Fotohoekje voor de honden, Nova en halfbroer Lando!

Mijn tuin is sinds de komst van de laatste twee patrijshonden erop achteruit gegaan. Voor hun komst speelde ik serieus met de gedachte de tuin in de zomer eens open te stellen gecombineerd met wat schilderijen. Niet dat ze nu helemaal niet meer toonbaar is maar ze is wel veranderd….aangepast aan de honden en de tijd die ik heb om eraan te spenderen.  Om “het verlies” op te vangen werk ik nu met projecten…dat wil zeggen hoekjes en zones die op zich zelf staan. Door er wat “brocante spullen” aan toe te voegen ben ik al snel verantwoord en hip bezig. Dat brocante is toch een toverwoord om ouwe rommel, winkeldochters en afdankertjes een 2^e of 3^e leven te geven. Via facebook ben ik nu ook lid van een “Brocant groepje” en verbaas ik me toch over de ver doorgevoerde brocante opvattingen.

Terwijl ik in het lekkere zonnetje zo bezig ben met de hoekjes vraag ik me af waar het woord brocante vandaan komt en of er een link is met het Limburge woord “broddelen”.  Mijn moeder noemde me als heel klein ukkie “Jeanny knöddel” omdat ik een voorliefde had voor zachte spullen zoals eten en modder overal op te smeren. Toen ik wat ouder was en naar de lagere school ging kregen we breien, handwerken en haken. Ik werd gek…een uur lang moest ik me concentreren op mini steekjes op een lapje. Na 5 minuten was ik al klaar maar dat was niet de bedoeling, elk steekje moest netjes, secuur en ook nog eens dezelfde kant op….pfffff.  De jongens mochten tekenen, dat was toch veel leuker.  Later werd het tekenen vervangen van de jongens door rekenen.  Zij moesten voorbereid zijn op de toekomst en dan zou extra rekenlessen van pas komen. Help!!…hoe jong ik toen was kon ik toch beredeneren dat ik voorbereid moest zijn op een toekomst met steekjes op een lapje!!?! . De brei-les was helemaal een ramp en stuurde de brei-juf me naar huis met mijn gebröddel om mijn ouders hier getuigen van te laten zijn. Mijn moeder noemde me toen “Jeanny bröddel” en mijn vader werd erg kwaad…niet alleen op mij maar vooral op de juffrouw die betaald werd van zijn belastingcenten om van mij een fatsoenlijk meisje te maken.

Mijn punten waren in die tijd ook niet al te best, maar het pad van bijna alle kinderen was al uitgestippeld…jongens naar de ambachtsschool en meisjes naar de huishoudschool….Help! Mijn redding kwam op de valreep. Er kwam verandering in de manier van het jaarlijkse bezoekje bij de schoolarts omdat mijn zus naar de middelbare school ging.  Normaal werd ik samen met mijn zus opgeroepen en terwijl zij getest werd ging ik dicht bij de ogen-test-kaart zitten en leerde die stiekem snel van buiten….was ik aan de beurt, dan dreunde ik snel en handig het rijtje op en niemand had in de gaten dat ik eigenlijk helemaal niet goed zag…en dus ook nooit de uitleg op het bord kon lezen. Mijn 2^e redding was mijn moeder  die mijn “gebröddel” als niet negatief beoordeelde en begrip had voor mijn onrust. Met een stevig brilletje op mijn neus stuurde ze me tegen alle adviezen in naar de MAVO en kreeg ik de smaak te pakken en knoopte er de HAVO en een HBO opleiding aan vast.

Maar ik “knöddel en bröddel “dus nu op het terras en in de tuin erop los. Bijna alles is gekregen of gevonden! Een hoop oude tegeltjes die al zijn afgeschreven in de jaren 60tig zijn nu kunstwerkjes aan de muur. Een Naamse dorpel geeft een speelse tint aan het terras. Afgeschreven tuinstoelen zijn de tronen voor mijn honden, achter elk artefact zit wel een verhaal…Oude troep genoeg en ziet het er al heel snel verantwoord “Brocante” uit.

Het distelhoekje…buren niet blij..

Brocante verantwoord…