Met de TomTom op scherp trokken we naar Cognac. We zouden en moesten een cognachuis bezoeken, en we hadden zeker goede raad en adviezen gekregen maar die sloegen we in de wind omdat we in een temperatuurtje van 34 graden zo snel mogelijk één koel doel wilde bereiken!

Zo belandden we bij “Cognac Hennessy”. We kochten netjes onze kaartjes met “2 consumpties” en wachtten braaf op onze gids. De stad Cognac is wereldberoemd dankzij haar “Eau-de-vie”, afkomstig uit de omringende wijngaarden op schrale stenige bodem. De stenen, de bovenlaag, het schraalheidsgehalte enz. heeft allemaal zijn uitwerking op de smaak……..en helaas betrap ik me dan weer op mijn stopwoordgedachte “ja, ja dat zal wel!” De cognac wordt gedistilleerd en gerijpt in de “chais” (bovengrondse opslagplaatsen) aan de oevers van de Charente.

Met een bootje staken we van de Quais Hennessy de Charente over waar de  chais liggen en waar de geheimen van de cognac strikt bewaard blijven.

Door de warmte, de lichte lunch, en de Franse gids was onze aandacht niet optimaal en vulde we de net opgedane kennis aan met onze eigen fantasie, en hadden we zomaar een spannend boek kunnen uitschrijven met ons zelf natuurlijk in de hoofdrol* …….Na een uurtje was de rondleiding voorbij en was het tijd om te proeven. Door een aantal mooie mannen(weinig inhoud) werden de glaasjes klaargezet en de eerste slok verschroeide mijn smaakpapillen. Fout!!! zelf schuld, want er werd net uitgelegd dat je een slokje moest nemen, dat slokje niet doorslikken, maar laten rondgaan in de mond en voordat je het doorslikt een nieuwe slok nemen. Maar ik had zo’n dorst….We lieten ons de cognac goed smaken en dan is de verleiding erg groot om een aantal flessen te gaan kopen, maar gelukkig hadden we niet alle goede raad in de wind geslagen  “niet kopen, veel te duur en niet zo lekker als bij mijn cognacboer”!!! Als het lukt willen we dit boertje ook nog bezoeken.

Jeanny

*“Eau-de-vie”

Eva veegde geërgerd de haren uit haar gezicht. Aan de Quais Hennessy zag ze Jeanny een steentje in de rivier de Charente schoppen. Waarom moet zij hier nu ook weer opduiken dacht ze bij zichzelf. Even diep ademhalen, rug recht en lachen. Het bootje aangemeerd aan de overkant maakte zich langzaam los en werd snel en behendig door schipper Jan haar kant op gemanoeuvreerd. Ach ja schipper Jan, dacht ze! Hoe lang vaart hij nu niet al op en neer met al de lallende en schijtlollige toeristen? Altijd correct, duidelijk en niet te misstaan, een ruwe bolster met blanke pit. Al is het 38 graden, dan nog draagt hij zijn pet en broek met grijze strepen en messcherpe vouw. Langzaam liep ze naar de naderende boot op haar veel te hoge hakjes die dreigde klem te komen zitten tussen de stenen. “Heee Eva!” Riep Jeanny haar toe en schoof haar lichtblauwe, gratis, bij bier gekregen, nep Raybannetje in haar haren. Kind ga eens naar de kapper en doe iets aan dat zonnebloemkapsel dacht Eva! Naast haar stopte abrupt een auto! Het was Steven, en hoewel ze al lang een oogje op hem had wilde ze dat niet toegeven. Steven zou de ideale prins op het witte paard kunnen zijn maar ze kon zich niet voorstellen dat hij voor haar zou kiezen aangezien hij altijd omringd was door supermooie langbenige voetbalvrouwen. Steven kon een aardig balletje trappen en zijn vader runde een cognac-imperium! “Zie ik je vanavond? Ik wil je iets laten zien!” Voordat ze kon antwoorden ging zijn mobieltje af en zag ze op de display de naam Simonne opflitsen. Pffff….. “nul komma nul kans” dacht ze, tegen Simonne kan ik niet op. Hij liet Simonneke even rinkelen en wachtte op Eva’s antwoord. Misschien!  “Wat is hier eigenlijk aan de hand”, vroeg Steven? “Ze hebben iets gevonden in een kelder”. Voordat ze nog meer kon vertellen hoorde ze achter zich een kort kuchje. Ze draaide zich om en betrapte zich op staren. Aangenaam ik ben Inspecteur Chris…waar is het lijk???

Wordt vervolgd…….