Dit is eigenlijk een blog over vrolijke honden…

Nog niet zo heel lang geleden ben ik mijn vader en moeder kwijtgeraakt en dat valt zwaar zoals het iedereen zwaar valt.
Mijn vader was het toonbeeld van kracht en mentaliteit. Hoewel hij een broze gezondheid had straalde hij gezag uit. Hij sprak niet voor zijn beurt maar als hij sprak dan was het duidelijk,” en zo gaan we het doen! ” en dat werkte altijd!. Met 5 broers en 1 zus  was het huis altijd gevuld met verhalen over brommers, auto’s, garages, sterke verhalen en de geur van benzine en tectyl. Het was een mannen wereld en ik wist meer over olie bijvullen dan over het strijken van een zakdoek!
Hoewel er 7 morrende pubers in huis waren had hij het laatste woord!

Het was niet zozeer het laatste woord maar het waren regels, het waren richtlijnen, ze hielden je aan boord!

Het klinkt bijna als een gedicht, of als een gebed! Maar het is geen gebed want god bestaat niet!
God is “een reden” tot godsdienst en biedt een sociaal netwerk bij leven, sterven of dood. Het brengt de mensen tot elkaar of veroorzaakt de meest gruwelijke oorlogen.

Dit is eigenlijk een blog over vrolijke honden….mijn ouders waren tieners in de oorlog en allebei hebben ze het nodige gezien en meegemaakt. Toen ze eindelijk gingen vertellen was je verbaasd dat zij ondanks al deze ellende überhaupt nog in staat zijn geweest hun leven op te pakken. Na de oorlog was “de oorlog” voor mijn vader nog niet voorbij. Als dienstplichtige militair werd hij ver weg naar Indië gestuurd voor het voeren van een strijd die bij voorbaat al verloren was. Een oorlog die niet meer gedragen werd door de Staat der Nederlanden en bevolking. De jonge militairen kregen bij terugkomst de weerstand, de hoon en verwijten over zich heen.  Mijn ouders bleven niet hangen in moeilijke tijden. Ze bouwden een bedrijf op en verzorgden en koesterden hun kinderen.

Dit is eigenlijk een blog over vrolijke honden…… en af toe kom ik ze tegen. De mannen met het gezag van mijn vader! Het zijn er niet veel, maar ze zijn er wel. Ze dragen niet altijd een witte boord, ze hebben niet altijd het meeste geld en ze bezitten niet altijd de mooiste auto. Maar ik herken ze direct, hun kracht, mentaliteit en gezag. Het is niet zozeer hun laatste woord, maar het zijn de regels, het zijn de richtlijnen, ze houden je aan boord!

Vanuit Elsloo kreeg ik een berichtje van Manuela. Ze heeft weinig introductie nodig 🙂

Goedendag  samen,
Ik zal me effe voorstellen , mijn naam is Manuela Janssen. Ben een vriendin en collega van Jeanny.
Ik ben moeder van Sanne en Katelijn en getrouwd met Ton. Ook hebben wij een gezellige beestenboel thuis.
We hebben onze hond Floortje, 2 poezen, Miep en Puk en 2 goudvissen.
Floor woont nu ruim 4 jaar bij ons. En dat is een beetje vreemd gegaan. Dat verhaal wil ik graag met jullie delen.
Ton en ik gingen op pad voor een fiets voor onze oudste dochter die in België naar school ging.
We kwamen uit bij mensen in België die verschillende fietsen te koop aanboden.
Op het terrein waren ook honden aanwezig, de nogal aan het blaffen waren.
Dus vroeg ik “kan ik ze aaien”,” ja hoor, ik zal ze effe loslaten”.
Nou zogezegd zo gedaan, en de mevrouw vond ons erg leuk met de honden!!!
Ook effe naar de fiets gekeken en gekocht. Ton de fiets inladen.
En toen “plop”, staat mevrouw des huizes voor me met 2 schattige pups.
“Ja of dat niet iets voor ons zou zijn?! We waren zo leuk met honden” 🙂
Tja je voelt hem al hé,  zo’n snoezige puppies 🙂
Ook speelde mee dat de kinderen toch wel graag een hond zouden willen. En laat deze puppy’s nu lijken op mijn allereerste hond die ik als kind had!! Verkocht dus!

Want ja de band die je met je allereerste hond hebt is er 1 uit duizenden.
Als ik weer eens ruzie had met mijn ouders, nam ik haar mee naar mijn kamer en kletste haar de oren van de kop, over hoe moeilijk ik het had. En ze keek me altijd met zo veel begrip aan. Ik moest wel gelijk hebben!

De puppy ging dus mee, in een kartonnen doos, en een plastic zakje voer voor de eerste dag.
We hadden niks, geen riem, mand. Nada. Onderweg een naam verzonnen. FLOORTJE

Met net gekochte fiets naar Jeanny en Chris, want die wonen vlak bij Maaseik waar Sanne naar school gaat. Fiets daar gestald. Pup laten zien. Hilariteit alom. Riempje geleend van hun overleden hond Pukkie.
En op naar huis……..
Het is een heerlijk beestje, past helemaal bij ons. Ze heeft wat vreemde trekken, maar wie niet.
Ze is bijzonder lief en ook dol op ons.
We hopen nog vele jaren samen te mogen beleven.Ze is gek op wandelen en in het water liggen.

Mocht je kennis met haar willen maken, dat kan!
Tot later,

Manuela

Presenteer!!!!

Tijdens de nestkeuring van afgelopen zondag werd ik aangenaam verrast door Lando. De puberale slungel van Hilde is volwassen aan het worden. Het wachten, lopen, showen en knuffelen ging hem goed af. Doordat de keurmeester zo vaak “goed” ten behoeve van de schrijverij riep, dacht Hilde dat hij een “Goed” had maar dat bleek dus “Uitmuntend” te zijn. Wekelijks gaat Hilde met hem naar de jachttraining en ze vertrouwde me onlangs toe dat ze in eerste instantie “te zacht” was! Nu kun je nooit “te zacht” zijn als vrouw maar Hilde bestiert een huishouden met 4 mannen en dan zal ze toch regelmatig haar harde kant moeten laten zien. Laat Landootje maar schuiven, die komt eraan!

Wat trouwens een niet te onderschatten klus is, is de schrijverij. Een keurmeester roept van alles over belijning, uitzwaaien, staartaanzet, gehoekt enz. Iemand moet dit dan zo snel mogelijk op het papier zien te krijgen, en deze schone taak had Simonne op zich genomen. Haar vele jaren ervaring als schooljuf kwamen goed van pas en de beoordelingsformulieren zijn netjes ingevuld met een leesbaar handschrift.

Nico durft niet te kijken, Lando wel!

Tussen de buien door lekker wandelen!

Voor morgen heb ik gastschrijfster Manuela Janssen weten te strikken en die zal ons iets vertellen over haar lieve hond FLOOR!

Jeanny

https://www.youtube.com/watch?v=sDl4D_DOmWA de allermooiste cover vanaf minuut 1.20!

Lando en Nico!

Na een “hondsweekend” valt er natuurlijk veel te vertellen, en dan wel over het L-nest. Van het nest van 12 waren er 7 aanwezig, de reuen Lando, Lennaert en Loek, en de teven Libre, Lana, Lobke en Lucy. Ze werden onderworpen aan een grondige inspectie en scoorde allemaal Zeer Goed Of Uitmuntend! Ook Cartouche en Hera als ouderdieren werden herkeurd, en Cartouche onze ouwe witte reus behaalde een mooie Uitmuntend! In dat jonge honden geweld wordt hij wel eens naar de achtergrond gedrukt, maar het is zijn nest en een keuring is voor fokkers toch heel belangrijk om te kijken naar welke kanten het genenspul is opgevlogen. De keurmeester wist te melden dat als je binnen een nest zoveel U’s en ZG behaald het wel een goeie combinatie moet zijn en daar is de fokker dan mee verguld, maar wij met Cartouche natuurlijk ook.

Wel vond de keurmeester het nest “te wit” vanuit zijn optiek en hij noemde het zelfs “mijn voorkeur” Tja!, ik zie zelf ook wel dat de drenten in België over het algemeen wat bruiner zijn en dan wordt er altijd de discussie gevoerd wat wel of niet mooier is en wat wel of niet mensen willen zien. En daar vliegen we dus met z’n allen uit de bocht, want het gaat er bij een hondenkeuring niet om wat je “graag ziet”, of “mijn voorkeur”, maar het gaat over de rasstandaard!  Het L-nest zou in Nederland nooit als “te wit” zijn bestempeld! Niet dat ik hier teleurgesteld over ben, helemaal niet, want ik heb genoeg andere Drenten gezien om daar zelf over te kunnen oordelen, maar ik vond het wel jammer dat net op dat moment er zo de nadruk op werd gelegd. Maar ieder zijn deel en mening, en dat respecteer ik!

Binnen het nest zitten al 2 dekreuen, die zowel in België en Nederland op de lijst staan, en daar zal snel één derde bijkomen. Het L-nest is tot in Amerika bekend en gaat daar door het leven als “The famous L-Litter”. Dat komt natuurlijk ook door de verschillende blogs en de Facebookactiviteiten rondom het wel en wee van de “pups” en hun aanhang, en natuurlijk de lijnen waaruit ze voortkomen. Gisteren waren van de moederhonden 4 generaties aanwezig en dat is zeker uniek en heel leerzaam om te zien.

Chris en ik zijn zeer tevreden huiswaarts gekeerd met onze “Wild Wild White boys” die nu alweer hun plicht als zorgzame erfhond vervullen. Nee, op een drent raak je nooit uitgekeken en nooit over uitgediscussieerd, want is het nu een brave hofhond, een gepassioneerde jager, een showhond zonder krullen, een hond om mee te fokken, een hond die voor je werkt, een hond om mee te scoren, een hond om te zoenen, wel of niet met veel oorhaar, een hond die nooit in bad hoeft, een hond die jaagt onder het geweer, een hond die stinkt, een hond met denkvermogen, een hond met een eigen willetje, een hond met een grote familie, een hond die naar je ogen kijkt???? Onze honden hebben het allemaal en zo ook de andere LLtjes, en dat is wat telt!

In oktober is het nest van “de Witjes” uit Zevenaar aan de beurt…..what’s in a name!!

Jeanny

Lana en Eva. 2 beauty’s!

Jan draaft mooi!

Cartouche en Chris weten nog hoe het moet!

Lando en Hilde, altijd vol concentratie!

Verhip!! Ik draag schutkleuren!

Loek en Bert, altijd rustig!

Sierlijke Karine en Libre!

Lobke en Jan. Wat!!?!! zijn jullie de verjaardag van mijn grote vriend Siebe vergeten?

Om 10.00 uur vanmorgen stond ik al in de miezelregen op het trainingsveld in Beerse. Van te voren had er een levendige ruilhandel plaatsgevonden en geraakte Pineau de Charente, pompoen de Ferret, dummy , keesevlaetje, loombandje, krant, folders, poezenspeeltjes en geld in andere handen en soms weer terug!

Helemaal doorweekt, met volle auto en uiterst tevreden ben ik veilig thuis gekomen.

Tevreden met de prestatie van Lennaert. Vandaag zijn er geen foto’s gemaakt…….ja toch wel. Karin heeft met haar telefoontje een paar foto’s van lennaert en zusje Lana geschoten!

Lana en Steven!

Lennaert zoekt en gevonden! Jan P. kijkt toe!

Niet laten afleiden Lennaert!

Netjes!

“Onze drent” is weer verschenen, en met trots heb ik geconstateerd dat één van mijn gastschrijver in dit blad prijkt  met een bijdrage!

Jan Faes heeft een alleraardigst artikel geschreven over zijn overleden hond Bas, één van de naamgevers van zijn blog dat al sinds februari 2008 bestaat. Het is een reisverhaal over een half Nederlandse, half Duitse maar dan wel Belgische hond in Frankrijk en hoe Jan door zijn hond geen verkeersboete opliep. Die informatie is inderdaad nogal opmerkelijk, want inmiddels grossiert hij in verkeersboetes.

Artikel Jan (klikken op afbeelding)

Ik denk!

Ik ook!

De rest van de week is al helemaal voor me ingevuld. Vanavond na een lange zomerstop eindelijk weer eens kijken naar het voetbalteam van Christian. Morgen nog een dagje werken en daarna zijn het de honden die mijn leven bepalen aankomend weekend.

Zaterdag al heel vroeg wordt ik verwacht in Beerse voor onze maandelijkse jachtoefeningen. Ik kan beter daar ergens in de buurt mijn tentje opslaan want de volgende dag is het “nestkeuring”  te Oud Turnhout.

Het nestje van Hera en Cartouche, het beruchte L-nest ondergaat dan een gezamenlijke keuring en zullen ook de ouderhonden aanwezig zijn. De bedoeling van zo’n keuring is om te kijken in hoeverre de combinatie HeraXCartouche een “homogeen” nest heeft afgeleverd en in hoeverre de goede eigenschappen van beide ouders zijn door geërfd. Men kijkt dan alleen naar het uiterlijk (exterieur) en als het er uit ziet als een Drent zal het dan ook wel een Drent zijn! 🙂   Zo’n keuring zegt weinig over gezondheid, maar daar zijn de verschillende testen en onderzoeken  voor, vooral belangrijk als je wil gaan fokken.

Voor fokkers is zo’n nestkeuring toch wel erg nuttig omdat dan een neutraal iemand een totaaloordeel geeft over de ouders en nakomelingen.

Ze zeggen wel eens dat de uitkomst van zo’n keuring met heel veel factoren te maken heeft en de keurmeester en -meesteres ook maar mensen zijn. Dit heb ik zelf pas nog aan den lijven ondervonden met Lennaert. Scoorde hij altijd “Utjes” en één “Zeer Goed”, de laatste keuring gebeurde er iets raars. Hij kreeg van een zelfde keurmeesteres een “Goed” die hem een paar maanden eerder nog een dikke klinkende “Uitmuntend” had gegeven…ach ja, gemiddeld is dat nog altijd “Zeer Goed” en als we terugdenken aan onze schooltijd dan waren we uitermate tevreden met een ZGeetje.

Wat me de laatste tijd een beetje tegenvalt tussen dat keurgeweld, is dat men inmiddels verwacht dat we overtollig oor- en teenhaar verwijderen, bij de hond dan hé! Dit vind ik echt een domper, want het sprak me juist zo aan dat je tijdens een show een hond kon presenteren, puur natuur, een dier gemaakt voor jacht en werken. Drenten zijn echte buitenhonden die het liefste door ruig terrein banjeren en in de smerigste sloten duiken. Hoe smerig ze ook zijn, na een paar uur doet de zichzelf reinigde vacht zijn werk, en zijn ze weer normaal wit met bruine platen! Oké, stinken doen ze dan nog wel, maar een Drent mag niet gewassen op een show verschijnen, waarom dan toch gaan knippen, en zijn we dus ook niet meer ver van de föhn verwijderd….?!

Het zal zondag vooral leuk en best spannend zijn! Spannend omdat “The famous L-litter” allemaal honden zijn met een eigen willetje. Wat ik zo lees en hoor is Loek de enige die zijn showzenuwen onder bedwang heeft, of komt het soms door zijn stoïcijnse baasje?

Van drenten wordt verwacht dat ze tijdens een slopende lange verwarrende jachtpartij zelfstandig kunnen denken op het moment dat het baasje ergens uit het gezichtsveld is verdwenen of ergens vast hangt in de bramenstruiken. Een logisch gevolg van zelfstandig denken is bij honden net als bij mensen dat er dan ook wel eens dingen gebeuren en bedacht worden, die men niet verwacht. We kunnen dat dan wel uitleggen als te onstuimig, te enthousiast, te eigengereid, te snel afgeleid enz., maar wat verwacht je dan van onze “denkende wolf”, de canis lupus sapiens?

Jeanny

Wandelen in de buurt van ons mag, maar wel aangelijnd!

Grenzend aan onze achtertuin ligt een wandel- en natuurgebied “de Rug”. Wij zeggen “de Ruk” en dat wordt vertaald als Rug, maar of dat de juiste benaming is…

Heel lang geleden was het een ruig gebied in de meander van de Maas dat regelmatig onderliep. Lange tijd, tot begin vorige eeuw, was het een gemeenschappelijke koeweide met een heuse koeherder die ’s morgens de koeien ophaalde bij de verschillende boeren en ze ’s avond weer netjes terugbracht. Daarna werd het gebied verdeeld onder de boeren die met meidoorn hagen het mijn van het dijn  afscheidden en alles vol pootten met appelbomen. Maar al snel verdwenen de meidoornhagen, hoewel ik me nog sommige van dergelijke percelen kan herinneren, en werd alles omheind met prikkeldraad. Als kind hingen we regelmatig in de “puntdroad”, dat lichte littekens trok op onze gebruinde zomerarmen! De Ruk was een gevarieerde lappendeken met weilanden, graanvelden en fruitbomen. Het hele gebied werd in 4 vakken verdeeld door grote rijen populieren.

Nu is het één grote vlakte.  De boeren zijn weg en de Ruk is gebombardeerd tot natuurgebied en dus werden honden geweerd. Lang hebben Chris en ik dit gebied links laten liggen omdat het niet aangenaam wandelen is met de honden tussen de paarden. Cartouche wil wel eens ver weg vooruit lopen, hééél ver vooruit. De frustratie hierover is blijven hangen en daarom was de Ruk een beetje uit ons systeem verdwenen.  Vandaag hebben we tevreden geconstateerd dat ook de borden zijn aangepast en dat je met een aangelijnde hond nu wel legaal tussen de paarden mag lopen, en dat betekent ook dat er grote stukken zijn waar ze los mogen. Ook heb ik vandaag gezien dat er volop ruimte is om jachtoefeningen te doen. Ook al dwalen ze heel ver af, uiteindelijk kunnen ze toch niet uit het gebied, want ook de wilde paarden worden binnen gehouden.

Lekker los!

Wandelweer!

http://www.maasinbeeld.nl/publicaties/DeRugRoosteren.pdf

https://sandrabrennand.wordpress.com/tag/de-rug-roosteren/

http://home.kpn.nl/cat1/