te zijn bij de puppytest en daar heb ik natuurlijk dankbaar gebruik van gemaakt. Kleine drentjes hebben een zeer hoog smelt- en knuffelgehalte, maar daar moet men dan doorheen kijken. Het gaat erom een vroegtijdige inschatting te maken of het gedreven jachthonden en/of veldwerkers zullen zijn en of ze daar het exterieur voor hebben. Dat is echt geen makkelijke opgave! De “dapperheid” werd getest door ze helemaal alleen in een vreemde omgeving te plaatsen en dan kun je al snel de conclusie trekken dat vijf puppy’s net als peutertjes vijf verschillende karakters hebben. Er is altijd wel een kwajongen die opeens niet meer zoveel praatjes heeft. Dan is er het stille iet wat teruggetrokken type die opeens juist heel veel lef toont. Zo grappig om dat allemaal te zien en hebben ze nu al vroegtijdig kennis gemaakt met een duif, eend, konijn en kwartel. De duif, eend en konijn waren zo dood als een pier maar het kwarteltje zat in een kooitje en ook daar waren vijf verschillende reacties. Het konijn werd zelfs al opgepakt en trots rondgedragen. Na het testen van wat er al allemaal in het koppie gebeurd was het exterieur aan de beurt. Dat gebeurde op de keukentafel….tuurlijk drenten zitten heel graag op tafels en je zou haast denken dat dit een raskenmerk is!
Sandra, die haar hart verpand heeft aan Spinone Italiano wilde ook graag kennismaken met de pups van Lennaert. Haar Terza en Lennaert hebben samen vele uren getraind en avonturen beleefd en ook zij kwam ogen en oren te kort omdat er al zoveel te zien en te beoordelen is aan zo’n jong pröpke!
Walter gaf tijdens zijn keuringen uitleg aan ons en heb ik veel bijgeleerd in een paar uur. Alle vijf zijn ze goed bevonden en dat gecombineerd met de keuring van de dierenarts en de nestkeuring van de Vereniging kunnen we wel stellen dat het een zeer geslaagde combi is.
Tja…en dan moet je afscheid nemen van Beertje, Stippeltje, Belhamel, Kleintje en het Meisje….Ze komen goed terecht allemaal en op afstand zal ik ze zeker blijven volgen. Onze paden zullen zich weer kruisen tijdens fokdagen en terugkomdagen maar ik was toch een beetje weemoedig!
Mooie mannen…
Dit wil ik jullie niet onthouden, Mazzel en Lando.
Mazzel is een zoon van Hadise en Cartouche en Lando is een zoon van Hera en Cartouche. Wat zijn ze mooi en stoer met een gouden karakter!
(foto’s Lando gemaakt door Henri Weterings en foto’s van Mazzel gemaakt door Candy Debecker)
Mazzel
I’m back….
Hij is er weer….Meneer Nickels uit Geistingen. Hij mocht een tijdje niet komen aangezien er de aanloop was naar de loopsheid van Nova, de loopsheid zelf en de mogelijke zwangerschap. Nickels is harstikke gek op Nova en loops of niet loops even stiekem proberen wil hij altijd. Nu nog, na drie maanden vindt hij haar fantastisch ruiken. De 2e reden dat hij even niet mocht komen…tja, dat is een lang verhaal! Zijn baasjes zaten in de herfst in Afrika en was Nickels voor drie weken hier. Ik moet hem altijd goed in de gaten houden als hij in het veld loopt of in de tuin, want hij heeft de neiging meer vrijheid te nemen dan toegestaan. Snik!…en terwijl ik in gedachte de vuilniscontainer buiten wilde zetten, glipte hij snel en handig langs me, door de poort en weg was hij. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf en de tranen sprongen acuut in mijn ogen. Snel zocht ik zijn fluit en riem en op de fiets…ergens naar toe, maar waar naar toe? Ik had niet gezien of hij richting provinciale weg of de andere kant was gespurt. In de verte hoorde ik de paniekkreten van wat fazanten en zag wat duiven op fladderen. Hopelijk was Nickels de oorzaak want dat was ver weg van de veel te drukke provinciale weg waar ik nog niet eens in de richting durfde te kijken. Drie uur fietste ik rond, fluitend en roepend. Tussendoor steeds naar huis voor het geval hij toch terug was naar het huis. Mijn keel werd rauw en had een bloedsmaak in mijn mond, en dit was nu net die spreekwoordelijke druppel die ik niet kon gebruiken. Terwijl ik mijn strategie ging bedenken…een oproep via de social media of bellen naar het asiel, ging de telefoon. Het was Hilde, het bazinnetje van Nickels ergens op een Afrikaanse savanne. “Hoe is het met ons Nickels?”.. “Euhhh ja die is weg, …snik”. “Dat weet ik” zegt ze. “We zijn gebeld, hij zit bij de Dierenbescherming in Born”. Pffff…….gelukkig. Nickels heeft nl. een knaloranje jachthalsband om waarop in koeienletters het telefoonnummer staat geschreven. Wat een opluchting! Hilde ging weer naar olifanten kijken en ik ging een poging doen Nickels op te halen. Na een telefoontje bleek dat nog niet zo makkelijk te zijn, aangezien het een Belgische hond is en ik niet zijn baasje ben. Maar ik had dan wel zijn fluit, riem en zijn medisch paspoort en wist zijn naam. Na legitimatie, papieren rompslomp, een flinke preek die ik gelaten onderging, terwijl “ons Nickels” werd geprezen omdat hij zo lief en mooi was en ook nog eens koekjes kreeg, …kreeg ik een flinke rekening van 200 euro…en mocht ik hem meenemen. Hij sprong snel achter in de auto maar ik had hem door en gespte hem vast aan een lijn die ik voor mijn eigen honden nooit gebruik….en voordat de klep dicht was probeerde hij weer er vandoor te gaan. Nu bungelde hij even tussen hemel en aarde, maar daar had ik ook gebungeld toen meneer de benen nam.
Thuis zaten drie drentjes op ons te wachten…en Lennaert was helemaal niet blij. Die maakte Nickels even duidelijk dat zijn vrouwtje toch wel erg verdrietig was. Mijn ambities van hondenopvang ging ook direct in de ijskast….maar nu is hij er weer en hebben we deze middag met z’n vijven een mooi plekje uitgezocht in de tuin wat het begin kan zijn van wat meer gestructureerde opvang….en “ons Nickels” mocht de eerste steen opgraven… 😉