Struinen door het wilde paardengebied langs de Grensmaas

Nu we allemaal in hetzelfde schuitje zitten…het schuitje van afwachten en bezinning…komt in sommige mensen het “slechtste” naar boven maar gelukkig bij heeeel veeeel mensen het “beste”. Normen, waarden, gehoorzaamheid en structuur houden ons sinds maart op de been. Tja…en dan moet ik natuurlijk ook overeind blijven. En toch…ik voel me redelijk op mijn gemak, en de tuin en gebied binnen de Grensmaas zijn mijn speeltuin samen met de honden. Mijn boodschappen doe ik sneeky vroeg, bijna als een dief in de nacht…want juist daar word ik geconfronteerd met het “slechtste”. Maar oké…we hebben bijgeleerd, niet mee bemoeien, geen discussie aangaan en niet meegaan in populistische groepsdomheid op het real world wide web!

Mijn werkzame leven ligt stil en aangezien mij nadrukkelijk is medegedeeld dat ik binnen dé risicogroep val….geef ik daar dan nu ook “nadrukkelijk” gehoor aan en heb opeens weer het regelknopje “genieten” gevonden.

Tuinieren, opruimen, wandelen, ontdekken, de grenzen van de Grensmaas afschuimen, fietsen, schilderen, oud zaad zaaien, fotograferen, filmpjes maken, muziek rechtstreeks naar mijn hart luisteren, een ondeugend avontuur of te wel een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid, me een kriek lachen met de humor die zoal langs komt op social media maar alles binnen de normen van het toelaatbare, fatsoen en respect. En dan kan ik niet achterblijven en heb dan ook wat filmpjes gemaakt en gedeeld via de “Drentsche Patrijshond Liefhebbers” groep en zowaar een prijs gewonnen. Het delen van de filmpjes is een ander verhaal want ik knal altijd muziek eronder om het tempo erin te houden, en loop ik ook tegen auteursrechtelijke maatregelen op, maar zonder muziek is het duf en saai dus dat probeer ik dan toch “creatief” te omzeilen. Kun je de filmpjes hier beneden bekijken…dan heb ik een oplossing gevonden 😉

Het zal me benieuwen…

Het tellertje van mijn site/blog laat zien dat deze al bijna 400.000 maal bezocht is! Dat is nogal wat…400.000 maal is de site/blog aangeklikt of in een zoekactie naar boven geploept. Als ik voor elke keer één euro had gekregen kon ik mijn droomhuis in Grosbout en/of Dillingen kopen. De honden trekken natuurlijk de meeste aandacht en dan zeker de berichten rondom de dekkingen en geboortes. Dit jaar zullen er zeker geen pups komen. De volgende jaren hangt af van een aantal factoren en noem het dan maar een wonder. In elk geval heb ik dat niet zelf in de hand, want dan zou het geen “wonder” zijn. Heel jammer voor de mensen die steeds bij me aankloppen voor pups van Nova en willen gebruik maken van de diensten van Lennaert voor hun teefjes.

Lief heb ik altijd gedeeld…en ook wel leed zoals het overlijden van mijn man. Soms wil ik mijn eigen blog gaan veranderen, wat meer zakelijker gericht op de honden, maar op de een of andere manier lukt dat niet. Ik zou dan mijn eigen verleden gaan “veranderen” …dus blijft alles zoals het is…in voor- en tegenspoed! Nu wordt het dus een uitdaging om het blog in de lucht te houden. Zie je toevallig dat je de 400.000ste bezoeker ben…maak een foto, een printscreen of in elk geval een sluitend bewijs en dan zal je eeuwige roem ten deel vallen, vastgenageld bij de mijlpalen in de rechter zijbalk van mijn blog! Wie wil dat nu niet?

Cadeautjes voor Nova en Lennaert

De filmpjes :

Slimme Lennaert

Sweet Child of mine, Nova the Movie, extended edition   Hier was het de uitdaging een parcours te lopen met één hond. Maar hoe doe je dat met twee honden en één camera? Nou zo dus!

Nova the Movie, short edition

🙂 <3

Liefhebben is op dit moment moeilijk. Je wil zo graag knuffelen, een aai over de bol maar het kan niet! Je wil zo graag troosten, vasthouden maar het kan niet. Je wil zo graag vieren maar de felicitaties kunnen alleen worden uitgesproken op afstand!

Een nicht schrijft mooie gedichten! Ze schreef onlangs een gedicht in meerdere talen om alle mensen in deze barre tijd een hart onder de riem te steken.

Eerst de Italiaanse versie omdat het een mooie hartstochtelijke taal is en uitermate geschikt voor de liefde maar ook het grote verdriet…

Sinds woensdag 11 maart is er veel veranderd.  De enige mensen die ik afgelopen maand heb gezien “face to face” zijn de dierenarts, de chauffeur van de dierenambulance, de dieren-crematie-meneer, mijn zus, zwager en buurvrouw.
Alles is stilgevallen, behalve de natuur en lente. Gelukkig komen die zonnestralen en troostende warmte op het juiste moment.
In sneltreinvaart doen we opeens met z’n allen waar we al vijfentwintig  jaar over praten en filosoferen….thuiswerken, onderwijs en vergaderen op afstand, online gitaar leren spelen, en vooral veel skypen, face-timen, appen, virtual hug en beeld-babbelen.

Ook de honden moeten eraan geloven…..en zie hier een bonte verzameling “zeg het met een foto”  vriendjes van Nova, Lennaert en Cartouche.

Gisteren is Cartouche rustig ingeslapen. Zijn lichaam wilde niet meer wat zijn koppie probeerde. Naast alle corona ellende, de isolatie, Christian in quarantaine in Nijmegen en alle onzekerheden, wilde en moest ik voor Cartouche de juiste beslissing nemen. De dierenarts kwam aan huis en hij bevestigde wat ik al wist….

Hij is vredig, zonder angst en pijn in mijn armen weggeglipt op weg naar Chris.

Een mooie trotse hond! Altijd vrolijk en op zoek naar contact en een kroelsessie. Een levensgenieter en mentor van Lennaert en toen daar ook nog eens kleine Nova bij kwam kon hij zijn geluk niet op. Hij had een onverstoorbaar karakter en zijn rust straalde uit naar het jonge grut.

Hij heeft de respectabele leeftijd van 13 jaar en 7 maanden bereikt. We missen hem zeer!

De bewaker van ons goed!

De levensgenieter

De allemansvriend

Altijd mee op vakantie!

Gisterenochtend…een laatste moment bij elkaar!

Ik kreeg een paar lieve reacties in de vorm van een gedicht en verhaaltje ”

Cartouche,
Noats meh dea ondeugende blik
Noats meh dea kroel euver diene kop
Noats meh de poat in mien hand
Noats meh dien begroeting bie thoeskomst.
Meh veur altied in oes gedachte en ❤️
Wat höbs doe oes väöl gegeve
Wat bin iech daoum blie
Dat iech diech gekint höb
Dat’s doe deil waors van oos familie
En door al mien traone heen
Zeen iech noe die sjoan momente veurbie kome.
Momente wat iech neet hou wille misse
Ze geve miech steun in deze zjwaore tied
Meh iech weid zeker es iech vanaovund nao boete kiek
Zal ’n extra ster 🌟 in de loch sjiene
Verbliej de hemel daobove mit dien aanwezigheid
Rus noe mer zach groate vreund

Door John Prevoo

Mijn ontmoeting met Cartouche de kriebel hond. Als beginnend Fokker ga je veel praten met fokkers, over alles wat maar met Drenten te maken heeft. Zo ook met Jeanny, over de DNA onderzoeken epilepsie enz. Ik stond aan de deur, aanbellen was zo als gewoonlijk niet nodig een volautomatische deurbel, best handig die Drentjes. De aandacht van de Drenten van Jeanny was zoals verwacht, “wie ben jij wat kom jij doen en hoe ruik je?”. Behalve één Drent, die dacht “de jonge honden eerst”. ( letterlijk) Na Nova en Lennaert de nodige aandacht en kriebels gegeven te hebben kwam het gesprek op gang. Maar toen kwam Cartouche toch eventjes orde op zaken stellen, hij moest toch eventjes kijken wat voor een vlees hij in de kuip had, het ijs was gebroken. Nova en Lennaert dropen af naar hun plekje en Cartouche nam de kriebels in ontvangst, hij liet vakbekwaam merken waar gekriebeld en gefriemeld moest worden. Ook al werd ik afgeleid door het gesprek, steeds werd ik op de juiste wijze geattendeerd dat hij er ook nog was. Cartouche het ga je goed, je bent daar waar je hoort.

Door Jos Sutmuller

Ooit waren mijn eerste woorden op dit blog “Dit is een blog over honden”…maar nu ?…Nu gaat het ook over een nachtmerrie waarin de hele wereld terecht is gekomen. Wisten we dat het kon gebeuren?

Nee!!..Want we zijn mensen, altijd bezig, altijd vooruit, we streven doelen na, gaan op vakantie, hebben een ellenlange bucketlist en tussendoor planten we ons ook nog voort en geen tijd om stil te staan bij grote rampen.

Ja!!.. Natuurlijk wisten we dat het kon gebeuren.. Want we zijn mensen en schrijven boeken en maken films over rampen, en als je het kunt bedenken voor een script van een film…dan ben je niet meer ver weg van werkelijkheid.

Gisterenavond skypte ik met Bianca, een oud collega. We wisselde wat nuchtere feiten en bezorgdheden uit en viel dan inderdaad het woord “rampenfilm” en hoe absurd en surrealistisch op dit moment alles is.

In rampenfilms gaat het in eerste instantie altijd hartstikke fout. Parijs, London en New York worden altijd als eerste getroffen door een bom, vloedgolf of meteoriet. Daar moet je dus nu ook vooral weg blijven..

Dan is er het moment dat dé premier het woord tot ons richt en verteld wat boven ons hoofd hangt, dat er een grote ark gebouwd is, of een ondergrondse stad uit graniet is gehakt en dat een selectief groepje mensen NU een brief in de bus krijgt omdat ze zijn gekozen om te overleven, gezien hun uitzonderlijke kwaliteiten. Ze zullen twee jaren ronddobberend in een ark en bij de Mount Everest aanmeren, of drie  jaar in het donker in een ondergrondse stad verblijven totdat de straling is verdwenen of het virus is uit-gewaard.

Bianca liet zich ontvallen dat onze brievenbus leeg zou blijven. Nu schat ik haar wel hoog in want ze heeft veel verstand van bouwwerken, scheuren, krimp en rek….zo iemand heb je toch nodig als je de boel wil herbouwen.

Voor mij is er minder hoop…al wat ouder en vallend in de “risicogroep”…..en nu kom ik toch weer terug op de honden. Want in die ark stoppen ze ook alle dieren en aangezien mijn honden als ras zeldzaam zijn en behoren tot “Nederlands cultureel erfgoed” gloort er hoop. Die honden hebben ook een begeleider nodig en Nova hangt heel erg aan mij. Dus toch een happy end!!

Maar als het echt zover komt, dan geef ik mijn ticket aan Christian!

Gelukkig is wel de lente terug!

Het zijn rare verwarrende tijden! De overheid geeft een dringend en dwingend advies voorlopig je terug te trekken in een “Sociaal isolement”. Er hangt ons inmiddels van alles boven het hoofd en de wereld is in het slot gegooid. Constant geeft het Nieuws een overzicht van alles wat we preventief kunnen doen en vooral wat we niet kunnen doen …geen school, geen kroeg, geen werk, geen Formule-1, geen EK, geen evenementen, geen festivals, geen vermaak, geen plezier en natuurlijk veel gesprekken over economie en geld.

Het politieke kissebis in eerste instantie was irritant en zelfs gevaarlijk voor ons allemaal. Daadkracht en saamhorigheid hebben we nu nodig, en een politicus die vanuit de oppositie op dit moment probeert zijn partij te profileren en moties van wantrouwen indient en opruiende taal de wereld inhelpt is uit op chaos…en juist chaos kunnen we niet gebruiken.

Nee….we willen niet dat de nachtmerrie die op dit moment in Italië heerst deze kant opkomt. Nu wil ik wel in navolging van de Italianen samen gaan zingen….maar dan moet ik HEEL hard zingen want er zijn maar een paar buren en ze wonen niet onder zingafstand en met minder akoestiek zoals in een flatopstelling.

Nog voordat “het sociaal Isolement” werd opgelegd en een feit werd had ik al begin vorige week mijn conclusies getrokken en ja daar hoort ook bij dat je wat extra eten, drinken, honden-kattenvoer en verzorgingsmiddelen in huis haalt. Sommige noemen het hamsteren…ik noem het overleven want ik kan niet van andere verwachten dat zij extra’s risico’s gaan nemen om mij uit penibele situaties te redden.  Het enige wat op dit moment van ons wordt gevraagd is afzondering, fatsoen, respect, oog voor elkaar en een stuk eigen verantwoording.

De honden en de kat zijn mijn huisgenoten. Het WorldWideWeb en social media zijn mijn klankbord. Uit België ontvang ik wat mopjes om de moraal hoog te houden. De buurvrouw overhandigde me op netje twee meter afstand nog wat boodschappen.  De premier heeft gesproken…duidelijke taal!  De lente komt eraan. Ik mis al jaren een huismerel. Een paar jaar geleden zijn ze allemaal overleden aan een virus…Komt er een merel te overlijden dan wordt zijn plek snel ingenomen door een andere vrolijke gevederde vriend die met zijn mooie gezang rivalen op afstand houdt, maar al jaren blijft het stil in de vroege ochtend ..…..en net vandaag hoor ik toch een merel fluiten. We gaan een verschrikkelijke moeilijke periode tegemoet. Help elkaar en steun elkaar!!

Dan maar wat schilderen en kleur bekennen!

Een spontaan gedicht, geschreven door John Prevoo uit Valkenburg, 17 maart 2020.

‘T Merelke

De stilte doorbroke
Dao woort op miech geflote
‘Nne glimlach op mien geziech
Toaverdes doe bie miech
Door diene zangk
Kraog deze daag klank
Doe zongs oet volle mach
Gekleid in zjwarte klederdag
Doe waors neet in rouw
Floots nao ’n loch straolend blauw
En langs ’n struimende Maas
Waors doe vandaag de baas

Pieke (combi LennaertxJona) is met zijn neus in de boter gevallen bij Sybie en Quartel… 🙂

Toch maar weer eens wat vertellen over de jongens van mij. En meestal gaat het dan over Pieke. Zo ook dit keer, geen wilde avonturen, maar een stukje over zijn scholing.

Ik realiseerde me dat ik nu ongeveer een jaar met hem train. Ja, u leest het goed: een hond van 15 maanden, die al een jaar naar school gaat…. Uiteraard zit hij nog niet op de honden universiteit en is hij begonnen op de kleuterschool… Spelenderwijs heeft hij kennis gemaakt met al die zaken, die een jachthond moet leren kennen. En uiteraard spelenderwijs. Zo leerde hij hoe je een eend (nou ja kleine smient) moet dragen, hoe leuk het is om door water te lopen en vervolgens te zwemmen, dat het gezellig is om te volgen en, ook niet onbelangrijk hoe je vogeltjes vindt.

Vooral dat laatste vindt Pieke geweldig en hij doet het met veel enthousiasme. (Zijn trainster houdt speciaal voor dit doel duiven en kwartels. De vogels worden goed verzorgd en hebben het goed bij haar en ze komen om de beurt in het veld en onder de honden.)  Zijn eerste kennismaking gold de duif en dat is ook zijn grote liefde. Met gevolg dat hij ook zeer geïnteresseerd is in het paartje tortels dat in mijn tuin huist.

Eenden kent hij ook en ook die vindt Pieke uitermate boeiend. Dat dat tot complicaties kan leiden had ik niet echt verwacht, echter een mooi verhaal wil ik u niet onthouden….

Enige weken geleden mochten we trainen op een mooie plek, waar een eendenvijver lag. De bevolking eenden liet van zich horen toen we met het klasje van 5 honden voorbij liepen. Luid kwakend maakten hun ongenoegen duidelijk. En dat was voor Pieke reden om zich als een kangoeroe langs de vijver  op zijn achterpoten te verplaatsen, zo mooi was dat!

Enigszins tot rust gekomen hoorden we de volgende opdracht aan: de hondjes moesten een dummy uit het bosje halen en de enige hulp, die ze kregen, was het gekwaak uit een luidsprekertje met afstandsbediening in het bosje. De trainster bediende dit mooie apparaat. Terwijl het eerste hondje aan de beurt was, stond de rest te wachten. En omdat het behoorlijk fris was, stond ik met mijn handen in de zakken. Dat had ik beter niet kunnen doen: het gekwaak uit het bosje werd Pieke teveel en hij nam (terwijl hij aan de lijn zat) een enorme sprong om te gaan kijken waar die herrieschopper zat. En met een enorm gekraak scheurde mijn hand uit mij zak, of liever uit mijn jas….. Onder de ingang van mijn zak was een geheel nieuwe opening verschenen….wel makkelijk om dummy’s in te stoppen.

Inmiddels heb ik een nieuwe jas, de scheur was niet te repareren en ik sta niet meer met mijn handen in de zakken. U ziet niet alleen de honden leren er veel, ook de voorjagers worden heropgevoed….

Sybie

Pieke staat voor..

Mams….er zit een duif buiten!

Pak me dan als je kan…

Het nieuwe jaar is begonnen met een puppytour.

We beginnen in Maasbracht want daar heeft Lotte, een Korthals Griffon en trainingsvriendin van Nova haar eerste nestje gekregen. Hoewel ik Lotte (en haar baasjes) al heel wat jaren ken had ik me nooit verdiept in de ras-standaard  en vooral “ruige” vacht.

Wat nu alles zo grappig maakt is dat de puppy’s er in eerste instantie uitzien als drentjes…gewoon wit met bruine plaatjes. Beginnen de haren eenmaal te groeien dan verdwijnt de witte kleur helemaal. Anneke en Frans mogen trots zijn op deze mooie honden en bijzonder ras.

Moeder Lotte met baard, wenkbrauwen en haar kroost…”Nee!!! Lennaert heeft hier niets mee te maken!

Hier beginnen ze al meer op de moeder te lijken!

De tour ging verder richting “Valkenberg” en dan boven op de berg te Vilt waar menig wielrenner zijn kunsten vertoont. Hier wonen Hella, Harald, Johnnie en nu ook Suus. De kleine Suus is de laatste aanwinst en die moest natuurlijk bewonderd worden. H&H hadden Björn, Lies en mij uitgenodigd voor een etentje en onder het genot van een drankje en heerlijke maaltijd gemaakt door Harald hebben we de komst van Suus de Bearded Collie ingezegend.

Suus

Terug in Roosteren op bezoek bij Marij, Jaap en hun Border Collie roedel. Marij heeft me bijgestaan tijdens de geboorte van de Novaran’s en gunde me een vroeg bezoek aan hun nestje, geboren tijdens de ..”ja hoor”.. kerstnacht!!! Wat zijn ze toch leuk en ruiken heerlijk!

En dan is daar nog een pup, Yoyo…zijn leven is afhankelijk van een operatie die op korte termijn moet plaatsvinden in Italië. Stefan en Karin, twee drentenfacebookvrienden hebben een crowndfunding opgezet om de operatie mogelijk te maken. Alle beetjes helpen, al is het maar één euro, en kan ook hopelijk Yoyo snel “on tour”.

https://kadonation.com/nl/cp/yoyo?fbclid=IwAR0KVGIp_xpNA0DfI0czHm9mRAJUPNrkbQb2qTH8t8WIbRWXnNGAiLzpwR0

Hé hé…ik kan weer bloggen. Half december kreeg ik een berichtje van mijn provider dat de boel op slot was gegooid omdat ze geconstateerd hadden dat mijn site werd “aangevallen” door derden.  “Onze blokkade treedt in werking als er meer dan 200 mislukte inlogpogingen per dag zijn gedaan”. Toen raakte ik toch wel in een mineurstemming. Waarom moet weer iemand de lol gaan bederven? Wat is het nut om mijn website te hacken of over te nemen? Het is gewoon een hondensite met wat luchtige verhaaltjes over het wel en wee van de honden. Altijd politiek correct, niet beledigend, kwetsend, haatdragend of kwaadaardig.

Van de provider kreeg ik dan de oplossing aangereikt om de blokkade op te heffen in de trant van “En ik ben ik en jij bent jij, tenminste een van ons is vrij, gelukkig viel het lot op mij”…en inderdaad was ik dan toch eigenhandig in staat om de boel weer aan de praat te krijgen.

En nu kan ik weer bloggen, maar zijn “dé” momenten voorbij want ze zijn niet meer actueel en is het mosterd na de maaltijd 🙁  Maar hier dan toch een poging alles op een rijtje te zetten.

Allereerst voor de lezers en volgers een gelukkig 2020 in goede gezondheid. En dan niet alleen voor jezelf maar ook voor de diegenen die je liefhebt en koestert!

Terugkijkend op 2019 waren het “hondsdagen”, de Novaran’s werden geboren en was het druk druk, alle hens aan dek, maar vooral heel leuk. Christian haalde zijn VWO diploma en maakte de volgende logische stap, studeren in Nijmegen.

2020 is een mooi getal, een mooi getal om geboren te worden, te trouwen, opnieuw te beginnen, een ijkpunt.
Op de planning staan al een aantal gebeurtenissen om naar uit te kijken en dan beperk ik me tot de honden;

• Een wandeling met het hele nest van Nova en Maran al achter vier weken;
• in maart een dagje introductie veldwerken voor Drentsche Patrijshonden georganiseerd door de Nederlandse Vereniging en tijdens die dag zullen uit drie verschillende nesten gerelateerd aan Lennaert en Nova de jonge honden hun aanleg en kunsten vertonen;
• De “Fokdag” waar het eerste nest van Lennaert ” ‘d Ouw Knip” gekeurd zal worden;
• Drenten-doe-wandeling afdeling Zuid.

En waar ik alweer naar uitkijk is een nestje met Nova en Okke (aka Sander fan de Indo-Anjoho) ergens augustus, september. De afspraken zijn gemaakt, de aanvraag is ingediend bij de Vereniging en er ligt al een lijst met serieuze pupkandidaten.

Kom maar op 2020! Ik heb er zin in!