Niet zover hier vandaan ligt “De Doort” of zoals wij hier zeggen “De Doart”. Het is een klein onbeduidend stukje natuur. Tenminste…het zou onbeduidend kunnen zijn, gezien de afmetingen, maar dat is toch niet zo. Het zijn de resten van een vroegere afgraving van leem voor een pannenfabriek in Echt. De uitgegraven leemgaten zijn vol gelopen met water en vervolgens heeft zich hier op natuurlijke manier een mooi stukje natuur ontwikkeld. Het schijnt de biotoop te zijn van de uiterst zeldzame groene boomkikker. De Doort is omarmd door verschillende natuurclubjes, en ook door een FB-groep die me dagelijks voorziet van hele mooie foto’s, euforie gevoelens over plantje zus en kikkertje zo, en verontwaardiging  over vernielingen en illegale stortingen.

Tijdens mijn middelbare school periode kregen we biologieles van Zuster Marie Bernard. In het vroege voorjaar trok ze met ons naar de Doort en vertelde gedreven en enthousiast over het ontluikende speenkruid, de daslook, de salomonszegel, de éénbes en de bosanemoon. Die bosanemoon is een wonderlijk plantje. Klein niet opvallend……en als nooit niemand je er op wijst, gaat het bestaan aan je voorbij. Maar dit kleine plantje zorgt elk jaar in maart en april voor een wonder in de Doort. De gehele ondergrond verandert in een wit tapijt met af en toe één bloemetje dat neigt naar violet……zo mooi!

Zuster Marie Bernard wees ons op het wonder van de bosanemoon en leerde ons respect te hebben voor de kwetsbare voorjaarsbloeiers. Biologie was echt wel mijn lievelingsvak en ik vulde mijn schriftjes met blaadjes, steeltjes en zaadjes. Maar de plantjes van de Doort waren beschermd en daar mochten we niet aan komen. Tijdens deze buitenbiologieles plukte de zuster één plantje en liet dat van hand tot hand gaan. Alle leerlingen moesten, kijken, voelen en vooral ruiken aan de daslook. Achteloos werd het smoezelige plantje daarna weggegooid en raapte ik het op om dan toch iets van een beschermde soort in mijn schriftje te plakken. Met haarlak probeerde ik de “osmose”  en de “tugor” na te bootsen en het plantje nog enigszins rechtop te krijgen. In mijn mooiste handschrift schreef ik vlijtig alles op wat ik die dag had gezien aan plantjes en gehoord had aan vogelgeluidjes. Trots leverde ik mijn schrift in en dat moest wel een hoog punt opleveren……………….één 3  ?!!!? ……….ja zeg hoe kan dat nou?

Aan het einde van mijn betoog over unieke witte tapijten bosanemoon, het koppige altijd terugkerend speenkruid, het zalig naar knoflook geurende daslook, het bizarre plantje met maar één bes, en ja dan sterf je vanzelf wel uit, had zuster Marie Bernard met dikke rode pen geschreven dat ik “beschermde plantjes  uit de natuur had gerukt, en dit verboden was”……….en dus een dikke onvoldoende!! 🙁

Maar toch…elk jaar als de voorjaarsbloeiers hun kopjes opsteken…dan geniet ik ervan…..en inmiddels doen ze het heel goed ……..in mijn eigen tuin. 🙂

Een tapijt van bloemen!

Af en toe een kleurafwijking maakt het nog mooier!

Maar één bes!