Drie deuren scheiden de reuen van Nova. Ze is loops. Dat is goed nieuws want dat betekent dat haar lichaam goed hersteld is van de vorige bevalling en acht weken zorg over de pups. Het was afwachten of ze de twee maanden van dracht zou vastknopen aan de normale periode van zeven maanden. Maar de natuur heeft het weer netjes geregeld. Er zat exact zeven maanden tussen. Dat geeft een houvast voor de mensen die alweer op een lijst staan..

Alweer rank en slank…een hele bank en kamer voor haar alleen!

Maar nu eerst deze periode doorkomen en dan ook voor Cartouche en Lennaert. Arme Cartouche, normaal slaapt hij bijna de hele dag en nu is hij de hele dag in de weer en onrustig. Ook het eten laat hij al een paar dagen staan. Ik probeer zijn brokjes wat op te fleuren met een scheut yoghurt, saus of zelfs wat mayonaise…maar het merendeel laat hij staan. Lennaert gluurt op fouten van mijn kant. De deuren worden regelmatig gecontroleerd maar die zijn op slot. Hij wacht op het moment dat ik een deur vergeet af te sluiten of dat ik met al het getaxied, wie nu naar buiten mag, en weer naar binnen, de volgende naar buiten, de bak van Cartouche apart, die moet ongestoord eten, Nova krijgt ook apart haar eten, tussendoor ook nog de kat naar haar eet bakje leiden hoog en droog en die wil ook naar buiten, “oh nee toch niet”…weer naar binnen want het regent, dan maar boven op de kattenbak op de overloop….en ergens…ergens sluipt er een fout of verlies ik het overzicht….en daar wacht Lennaert op! Nog even doorbijten en dan keert de rust terug.

En dan achter zeven maanden “Niet lang mokken, hup naar Okke!”

Waar blijft ze toch?..