Echte venten spelen met vuur! Gisteren hebben we dat mogen ervaren! Op uitnodiging van de familie Faes kregen we al in de middaguren, want stel je voor het ging regenen of werden bevangen door de avond kou, een Michelin ster waardige barbecue geserveerd! De gastheer voorzag ons met veel flair, en een onderhoudend verhaal van allerlei lekkere hapjes. De 2 tieners, niet altijd in voor allerlei liflafjes en experimenten hebben we niet horen klagen en zelfs de slakken gingen erin als pap.

Cartouche en Lennaert mochten naar hartenlust rennen in de fruitwei en kregen gezelschap van oma Belle en zusje Lucy, en had ook de ongetrouwde oom Heros het naar zijn zin, want we houden de stoere mannen wel uit elkaar om probleempjes te voorkomen. Ze  hebben zich snel aangepast en net als het rest van het roedel hard geblaft en gemopperd op de “rosse” katten die arrogant rond paraderen omdat ze weten dat de honden toch niet bij hun kunnen komen.

Lennaert werd overmoedig en probeerde zelfs door een hek heen te rennen wat dan toch dicht zat. Gevolg,  een pijnlijk neus en een schram!

Eindelijk kon ook iedereen zijn mailtjes ophalen en laatste berichten bekijken en nog snel een betaling doen. Het was een digitale drukte van jewelste en je hoorde overal cybergeluiden. Ook ik maak al dagen misbruik van hun broze breekbare wifi lijntje om mijn blogverhaaltjes te uploaden, maar tot nu toe houdt het krakkemikkerige lijntje het vol. Katelijn en Manuela hebben zelfs een dansje opgevoerd en heb ik hun bijgelicht met de laatste aankoop van Jan, de discopet!

De middag ging over in de avond, en alle sterke verhalen kwamen weer naar boven en hebben we ons een kriek gelachen om de “Echte venten” avonturen van Jan en de nuchtere kijk van Simonne!

Met volle magen en lichte koppen zijn we huiswaarts gekeerd, dat wil zeggen de mannen, want die hebben gesnoept van de cognac “formidable” !

Er zijn toch links en rechts wat buitjes naast ons neergevallen maar als dan de zon zich laat zien krijg je van die mooie dampende landschappen. Met mijn kleine dappere witte handzame Panasonic Lumix probeer ik dit in plaatjes te vangen, maar het zal nooit zo mooi zijn als de werkelijkheid want je hebt er niet de geuren en de geluiden bij.

De eerste week van mei is voor mij altijd een week met verschillende emoties! Net als trouwens in de rest van Nederland. Een aantal jaren geleden is er een emotie bijgekomen, de moord op Pim Fortuyn. Ik was aan het werk en moest Christian ophalen bij de kinderopvang en beleefde live het vrijmoedige interview bij 3FM en moest toch wel erg lachen om de wederzijdse brutaliteit tussen Ruud en Pim, die toen al wist, dat als hij minister President zou worden hij een groot probleem zou hebben. Voordat ik thuis was werd het al duidelijk dat er iets gigantisch mis was gegaan. Ik was oprecht verontwaardigd. Ik had hem al een tijdje in the picture, niet waar hij voor stond, maar wel wat hij teweegbracht in een geordende wereld van mannetjes die dachten alles zo goed onder controle te hebben, die er zeker van waren dat zij de nieuwe minister-president zouden leveren, die ons om de oren wapperden met cijfers en “onze” tekortkomingen, en wiens ego’s nog strakker zaten dan hun stropdassen. Hun onbeschoftheid, na middernacht toen Pim de gemeenteraad verkiezingen glansrijk had gewonnen, en daar werd televisiegeschiedenis geschreven, maar dat hadden ze zelf niet in de gaten, omdat ze dachten dat heel Nederland in bed lag. Ze wilde hem nog niet eens aankijken, laat staan met hem praten, en lieten toch wel duidelijk zien dat alles wat ze verkondigde was ingestudeerd, niet spontaan, verwrongen en bol stond van ijdelheid, iets wat ze Pim altijd verweten. Hij straalde en was zo blij als een kind in een ballenbak, en een grotere tegenstelling tussen mannen en heren van fatsoen, die in basis voor het zelfde stonden, heb ik nooit meer gezien!!

Ik volgde altijd fanatiek de politiek en verdiepte me zelfs in partijprogramma’s. Discussiëren over mijn politieke voorkeuren deed en doe ik nooit. Maar toen in mei is mijn politieke interesse vermoord en sukkel ik al jaren achter mijn “eigen”  aangeprate tekortkomingen aan.

De politieke landschappen zijn weer correct en is het weer wachten op een linkse of rechtste bui die het degelijke Nederland weer even laat dampen!

Neergestreken in een gebied in Deux Sèvres kan ik er niet omheen, stilte bestaat nog! Nu wil ik geen toeristen stroom op gang brengen,  want dat zouden de Belgen en Engelsen die in Charente en Deux Sèvres een nieuw habitat hebben gevonden, me niet in dank afnemen.

Op het moment is alles fris groen met glanzende graanvelden,  grote gele en blauwe bloemen blokken,  met overal de donker contouren van stukken bos! Het heeft wat meer geregend dan normaal voor het jaargetijde en dat zie je terug in de gewassen en bermen. Een avondwandeling levert een bijna botsing op met hert die niet echt zijn best deed om er vandoor te gaan en aarzelend naar ons bleef kijken, en pas als de honden zich laten gelden zijn spiegel laat zien. Overal langs de smalle wegen staan oeroude bomen met een omvang van 4  tot 6 meter. Mij is niet geheel duidelijk wat het voor bomen zijn want vaak zijn gedeeltes afgestorven, of omstrengeld door klimop, of vergroeid met een andere boom, maar ze lijken het meest op tamme kastanjes. Misschien kom ik er deze vakantie nog achter wat het voor reuzen zijn.

Gisteren zijn we een pintje gaan pakken in Tusson, en zijn we tot “Le Compostelle” geraakt. Nu heeft het bas en belle blog ook al melding gemaakt van dit feit, maar die had niet de foto’s, en ik wel……

Santiago de Compostella, daar zouden we eens naar toe wandelen met onze honden, maar ik ben bang dat dit toch een brug te ver is. Alle weddenschappen hier omheen heb ik tot nu toe verloren en heb ik nog niet mijn schuld ingelost…………maar ik ben wel al tot hier gekomen en de echte officiële route loopt hier ook in de buurt voorbij, dus ooit……

Sinds een aantal jaren volg ik met groot plezier de blogs van Hans Noblesse.

Hans is ook afkomstig uit Roosteren en verzamelt materiaal over Roosteren, de kanaalbrug, de Maaseiker Maas brug en deze informatie deelt hij op een plezierige manier. Op zijn verschillende blogs plaatst hij dit in een verantwoord historisch perspectief en het is vooral verrassend te lezen en te zien dat verhalen uit overlevering opeens voorzien worden van fotomateriaal. Vandaag deel 1.

Fotoblog Julianakanaal

Medio 2008 ben ik begonnen met het verzamelen van foto’s over de voormalige sluis in Roosteren, en later van het gehele Julianakanaal van Maastricht tot Maasbracht. Mijn opa Jos Noblesse is vroeger sluismeester geweest in Roosteren van ca. 1935 tot 1955.

Jos Noblesse

Mijn opa was een groot
hondenliefhebber, in fotoalbums van vroeger staan vele foto’s van honden waarvan onderstaand een mooie opname.

Omdat er vroeger thuis veel verteld is over de sluis en het kanaal, en we thuis enkele foto’s hadden is mijn interesse over alles omtrent het kanaal gegroeid. Toen ik begon met het verzamelen van foto’s was er op internet bijna niets te vinden. Dit wilde ik graag veranderen met als doel zoveel mogelijk beeldmateriaal te publiceren. Nadat ik me de “blogtechnieken” eigen had gemaakt ben ik begonnen met www.sluisroosteren.blogspot.com .

Vroeger werd altijd verteld dat het kanaal “mit de sjup” is gegraven. Dat dit maar gedeeltelijk waar is blijkt uit foto’s waarop te zien is dat grote machines (excavateurs) het grootste deel van de werkzaamheden hebben uitgevoerd. De afgegraven grond werd met kleine stoomlocomotieven en kleine kiepwagentjes via een smalspoor afgevoerd.

Excavateur

De sloop van de sluis en de verbreding van het kanaal in de zestiger jaren zijn een speciale periode geweest voor Roosteren, rond deze tijd is tevens ook de autoweg aangelegd.

In 2010, toen het kanaal 75 jaar bestond heb ik meegeholpen aan een tentoonstelling in de bibliotheek in Echt waar diverse foto’s en verhalen  tentoongesteld zijn. Enkele van deze verhalen, waaronder verschillende uit Roosteren, zijn op mijn fotoblog te lezen. Deze geven een mooi persoonlijk beeld van wat mensen met het kanaal hebben.

Tentoonstelling in Echt

Van de beginperiode van de Tweede Wereldoorlog zijn diverse foto’s en  filmmateriaal terug vinden op de blog.

Beelden van Duits UFA journaal

Een tijd geleden ben ik in contact gekomen met iemand wiens grootvader tijdens het begin van de Tweede Wereldoorlog op de brug gestationeerd was. In mei van dit jaar zal ik hierover divers materiaal plaatsen op de blog. Het betreft Dhr. Ruijs uit Nijmegen, hij leeft nog en is inmiddels een stuk in de negentig. Regelmatig wordt tussen beiden nog verteld over deze periode.

Enkele jaren geleden zijn diverse bruggen over het kanaal verhoogd, en zijn sluizen verlengd om grotere schepen toegang te geven tot het kanaal. Al deze werken heb ik vastgelegd in verschillende fotoblogs.

Verhogen van de brug

De komende jaren staat het kanaal nog enkele spectaculaire werken te wachten. Bijvoorbeeld de verbreding van de bocht bij Elsloo, en de aanpassing van de sluis bij Limmel.

Tevens zal grindwinning die de komende jaren in Visserweert en Koeweide plaatsvindt grote landschappelijke veranderingen in de omgeving van het kanaal teweeg brengen.

Mede dankzij Facebook heb ik gemerkt dat de interesse in “vroeger” groot is. Dit was voor mij de aanleiding om de Facebook pagina “Roostere van Vreuger” te maken.

.
Ik hoop de ontwikkelingen rondom het Julianakanaal nog lang te mogen volgen, en te publiceren op een van mijn blog(s).

Hans Noblesse, mei 2014.

Aangezien we in de vakantie een paar weken naar Frankrijk gaan en we het vorig jaar gemerkt hebben dat met 3 personen en 2 honden de auto afgeladen  vol zat, zijn we gaan proefdraaien! Vooral de benches is een terugkerend  probleem, en als ik ergens een hekel aan heb,  is dat iets trilt of rammelt in een auto!

Met een beetje wrikken en geweld is het gelukt de twee benches naast elkaar plat te leggen in de auto. Daar een plank overheen, wat dekens en het plekje voor onze twee prinsen kan er zeker mee door. Lennaert mocht proefzitten en die rol was hem op het lijf geschreven en hij  wilde niet meer uit de auto. Cartouche had wat meer aanmoedigingen nodig want-* die vond de constructie een beetje eng zo hoog in de auto. Gisteren zijn we gaan proefrijden en dat is ook de reden dat er geen verhaaltje hier prijkte. Het proefrijden verliep zo goed dat we doorreden en bleven rijden tot dat we opeens in het departement Deux Sèvres aanlandde. Daar stond ook nog eens een vakantiehuis leeg en opeen verschenen er vrienden en we niet ver uit de buurt zaten bij Simonne, Jan en de hele hondenfamilie hebben we besloten hier te blijven voor een week.

Tadaaaaaa!!!!!!!!

We zijn al helemaal in de ban van het ”Alo Alo” effect  en het Franse ontbijt is goed gevallen! Straks duiken we met Simonne en Jan een frans kroegje in en dan eens kijken of we het lome zondag  zomer gevoel al in mei kunnen ervaren.

En Lennaert en Cartouche? Die waren toch wel heel verbaasd dat het proefritje een vakantietrip blijkt te zijn.

Er is één minpuntje, de beloofde WIFI is er niet en dat brengt mijn blog in gevaar. Maar het is me gelukt dit met jullie te delen, dan zal het de rest van de week ook wel lukken!

Vandaag of morgen is mijn site/blog 4000 keer bezocht. Dat schept verwachtingen! Het is een website met een geïntegreerde blogfunctie rondom Lennaert en Cartouche. Maar zo strikt ben ik niet, en dat hebben jullie al gemerkt. Alles wat me zo bezighoudt, mens, dier, muziek, sport, natuur, schoonheid, Luikse lelijkheid, schooltijd, ontmoetingen enz. slinger ik in de openbaarheid en tja! aangezien ik niet veel te verbergen heb kan dat geen kwaad!

Inmiddels heb ik al 3 gastschrijvers aan me gebonden en volgende week komt daar nog iemand bij, met een totaal andere insteek, maar wel een heel interessante, maar ik verklap nog even niets….

Gisteren hoorde ik op de radio dat Dolly Parton een Dance plaat gaat maken!?! Dat geeft mij een reden om haar alom bekende liedje “Joleen”, hier in een rock versie,  gebracht door de The White Stripes te delen!

En Lennaert mag vandaag ook niet ontbreken en daarom een ‘stuut’ foto, en een mooi plaatje waar zijn moeder, zijn oma, zijn zusje en een oom op staan!

Van links naar rechts: Hera, Lucy, Belle en Heros

1 mei is een mooie dag. De zon schijnt altijd, ook al schijnt hij niet. Al mijn herinneringen aan deze dag zijn goed. De tuin ruikt zwaar naar seringen en lelietje van dalen en alles is fris groen.
1 mei is ook de trouwdag van mijn ouders en de verjaardag van mijn zus José, en zijn er altijd diverse feesten rond die datum gevierd.
1 mei is een internationale feestdag, maar “rara” niet in Nederland, maar dat is niet erg want ik voel dan toch altijd feest!

Esoj en Ynnaej

1963
Esoj  en Ynnaej,  de een wat groter dan de ander,
verbaasd proberen ze naar buiten te kijken door een ruit bedekt met kristallen.
Esoj en Ynnaej, de een wat blonder dan de ander,
Mam blaast tegen het raam, en maakt een rondje in het ijs.
Esoj en Ynnaej, de een bedachtzamer dan de ander,
Ze rillen in hun flanellen pyjama en proeven van de kou.
Esoj en Ynnaej, de een met roze bloemetje en de ander met blauw.
Ze zijn tevreden in hun kamer, en wachten op de kusjes,
van eerst mam, ze stopt de dekens strak om hen heen,
en pap geeft een snelle kus op hun koude wangetjes.
En nu slapen!
Esoj en Ynnaej zingen samen een lied, de een vormt echte woorden de ander doet haar na
Esoj en Ynnaej,
Het is al lang geleden, maar het komt weer dichter bij.

2013
Esoj  en Ynnaej,  de een wat groter dan de ander,
verbaasd proberen ze naar buiten te kijken naar een wereld vol veranderingen.
Esoj en Ynnaej, de een wat blonder dan de ander,
Mam blijft in hun gedachte, en maakt een rondje in hun gevoel.
Esoj en Ynnaej, de een bedachtzamer dan de ander,
Ze rillen soms van verdriet  en proeven van het leven.
Esoj en Ynnaej, de een met flair en de ander met schouder eronder.
Ze zijn tevreden in hun huis, en wachten op de kusjes,
van hun geliefde, en stoppen de emoties weg,
Ze denken aan  pap en de  snelle kus op hun wangen.
En soms is het moeilijk te slapen!
Esoj en Ynnaej zingen samen een lied, van verdriet, hun gedachtes vormen de woorden.
Esoj en Ynnaej,
Het is niet lang geleden, en het zal altijd blijven.

Vorig jaar 30 april 2013 kregen wij bezoek uit het buitenland terwijl de rest van Nederland voor de televisie zich lag te vergapen aan het koningsblauw van Maxima.

Het buitenlandse bezoek nam een fles mee, en wel een weloverwogen keuze nl. “Oranjebitter n feestelijke borrel” De oranjebitter werd geproefd gewikt en gewogen, en zoals dat gaat tussen partijen die elkaar aftasten kreeg de oranjebitter de kwalificatie lekker en zeer goed mee. Nu wonen we naast de Maas en we hadden de fles leeg kunnen drinken en in de Maas kunnen gooien, maar dat hebben we niet gedaan!

Ergens op een blog werd er aandacht besteed aan dit samenzijn en verschenen wat foto’s. Een oplettende mevrouw herkende de fles en gaf aan dat zij een poosje geleden deze fles had geschonken aan de schenker!
Vervolgens heb ik een streep getrokken op de fles en er een datum bijgeschreven “dit zou nog wel eens van pas kunnen komen”!

September 2013 was het zover. De fles maakte in cadeauverpakking weer de lange weg naar het buitenland en werd weer in de handen gedrukt van de schenker. Nu waren we in de buurt van de Schelde en hadden de fles kunnen leegdrinken en in de Schelde kunnen gooien, maar dat hebben we niet gedaan!,  De fles bleef maar één maandje in het buitenland om vervolgens weer terug te keren naar Nederland, en naar de mevrouw die oorspronkelijk de fles had gekocht en geschonken! Nu waren we in de buurt van het Hollands Diep en we hadden de fles kunnen leegdrinken en in het Hollands Diep kunnen gooien, maar dat hebben we niet gedaan.

Opvallend was dat hoewel er toch af en toe werd gedronken uit de fles het bitterpeil nog altijd tot aan de streep stond. Er moet geknoeid zijn met deze fles, het kan niet anders!

In februari 2014 ging de fles weer op tournee en belande in de buurt van het kanaal Dessel-Schoten. Nu hadden we de fles kunnen leegdrinken en in het kanaal  kunnen gooien, maar dat hebben we niet gedaan. Voorzichtig  werd er een glaasje uitgedronken en zakte de kwalificatie van zeer goed tot matig!
Zaterdag 26 april 2014 was het Koningsdag in Nederland en belande de fles Oranjebitter in een desolate omgeving ergens in een buitenland.
Weer werd er voorzichtig genipt aan dit koninklijke vocht, en het viel me op dat het bitterpeil nog altijd tot aan het streepje stond, maar er werd toch doorgedronken. Helaas viel het drankje niet goed en werd geopperd de fles in de eerste de beste sloot te werpen en er een brief in te doen met de kwalificatie “slecht”.

Dat vond ik te ver gaan en heb de fles met het allerlaatste restje meegenomen met nog een bodempje “Oranje Bitter , ’n Feestelijke borrel”.  Vandaag, 30 april 2014, precies een jaar later, helemaal alleen ga ik me nu te buiten aan de rest van de inhoud en denk terug aan de mooie momenten die we allemaal samen met deze fles beleefd hebben en hoop dat het altijd zo zal blijven!

Eindelijk “Onze Drent” het lijfblad van de Nederlandse vereniging  “De Drentsche Patrijshond” is bezorgd. Op pagina 24 staat een artikel geschreven door Bart van der Pol, lid van de Fokbeleidcommissie. Hier heb ik al een tijdje op zitten te wachten en ik had op mijn blog/site al wat documenten en foto’s in de “hold” gezet en er zijdelings voor de aandachtige lezer al een pagina aan gewijd. (klik!)

Op de foto prijkt fokker Jan Faes uit Vosselaar(België)  met Hera de moeder van Lennaert.

En wat in het artikel staat is allemaal waar want ik ben er zelf bij geweest. Sterker nog Jan Faes was op dat moment niet echt aan het opletten en ik maakte hem er attent op. Hij keek, hij keek nog eens, zijn ogen werden groter, en voor de allereerste keer kwam hij niet uit zijn woorden…….ja dat was zijn Hera en….mijn Lennaert……hij probeerde het uit te leggen aan de omzittende en er werd al eens verstoord in zijn richting gekeken, en heb ik maar het initiatief genomen om mijn vinger op te steken en de spreker en de toehoorders deelgenoot te maken van het feit dat “De Hera” zelfs live aanwezig was in de zaal….. Volgens mij is hij die middag terug naar Vosselaar gezweefd en wel dusdanig hard dat hij geflitst werd en een royale verkeersboete heeft opgelopen!

Lennaert en Hera zijn moeder staan toch maar netjes in dit rijtje!

Ja, hier mogen Simonne en Jan zeker trots op zijn. Maar ook wij voelen ons vereerd want het feit dat ook Lennaert daar op de presentatie verscheen is toch niet zo vanzelf sprekend, want als Hera en Cartouche gezamenlijke voorouders gehad zouden hebben stond Lennaert niet in dit rijtje. Dus het is niet alleen de combinatie waar Hera uit voorkomt, die uniek is maar ook nog eens het vervolg, de combinatie  Cartouche X Hera is uitermate uniek!

Misschien dat nu al een aantal lezers afgehaakt zijn, want fokken is soms hogere wiskunde. Er kan zoveel mis gaan, men is zo kritisch en de honden moeten perfect zijn omdat iedereen nu eenmaal een perfecte hond wil hebben. Maar wat is perfect? Kijk eens naar wij mensen en dan naar ons gebit. Kapitalen worden er uit gegeven aan beugels en jarenlang lopen kinderen met alle kleuren van de regenboog rond en gaan gebukt onder de dagelijkse beugelschoonmaak stress. Het resultaat mag er zijn, allemaal een mooie stralende glimlach. Maar honden dragen geen beugels, en als er één tandje scheef staat krijgt een hond al een beoordeling mee die hem uitsluit van de fok. Hoeveel atletisch vermogen, jachtpassie, gouden karakters, gezondheid enz. is op deze manier niet verloren gegaan?

Lennaert heeft 5 broers en 6 zussen, maar ook nog eens 3 driekwart broers en 2 driekwart zussen. Cartouche heeft ook met Hadise, de zus van Hera een nestje geproduceerd, en al deze 16 nakomelingen bezitten dezelfde lage verwantschap als Lennaert!

Een gevleugelde uitspraak in de fokkers wereld is “Fokken is gokken”! Het zat ons ook wel eens tegen maar in dit geval steken we in België en Nederland de vlag uit!

Hera

Cartouche

Via Facebook werd ik benaderd door een mooi gesoigneerde mevrouw, en dacht “wie is dat ook alweer?!” Het bleek Ria te zijn die ik dan toch al vanaf mijn 12e ken! Samen zaten we eerst op de MAVO en daarna de HAVO. Op de HAVO zaten we regelmatig naast elkaar en werd ik gewaarschuwd door de leraar Nederlands dat ik me niet moest inlaten met Ria want die zou de school toch vroegtijdig verlaten! Dit geeft een beetje aan waar we Ria ongeveer zouden moeten plaatsten, maar dit beeld klopte helemaal niet. Ria was een lief, zachtaardig meisje met blond halflang haar en af en toe wafelgolfjes en hele dunne spillebeentjes, met een spijkerbroek, strakker dan strak, en een lachebekje eersteklas.  Ze kreeg verkering en na ons eindexamen verdween ze uit beeld!

Zondag  stond ik een beetje gedachteloos naar de voetbal te kijken, kwam vers uit bad en had toch een beetje te veel gel in mijn haren gedaan, en keek even naar rechts. Er kwam een mooi gesoigneerd stel aan lopen en in een flits dacht ik de vader van één van de voetballers te herkennen……..en dat was ook zo, en de mevrouw kwam naar me toe……en vroeg of ik Jeanny was? Ria??? “Ik herkende je direct” zei ze “maar dacht toen, daar staat een jong meisje”  Nou zeg, zo’n pot gel doet wonderen! Niet te geloven, jaren niet gezien en gesproken en alle herinneringen kwamen boven.

Samen met mijn broer waren ze prins en prinses geweest. Hij heel groot en zij heel klein. Op de een of andere manier was ik toegevoegd aan de raad van elf maar ik weigerde de daarbij behorende attributen te dragen. We kwamen niet uitgepraat en pikte de draad weer op als vanouds en lagen in een deuk om dezelfde stommiteiten. “Weet je nog dat Luis (uitspreken Luus) van zijn Puch werd gereden, en dat hij in het ziekenhuis lag en we hem zijn gaan opzoeken” “Ja dat weet ik nog, en hij leek heel erg op Jesus Christ Superstar!”  En dat de aardrijkskunde lerares zogenaamd de krant ging lezen en daar gaatjes in gemaakt had om ons in de gaten te houden, en dat we tijdens de biologie les iemand een opgemaakt “iets” lieten vallen en dat ik de klas werd uitgestuurd, ….en….en…

We babbelde enthousiast door en de toeschouwers in onze omgeving die dan schijnbaar toch meeluisterde gingen zich geregeld met ons gesprek bemoeien en werden ook steeds vrolijker.
Een mevrouw wiens zoon meevoetbalde, maar al een tijdje niet meer was komen kijken, omdat ze dan slecht speelde vond onze vrolijkheid wel aanstekelijk. En ja hoor! Haar zoon scoorde de 2-0 en was het verder een gelopen race!

“Zit Joep ook op Facebook?” Vroeg ze,  “Ja natuurlijk, gewoon uitnodigen tot vriendschap, dat vindt hij leuk”.

Het was een gezellig weerzien en na het laatste fluitsignaal scheidde zich weer onze wegen! “Ik blijf je blog lezen” zei ze nog…..”en dan schrijf ik over jou” riep ik haar na!

Vandaag heb ik al geconstateerd dat mijn broer de vriendschap via Facebook heeft geaccepteerd.  Het Facebook heeft vele gezichten, maar dit is de mooie kant!