Eau de vie, deel drie!

Het gezelschap moest een tijdje wachten op een vervangende schipper, en tijdens dit wachten werd de onderlinge achterdocht langzaam vervangen door verbondenheid. Na 20 minuten stapten ze aan de overkant uit de boot. Het was warm, veel te warm en links en rechts liepen straaltjes zweet naar beneden. Eva trippelde voorop en zwaaide naar Annemie die nonchalant een sigaretje stond te rollen, maar toen het gezelschap naderde het snel wegstopte in haar tas. Er volgde een snelle kennismaking en iedereen snakte naar de koelte van de kelders en Annemie ging hen voor. Haar taak was het coördineren en managen van alles wat met beveiliging had te maken, en deze dag was een zwarte dag omdat toch ergens iets gigantisch fout was gegaan. Hoe kan het dat een aantal jongelui zich kunnen laten insluiten, terwijl er 14 bewakers rondlopen met honden, terwijl overal camera’s hangen, en schipper Jan toch altijd precies weet en bijhoudt wie hij overzet en wie weer terugkomt! Toen ze er hem op aansprak verloor hij van het ene op het andere moment zijn zelfbeheersing. Zo kende ze hem niet. Hij was altijd een stabiele factor en hoewel zijn gedrag onberispelijk leek, kneep ze wel eens een oogje dicht als hij een terugval had!
Bij hangar 5 gingen ze naar binnen! De geur van alcohol die er altijd hangt pakte hen nu extra op de adem. Annemie leidde het gezelschap naar sector 11 en het dure goedje stroomde hen al tegemoet. Verschillende vaten met “eau de vie” waren gaan rollen, gaan botsen en opengesprongen. Anderen waren met geweld geopend en er lagen kaarsen, resten van een joint, sigarettenpeuken, condooms en plastic bekertjes. Het was duidelijk dat het een gerichte daad was en dat men zich hier kostelijk vermaakt moest hebben gedurende enkele uren. Er lag ook een mobieltje dat nog voordat het op de gebruikelijk manier kon worden veiliggesteld, snel door Jeanny werd opgeraapt en in haar zakken verdween. Chris registreerde deze actie maar zei niets. “Zie je wel kwajongensstreken” zei Jeanny en richtte zich tot Annemie ” gewoon een stelletje jongelui die de jaren des verstand nog even willen uitstellen, of misschien zelfs wel de jaren des onderscheids” Deze opmerking ging langs Annemie heen! Eva stond aangeslagen de schade op te nemen en keek naar haar spiegelbeeld in een van de geopende vaten. Haar spiegelbeeld? Ze voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken en wilde schreeuwen. Er kwam geen geluid. Er niet aan willen toegeven wat ze zag, probeerde ze met een lichte aanraking haar spiegelbeeld te verstoren. Nee het was geen verbeelding, het was geen spiegelbeeld en opeens was daar weer het geluid, en echode haar schreeuw door de kelders……..
Schipper Jan hoorde de schreeuw en wist dat nu alles voorbij was. Ze zouden naar hem toe komen! Ze zouden vragen gaan stellen, ze zouden hem niet geloven, hij zou breken. Waarom nu? Zijn taak was het overzetten van toeristen, niet meer en niet minder en die was bijna volbracht. Wat had Jeanny nog niet al te lang geleden tegen hem gezegd in een boze bui? “Je lijkt wel Charon die de schimmen van de doden overzet” diezelfde dag had ze hem nog een mailtje gestuurd dat het haar speet, dat ze dat niet had mogen zeggen, maar het spookte nog altijd door zijn hoofd!
Chris probeerde de groep tot rust te bedaren. Annemie was niet meer in staat zich te bewegen. ‘n lijk in haar kelders. Ze kende alle vaten en ook het vat uit 1962, dat was haar geboortejaar!!. En hier dobberde nu een lijk in! Ze kwam weer tot haar positieven toen een donkere stem door de kelders bulderde. “Ik ben hoofdcommissaris Michielsen, en ik neem het nu over…..”