Het huis waarin we wonen is door mijn ouders met veel zorg ontworpen en gebouwd voor een groot gezin. Nu is mijn gezin niet zo groot, maar met de honden en katten is het toch aardig gevuld.

Gisteren vulde het huis zich met mensen voor een feestje en het huis bewees weer eens zijn functionaliteit. De honden moesten een paar uurtjes zich bezighouden in de tuin. Normaal hebben ze daar geen moeite mee maar honden zijn honden en die willen graag “a piece of the action”.

Niet iedereen is gediend van witte haren, stevige neuzen en ruwe poten en dat respecteren wij. Als men zo de discussies volgt binnen verschillende FB groepen hebben onze honden het erg slecht bij ons. Ze mogen niet in bed, niet op de bank, moeten wachten en blijven, krijgen geen vers vlees, moeten mee op vakantie, niet naar de trimsalon, moeten buiten werken, leren, zoeken en slepen met blokken. Er wordt constant op hen gelet, krijgen commando’s………echt wel een zwaar hondenleven.

Elke dag buiten rennen, oefenen, zwemmen, werken………hondenleven 😉

En toch komen ze hier niets tekort, want ik heb een zwak voor dieren.
Mijn broer Jan maakt altijd grapjes over het feit dat, maakt niet uit welk dier,….maar als het hulp nodig heeft, ik in de actie schiet. Een lange lijst dieren heb ik opgeraapt en weer opgelapt. Een uitgeputte koperwiek op doortocht van Rusland naar warmere streken. Een hele winter heb ik hem verzorgd en in de lente losgelaten, een kokmeeuw, en aangezien hij vliezen tussen de tenen had liet ik hem zwemmen op de vijver omdat hij dat zo leuk vond. Opeens verhief hij zich uit het water, draaide nog een rondje boven mijn hoofd en vloog weg. Een haas, een zwaluw, een spreeuw…….
Die spreeuw dat vond mijn vader minder en die moest weg. Hij had nl. die spreeuw zelf met de luchtbuks uit de boom geschoten omdat de kersen werden opgevreten. Maar ik luisterde niet naar hem, kon de spreeuw niet redden, legde hem in een doosje met watten en rozenblaadjes en toen werd hij heel boos. Hij zei “mensen die van dieren houden….houden niet van mensen” Ai….dat deed pijn!!

Ik was nog een kind en kon die opmerking moeilijk plaatsen. hij vergat dat hij dat ooit tegen me gezegd had….maar ik niet!
Zo groeide ik op met de wijsheid dat ik meer om dieren gaf dan om mensen, sterker nog.. dat ik niet van mensen zou kunnen houden. En eigenlijk was dat ook een geruststelling want dan zou ook nooit een beroep op mij gedaan worden en zou ik nooit teleurgesteld worden in hoop en liefde want van mensen hoefde ik bij voorbaat niets te verwachten en zij niet van mij.
Verzorgende beroepen waren niet aan me besteed en in een grote boog liep ik om mensen heen die hulp nodig hadden…….dacht ik!

Maar de stelling klopt niet, verdorie….het werkt juist andersom, aangezien mensen ook gewoon dieren zijn, met dezelfde pijn, angst en hulpeloosheid uitstralen als ze gewond zijn!
Natuurlijk heb ik het mijn vader vergeven want ik begrijp dat hij is opgegroeid in een andere tijd en hij me veel verdriet wilde besparen, juist door me niet te veel te hechten aan dieren….en mensen..?..

En als iedereen weer weg is en het huis weer leeg, ruim ik met plezier de naweeën op van een feestje, stormen de honden naar binnen met modderpoten want ze hebben even de tuin heringericht, wacht me een verassing buiten, bekijk ik glimlachend de schade en bedenk me dat ik toch erg veel van dieren en mensen moet houden…..

Jij een feestje…wij ook een feestje!