De kruitdampen zijn opgetrokken  en de “solfer” geur verwaaid. Gelukkig zijn Cartouche en Lennaert “bomvast”.  Ik heb vele berichten gelezen over huisdieren maar ook mensen die gebukt gaan onder de angst en de irritatie die het afsteken van vuurwerk met zich meebrengt. Maar wat moet je nu met vuurwerk? verbieden? gedogen? wetten maken? straffen? …………ik weet het niet! Hebben we hier te maken met een oergevoel, een basisbehoefte om één keer in je leven, of één keer per jaar een belhamel te zijn….?

Oudejaarsavond waren de neven op bezoek en het jongste neefje had vuurwerk bij zich. Wij hebben Christian en zijn neven nooit verboden om vuurwerk af te steken, en na 3 jaartjes experimenteren is de behoefte weg….. Zou je het toch verbieden dan blijven ze niet thuis, en buiten je gezichtsveld prutsen ze iets in elkaar wat gevaarlijk kan zijn en wat andere mensen tot last is. Het jongste neefje heeft trots zijn vuurwerk afgestoken en we hebben er met blije gezichten naar gekeken, want het is natuurlijk wel mooi! Misschien hebben we ook gewoon geluk, geluk met onze bomvaste honden, en geluk met onze zoon en neven!!

Met mijn broer besprak ik wat wij vroeger zelf zo allemaal uitvraten en dat ontlokte bij hem de uitspraak dat als “bureau Halt” had bestaan in onze jonge jaren we waarschijnlijk vaak allerlei taakstraffen aan onze broek hadden hangen. En toch zijn we nu zo braaf als wat. Moedwillig andere mensen kwetsen of pijn doen, dat komt nooit in ons op………..en waren wij toen echt wel “batjes”, en had mijn vader en zijn broer de handen vol aan ons!

Maar de allergrootste belhamel was toch mijn vader…….en dan ook nog eens in een heel gevaarlijke tijd. Als opgeschoten jongen in de oorlogsjaren had hij in de nazomer van 1944 gezien dat de Amerikaanse soldaten aan het oefenen waren op de Maas ter voorbereiding van Market Garden bij Arnhem. Er sloeg een boot om en er verdronken een aantal soldaten. De lading van de boot, bestaande uit wapens en munitie, zakte naar de Maasbodem. ’s Nachts is hij met een aantal anderen terug gegaan naar de plek des onheils en hebben zij geweren, munitie en een mitrailleur uit de Maas opgedoken. Roosteren was wel al bevrijd maar het front liep langs Roosteren en overal zaten afwisselend  Duitsers, Amerikanen en wapens waren en bleven verboden.

Maar ja het oergevoel kwam boven en er moest geschoten worden, hoe gevaarlijk dit ook was!
Wat mijn opa en oma daar bij dachten heeft mijn vader nooit verteld, maar wel dat ze op een zondagochtend de mitrailleur hebben uitgeprobeerd, en hoever dat ding kon schieten. Voor het gemak richtte ze toen op de kerktoren van Maaseik …………..Inwoners uit Roosteren op weg naar de mis in Maaseik hebben de kogels horen kletteren op de daken van Maaseik…….. Het was een kwajongens streek en ze hebben toen meer dan geluk gehad, want zowel de Duitsers als de Amerikanen hadden hun wapens op hen kunnen richten en zonder te vragen kunnen schieten!

Tegen ons, de kinderen, was hij niet zo scheutig met zijn stoere verhalen want hij moest het goede voorbeeld geven, maar met glinsterende pretogen vertelde hij de kleinkinderen over wapens, munitie en een echte mitrailleur die de haan van de toren van Maaseik kon raken………….en toch is het met hem ook goed gekomen, en was hij de braafste burger!

De kerktoren staat nu nog altijd overeind in de verte!

Nawoord: De wapens hebben ze na de oorlog allemaal ingeleverd. De verdronken soldaten zijn op hun aanwijzingen gevonden en liggen begraven in Margraten.