We hebben ze allemaal wel eens zien staan, de witte grote bussen op de marktpleinen van steden en dorpen. Ze hanteren een draaideur principe, je komt binnen, legitimeren, foto’s maken, en hop je staat buiten en geen nieuws is goed nieuws. Helaas werd ik november 2020 gebeld door de huisarts dat er dit keer toch iets verontrustend was waargenomen….en bleef de draaideur maar doortollen maar stopte op de juiste plekken wat betreft snel ingrijpen en geen tijd verloren laten gaan. Vandaag….inmiddels twee maanden en twee operaties verder kan ik even opgelucht ademhalen. En ja…ook ik wil een lans breken voor de zorg, de doctoren, de specialisten, de assistenten, de handen aan de bedden, de planners, de mamacare. De wereld van de zorg en de ziekenhuizen worden wel eens klinisch en afstandelijk neergezet. De pandemie is de grote spelbreker en veel verloopt via mails, telefoon, instructiefilmpjes en wat folders in een map. Je mag en kan bellen op elk mogelijk tijdstip en vragen wat je wil…..maar ik heb geen vragen meer, ben stil gevallen en voel me nederig. Uit het ziekenhuis moet je zoveel mogelijk wegblijven i.v.m. de strijd tegen de corona die elders in het Zuyderland Sittard wordt gestreden. Maar moet je niet altijd uit een ziekenhuis wegblijven? 🙂 behalve natuurlijk als je een geliefde wil bezoeken? !

Bij de eerste operatie 9 december j.l, werden er twee tumoren verwijderd en dat bleek in eerste instantie afdoende te zijn. Maar helaas werd de diagnose bijgesteld van voorstadium borstkanker naar borstkanker. De bestraling werd uitgesteld omdat nu ook wat klieren verwijderd moesten worden en werd er snel een 2e operatie ingepland. De berichten die me bereikte via media waren niet hoopgevend… uitstel van reguliere zorg, afschaling en voorlopig geen operaties lagen op de loer.

Het Zuyderland ziekenhuis trekt altijd mijn aandacht, de bouw, de architectuur, zo groot, zo indruk- duizelingwekkend, zo lelijk en toch zo mooi!. Als ze je van Oost naar West sturen ben je wel de nodige minuten onderweg om al die afstanden te overbruggen. Maar wat niemand weet is dat Zuyderland eigenlijk een heel groot ruimteschip is half verzonken in de bodem. Met dikke stalen kabels wordt de enorme constructie bij elkaar en aan de grond gehouden, wachtend op de toekomst, wachtend op het moment we de aarde gaan verlaten. Je ziet het pas als je helemaal bovenaan op de loopbruggen van het meest westelijke puntje staat. Er zit zelfs beweging in als je loopt of springt…”Ja ja..ik weet het”!!…ik kijk teveel naar films maar het leidt wel mijn aandacht af van wat ik daar werkelijk kom doen!

Gisteren voelde ik me eregast…gelukkig geen uitstel. 7.00 uur al inchecken. Links en rechts twee grote lege zalen voor de dag opnames en operaties en die bleven ook leeg. In de verte nog één patiënt. De schoonmakers waren nog bezig, de balies waren al bezet, ik kreeg een dag verpleegster toegewezen en een eigen kamer. Ze was zakelijk maar ook belangstellend en medelevend. Ik stelde weinig vragen en stelde zij de vragen. Vele controle en routine maar ook “komt uw man u straks halen?” hoe bizar deze vraag, en rolde dan toch wat traantjes mijn oor in.

Ze reden me van de witte uniforme afdeling naar de blauwe uniforme afdeling. Snel, efficiënt, twaalf handen, zes gezichten. Ze noemde me “vrouwke” en ik hoorde mijn aangesloten hart rustig kloppen. Ik lag al gekruisigd helemaal klaar op een dwarsconstructie en was er even een vertraging en vroeg er iemand naar mijn hobby’s. “…Euhh”, ik was op alle vragen voorbereid maar hobby’s? Natuurlijk begreep ik wel dat ze me wat wilde afleiden en mompelde iets over “werken met jachthonden”…nou dat trof! De vragenstelster kwam uit Zuid Afrika en die gingen ook vaker op jacht…!! Ik probeerde nog uit te leggen dat ik een ander soort jacht bedoelde en hoorde dan toch mijn hartslag omhoog gaan om wat krom leek recht te praten…De juffrouw met het zuurstofmasker bracht redding. “U gaat nu slapen, heeft u al een mooie droom in gedachten?, maakt u zich maar geen zorgen, wij gaan heel goed voor “U” zorgen vrouwke”..….