Na een reis met wat oponthoud zijn we terug in Roosteren. De twee hondenmannen hebben de reis goed doorstaan. Lennaert heeft een paar keer licht zitten te kuchen maar na wat geruststellende woorden zette het niet door. Hij ligt nu lekker aan mijn voeten te soezen en hoewel hij de hele reis heeft liggen te slapen is hij uitgeteld!

Morgen een uitgebreider verslag van onze laatste dagen in het mooie Charente!!

Alweer een gastschrijver! Deze keer Chris Wessels!

Onze vakantie in Charente is een aaneenschakeling van plezier, lekker eten en drinken, genieten van elkaar en van de zon. Gisteren echter hebben Eva, Steven en ik een bezoek gebracht aan de resten van het oude Oradour-sur-Glane. Jeanny ging schilderen en paste op de honden. Het oude Oradou-sur-Glane is een verwoest dorp, waarvan de resten als monument getuigenis afleggen van een laffe wraakactie van de Duitse bezetter naar aanleiding van een aanslag van het Franse verzet (waarbij twee Duitse militairen het leven lieten).

Bloedbad
Het bloedbad van Oradour-sur-Glane vond plaats op 10 juni 1944. Het dorp werd die dag door het eerste regiment ‘Der Führer’ van de 2. SS-Panzer-Division Das Reich ingesloten en uiteindelijk verwoest. Bij deze overval werden 642 mensen vermoord. Slechts zes personen overleefden het bloedbad. De mannen werden bijeen gedreven en neergeschoten en de vrouwen en kinderen werden verzameld in de kerk die vervolgens in brand gestoken werd. Het jongste slachtoffertje was pas 8 weken…

Respect
Diep onder de indruk liepen we door het dorp dat na de oorlog ter nagedachtenis in de staat is gelaten zoals het na de verwoesting werd aangetroffen. Door de straten met ruïnes van de in brand gestoken huizen met hier en daar nog een oude naaimachine of de resten van een metalen tafel, een driewielertje. Langs de verwoeste cafés, de garage, de kapper, de meisjesschool. Langs roestige autowrakken. En de kerk. De kerk waarin zich een afschuwelijk drama heeft voltrokken. Vol eerbied liepen de bezoekers door de dakloze, geblakerde kerk. Langs de gesmolten torenklok en de geschonden altaren. Bijna alle bezoekers dan. Een luidruchtige familie, zo te horen uit de Randstad, vond het nodig morbide grapjes te maken. Om de ogen uit je kop te schamen.

Lessons to be learnt
Hebben de mensen iets van dit bloedbad geleerd, vroegen we ons op de terugweg af. Helaas was het antwoord ontkennend. Ook nu nog vinden in de wereld dergelijke slachtpartijen plaats. Of worden vliegtuigen met onschuldige burgers uit de lucht geschoten. En als de omstandigheden zich voordoen, staan ook in ons keurige België en Nederland de oorlogsmisdadigers weer op om hun steentje bij te dragen aan het folteren en uitmoorden van de medemens.

Hoop
Toch denk ik dat we op de goede weg zijn. De verbinding tussen mensen, landen en volkeren groeit en hoe meer we de overeenkomsten zoeken in plaats van de verschillen, hoe kleiner de kans dat we elkaar afmaken. Sloegen in de middeleeuwen Hollanders en Friezen elkaar de hersens in, tegenwoordig leven zij in harmonie in één land. Sinds de tweede wereldoorlog hebben Europese landen de samenwerking gezocht in de Europese Unie en leven in vrede. En Belgen en Nederlanders brengen gezamenlijk een fantastische vakantie door in één huis… Dat geeft hoop op een liefdevolle toekomst!

Chris

https://www.youtube.com/embed/l8Af15OYS9I?feature=player_detailpage

Eau de vie, deel 4.

Eva wilde nog maar één ding, en dat was Steven. Ze was moe, ze was verward, en wilde weg uit deze dompige omgeving, maar mocht niet weg. Ze probeerde te vergeten wat ze had gezien. Het gezicht van een jonge vrouw, helemaal fris, helemaal gaaf, opmerkelijk mooi! Ze sloot haar ogen en dacht intens aan Steven, waarom had ze ooit aan zijn liefde getwijfeld, waarom had ze hem altijd ijzig op afstand gehouden! “Mag ik bellen” vroeg ze aan hoofdcommissaris Michielsen. “Ja natuurlijk Eva”, en hij bekeek haar van boven naar beneden en nog een keer, maar wel beroepsmatig!

Steven kwam aan de lijn en ze hoorde Simmone op de achtergrond kirren. Eva mompelde, en ze stamelde, maar ze kwam niet uit haar woorden. “Ik kom naar je toe” zei Steven kort, hij had geen uitleg of aanmoediging nodig, en dat was precies wat Eva nu op dit moment nodig had. Ze hoorde Simonne nog tegenpruttelen en de verbinding werd verbroken.

Chris zag Eva bellen en dat herinnerde hem aan het mobieltje dat Jeanny nog voor de ontdekking van het lijk had verdonkermaand. Hij stak zijn hand uit en zei met dwingende stem “het mobieltje!” en “je bent hier toch niet bij betrokken? ” “Bij het lijk of de orgie” kaatste ze terug. “Het een zal toch wel met het ander te maken hebben, en vertel me alsjeblief wat je weet!, ik maak me zorgen…” zei hij toen zachtjes. “Zorgen maken?, dat had je eerder moeten doen” antwoorde ze fel en ze liep naar Michielsen toe. “Mag ik weg?”

Hoofdcommissaris Michielsen monsterde met pijn in zijn hart de groep betrokkenen. Wat is toeval? Hij kende ze allemaal stuk voor stuk, ze hadden dezelfde hobby en gezamenlijk hadden ze altijd veel lol. In een balorige bui hadden ze zelfs allemaal dezelfde tatoeage laten zetten en iedereen had hier later spijt van behalve Steven en Jeanny. De rest verborg het gele rechthoekige figuurtje altijd onder halflange mouwen, ook al was het 30 graden. Michielsen had direct al met zijn jarenlange ervaring gezien dat het lijk niet een vers lijk was, maar een goed door de alcohol geconserveerd lijk, en dat sloot al direct de jongelui die hadden ingebroken en huisgehouden als daders uit. Dat betekende wel dat alle mensen hier aanwezig met toegang tot de kelders en depot juist wel bij de verdachten hoorde. Waarschijnlijk waren ze zich dit nog niet bewust, behalve de schipper, want die probeerde altijd conflict situatie te vermijden, maar dan juist raak je overal bij betrokken!!. Michielsen wilde Chris niet passeren met zijn uitspraak “ik neem het nu over” maar zo’n delicate samenloop van omstandigheden……. Hoewel hij vermoedde dat Jeanny iets met de inbraak had te maken, was er geen reden dat ze op het plaats delict nog langer rondliep.  “Je mag weg, je bent niet verdacht…..maar eigenlijk hoor jij altijd bij de verdachten” voegde  Michielsen er quasi streng aan toe, en knipoogde geruststellend naar haar.

Jeanny liep richting boot! Schipper Jan zat met een rood tot paars aangelopen hoofd op een stenen muurtje omringd door een aantal rechercheurs. Hij keek op en ze zag dat zijn wangen geelbleek waren en een vreemd contrast vormde met de rest van zijn hoofd. Snel bracht ze even de wijsvinger naar de lippen, maar de ogen van de schipper waren dof en leeg en leek het gebaar aan hem voorbij te gaan……

“Ik moet bellen” dacht ze, “Karin, José, iemand..”

Oef wat vliegt de tijd…..en daar wil ik niet al te lang bij stil staan want “genieten” is hier het belangrijkste woord.

In het mooie huis “Butfinal” van Thea van der Borg is het aangenaam toeven. Gisteren had ze ons uitgenodigd om Pineau des Charentese komen proeven en we hebben de beide versie Rouge et Blancs ons royaal laten smaken, zo ook de typische fransen hapjes. Daarna moesten we in het pikkedonker nog huiswaarts schravelen. Chris had wel een zaklamp meegenomen, maar we wilde ervaren hoe donker donker kan zijn. Eva trapte direct op de noodrem, tja en dan krijg je kettingbotsingen en de slappe lach!

Vandaag had ik hondenwacht en zijn Chris, Eva en Steven naar Oradour-sur-Glane vertrokken en ben ik “een bakkie gaan doen” bij Jan en Simonne. Nu weten Jan en Simonne bijna alles en hebben altijd wel een antwoord paraat, maar van een bakkie doen hadden ze nog nooit gehoord. Toch fijn dat zij ook iets van mij kunnen leren. (Bron: Taal in gebruik: Bakkie doen, Nederlanders zijn koffiedrinkers en dat is voor sommigen zo vanzelfsprekend dat ze het woord koffie helemaal niet meer gebruiken. Een bakkie doen is een beetje plat Nederlands voor een kop koffie drinken)

De meningen zijn verdeeld over het weer. Het is afwisselend bewolkt en zonnig en zo’n 28 graden. Voor mij ideaal, maar Eva wil een strak blauw luchtje en een wat hogere temperatuur, maar ze is al mooi bruin en te veel zon is ook niet goed voor een strak huidje!

Vanavond hebben Steven en Eva hondenwacht en gaan wij op bezoek bij Nederlands-Engelse kennissen, en de rest van de week…………easy living!!! https://www.youtube.com/watch?v=DKxZY0DIxIk

De drent met de 6 poten…

Gneet!!

Alles proeven!

Eau de vie, deel drie!

Het gezelschap moest een tijdje wachten op een vervangende schipper, en tijdens dit wachten werd de onderlinge achterdocht langzaam vervangen door verbondenheid. Na 20 minuten stapten ze aan de overkant uit de boot. Het was warm, veel te warm en links en rechts liepen straaltjes zweet naar beneden. Eva trippelde voorop en zwaaide naar Annemie die nonchalant een sigaretje stond te rollen, maar toen het gezelschap naderde het snel wegstopte in haar tas. Er volgde een snelle kennismaking en iedereen snakte naar de koelte van de kelders en Annemie ging hen voor. Haar taak was het coördineren en managen van alles wat met beveiliging had te maken, en deze dag was een zwarte dag omdat toch ergens iets gigantisch fout was gegaan. Hoe kan het dat een aantal jongelui zich kunnen laten insluiten, terwijl er 14 bewakers rondlopen met honden, terwijl overal camera’s hangen, en schipper Jan toch altijd precies weet en bijhoudt wie hij overzet en wie weer terugkomt! Toen ze er hem op aansprak verloor hij van het ene op het andere moment zijn zelfbeheersing. Zo kende ze hem niet. Hij was altijd een stabiele factor en hoewel zijn gedrag onberispelijk leek, kneep ze wel eens een oogje dicht als hij een terugval had!
Bij hangar 5 gingen ze naar binnen! De geur van alcohol die er altijd hangt pakte hen nu extra op de adem. Annemie leidde het gezelschap naar sector 11 en het dure goedje stroomde hen al tegemoet. Verschillende vaten met “eau de vie” waren gaan rollen, gaan botsen en opengesprongen. Anderen waren met geweld geopend en er lagen kaarsen, resten van een joint, sigarettenpeuken, condooms en plastic bekertjes. Het was duidelijk dat het een gerichte daad was en dat men zich hier kostelijk vermaakt moest hebben gedurende enkele uren. Er lag ook een mobieltje dat nog voordat het op de gebruikelijk manier kon worden veiliggesteld, snel door Jeanny werd opgeraapt en in haar zakken verdween. Chris registreerde deze actie maar zei niets. “Zie je wel kwajongensstreken” zei Jeanny en richtte zich tot Annemie ” gewoon een stelletje jongelui die de jaren des verstand nog even willen uitstellen, of misschien zelfs wel de jaren des onderscheids” Deze opmerking ging langs Annemie heen! Eva stond aangeslagen de schade op te nemen en keek naar haar spiegelbeeld in een van de geopende vaten. Haar spiegelbeeld? Ze voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken en wilde schreeuwen. Er kwam geen geluid. Er niet aan willen toegeven wat ze zag, probeerde ze met een lichte aanraking haar spiegelbeeld te verstoren. Nee het was geen verbeelding, het was geen spiegelbeeld en opeens was daar weer het geluid, en echode haar schreeuw door de kelders……..
Schipper Jan hoorde de schreeuw en wist dat nu alles voorbij was. Ze zouden naar hem toe komen! Ze zouden vragen gaan stellen, ze zouden hem niet geloven, hij zou breken. Waarom nu? Zijn taak was het overzetten van toeristen, niet meer en niet minder en die was bijna volbracht. Wat had Jeanny nog niet al te lang geleden tegen hem gezegd in een boze bui? “Je lijkt wel Charon die de schimmen van de doden overzet” diezelfde dag had ze hem nog een mailtje gestuurd dat het haar speet, dat ze dat niet had mogen zeggen, maar het spookte nog altijd door zijn hoofd!
Chris probeerde de groep tot rust te bedaren. Annemie was niet meer in staat zich te bewegen. ‘n lijk in haar kelders. Ze kende alle vaten en ook het vat uit 1962, dat was haar geboortejaar!!. En hier dobberde nu een lijk in! Ze kwam weer tot haar positieven toen een donkere stem door de kelders bulderde. “Ik ben hoofdcommissaris Michielsen, en ik neem het nu over…..”

Met de TomTom op scherp trokken we naar Cognac. We zouden en moesten een cognachuis bezoeken, en we hadden zeker goede raad en adviezen gekregen maar die sloegen we in de wind omdat we in een temperatuurtje van 34 graden zo snel mogelijk één koel doel wilde bereiken!

Zo belandden we bij “Cognac Hennessy”. We kochten netjes onze kaartjes met “2 consumpties” en wachtten braaf op onze gids. De stad Cognac is wereldberoemd dankzij haar “Eau-de-vie”, afkomstig uit de omringende wijngaarden op schrale stenige bodem. De stenen, de bovenlaag, het schraalheidsgehalte enz. heeft allemaal zijn uitwerking op de smaak……..en helaas betrap ik me dan weer op mijn stopwoordgedachte “ja, ja dat zal wel!” De cognac wordt gedistilleerd en gerijpt in de “chais” (bovengrondse opslagplaatsen) aan de oevers van de Charente.

Met een bootje staken we van de Quais Hennessy de Charente over waar de  chais liggen en waar de geheimen van de cognac strikt bewaard blijven.

Door de warmte, de lichte lunch, en de Franse gids was onze aandacht niet optimaal en vulde we de net opgedane kennis aan met onze eigen fantasie, en hadden we zomaar een spannend boek kunnen uitschrijven met ons zelf natuurlijk in de hoofdrol* …….Na een uurtje was de rondleiding voorbij en was het tijd om te proeven. Door een aantal mooie mannen(weinig inhoud) werden de glaasjes klaargezet en de eerste slok verschroeide mijn smaakpapillen. Fout!!! zelf schuld, want er werd net uitgelegd dat je een slokje moest nemen, dat slokje niet doorslikken, maar laten rondgaan in de mond en voordat je het doorslikt een nieuwe slok nemen. Maar ik had zo’n dorst….We lieten ons de cognac goed smaken en dan is de verleiding erg groot om een aantal flessen te gaan kopen, maar gelukkig hadden we niet alle goede raad in de wind geslagen  “niet kopen, veel te duur en niet zo lekker als bij mijn cognacboer”!!! Als het lukt willen we dit boertje ook nog bezoeken.

Jeanny

*“Eau-de-vie”

Eva veegde geërgerd de haren uit haar gezicht. Aan de Quais Hennessy zag ze Jeanny een steentje in de rivier de Charente schoppen. Waarom moet zij hier nu ook weer opduiken dacht ze bij zichzelf. Even diep ademhalen, rug recht en lachen. Het bootje aangemeerd aan de overkant maakte zich langzaam los en werd snel en behendig door schipper Jan haar kant op gemanoeuvreerd. Ach ja schipper Jan, dacht ze! Hoe lang vaart hij nu niet al op en neer met al de lallende en schijtlollige toeristen? Altijd correct, duidelijk en niet te misstaan, een ruwe bolster met blanke pit. Al is het 38 graden, dan nog draagt hij zijn pet en broek met grijze strepen en messcherpe vouw. Langzaam liep ze naar de naderende boot op haar veel te hoge hakjes die dreigde klem te komen zitten tussen de stenen. “Heee Eva!” Riep Jeanny haar toe en schoof haar lichtblauwe, gratis, bij bier gekregen, nep Raybannetje in haar haren. Kind ga eens naar de kapper en doe iets aan dat zonnebloemkapsel dacht Eva! Naast haar stopte abrupt een auto! Het was Steven, en hoewel ze al lang een oogje op hem had wilde ze dat niet toegeven. Steven zou de ideale prins op het witte paard kunnen zijn maar ze kon zich niet voorstellen dat hij voor haar zou kiezen aangezien hij altijd omringd was door supermooie langbenige voetbalvrouwen. Steven kon een aardig balletje trappen en zijn vader runde een cognac-imperium! “Zie ik je vanavond? Ik wil je iets laten zien!” Voordat ze kon antwoorden ging zijn mobieltje af en zag ze op de display de naam Simonne opflitsen. Pffff….. “nul komma nul kans” dacht ze, tegen Simonne kan ik niet op. Hij liet Simonneke even rinkelen en wachtte op Eva’s antwoord. Misschien!  “Wat is hier eigenlijk aan de hand”, vroeg Steven? “Ze hebben iets gevonden in een kelder”. Voordat ze nog meer kon vertellen hoorde ze achter zich een kort kuchje. Ze draaide zich om en betrapte zich op staren. Aangenaam ik ben Inspecteur Chris…waar is het lijk???

Wordt vervolgd…….

Lukas en Emke!

“Hier is ze dan. Geboren op 4 juli 2014: onze dochter en zusje Emke. Ook haar broers zijn trots op haar!!”

Alles heeft een reden! En de reden waarom “De Neet Soprane” in februari zo stilletjes en onzichtbaar waren is inmiddels duidelijk. Tosca en Robert zijn weer papa en mama geworden. Ze hadden al 2 flinke zonen Jens en Lukas, en nu is daar Emke bij gekomen!

De twee feestbeesten Robert en Tosca hebben nu voorlopig hun handen vol, en zal ik niet zeuren over oefenen, nieuwe liedjes, optredens en agenda’s.!!

Geniet ervan jongens!

Emke!!!

Jens en Emke

Nog even wachten!!

We hebben allemaal wel een nichtje dat viool speelt.  Nu had ik meerdere neven, nichtjes en een broer die de viool, dwarsfluit, piano, trompet, hoorn, of fagot en nog meer bespeelde. Sommige hebben er zelfs hun beroep van gemaakt, en zijn dagelijks bezig in en met muziek! De meeste hebben in eerste instantie een klassieke opleiding gevolgd, en zo ook mijn allerjongste nichtje Suzanne Linssen!

Het klassieke heeft ze opzij gezet, en nu speelt ze viool alsof het een elektrische gitaar is, maar haar talent gaat nog verder! Al een tijdje timmert ze aan de weg en ze is zeker geen onbekende in ons land met veel festival- en podiumervaring!

Vandaag verscheen haar nieuwste clip en die wil ik jullie niet onthouden. Dus voor alle nichtjes in Nederland en België met viool of dwarsfluit…….er is nog hoop!

https://www.youtube.com/watch?v=JUMfYD5lgC0

http://www.beginnersband.com/  De band heet “Beginners”, maar zeker geen beginners!

Opa Sefke Linssen heeft zijn muzikale genen volop door gegeven!

Jeanny

Vorig jaar had ik een vooruitziende blik, getuige een mailwisseling tussen mijn drenten-, wandel- en trainingsvriend Louis!

Het ging over voetbal en de Rode duivels! Ik wist nl te voorspellen dat deze duivels zich zouden kwalificeren, want 80% heeft de voetbalopleiding in Nederland genoten. 🙂  Ik durfde zelfs een weddenschap aan te gaan en wel dat ik helemaal van Oud Turnhout naar Roosteren zou lopen als België of Nederland Wereldkampioen zou worden! Mijn inzet was erg hoog en gelukkig vond Louis dit geen goed idee, zorgzaam als hij altijd is. Maar toch……stel het komt zo ver, en één van de twee zou wereldkampioen worden….dat zou toch meer dan fantastisch zijn en dan is zo’n weddenschap het toch meer dan waard. Zelf noem ik het liever “het lot tarten”! .

Wat ik dan wel weer jammer vind is, dat er alweer via verschillende kanalen de oude vetes tussen België en Nederland oplaaien. En wie is hierbij de lachende derde? Natuurlijk de Duitsers. Die blijven nu buiten schot, en slim en sneaky staan zij meteen weer in de finale, en hebben we nog niet eens flink op hen gefoeterd en gemopperd!

Hoewel ik de rode duivels nog altijd hoog inschat heeft mijn vertrouwen vorige week een deuk opgelopen. Tijdens een officiële oefeninterland heeft de Belgische bondscoach Wilmots verkeerd gewisseld en is de wedstrijd officieel ongeldig verklaard, en dan niet “in plaats van België heeft nu het nietige Luxemburg gewonnen” maar officieel niet gespeeld verklaard en nergens terug te vinden in de boeken. Nu maar hopen dat ze dit trucje niet in Brazilië herhalen want dan zijn ze opeens niet aanwezig op het WK en hebben ze zichzelf uitgeschakeld!! (dit is geen mop!)

Maar nu even over die “goddelijk kanaries” van gisteren, of te wel de Selecao, of te wel het Braziliaanse elftal. Ik schrok zowaar toen ik in plaats van sierlijke voetballers woeste grote mannen zag staan die nog nooit van het Pelle kapsel gehoord hebben!

Volgens mij hadden die goddelijke kanaries van het verkeerde zangzaad gesnoept want die waren me toch een potje opgefokt. Helaas hebben ze ook nog eens met slecht voetbal en geluk gewonnen, en als Nederland vanavond verliest, dan hele grote kans ze direct in de knock-out fase deze Brazilianen tegen te komen. Maar ik heb ook gisteren hun zwakheid gezien, en dacht terug hoe Robinjo onze van Bommel uit de tent probeerde te lokken en Mark hem nog niet eens aankeek. We weten allemaal hoe dit is afgelopen!

Nee de Belgen hoeven zich geen zorgen te maken, als Nederland eruit vliegt een en al  “Sympathy for the red devils”, en dat is zolang als ik me kan herinneren altijd zo geweest. Helaas voelen de Belgen andersom dit niet zo, en dat is jammer, maar niet onoverkomelijk!

De goddelijke kanaries: http://nos.nl/wk2014/video/660267-selecao-vol-vuur-bij-volkslied.html

En voor de vrouwelijke lezers van mijn blog heb ik wat extra foto’s van Graziano toegevoegd om toch maar duidelijk het verschil tussen zijn kapsel en de slordige jaren 70 kapsels van de Brazilianen te laten zien! Dus dames niet afhaken…..

 Jeanny