mrt 24

Cartouche is niet meer…

Gisteren is Cartouche rustig ingeslapen. Zijn lichaam wilde niet meer wat zijn koppie probeerde. Naast alle corona ellende, de isolatie, Christian in quarantaine in Nijmegen en alle onzekerheden, wilde en moest ik voor Cartouche de juiste beslissing nemen. De dierenarts kwam aan huis en hij bevestigde wat ik al wist….

Hij is vredig, zonder angst en pijn in mijn armen weggeglipt op weg naar Chris.

Een mooie trotse hond! Altijd vrolijk en op zoek naar contact en een kroelsessie. Een levensgenieter en mentor van Lennaert en toen daar ook nog eens kleine Nova bij kwam kon hij zijn geluk niet op. Hij had een onverstoorbaar karakter en zijn rust straalde uit naar het jonge grut.

Hij heeft de respectabele leeftijd van 13 jaar en 7 maanden bereikt. We missen hem zeer!

De bewaker van ons goed!

De levensgenieter

De allemansvriend

Altijd mee op vakantie!

 

Gisterenochtend…een laatste moment bij elkaar!

 

 

 

 

Ik kreeg een paar lieve reacties in de vorm van een gedicht en verhaaltje ”

Cartouche,
Noats meh dea ondeugende blik
Noats meh dea kroel euver diene kop
Noats meh de poat in mien hand
Noats meh dien begroeting bie thoeskomst.
Meh veur altied in oes gedachte en ❤️
Wat höbs doe oes väöl gegeve
Wat bin iech daoum blie
Dat iech diech gekint höb
Dat’s doe deil waors van oos familie
En door al mien traone heen
Zeen iech noe die sjoan momente veurbie kome.
Momente wat iech neet hou wille misse
Ze geve miech steun in deze zjwaore tied
Meh iech weid zeker es iech vanaovund nao boete kiek
Zal ’n extra ster 🌟 in de loch sjiene
Verbliej de hemel daobove mit dien aanwezigheid
Rus noe mer zach groate vreund

Door John Prevoo

 

Mijn ontmoeting met Cartouche de kriebel hond. Als beginnend Fokker ga je veel praten met fokkers, over alles wat maar met Drenten te maken heeft. Zo ook met Jeanny, over de DNA onderzoeken epilepsie enz. Ik stond aan de deur, aanbellen was zo als gewoonlijk niet nodig een volautomatische deurbel, best handig die Drentjes. De aandacht van de Drenten van Jeanny was zoals verwacht, “wie ben jij wat kom jij doen en hoe ruik je?”. Behalve één Drent, die dacht “de jonge honden eerst”. ( letterlijk) Na Nova en Lennaert de nodige aandacht en kriebels gegeven te hebben kwam het gesprek op gang. Maar toen kwam Cartouche toch eventjes orde op zaken stellen, hij moest toch eventjes kijken wat voor een vlees hij in de kuip had, het ijs was gebroken. Nova en Lennaert dropen af naar hun plekje en Cartouche nam de kriebels in ontvangst, hij liet vakbekwaam merken waar gekriebeld en gefriemeld moest worden. Ook al werd ik afgeleid door het gesprek, steeds werd ik op de juiste wijze geattendeerd dat hij er ook nog was. Cartouche het ga je goed, je bent daar waar je hoort.

Door Jos Sutmuller

mrt 19

Met een knipoog..

Ooit waren mijn eerste woorden op dit blog “Dit is een blog over honden”…maar nu ?…Nu gaat het ook over een nachtmerrie waarin de hele wereld terecht is gekomen. Wisten we dat het kon gebeuren?

Nee!!..Want we zijn mensen, altijd bezig, altijd vooruit, we streven doelen na, gaan op vakantie, hebben een ellenlange bucketlist en tussendoor planten we ons ook nog voort en geen tijd om stil te staan bij grote rampen.

Ja!!.. Natuurlijk wisten we dat het kon gebeuren.. Want we zijn mensen en schrijven boeken en maken films over rampen, en als je het kunt bedenken voor een script van een film…dan ben je niet meer ver weg van werkelijkheid.

Gisterenavond skypte ik met Bianca, een oud collega. We wisselde wat nuchtere feiten en bezorgdheden uit en viel dan inderdaad het woord “rampenfilm” en hoe absurd en surrealistisch op dit moment alles is.

In rampenfilms gaat het in eerste instantie altijd hartstikke fout. Parijs, London en New York worden altijd als eerste getroffen door een bom, vloedgolf of meteoriet. Daar moet je dus nu ook vooral weg blijven..

Dan is er het moment dat dé premier het woord tot ons richt en verteld wat boven ons hoofd hangt, dat er een grote ark gebouwd is, of een ondergrondse stad uit graniet is gehakt en dat een selectief groepje mensen NU een brief in de bus krijgt omdat ze zijn gekozen om te overleven, gezien hun uitzonderlijke kwaliteiten. Ze zullen twee jaren ronddobberend in een ark en bij de Mount Everest aanmeren, of drie  jaar in het donker in een ondergrondse stad verblijven totdat de straling is verdwenen of het virus is uit-gewaard.

Bianca liet zich ontvallen dat onze brievenbus leeg zou blijven. Nu schat ik haar wel hoog in want ze heeft veel verstand van bouwwerken, scheuren, krimp en rek….zo iemand heb je toch nodig als je de boel wil herbouwen.

Voor mij is er minder hoop…al wat ouder en vallend in de “risicogroep”…..en nu kom ik toch weer terug op de honden. Want in die ark stoppen ze ook alle dieren en aangezien mijn honden als ras zeldzaam zijn en behoren tot “Nederlands cultureel erfgoed” gloort er hoop. Die honden hebben ook een begeleider nodig en Nova hangt heel erg aan mij. Dus toch een happy end!!

Maar als het echt zover komt, dan geef ik mijn ticket aan Christian!

mrt 17

Sociaal Isolement

Gelukkig is wel de lente terug!

Het zijn rare verwarrende tijden! De overheid geeft een dringend en dwingend advies voorlopig je terug te trekken in een “Sociaal isolement”. Er hangt ons inmiddels van alles boven het hoofd en de wereld is in het slot gegooid. Constant geeft het Nieuws een overzicht van alles wat we preventief kunnen doen en vooral wat we niet kunnen doen …geen school, geen kroeg, geen werk, geen Formule-1, geen EK, geen evenementen, geen festivals, geen vermaak, geen plezier en natuurlijk veel gesprekken over economie en geld.

Het politieke kissebis in eerste instantie was irritant en zelfs gevaarlijk voor ons allemaal. Daadkracht en saamhorigheid hebben we nu nodig, en een politicus die vanuit de oppositie op dit moment probeert zijn partij te profileren en moties van wantrouwen indient en opruiende taal de wereld inhelpt is uit op chaos…en juist chaos kunnen we niet gebruiken.

Nee….we willen niet dat de nachtmerrie die op dit moment in Italië heerst deze kant opkomt. Nu wil ik wel in navolging van de Italianen samen gaan zingen….maar dan moet ik HEEL hard zingen want er zijn maar een paar buren en ze wonen niet onder zingafstand en met minder akoestiek zoals in een flatopstelling.

Nog voordat “het sociaal Isolement” werd opgelegd en een feit werd had ik al begin vorige week mijn conclusies getrokken en ja daar hoort ook bij dat je wat extra eten, drinken, honden-kattenvoer en verzorgingsmiddelen in huis haalt. Sommige noemen het hamsteren…ik noem het overleven want ik kan niet van andere verwachten dat zij extra’s risico’s gaan nemen om mij uit penibele situaties te redden.  Het enige wat op dit moment van ons wordt gevraagd is afzondering, fatsoen, respect, oog voor elkaar en een stuk eigen verantwoording.

De honden en de kat zijn mijn huisgenoten. Het WorldWideWeb en social media zijn mijn klankbord. Uit België ontvang ik wat mopjes om de moraal hoog te houden. De buurvrouw overhandigde me op netje twee meter afstand nog wat boodschappen.  De premier heeft gesproken…duidelijke taal!  De lente komt eraan. Ik mis al jaren een huismerel. Een paar jaar geleden zijn ze allemaal overleden aan een virus…Komt er een merel te overlijden dan wordt zijn plek snel ingenomen door een andere vrolijke gevederde vriend die met zijn mooie gezang rivalen op afstand houdt, maar al jaren blijft het stil in de vroege ochtend ..…..en net vandaag hoor ik toch een merel fluiten. We gaan een verschrikkelijke moeilijke periode tegemoet. Help elkaar en steun elkaar!!

Dan maar wat schilderen en kleur bekennen!

Een spontaan gedicht, geschreven door John Prevoo uit Valkenburg, 17 maart 2020.

‘T Merelke

De stilte doorbroke
Dao woort op miech geflote
‘Nne glimlach op mien geziech
Toaverdes doe bie miech
Door diene zangk
Kraog deze daag klank
Doe zongs oet volle mach
Gekleid in zjwarte klederdag
Doe waors neet in rouw
Floots nao ’n loch straolend blauw
En langs ’n struimende Maas
Waors doe vandaag de baas

mrt 05

Welkom in Cleoland..

UIT HET DAGBOEK VAN EEN HONDENUITLAATSTER 🐾  🐾

Persoonlijk ben ik nogal esthetisch ingesteld en stel het op prijs om er netjes en verzorgd uit te zien. Niet altijd een haalbare kaart als je dagelijks in weer en wind een hond moet uitlaten. Zo regent mijn kapsel regelmatig meerdere keren per dag kletsnat of het verandert ten gevolge van windvlagen spontaan in een ragebol. Ook het tijdens een wandeling dragen van mooie gehakte schoenen in combinatie met matchende kleding setjes en sieraden heb ik los moeten laten.

Ik start de dag tegenwoordig gehuld in een soort van “wandeluniform” bestaande uit een ongestreken spijkerbroek die ik zo uit de droger trek, altijd dezelfde met modderpootjes besmeurde jas en stevige schoenen met genoeg profiel om modder en de poep van andere honden (waar ik regelmatig in trap als ik Cleo’s uitwerpselen netjes verzamel) naar huis te dragen.

I.p.v. een mooie tas draag ik een versleten maar praktisch tasje uit mijn punktijd dat je (heel handig) kunt omhangen waardoor ik mijn handen vrij hou om Cleo in bedwang te houden en haar hoopjes op te rapen. Hierin vervoer ik geen zaken als parfum, kam, lipstick e.d. maar poepzakjes en hondentreats.

U begrijpt: al met al geen elegant geheel. Ik vrees dan ook dat Cleo zich schaamt als ze met mij door het park struint. Dit grenst aan het speelplein van een Lagere school en we worden regelmatig aangesproken door kinderen die mij belangstellende vragen stellen over Cleo; “Hoe heetie? Hoe oudistie? Wateetie? Wat is het voor soort? Mag ik aaien?”

Dat laatste mag niet maar de vragen horen Cleo en ik vanaf een afstandje geduldig aan.

Vorige week riepen twee modieus geklede bijdehante meiden van een jaar of 10 (type toekomstige influencer/vlogger) mij vanaf het schoolplein toe: “Jij en jouw hond matchen goed met elkaar. Jij hebt een blauwe spijkerbroek en het riempje is ook blauw en het hondje is wit met zwarte vlekken en jij hebt een zwarte jas met witte strepen”.

Zo zie je maar: geen beter accessoire dan een mooie, leuke en slimme hond.  

Josephine