Gastschrijver Jan Faes is weer in de pen geklommen en normaal wil ik de gastberichten wel eens opsparen om een gevarieerde spreiding in mijn eigen spraakwaterval aan te brengen, maar dit keer was hij mij te slim af en MOET ik dit wel vandaag plaatsten anders is het geheel misplaatst. Hij is weer in zijn beroemde Bas en Belle archief gedoken, en wat kwam hij tegen? een “archief aardbei”, en van dat soort taaluitingen hou ik wel! (Belle is de oma van Lennaert,  en “co” zijn moeder Hera en oom Heros)

Jeanny

Niks verandert in vijf jaar…

Op het Bas & Belle blog is het bericht al eens verschenen, maar voor dit blog is het een première.
We hebben een bericht van het Bas en Belle blog genomen zoals het exact vijfjaar geleden verscheen op 15 mei 2009.
Wat blijkt nu ? Het bericht is “bangelijk” actueel, want wanneer we vandaag 15 mei 2014 door de tuin lopen dan is dat “krak hetzelfde” als toen. Opwarming van de aarde ? 2009 een zelfde zachte winter en lente ? ‘k Geloof er geen lap van.
Het enige dat werkelijk een verschil geeft is de leeftijd van alle betrokkenen. Vooral Hera en Heros hebben een danige verandering ondergaan. Destijds waren zij op 15 mei 2009 nog maar goed 7 maanden oud, en dat zie je aan een Drent !
Hier dan het bericht van 15 mei 2009. Loop even buiten in de tuin en vergewis U waar het verschil zit.

Jan Faes + Belle & co

De tuin van (h)eden… (15 mei 2009)

Vanaf vandaag is het weer een jaar wachten op Mamertus, Pancratius, Servatius en Bonifatius, de heren Ijsheiligen. Een reden om de tuin en zijn bomen eens even te gaan bekijken. Want een bevroren bloesem zoals vorig jaar met niks komma niks fruit als gevolg dat gaat ons dit jaar niet overkomen. Enkel onweren met zware hagel is nog ( en blijft) een risico.

De eerste vaststelling als je door de tuin loopt is er één van…da’s niet mogelijk ! De kersenbomen (4) zijn zo zwaar afgeladen met nog groene vruchten dat de takken tegen de grond hangen. Van één kersenboom zijn er al vruchten die beginnen kleuren ! Als je dan weet dat drie van de vier bomen overdadig vruchten dragen en alle zo’n tien meter hoog zijn dan wacht ons vanaf juni een berg plukwerk.

De witte en blauwe pruimen zijn nog overdadiger aanwezig dan de kersen. Vemits dat de vruchten groter zijn is hier extra aandacht nodig om afbrekende takken te voorkomen. ’t Zou de eerste keer niet zijn zegt het baasje.

Het door ons zelf geplante Mirabellen boompje laat zich niet achteruit zetten door zijn oudere soortgenoten. Takken afgeladen vol met nu nog kleine mirabelletje’s. Het baasje slikt al bij het vooruitzicht van taart met Mirabellen de Nancy !

Ook de notenboom is zijn staartjes aan het verliezen en dan komen de kleine nootjes te voorschijn. Om daar een gedacht van te vormen is het nog wat vroeg, nog een maand wachten en dan kunnen we vrij precies zeggen wat daarvan de oogst gaat worden.

De appelen en perenbomen staan ook te pronken met een rijke opbrengst, hier zal toch wel een beetje chemie bij te pas komen want de vorige jaren waren er vooral op de peren sporen van insecten en dan komen ook de wespen er op af. Dat wordt dus preventief sproeien binnen een paar dagen, als de meteo een ganse dag mooi weer aankondigt.

Ondertussen hebben de baasjes al van de aardbeien gesnoept. Het baasje was er zich te laat van bewust dat je eerst een foto moet nemen en dan pas beginnen plukken. De mooie rode aardbeien waren dus al vertrokken richting keuken en maag.

Belle

Ik hou niet zo van souvenirs, en loop ik nu echt niet rond met een T-shirt “I love Poitou-Charentes”

Verder had ik al melding gemaakt dat de honden wel souvenirs hadden meegenomen, in teekvorm!
Met die teken is iets raars aan de hand. Ik had toch geconstateerd dat er zich zeker 10 hadden vastgebeten, 4 in Cartouche en 6 in Lennaert. Ze waren nog te klein om er vat op te krijgen, maar ze veroorzaakte wel flinke rode zwellingen. En nu zijn ze allemaal verdwenen???? Misschien houden ze niet van de Nederlandse lucht, of hebben ze gedacht dat de gastheer dood was tijdens de terugweg toen die twee alleen maar zwaar hebben liggen maffen achterin de auto! Het blijft een raadsel!

Snel terug naar de souvenirs voordat mijn lezers gruwelend afhaken!

Donderdag was in Frankrijk een nationale feestdag, en  hebben we met Ton en Manuela een alleraardigst rommelmarktje bezocht en in een mum van tijd hadden we allemaal iets gekocht. Er was ook een kraam met (2^e hand?) ondergoed en ……oké, zoiets wat op lingerie moest lijken. Manuela was verbaasd dat zoiets nog bestond en we stonden vrolijk babbelen naar de foute kleurige “liebestöters” te kijken. De mevrouw van de kraam dacht dat we oprecht geïnteresseerd waren en sprak ons even aan. Daarna liepen we door en gingen op de mannen wachten. Groot was onze verbazing toen we in de verte zagen dat Ton ook halt hield bij de onderbroekenkraam, en zijn beurs tevoorschijn haalde en een wit zakje met inhoud kreeg overreikt. Wat was dat? Zou hij Manuela voor Moederdag willen verrassen?? Op afstand lagen we in een deuk! En wat Ton dan tussen die onderbroeken gevonden heeft was toch wel een verrassing….

Maar ik dwaal af! Hoewel in eerste instantie de koopwaar er niet veelbelovend uit zag was de buit groot. Chris ging wijn proeven en dat viel zo in de smaak dat hij direct 6 flessen liet wegzetten. Vervolgens haalde hij uit een rommeldoosje een pen tevoorschijn en wist toen al dat dit een buitenkansje was.  Zelf kocht ik bij een afgezwaaide militair wiens haren nog gemillimeterd waren zijn pukkel. Een ideale jacht tas voor de rommeltjes van Lennaert in mooie camouflage kleur. Als ik zo iets moet kopen in een jacht-, vis-, outdoor winkel was ik 80 euro kwijt. De militair vroeg 5 euro en keek even verbaasd naar zijn vriendin dat ik nog niet eens een poging tot afdingen deed!

In de verte viel mijn blik op 2 oude azuur blauwe spuitflessen. Die moest ik hebben, en dat is me gelukt, en zelfs afgedongen! Verder hebben we van 2 levensgenieters, 5 smaken  jam, en planten gekregen en  gingen we uiteindelijk met veel meer spullen, én rijker naar huis, dan waar we mee gekomen zijn.

Familie van onze slak!

Bij het leeghalen van het dakkoffer vond Chris een franse levende escargot, en die hebben we tegenover in de wei losgelaten. Eens kijken wat dit op den duur teweeg brengt en eten we straks elke week slak!!!

Volgens mij klopt mijn openingszin niet! “ Ik ben dol op souvenirs”, maar er moet wel een verhaal achter zitten….

De souvenirs, allemaal met een verhaal!

Net als iedereen heb ik ooit eindexamen gedaan en mijn diploma gehaald. Wat een fun-time was dat. Je wist al dat je geslaagd was, nog niet officieel het diploma gekregen, vrijheid, wat kon je nog gebeuren, niets toch? Zwemmen in de Mintjeskoel bij Ohé en Laak, en het water was veel te koud zo eind mei, maar het ging helemaal niet om zwemmen, want er waren andere prioriteiten, en die hadden strakke spijkerbroeken aan en reden rond op Puchjes!
Mijn ouders vonden dat ik wel een fuif verdiend had en in rap tempo werd de schuur omgebouwd tot discotheek. Buiten op een paar appelkistjes verrees een heus podium en ik weet niet waar de eerste contacten werden gelegd, maar opeens was er ook een band en zangeres.

Er werden wat tenten opgezet voor de meisjes en wat zeilen neergegooid in de tuin waar de jongens een plekje voor de nacht op moesten zoeken. Mijn moeder, die in haar vrije tijd wijn bottelde, maar ze had helemaal geen vrije tijd, kwam met een paar flessen troebele bocht aanzetten waarvan het alcoholpercentage ver boven het normale wijn percentage lag. Maar alcohol is alcohol en we waren niks gewend en wat maakte het uit, met 2,5 maanden vakantie in het verschiet. Het beginnend bandje had best veel apparatuur en toen alles was aangesloten kwam er toch een stoot herrie uit die boxen! Er was geen spraken van akoestiek, maar dat maakte allemaal niet veel uit, het was gewoon leuk. De zangeres  wist zich verdraaid handig overal doorheen te zingen en te swingen, maar wat wil je met zo’n Penny de Jager look a like!

Ik weet nog dat ik stilletjes en cool, zoals dat nu eenmaal hoort bij die leeftijd, alles over me heen liet komen en nadacht over een verschrikkelijke beginnersfout in de liefde een jaar daarvoor. Net dat gene wat ik het allerliefste wilde op dat moment, zover weg en totaal onbereikbaar, helemaal in Levi’s gestoken, een hoog stuur, een bos wild haar, en al een paar jaar ouder, had zijn oog op mij laten vallen, maar mijn stomme kop wilde niet geloven dat dit waar kon zijn en liet ik hem lopen!!! AAarRRrhhhhh!!!!

Helaas was de band op een gegeven moment door alle liedjes heen. De lead gitarist annex zanger kwam opeens breed glimlachend met een roos op me af, en even sloeg mijn hart sinds een jaar weer, een ander ritme, maar zoals dat altijd gaat met de zanger van de band klopte zijn hart voor meerdere meisjes!

De roos heb ik netjes, blozend en met 3 kussen in ontvangst genomen en de bocht van mijn moeder deed de rest die avond. Het was echt een mooie tijd en iedereen ging zijn eigen weg en we verloren elkaar allemaal uit het oog!

Af en toe zie ik hem nog wel eens lopen. Zover weg en totaal onbereikbaar, netje in pak gestoken, een hoge hypotheek, nog maar weinig haar, en al een paar jaar ouder! Hij lijkt nu veel kleiner en hij herkent me niet meer, maar het is beter zo!!!!

https://www.youtube.com/watch?v=U6wuRqvu9Kw

Als ze mij zouden vragen om de drentsche patrijshond in een rasgroep te plaatsen dan zou ik een nieuwe groep in het leven roepen, nl. Rasgroep 10: Trekkende Honden!
Maar dat zullen ze wel niet aan me vragen en  heb ik gelukkig een blog om mijn beklag te doen!

Tijdens de vakantie had ik me als “early upper” de taak toebedeeld de honden uit te laten en het ontbijt te verzorgen.

Nu is dat zeker geen straf voor me, want een wereld waarin nog alles slaapt, en je de nachtdieren nog kunt betrappen met hun bezigheden is geen verkeerde wereld. Lennaert en Cartouche deelde deze gedachten niet en hoe ik ook probeerde het dorpje uit te sluipen en een spanning onder mijn middenrif op te roepen die alle zintuigen openzet, en me onzichtbaar maakt, en vooral om niemand te storen,……. zij smeten, rukte en sleurde me van links naar rechts!

Gebeurd dat alleen bij onze honden? Nee, Drenten zijn van naturen enthousiaste beesten, maar ze leren, en kunnen zich heel netjes gedragen. Ik ken zelfs iemand die zegt alleen maar “honden” en de honden, want het zijn er twee, kijken op en weten precies wat de bedoeling is. Niet “zit”, of “wacht” of “in de auto” of “hier komen”, nee, gewoon “honden”! Maar ook dit gaat niet altijd goed, en dan is een lach nauwelijks te onderdrukken!

Lennaert en Cartouche kunnen het wel, maar die ochtenden in La Jarge waren er zoveel sporen en geuren en vergaten ze gewoon dat ik nog ergens aan de uiteindes bungelde. Nu ben ik best wel sterk en kan ook wat contragewicht in de strijd gooien maar met brute kracht en strenge orders kwam ik geen stap verder.

Dan maar over een andere boeg. Ik kijk  wel eens naar een Amerikaans praatprogramma gepresenteerd door een psycholoog en deze “mensenkennis” heb ik eens toegepast op Lennaert en Cartouche. Het voorbeeld uit het programma had wel een totaal andere insteek want dat had met seks te maken, maar verhip het werkt!!!

Het principe is heel eenvoudig en ook nog vanzelfsprekend en vooral mannen zijn er gevoelig voor!

Nu wil natuurlijk iedereen de truc weten, maar die kan ik nog niet prijsgeven want het is niet wetenschappelijk onderbouwd, en krijg ik meteen de eigenaars van de hele rasgroep 7 over me heen!

Lennaert en Cartouche hebben de vakantie goed doorstaan. Ze hebben zich netjes gedragen en ook tijdens de terugreis geen kik gegeven. We zijn dan toch maar 2 keer gestopt om ze te laten plassen en drinken te geven, maar dat is nauwelijks aan hen besteed! Even flink uitschudden en ze kijken alweer op naar hun plekje achterin de auto op zo’n manier van “take me home”!.

Thuis aangekomen val je helaas te snel terug in de sleur van wassen, één vergeten rekening betalen, waar is mijn rapport?, gras maaien, en wanneer moet ik ook alweer werken?
Wat nog altijd even blijft hangen zijn de smaken en de sterke geuren van de meegebrachte etenswaren. Die hebben we vanmorgen opgesmikkeld en je kunt dit gewoon dagelijks ook hier in Nederland in de winkel kopen, maar op de een of andere manier doe je dat niet en na een paar dagen is de smaak en het gevoel naar de achtergrond verdrongen en dat is jammer!

Een souvenir waar ik niet zo blij mee ben zijn de teken. Vorig jaar is de vakantie teekloos verlopen maar nu hebben beide honden last van een agressieve fanatieke soort, die al tijdens het vastbijten een zwelling veroorzaakt. Dat wordt nog een paar dagen controleren en de volgende keer preventief handelen.

Mooie Puck!

Gisterenavond had ik het erg druk met het lezen van alle mails en informatiestromen. Brigitte Witjes liet me weten dat Puck, een dochter van Isa en Cartouche goed gescoord heeft tijdens een show, ze schrijft in telegramstijl: “Henk heeft zat. met Puck meegedaan met de clubmatch in Hardenberg. Puck is 1e in de jeugdklasse. En 2e vd teven. Ze kreeg een U! Goed gelukt dus ons eigen creatie  knuffel voor cartouche dus!” Zoiets is altijd fijn om te horen en te lezen!

Maar ook Lennaert is weer indirect positief in het nieuws gekomen! De Nederlandse vereniging van de drentsche patrijshond heeft binnen de lijst van dekreuen extra informatie toegevoegd en nu staat zwart op wit wat we zelf al wisten, binnen de lijst van alle officieel geregistreerde dekreuen in Nederland heeft hij de laagste “gemiddelde verwantschap”   http://www.drentschepatrijshond.org/varia/nieuws/136-nieuws-vereniging/455-verwantschap-dekreuen-op-de-site

Op deze lijst krijgt hij gezelschap van sowieso zijn broer Lando, en misschien nog broer Loek en neef Kiet!.

Ik ben best wel trots op onze honden. Als ik zie met welk gemak ze zich aanpassen tijdens een vakantie, de vanzelfsprekendheid en hoe ze meegaan in de veranderingen en hun vriendelijkheid ten opzichte van mensen. Dat kun je niet uitdrukken in cijfers en grafieken, maar daar ben ik meer dan blij mee!

De planning vanochtend werd als gevolg van het weer omgegooid. In plaats van het bezoeken van de stad Angoulême….werd er besloten een sportieve 6-kamp te organiseren.

Pingpong, biljarten, darten, jeu de boules, dansen en badminton. Een nadeel van al deze sporten is dat ze allemaal met een voorwerp gespeeld moeten worden met bal, pijl en een hoop beweging! Probeer dan maar eens Lennaert aan het verstand te brengen dat hij al deze rondvliegende dingen niet mag pakken. Onder veel hilariteit, slappe lach en vermanende woorden werden de activiteiten afgewerkt. Cartouche die normaal nergens meer van opkijkt ging zich opeens ook met het spel bemoeien en ging er met de jeu de boules ballen vandoor.. Na wat strenge woorden ging hij tussen het doel en de werpplaat liggen, en dat is pas koelbloedig! Ik heb maar een potje gewonnen en dat kwam dan ook nog doordat eerst de bal op Cartouche belande en via deze slimme worp mijn bal het dichtst bij het doel uitkwam!

Met een “Dutch Partridge dog” trek je toch veel bekijks in Charente! Overal vriendelijke blikken en lange kroelpartijen en willen ze allemaal weten waar deze jachthonden vandaan komen, want dat hebben de Franse snel in de gaten. Gelukkig waren we in gezelschap van een goeie tolk die haarfijn weet uit te leggen waar deze knuffelberen vandaan komen en alle goeie eigenschappen opsomt, en op z’n Frans klinkt dat toch erg chique!

Straks gaan we nog even afscheid nemen van Jan en Simonne en het Faesroedel en verschijnt het volgende verhaaltje weer vanuit het Roosterse!

Echte venten spelen met vuur! Gisteren hebben we dat mogen ervaren! Op uitnodiging van de familie Faes kregen we al in de middaguren, want stel je voor het ging regenen of werden bevangen door de avond kou, een Michelin ster waardige barbecue geserveerd! De gastheer voorzag ons met veel flair, en een onderhoudend verhaal van allerlei lekkere hapjes. De 2 tieners, niet altijd in voor allerlei liflafjes en experimenten hebben we niet horen klagen en zelfs de slakken gingen erin als pap.

Cartouche en Lennaert mochten naar hartenlust rennen in de fruitwei en kregen gezelschap van oma Belle en zusje Lucy, en had ook de ongetrouwde oom Heros het naar zijn zin, want we houden de stoere mannen wel uit elkaar om probleempjes te voorkomen. Ze  hebben zich snel aangepast en net als het rest van het roedel hard geblaft en gemopperd op de “rosse” katten die arrogant rond paraderen omdat ze weten dat de honden toch niet bij hun kunnen komen.

Lennaert werd overmoedig en probeerde zelfs door een hek heen te rennen wat dan toch dicht zat. Gevolg,  een pijnlijk neus en een schram!

Eindelijk kon ook iedereen zijn mailtjes ophalen en laatste berichten bekijken en nog snel een betaling doen. Het was een digitale drukte van jewelste en je hoorde overal cybergeluiden. Ook ik maak al dagen misbruik van hun broze breekbare wifi lijntje om mijn blogverhaaltjes te uploaden, maar tot nu toe houdt het krakkemikkerige lijntje het vol. Katelijn en Manuela hebben zelfs een dansje opgevoerd en heb ik hun bijgelicht met de laatste aankoop van Jan, de discopet!

De middag ging over in de avond, en alle sterke verhalen kwamen weer naar boven en hebben we ons een kriek gelachen om de “Echte venten” avonturen van Jan en de nuchtere kijk van Simonne!

Met volle magen en lichte koppen zijn we huiswaarts gekeerd, dat wil zeggen de mannen, want die hebben gesnoept van de cognac “formidable” !

Er zijn toch links en rechts wat buitjes naast ons neergevallen maar als dan de zon zich laat zien krijg je van die mooie dampende landschappen. Met mijn kleine dappere witte handzame Panasonic Lumix probeer ik dit in plaatjes te vangen, maar het zal nooit zo mooi zijn als de werkelijkheid want je hebt er niet de geuren en de geluiden bij.

De eerste week van mei is voor mij altijd een week met verschillende emoties! Net als trouwens in de rest van Nederland. Een aantal jaren geleden is er een emotie bijgekomen, de moord op Pim Fortuyn. Ik was aan het werk en moest Christian ophalen bij de kinderopvang en beleefde live het vrijmoedige interview bij 3FM en moest toch wel erg lachen om de wederzijdse brutaliteit tussen Ruud en Pim, die toen al wist, dat als hij minister President zou worden hij een groot probleem zou hebben. Voordat ik thuis was werd het al duidelijk dat er iets gigantisch mis was gegaan. Ik was oprecht verontwaardigd. Ik had hem al een tijdje in the picture, niet waar hij voor stond, maar wel wat hij teweegbracht in een geordende wereld van mannetjes die dachten alles zo goed onder controle te hebben, die er zeker van waren dat zij de nieuwe minister-president zouden leveren, die ons om de oren wapperden met cijfers en “onze” tekortkomingen, en wiens ego’s nog strakker zaten dan hun stropdassen. Hun onbeschoftheid, na middernacht toen Pim de gemeenteraad verkiezingen glansrijk had gewonnen, en daar werd televisiegeschiedenis geschreven, maar dat hadden ze zelf niet in de gaten, omdat ze dachten dat heel Nederland in bed lag. Ze wilde hem nog niet eens aankijken, laat staan met hem praten, en lieten toch wel duidelijk zien dat alles wat ze verkondigde was ingestudeerd, niet spontaan, verwrongen en bol stond van ijdelheid, iets wat ze Pim altijd verweten. Hij straalde en was zo blij als een kind in een ballenbak, en een grotere tegenstelling tussen mannen en heren van fatsoen, die in basis voor het zelfde stonden, heb ik nooit meer gezien!!

Ik volgde altijd fanatiek de politiek en verdiepte me zelfs in partijprogramma’s. Discussiëren over mijn politieke voorkeuren deed en doe ik nooit. Maar toen in mei is mijn politieke interesse vermoord en sukkel ik al jaren achter mijn “eigen”  aangeprate tekortkomingen aan.

De politieke landschappen zijn weer correct en is het weer wachten op een linkse of rechtste bui die het degelijke Nederland weer even laat dampen!

Neergestreken in een gebied in Deux Sèvres kan ik er niet omheen, stilte bestaat nog! Nu wil ik geen toeristen stroom op gang brengen,  want dat zouden de Belgen en Engelsen die in Charente en Deux Sèvres een nieuw habitat hebben gevonden, me niet in dank afnemen.

Op het moment is alles fris groen met glanzende graanvelden,  grote gele en blauwe bloemen blokken,  met overal de donker contouren van stukken bos! Het heeft wat meer geregend dan normaal voor het jaargetijde en dat zie je terug in de gewassen en bermen. Een avondwandeling levert een bijna botsing op met hert die niet echt zijn best deed om er vandoor te gaan en aarzelend naar ons bleef kijken, en pas als de honden zich laten gelden zijn spiegel laat zien. Overal langs de smalle wegen staan oeroude bomen met een omvang van 4  tot 6 meter. Mij is niet geheel duidelijk wat het voor bomen zijn want vaak zijn gedeeltes afgestorven, of omstrengeld door klimop, of vergroeid met een andere boom, maar ze lijken het meest op tamme kastanjes. Misschien kom ik er deze vakantie nog achter wat het voor reuzen zijn.

Gisteren zijn we een pintje gaan pakken in Tusson, en zijn we tot “Le Compostelle” geraakt. Nu heeft het bas en belle blog ook al melding gemaakt van dit feit, maar die had niet de foto’s, en ik wel……

Santiago de Compostella, daar zouden we eens naar toe wandelen met onze honden, maar ik ben bang dat dit toch een brug te ver is. Alle weddenschappen hier omheen heb ik tot nu toe verloren en heb ik nog niet mijn schuld ingelost…………maar ik ben wel al tot hier gekomen en de echte officiële route loopt hier ook in de buurt voorbij, dus ooit……

Sinds een aantal jaren volg ik met groot plezier de blogs van Hans Noblesse.

Hans is ook afkomstig uit Roosteren en verzamelt materiaal over Roosteren, de kanaalbrug, de Maaseiker Maas brug en deze informatie deelt hij op een plezierige manier. Op zijn verschillende blogs plaatst hij dit in een verantwoord historisch perspectief en het is vooral verrassend te lezen en te zien dat verhalen uit overlevering opeens voorzien worden van fotomateriaal. Vandaag deel 1.

Fotoblog Julianakanaal

Medio 2008 ben ik begonnen met het verzamelen van foto’s over de voormalige sluis in Roosteren, en later van het gehele Julianakanaal van Maastricht tot Maasbracht. Mijn opa Jos Noblesse is vroeger sluismeester geweest in Roosteren van ca. 1935 tot 1955.

Jos Noblesse

Mijn opa was een groot
hondenliefhebber, in fotoalbums van vroeger staan vele foto’s van honden waarvan onderstaand een mooie opname.

Omdat er vroeger thuis veel verteld is over de sluis en het kanaal, en we thuis enkele foto’s hadden is mijn interesse over alles omtrent het kanaal gegroeid. Toen ik begon met het verzamelen van foto’s was er op internet bijna niets te vinden. Dit wilde ik graag veranderen met als doel zoveel mogelijk beeldmateriaal te publiceren. Nadat ik me de “blogtechnieken” eigen had gemaakt ben ik begonnen met www.sluisroosteren.blogspot.com .

Vroeger werd altijd verteld dat het kanaal “mit de sjup” is gegraven. Dat dit maar gedeeltelijk waar is blijkt uit foto’s waarop te zien is dat grote machines (excavateurs) het grootste deel van de werkzaamheden hebben uitgevoerd. De afgegraven grond werd met kleine stoomlocomotieven en kleine kiepwagentjes via een smalspoor afgevoerd.

Excavateur

De sloop van de sluis en de verbreding van het kanaal in de zestiger jaren zijn een speciale periode geweest voor Roosteren, rond deze tijd is tevens ook de autoweg aangelegd.

In 2010, toen het kanaal 75 jaar bestond heb ik meegeholpen aan een tentoonstelling in de bibliotheek in Echt waar diverse foto’s en verhalen  tentoongesteld zijn. Enkele van deze verhalen, waaronder verschillende uit Roosteren, zijn op mijn fotoblog te lezen. Deze geven een mooi persoonlijk beeld van wat mensen met het kanaal hebben.

Tentoonstelling in Echt

Van de beginperiode van de Tweede Wereldoorlog zijn diverse foto’s en  filmmateriaal terug vinden op de blog.

Beelden van Duits UFA journaal

Een tijd geleden ben ik in contact gekomen met iemand wiens grootvader tijdens het begin van de Tweede Wereldoorlog op de brug gestationeerd was. In mei van dit jaar zal ik hierover divers materiaal plaatsen op de blog. Het betreft Dhr. Ruijs uit Nijmegen, hij leeft nog en is inmiddels een stuk in de negentig. Regelmatig wordt tussen beiden nog verteld over deze periode.

Enkele jaren geleden zijn diverse bruggen over het kanaal verhoogd, en zijn sluizen verlengd om grotere schepen toegang te geven tot het kanaal. Al deze werken heb ik vastgelegd in verschillende fotoblogs.

Verhogen van de brug

De komende jaren staat het kanaal nog enkele spectaculaire werken te wachten. Bijvoorbeeld de verbreding van de bocht bij Elsloo, en de aanpassing van de sluis bij Limmel.

Tevens zal grindwinning die de komende jaren in Visserweert en Koeweide plaatsvindt grote landschappelijke veranderingen in de omgeving van het kanaal teweeg brengen.

Mede dankzij Facebook heb ik gemerkt dat de interesse in “vroeger” groot is. Dit was voor mij de aanleiding om de Facebook pagina “Roostere van Vreuger” te maken.

.
Ik hoop de ontwikkelingen rondom het Julianakanaal nog lang te mogen volgen, en te publiceren op een van mijn blog(s).

Hans Noblesse, mei 2014.