Met de fiets en zwemspullen op ontdekking!

Een aantal jaren voordat Christian werd geboren, zaten we in mei op het eiland Malta. De temperatuur liep al flink op en het hele eiland was gevuld met United Kingdom-toeristen met vele tatoeages.
We probeerde de drukte wat te ontvluchten en huurde fietsen en kochten in een speelgoedwinkel eenvoudige duikbrillen met snorkel.

In een rustige uithoek ver weg van alles en iedereen zochten we de zee op. De mooiste vissen dartelde als kleurige vlinders om ons heen, en zwommen met ons mee in de hoop dat we een steen verplaatsten zodat ze konden aanschuiven aan een kreeftjesbuffet.

Door de stilte, het warm-koele water en de schoonheid verloor ik besef van tijd en ruimte. Met de duizenden vissen scharrelde ik langs de grillige onderwater kustlijn. Een wat koudere waterstroom schudde me wakker en zocht ik met mijn ogen bovenwater de plek waar de fietsen lagen. Ik schrok! Wat was ik ver afgedreven. Ik ging weer onderwater en keek voor de eerste keer eens achter me en werd acuut overvallen door een gevoel van hoogtevrees. Het eiland hield gewoon opeens op en een diep ravijn en koude zee bevond zich onder me.
Nu dacht ik dat ik werd “overvallen door hoogtevrees”, maar het was iets anders, een oer-angst, vergelijkbaar met de angst die kinderen hebben in het donker, een angst voor donkere holen en niet peilbare plekken. Die angst heb je niet voor niets meegekregen en moet je instinctief behoeden voor domme dingen en gevaar. Nou mijn oer-angst werkte echt wel en  zei “weg hier” ”gevaarlijk” “haaien”!! Mijn bril en snorkel liep vol en met ingehouden adem, ogen dicht en zwemmen zwemmen zwemmen naar de kust. Onzacht kwam ik in aanraking met de vulkanische rotssteen, maar ik had het gered!

Chris had mijn gespartel opgemerkt en kwam op zijn gemakje aangezwommen. Hij was niet onder de indruk van mijn paniek en lachte me zelfs ronduit en hartelijk uit. “Hier bij Malta? haaien? Die zouden zich vast in mij verslikken”……… ! 🙁

Met wat pleistertjes op mijn geschaafde knieën en ellebogen gingen we de dag erna naar een museum. Er bevond zich ook een zoölogische afdeling. Bij binnenkomt werd de aandacht direct getrokken door een soort poort waar een lang persoon nog doorheen paste…..netjes afgewerkt met 3 dubbele rijen ivoorkleurige, glanzende, dodelijke verscheurende tanden….. “Geen haaien bij Malta?” Wat bleek, de allergrootste witte mensenhaai ooit gesignaleerd en gevangen…was bij Malta…en het bewijs waren de opengesperde geprepareerde kaken met harde tanden waar ik helemaal zonder één keer slikken doorheen paste……..ik weet zeker dat ik die dag ontsnapt ben aan………..mijn oerinstinct nam het over en dat zal niet voor niets zijn geweest.

Malta! Mooi maar ook veel toeristen! en wat maken ze er zelf in de binnenlanden een rotzooi van! ZO zonde!

Bizarre wouden van agaves. Geen bomen maar bloeiwijze en daarna sterven de planten af!

Jeanny