De bende van Cartouche is al een paar keer langsgekomen op dit blog en dan gaat het over het nestje van Jan Faes geproduceerd door Cartouche en zijn Hera, en de drukke tijden die dit nest van twaalf  bij de fokker veroorzaakt moet hebben.

Ook de legendarische Franse misdadiger is al eens genoemd, wiens schedel nog altijd wordt bewaard in Parijs, en nog niet gepasseerd, maar wel ’n bende, de fanclub van de Limburgse dialect groep “Kartoesj”.

Maar wat nog niemand weet is dat er nog een “Bende van Cartouche” is. Die stamt uit mijn jeugd. Voor mijn middelbareschooltijd was ik na school altijd buiten te vinden. Met een broer en een aantal neven vormde we een clubje dat misschien in deze tijd de term hang- of misschien zelfs probleemjeugd zou hebben meegekregen. Maar we bleven niet op een plek hangen. We zwierven langs alle boerderijen in de omgeving, op de Ruck, en langs de Maas. Iedere waterpomp moesten we uitproberen, op ieder paard probeerde we te rijden, en bij gebrek aan paarden, zelfs op koeien en varkens. Elk jaargetijde vonden we schitterend en verzamelden we in het vroege voorjaar de bloeiwijze van de populieren. Het lag voor het opscheppen en we maakte er grote rode bergen van.  In de zomer hielpen we bij het hooien en oefenden we onze spieren door pakjes hooi van 25 kg op te steken. In de herfst aten we ons ziek aan onrijpe appels, vlierbessen en champignons. In de winter spanden we paarden voor sleeën en dat dit meestal goed ging is meer toeval dan wijsheid.

De Maas oefende een sterke aantrekkingskracht op ons uit, maar dat was verboden terrein, maar wie kwam erachter?  We  vochten verbale oorlogen uit met Belgische kinderen aan de overkant van de Maas. Ja verbaal legde we het af tegen de Belgen, want zij kenden allerlei liedjes en hen was de “Holländer haat”  schijnbaar met de paplepel ingegeven.  “Hollánder bolländer Kieskop, de maaie vreite dich op” zongen ze in koor, en wij kwamen verbaasd niet verder dan wat scheldwoorden want wij hadden nooit anti-belgen liedjes geleerd. Maar er moest dus geknokt worden, en trokken we naar de brug om over te steken, maar toen waren de Belgen al gevlucht. Onder de brug was een kiezelbank met 15 cm water. Daar gingen we op onze knieën  zitten en zwaaien naar de mensen op de brug. Dat hadden we beter niet kunnen doen want al snel ging het door het dorp dat de kinderen van Ben  en Wil van de Bustin(g) tot hun middel in de Maas stonden en volgde er een strenge straf: 4 weken geen TV kijken en 6 weken niet paardrijden!
Mijn vader en zijn broer, ome Wil, volgden met argusogen “de bateraven van de Busting” en kwamen zij op de proppen met een naam voor ons “de bende van Cartouche”!

Toch waren onze streken vrij onschuldig. Ja we hebben eens geprobeerd met een zelfgemaakte pijl en boog op koeien te schieten, maar de pijlen waren gemaakt van vlierbessenscheuten en als je aanlegde braken de pijlen al. Toch werden we door de plaatselijke kantonnier opgepakt en bij onze vader en oom uitgeleverd met de mededeling dat we de koeien wilde doodschieten. Dat was toch wel zwaar overdreven. Ook moest vader steeds allerlei onderdelen van kapotte waterpompen leveren, ook al waren we helemaal niet in de buurt geweest. Inmiddels hadden we allemaal de beschikking over een pony en werd ons “roofgebied” uitgebreid. Oké er ging wel eens iets fout, en er werden wat armen gebroken. Zelf donderde ik van een hooizolder en verbrijzelde mijn pols en kreeg ik van een veulen een trap in mijn gezicht met als resultaat een winkelhaak van zeven cm op mijn kin. ’s Avonds laat trokken mijn ouders met me naar het ziekenhuis en moest ik uren lang wachten op een plastisch chirurg. Af en toe kwam iemand kijken en hoorde ik zeggen “och herm, het is ook nog een meisje”  Er ontrolde zich een doemscenario, ik was helaas geen jongen, maar een meisje,  en met een litteken van zeven centimeter in mijn gezicht zou ik nooit een geschikte partij kunnen vinden!

Een mooiere jeugd kan ik me niet voorstellen!

Jeanny