Ruimschoots op tijd vertrokken we gisteren naar Turnhout voor een “Workshop Zweetwerk beleving”  bij “KC de Wieltjes”.

In Turnhout centrum waren we nog nooit geweest maar dit was ook niet de bedoeling, maar daar dacht onze TomTom anders over, en we belanden  dus wel in het centrum, door een winkelstraat op een markplein bij een kerk! Centraler kan het niet! Ons slim telefoontje bracht redding! Nu stroomt er water door Turnhout, niet door een sloot maar door een kanaal en wat denk je…de brug staat open. 13 minuten zit ik ongeduldig in de auto te wachten en Chris gaat ondertussen de toerist uithangen en foto’s maken, net alsof er in Nederland geen kanalen en ophaalbruggen zijn!  Ondertussen had Hilde, onze drentenvriendin met Lando,  en shopmaatje voor die dag, zich ook telefonisch gemeld. Zij was natuurlijk wel op tijd want zij woont in Oud-Turnhout……maar zij had vergeten haar hakkenschoentjes te verwisselen voor stevige wandelschoenen en moest weer terug naar huis racen. Hé, hé eindelijk was de brug dicht en er stonden maar 2 auto’s voor ons. Nu had ik al gezien dat we gelukkig aan de juiste kant van de brug stonden met de witte pijl omhoog, maar daar had een bepaalde groep fietsers geen boodschap aan. Nu wil ik niet aan leeftijdsdiscriminatie doen maar het was een groep met een hoog “E-Bike* gehalte” en brutaal namen ze bezit van de brug en moest ik die grijze golf ook nog laten voorgaan en gingen nog eens 4 kostbare minuten verloren.

Veel te laat kwamen we dus op de plek van bestemming aan en stond Hilde ons verwachtingsvol met de juiste schoenen op te wachten.

Wat had de Workshop Zweetwerk voor ons in petto?  Het zweet moet je niet al te letterlijk nemen, want het gaat hier om bloed van wild. Je hond wordt op een spoor gezet en moet via verloren bloed en angtzweet via de hoeven van een gewond dier bepalen waar het dier naar toe is gerend of waar het zich verstopt. Het kan gaan om een hert, ree, moeflon of everzwijn die betrokken is geweest bij een botsing met een auto, of een schot van een jager dat niet direct doeltreffend is geweest. Het hoofddoel is zo’n dier zo snel mogelijk op te sporen, en verder lijden te besparen. Van de hond wordt verwacht dat hij weet waar hij mee bezig is, zich niet laat afleiden door andere sporen van dieren, of geluiden uit de omgeving en gericht te werk gaat. Hij moet rustig naar de plek gebracht worden waar de aanrijding is geweest of het schot doel heeft getroffen. Deze rust is nodig zodat de hond ook echt weet wat de bedoeling is en dit kan vertalen naar dadendrang. Geen verwarring, niet afwijken, concentratie, en dit soms kilometers lang.

We wisten niet wat we van Lando en Lennaert konden verwachten omdat het toch wel 2 onrustige baasjes zijn! Nog voordat Lennaert aan de beurt was hadden ze al hem het etiket “stuiterbal” opgeplakt. Maar deze “stuiterbal”  liet even zien hoe het moest, en pikte in mum van tijd het spoor op en met drentenijver en lange passen had hij snel het gewonde everzwijn, en deze was wel erg gewond, want er was alleen nog maar een poot van over, gevonden. Zijn ijver ging nog verder door netjes de poot op te pakken, naar me toe te komen en al zittend voor me de poot aan te bieden.  Van de instructrice mocht hij toen zelf de gevonden buit het bos uitdragen en laten zien aan de toeschouwers. Ook Lando liet zien dat hij uit het juiste drentenhout is gesneden en konden wij alleen maar heel tevreden zijn over de prestatie en talent van onze honden.

Voordat we naar huis gingen zijn we bij Hilde, Nico en Lando een “Bels smoske” gaan eten. Hier hadden we nog nooit van gehoord, maar het bleek dus een stokbrood te zijn proppie vol belegd met ham, kaas, tomaat, komkommer, ei, gemalen peen enz.. Bij de eerste hap springen alle ingrediënten uit je stokbrood en laat daar nu de naam vandaan komen, morsen…….smorsen….smosren…..smoskeren…..smoske….!  Kunnen jullie het nog volgen?

*Elektrische fiets!

Gisteren kwamen  Saku en Yvonne, Lennaert met een bezoek vereren. Dit keer was moeder Kari er niet bij en ook Cartouche zat al in de benche toen ze arriveerden, maar wist toch even te ontsnappen om indruk te maken op dit jonge ding.
Zijn blijdschap omdat er weer een teefje in de tuin rondliep was van korte duur, en werd hij weer veilig opgeborgen in de benche maar nu met slot erop!
Het lag in de planning om over de dijk naar de Maaseiker brug te wandelen en weer terug. Tegenwoordig lopen overal wilde paarden en koeien en dat heeft wel z’n charme, maar honden mogen dus bijna nergens los rennen.  Gelukkig wel het eerste stukje Maasdijk via Kokkelert naar de strekdam, die de oude Maasdijk verbindt met de “Schans”.

De strekdam ligt weer in een gebied waar de honden aangelijnd moeten blijven, maar aangezien het zonnetje scheen, het verse gras en de bloemetje overal uit de grond schoten, de Maas al helemaal is teruggevallen in haar zomerbedding en de paarden op zo’n 300 meter stonden te dutten in de zon, besloten we Saku en Lennaert toch maar los te laten. Gelukkig zijn honden net als kinderen en kozen ze voor pootjebaden en lieten de paarden links liggen. Ze hadden het reuze naar hun zin! In het water, uit het water en elkaar lekker nat spetteren. Onder de dijk hebben ze een betonnen tunnel aangelegd om het kwelwater af te voeren en dit leek ons wel een aardig plekje om wat rond te hangen, wat foto’s te maken en proberen de honden zover te krijgen dat ze door de tunnel zouden gaan.

Saku en Lennaert waren zo enthousiast en rende zo hard door de smalle tunnel, dat de camera’s en de flitsers de actie bijna helemaal niet kon vastleggen, maar het heeft toch wel wat niet alledaagse foto’s opgeleverd, maar dan wel niet super belicht! https://www.youtube.com/watch?v=GrDK0UoAkfY

Lennaert heeft soms de neiging om hard en ver weg te spurten, maar nu bleef hij netjes in de buurt van zijn meisje, kwam terug op commando, en wachtte netjes bij het klaphek. Ik zag wel iets wat me toch verontruste. In huis maakt hij alle deuren open, niet springen en dan toevallig op de deurkruk vallen, maar net als die velociraptors in Jurassicparc, helemaal doordacht, en met een poot rustig en zachtjes de deurkruk naar beneden drukken en de deur naar zich toe trekken. De zware klaphekken vallen door de zwaartekracht dicht en als ze niet geforceerd zijn zullen ze dus altijd sluiten, maar toen hij samen met Saku voor het hek zat te wachten totdat wij dan ook eindelijk arriveerden zag ik hem al proberen in zijn typische deuren openmaak houding hoe hij deze puzzel moest oplossen….

Weer thuis aan gekomen kon Cartouche zijn geluk niet op “Hoi een meisje”. Saku zag wel iets in deze ouwe heer met grijzende slapen, kraaienpootjes en brede grijns en dacht een spelletje te spelen. Na wat uitdagende capriolen, en Cartouche zijn niet mis te verstane reactie hierop, vond ze het opeens niet meer leuk, en dat liet ze dan ook royaal weten. Met z’n drieën hebben ze nog wat door de tuin gedarteld en sneller dan verwacht ging Saku weer naar huis.

Ook ontmoeting numero 3 heeft bevestigd wat we al wisten “een goed stel die twee”
(Foto’s Yvonne Franssen)

Gastschrijfster José heeft zich weer gemeld, en aangezien iedereen een beetje aan het terugkijken is, heeft zij die trend gevolgd. De aandachtige lezer zal inmiddels wel weten dat zij mijn zus is en zijn we min of meer samen opgegroeid. Ik min, zij meer! (grapje hé José). Ze doet een boekje open over onze zorgeloze kindertijd en de rol van dieren. Mijn honden in dit verhaal Vosje en Pukkie(Lucky) zijn respectievelijke 19 en 16 jaar geworden!

Venus, Metch and the others…….

In de woning waarin Cartouche en Lennaert nu resideren met hun baasjes, heeft Jeanny (samen met haar ouders, zus en vijf broers) haar jeugd doorgebracht. Zoals bijna alle kinderen wilden ook die zeven graag een huisdier (d.w.z. hond en/ of kat) hebben. Hun ouders vonden het echter al een hele klus om 7 kinderen (op) te voeden. Bovendien vonden zij harige en stoffige huisdieren in combinatie met rondkruipende baby’s en peuters onhygiënisch; vandaar dat er een embargo op huisdieren was afgekondigd.
Wel hadden the kids twee pony’s, een “kudde” goudfazanten en een chagrijnige bosfazant alsmede talloze binnen- en buiten vissen. Voorts een schildpadje, diverse konijnen, een varkentje en (allée dan) 1 huiskanarie.

Ook waren er wel eens tijdelijke gasten in de vorm van gewond wild en gevogelte die na herstel hun weg vervolgden. Doch aaibare huisbeestjes werden ondanks herhaaldelijke smeekbedes niet aangeschaft.

Nu is het echter niet per definitie zo dat een mens een dier kiest. Sommige dieren kiezen hun mensen uit en het huis waar Jeanny en haar familie woonden trok dat soort dieren aan. Zo kwam het dat talloze katten en honden op mysterieuze wijze hun weg daarnaar toe vonden.

De vader van het gezin, een aardige man die een streng doch rechtvaardig beleid voerde (hetgeen ook wel nodig was om 7 kinderen in het gareel te houden: zie elders op deze site het verhaal van de bende van Cartouche), verbood zijn kinderen om de zwerfdieren aan te halen of te voederen. Niet uit gemeenheid, maar vanuit de gedachte dat als je dat doet, je een commitment met zo’n dier aangaat en je er verantwoordelijk voor wordt . Daarnaast wilde hij voorkomen dat zij zich aan elkaar zouden hechten.

Wel zorgde hij ervoor dat de honden een goed nieuw thuis kregen. Tot die tijd voederde hij hen stiekem.
Daar hij opvoedingstechnisch gezien geloofde in “het goede voorbeeld geven”, wachtte hij daarmee tot de avond als zijn kinderen fris gewassen met rode wangetjes in pyjama de Fabeltjeskrant zaten te kijken.
Daarnaast stond hij (op het terras van de avondlucht en rust genietend) oogluikend toe dat de zwerfkatten het schoteltje melk dat hij voor de egeltjes had klaargezet, opdronken en sprak hij de op dat moment actuele zwerfhond zachtjes geruststellend toe. (Het is dat woorden als “paardenfluisteraar”, “hondenfluisteraar” en “what ever-fluisteraar” godzijdank nog niet uitgevonden waren, anders waren die op hem van toepassing geweest).

Zodoende hadden die 7 kinderen ondanks het huisdierenverbod altijd wel een hond of kat. Officieel hadden zij nooit huisdieren doch officieus hebben ze 3 honden en ongeveer 20 katten gehad (waarvan 1 klein katje door Jeanny en haar zus stiekem in de lade van hun nachtkastje werd gehuisvest en in leven werd gehouden met melk toegediend met het flesje van een babypop).

Toen Jeanny (die net als haar vader de dierentaal sprak) volwassen was en het huis uitging, wilde zij dan ook eindelijk een aantal (nu officieel toegestane) huisdieren hebben die zij zelf wilde uitzoeken !
Doch “helaas”:  er kwamen weer twee leuke, door andere mensen verstoten honden op haar pad die zij en haar man adopteerden. Ook was het haar weer niet gegund zelf een katje uit te zoeken want nadat Jeanny en haar gezin (nu als eigenaar) terugkeerden naar het huis, heeft een brutale en hardnekkige rode zwerfkat hen als baasje uitgezocht en zich stapje voor stapje comfortabel in hun huis genesteld…

Jeanny nam zich voor om met de aanschaf van haar favoriete hondensoort (Border Collie en/of Drentse Patrijs) te wachten tot de aangelopen dieren een natuurlijke dood zouden sterven: tengevolge van de liefdevolle verzorging en de uitstekende leefomgeving van de beestjes overschreden ze echter allen ruim de geprognosticeerde “houdbaarheidsdatum” en moest ze daar nog ruim 20 jaar op wachten…

En zo kwam het dat Cartouche en Lennaert  (naast een eveneens door haar zelf uitgezochte Boskat) de eerste door Jeanny en haar gezin uitgezochte dieren waren én de eerste huisdieren die in dat huis mogen wonen….

Vosje! Gevonden, vastgebonden aan een paaltje.

De 2 helft van deze week staat in het kader van drentelarijen!

Morgenmiddag komt Saku, het vriendinnetje van Lennaert, op bezoek samen met haar moeder, en zal hij hun een rondleiding geven over de Maasdijken. Cartouche blijft thuis want 34 kg aan elke arm die een andere kant op willen, dat is niet wat ik me voorstel van een ontspannen wandeling!
Nog erger is het als 68 kg opeens de zelfde kant op willen! Nou ben ik niet licht gebouwd en niet echt van het zwakke geslacht, maar dat is mij zelfs te gortig.
Het trekken aan de riem is een kwaaltje dat toch bij veel drenten voorkomt, en kunnen we het inmiddels een raskenmerk noemen!
S ’avonds is het weer gehoorzaamheid les bij dog4ever (http://www.dogs4ever.nl/nieuws.html) waar Lennaert ook zijn puppycursussen heeft gevolgd! Ook hier is het constant oefenen aan de slappe lijn, en wil ik straks een hond die aan mijn pink loopt, maar voorlopig is het nog niet zo ver!

Zaterdag  staat er een “zweetwerkbeleving” op het programma! Vraag me niet wat dit exact inhoudt, maar ik heb me met Lennaert samen opgegeven omdat hij als werk-en jachthond toch ook een beetje aan zijn talenten moet werken. Voor hem wordt het vooral een snuffelbeleving en zal ik dan wel degenen zijn die moet zweten, gezien zijn onstuimig gedrag. Maar mij is verteld dat ik mijn hond hier een reuze plezier mee doe met dit soort activiteiten en daar gaan we dan voor. Eigenlijk wil ik gewoon zoveel mogelijk leren over, en met mijn hond.
Een leuke bijkomstigheid is dat we deze “beleving” gaan ervaren met Lando en Hilde. Lando is de broer van Lennaert, en Hilde het bazinnetje.  Dat is al reden genoeg om de kilometers te overbruggen want dit duo staat garant voor veel lol, maar ze heeft me wel de wacht aangezegd dat ik afstand moet bewaren, zodat Lando zich kan concentreren…..ppffff……spatjes noemen ze dat in Nederland!

Ik ben wel eens een beetje stout geweest. Gisteren kwam een bericht langs op Facebook. Het ging over “Fire It Up! LHC Begins Long Restart” en moest ik terugdenken aan de tijd dat ik in Amsterdam werkte, mijn mooie ruime werkplek op de 2e verdieping, helemaal van glas en met uitzicht op Amsterdam, en vooral dat ik een beetje stout ben geweest!
In 1990 kwam Prins Claus de Nationale Wetenschap week openen, op het instituut waar ik toen werkzaam was. De veiligheidsvoorschriften waren erg streng en de antecedenten van iedere werknemer werden gelicht, en zo ook die van mij. Gelukkig was ik een braaf meisje van het Limburgse platteland met een beetje een slissende Belgische tongval en mocht ik deze happening bijwonen. Al snel werd duidelijk dat er richtlijnen waren wie in de buurt van de prins mocht komen, wie met hem mocht praten, wie 10 meter bij hem uit de buurt moest blijven en wie 30 meter.
Ik zat in de laatste categorie en kreeg de kleur badge aangereikt die daar bij paste, zodat in een oogopslag duidelijk zou zijn wie je was en wat je plaats was!

En toen ging het mis met mij! Met de badge in mijn hand begonnen mijn hersenen raar te doen, te kriebelen en te kronkelen. Met mijn Apple macintosh, MACpaint, een zwart-wit kopieer apparaat  en een blauwe markerstift heb ik toen mijn badge vervalst.Niemand had iets in de gaten en het was zeker niet mijn bedoeling om iets te mispeuteren want ik wilde alleen maar de Communicatieadviseuse  plagen omdat zij samen met de beveiliging van de prins het badgesysteem tot in de puntjes hadden uitgedacht, getoetst , gewikt en gewogen en goed bevonden!

Toen de prins arriveerden stond ik vanaf de veilige 2e verdieping en de 30 meterzone te kijken hoe alles netje en ordelijk verliep. Jolanda, want zo heette de Communicatieadviseuse kwam naar me toe en wilde iets zeggen,  maar viel stil en keek naar mijn badge en haar groene ogen kregen de lichtblauwe kleur van mijn badge!

“Je badge!” fluisterde ze!  “Die is vals” zei ik eerlijk en trots!  “Ze komen hiernaar toe” vervolgde ze!  “Hoezo hier naar toe? De prins mag toch niet in mijn 30 meter zone komen!”  “De plannen zijn gewijzigd, ze moeten hun jassen kwijt, er is tijd over en ze willen eerst een kopje koffie drinken in jouw werkruimte”………. de kriebels en de kronkels die nog in mijn hersenen zaten gaven acuut een nieuw  signaal af “paniek!” Daar stond ik dan met mijn bewijs van goed gedrag, zuidelijke tongval, maar wel met een vervalste badge!

De prins en zijn gevolg kwamen binnen en er werd vriendelijk naar me geknikt en indringend naar mijn badge gekeken. Één paar meter bij mij vandaan nam het gezelschap plaats en ging het gesprek over koetjes en kalfjes. Er volgden voor mij toch wel 15 benauwde minuten en ik was toch niet meer zo trots op mezelf!  Mannen in uniform met dikke witte koorden hielden alles goed in de gaten en controleerde elke beweging van iedereen via lange vooropgestelde lijsten. Regelmatig werd er ook in mijn richting gekeken en Jolanda keek dan mee!
Mijn bedrog is niet opgemerkt, en achteraf  hebben we er hard om moeten lachen. Ik ben teruggekeerd naar Limburg, en Jolanda zie ik af en toe in een flits op de televisie als er een belangrijk persoon wordt geïnterviewd.

In Mei 2012 zijn we Lennaert gaan ophalen bij de fokker. Hij was toen op een paar dagen na nog net geen 8 weken, en het had niet veel gescheeld, of we hadden hem niet meegekregen!
Stilletje zat hij op mijn schoot achterin de auto en dacht ik na over hoe de ontmoeting met zijn vader zou verlopen. Ik verwachte geen problemen, maar je weet het maar nooit! Cartouche zelf is ook opgegroeid bij de toen al 14 jaar oude  bastaard reu Pukkie en behalve erg wild spelen, en dat je dacht dat opoe een hartaanval zou krijgen, is dat altijd goed gegaan.

Cartouche stond ons op te wachten en had al snel in de gaten dat vrouwtje iets verborg in een handdoek en zijn neus vertelde dat het iets te maken had met een “schoone Belgische dame” die 2 maanden geleden op bezoek was geweest!
Na wat kalmerende woorden, werd Lennaert voor zijn neus op de grond gezet. Cartouche zijn oren sprongen direct in de clown’s stand en groot en vierkant boog hij zich over Lennaert heen die trilde als een juffershondje.Twee neuzen raakte elkaar en die neuzen zijn daarna voor altijd dezelfde kant op gegaan!

Moe van het spelen!

Ze hebben nooit ruzie en liggen het liefste zo dicht mogelijk bij elkaar. Tot nu toe is Cartouche nog altijd de generaal, hoewel hij dat niet in bazigheid uitdrukt. Lennaert is duidelijk zijn 1^ste luitenant en als ze samen ergens zijn met andere honden, doet die vooral het verbale werk (blaffen!!) 

Schuif eens een beetje op!

Is het etenstijd, dan krijgt Lennaert als eerste zijn eten in de bak, maar hij moet dan wachten tot de bak van Cartouche is gevuld en begint met eten, en dan pas krijgt hij het commando om aan te vallen!
Tot nu toe werkt dat perfect, en hoewel Lennaert een schrokkop en veelvraat is zal hij nooit Cartouche zijn eten willen afpakken.

Toch zal er een tijd komen, als Cartouche wat ouder wordt en Lennaert in de bloei van zijn leven komt, dat er zich dan toch een troonwisseling zal voordoen, maar Cartouche kennende zal hij dat zelf inzien, en zal het proces geruisloos verlopen. Zo niet dan moeten wij laten zien dat wij nog altijd de opperbaas zijn. Maar voorlopig is het goed en aangenaam vertoeven met deze zware jongens.

Lennaert heeft papa ingehaald!

Vandaag is het de beurt aan gastschrijver fokker Jan Faes! Ook hij begint met een terugblik, op wat hij zelf een mooie traditie vindt, de terugkomdag! Zelf hebben we deze bourgondische terugkomdag in de Belgische Kempen pas 2 keer mogen meemaken, aangezien we het Faes roedel nog maar 2,5 jaar kennen. Jan schrijft altijd vanuit het perspectief van de honden, en dat is slim want via zijn honden kan hij de hele wereld problematiek bespreken, analyseren, bekritiseren en op de korrel nemen, zonder dat hij daar zelf op wordt aangekeken, en het levert vaak amusante proza op. Zijn blog trekt dagelijks vele lezers uit binnen en buitenland en heeft in een tijdsbestek  van 2 maanden zo’n 10.000 bezoekers! Maar we laten hem nu zelf eens aan het woord…..

Een traditie begint zo…

Vorige week zondag 31-03-2014 hadden wij iets te vieren, we zouden voor de vijfde maal terugkomdag houden voor alle pups die hier bij ons geboren zijn. Met zijn 5° keer is het stilaan een traditie geworden, die jaarlijkse terugkomdag voor de pups.

Vijf jaar al, reden om eens terug te blikken op hoe het allemaal begon, hoe de traditie startte.

De reden waarom we als fokker dit jaarlijks organiseren is omdat we contact willen blijven houden met onze pups, voornamelijk om ze terug te zien en te evalueren naar bouw en gezondheid.

Tot op heden, de oudste pups van het H-nest zijn inmiddels vijf jaar en half , mogen we fier terugblikken op wat begon met onze Belle en haar knappe vrijer Zeppos !

Hieronder het bericht over het verloop van de 1° terugkomdag op het Bas & Belle blog van 13-12-2009.

Wat een feest…

Wat een feest hebben onze baasjes voor mij en de pups en Zeppos  georganiseerd. Met acht Drenten waren wij vandaag.

Al van bij de eerste aankomst, van Hadise was het feest in de tuin, onze Harko en Harrhy volgden kort achter elkaar. In de tuin werden de gasten even gewikt en gewogen want nu kwamen we ze niet tegen aan zee of de clubdag maar in onze eigenste tuin. En daar stellen wij gedrieën de wetten. Toen ook Hercule en Zeppos arriveerden trokken we op wandeling.

Ik had de wandeling gisteren al met het baasje gedaan, “verkenning” noemt het baasje dat en ik mocht vandaag het vrouwtje voortsleuren, Heros ging met ’t baasje en Hera met Jos, het baasje van onze Harrhy, die sleurde dan zijn vrouwtje weer verder.

Ook Bellefleurke, het één jaar oude mini-vrouwtje van Hercule en Zeppos mocht mee in de buggy. Onderweg hebben we verschillende kennissen van ons kunnen voorstellen aan onze gasten.

Max de blonde Retriever was de eerste die we ontmoetten, die is eventjes héél grondig gekeurd en goed voor dienst bevonden. Dan kwam Chendor aan de beurt, ook een ouwe bekende labrador, en tenslotte was daar onze beste maat “den Tibo” maar toen we die tegenkwamen moesten de baasjes van ons en van Harko,  familiefoto’s trekken. Dat vonden wij spijtig want wij konden nog heel wat anders doen dan stilzitten voor dat duizendste portretje dat ze van ons nemen, Kom dat is mijn idee van het oponthoud.

Thuis gekomen hebben we dan maar plaatsgenomen rond de tafel voor wat het baasje Pistolets mé heps en kees noemt. Wij zijn dan maar stillekes in onze bench een dutje gaan doen, de andere broers en zussen zijn bij hen in de auto een tukje gaan doen tot de baasjes gegeten hadden. Nadien hebben we in ’t donker nog wat in de tuin geravot met z’n allen.

Was dat een plezant feest voor ons, en ook al onze baasjes hebben zich goed geamuseerd, ’t baasje hebben we horen zeggen dat ‘m dat elke week gaat doen, maar toen heeft het vrouwtje zo’n frons tussen haar wenkbrauwen getoond ….

’t Zal dus nog niet voor volgende week zijn …

Belle en co

Vandaag gaan we terug in de tijd, naar 8 en 10 augustus 2012. Lennart is nu 12 weken bij ons in Roosteren en stuurt regelmatig berichtjes naar zijn familie in België en/of Frankrijk om zijn belevenissen te vertellen en zijn beklag te doen! De fokker heeft deze berichten toentertijd op zijn blog gepubliceerd!

Klik hier!

De bende van Cartouche is al een paar keer langsgekomen op dit blog en dan gaat het over het nestje van Jan Faes geproduceerd door Cartouche en zijn Hera, en de drukke tijden die dit nest van twaalf  bij de fokker veroorzaakt moet hebben.

Ook de legendarische Franse misdadiger is al eens genoemd, wiens schedel nog altijd wordt bewaard in Parijs, en nog niet gepasseerd, maar wel ’n bende, de fanclub van de Limburgse dialect groep “Kartoesj”.

Maar wat nog niemand weet is dat er nog een “Bende van Cartouche” is. Die stamt uit mijn jeugd. Voor mijn middelbareschooltijd was ik na school altijd buiten te vinden. Met een broer en een aantal neven vormde we een clubje dat misschien in deze tijd de term hang- of misschien zelfs probleemjeugd zou hebben meegekregen. Maar we bleven niet op een plek hangen. We zwierven langs alle boerderijen in de omgeving, op de Ruck, en langs de Maas. Iedere waterpomp moesten we uitproberen, op ieder paard probeerde we te rijden, en bij gebrek aan paarden, zelfs op koeien en varkens. Elk jaargetijde vonden we schitterend en verzamelden we in het vroege voorjaar de bloeiwijze van de populieren. Het lag voor het opscheppen en we maakte er grote rode bergen van.  In de zomer hielpen we bij het hooien en oefenden we onze spieren door pakjes hooi van 25 kg op te steken. In de herfst aten we ons ziek aan onrijpe appels, vlierbessen en champignons. In de winter spanden we paarden voor sleeën en dat dit meestal goed ging is meer toeval dan wijsheid.

De Maas oefende een sterke aantrekkingskracht op ons uit, maar dat was verboden terrein, maar wie kwam erachter?  We  vochten verbale oorlogen uit met Belgische kinderen aan de overkant van de Maas. Ja verbaal legde we het af tegen de Belgen, want zij kenden allerlei liedjes en hen was de “Holländer haat”  schijnbaar met de paplepel ingegeven.  “Hollánder bolländer Kieskop, de maaie vreite dich op” zongen ze in koor, en wij kwamen verbaasd niet verder dan wat scheldwoorden want wij hadden nooit anti-belgen liedjes geleerd. Maar er moest dus geknokt worden, en trokken we naar de brug om over te steken, maar toen waren de Belgen al gevlucht. Onder de brug was een kiezelbank met 15 cm water. Daar gingen we op onze knieën  zitten en zwaaien naar de mensen op de brug. Dat hadden we beter niet kunnen doen want al snel ging het door het dorp dat de kinderen van Ben  en Wil van de Bustin(g) tot hun middel in de Maas stonden en volgde er een strenge straf: 4 weken geen TV kijken en 6 weken niet paardrijden!
Mijn vader en zijn broer, ome Wil, volgden met argusogen “de bateraven van de Busting” en kwamen zij op de proppen met een naam voor ons “de bende van Cartouche”!

Toch waren onze streken vrij onschuldig. Ja we hebben eens geprobeerd met een zelfgemaakte pijl en boog op koeien te schieten, maar de pijlen waren gemaakt van vlierbessenscheuten en als je aanlegde braken de pijlen al. Toch werden we door de plaatselijke kantonnier opgepakt en bij onze vader en oom uitgeleverd met de mededeling dat we de koeien wilde doodschieten. Dat was toch wel zwaar overdreven. Ook moest vader steeds allerlei onderdelen van kapotte waterpompen leveren, ook al waren we helemaal niet in de buurt geweest. Inmiddels hadden we allemaal de beschikking over een pony en werd ons “roofgebied” uitgebreid. Oké er ging wel eens iets fout, en er werden wat armen gebroken. Zelf donderde ik van een hooizolder en verbrijzelde mijn pols en kreeg ik van een veulen een trap in mijn gezicht met als resultaat een winkelhaak van zeven cm op mijn kin. ’s Avonds laat trokken mijn ouders met me naar het ziekenhuis en moest ik uren lang wachten op een plastisch chirurg. Af en toe kwam iemand kijken en hoorde ik zeggen “och herm, het is ook nog een meisje”  Er ontrolde zich een doemscenario, ik was helaas geen jongen, maar een meisje,  en met een litteken van zeven centimeter in mijn gezicht zou ik nooit een geschikte partij kunnen vinden!

Een mooiere jeugd kan ik me niet voorstellen!

Jeanny

Na zoveel drenten geweld dit weekend is het even moeilijk de draad weer op te pakken. In totaal 17 afstammelingen van Cartouche uit elkaar te houden valt ook al niet mee! De zaterdag was aan de hand van de gemaakte foto’s redelijk makkelijk te reconstrueren maar bij de zondag was dat wat moeilijker, ook omdat ik met 3 verschillende toestellen heb gefotografeerd en net die ene foto op het toestel staat waar ik nu geen beschikking over heb! De verhaaltjes schieten er een beetje bij in, maar soms zijn woorden overbodig!

Maral en het jonge baasje van Loek!

Lucy

Loek

Lesco

Mazzel

Lando

Lana

Libre

Lennaert

Lobke en een stuk Loek!