Hij is er weer….Meneer Nickels uit Geistingen. Hij mocht een tijdje niet komen aangezien er de aanloop was naar de loopsheid van Nova, de loopsheid zelf en de mogelijke zwangerschap. Nickels is harstikke gek op Nova en loops of niet loops even stiekem proberen wil hij altijd. Nu nog, na drie maanden vindt hij haar fantastisch ruiken. De 2^e reden dat hij even niet mocht komen…tja, dat is een lang verhaal! Zijn baasjes zaten in de herfst in Afrika en was Nickels voor drie weken hier. Ik moet hem altijd goed in de gaten houden als hij in het veld loopt of in de tuin, want hij heeft de neiging meer vrijheid te nemen dan toegestaan. Snik!…en terwijl ik in gedachte de vuilniscontainer buiten wilde zetten, glipte hij snel en handig langs me, door de poort en weg was hij. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf en de tranen sprongen acuut in mijn ogen. Snel zocht ik zijn fluit en riem en op de fiets…ergens naar toe, maar waar naar toe? Ik had niet gezien of hij richting provinciale weg of de andere kant was gespurt. In de verte hoorde ik de paniekkreten van wat fazanten en zag wat duiven op fladderen. Hopelijk was Nickels de oorzaak want dat was ver weg van de veel te drukke provinciale weg waar ik nog niet eens in de richting durfde te kijken. Drie uur fietste ik rond, fluitend en roepend. Tussendoor steeds naar huis voor het geval hij toch terug was naar het huis. Mijn keel werd rauw en had een bloedsmaak in mijn mond, en dit was nu net die spreekwoordelijke druppel die ik niet kon gebruiken. Terwijl ik mijn strategie ging bedenken…een oproep via de social media of bellen naar het asiel, ging de telefoon. Het was Hilde, het bazinnetje van Nickels ergens op een Afrikaanse savanne. “Hoe is het met ons Nickels?”..  “Euhhh ja die is weg, …snik”. “Dat weet ik” zegt ze. “We zijn gebeld, hij zit bij de Dierenbescherming in Born”. Pffff…….gelukkig. Nickels heeft nl. een knaloranje jachthalsband om waarop in koeienletters het telefoonnummer staat geschreven. Wat een opluchting!  Hilde ging weer naar olifanten kijken en ik ging een poging doen Nickels op te halen. Na een telefoontje bleek dat nog niet zo makkelijk te zijn, aangezien het een Belgische hond is en ik niet zijn baasje ben. Maar ik had dan wel zijn fluit, riem en zijn medisch paspoort en wist zijn naam. Na legitimatie, papieren rompslomp, een flinke preek die ik gelaten onderging, terwijl “ons Nickels” werd geprezen omdat hij zo lief en mooi was en ook nog eens koekjes kreeg, …kreeg ik een flinke rekening van 200 euro…en mocht ik hem meenemen. Hij sprong snel achter in de auto maar ik had hem door en gespte hem vast aan een lijn die ik voor mijn eigen honden nooit gebruik….en voordat de klep dicht was probeerde hij weer er vandoor te gaan. Nu bungelde hij even tussen hemel en aarde, maar daar had ik ook gebungeld toen meneer de benen nam.

Thuis zaten drie drentjes op ons te wachten…en Lennaert was helemaal niet blij. Die maakte Nickels even duidelijk dat zijn vrouwtje toch wel erg verdrietig was. Mijn ambities van hondenopvang ging ook direct in de ijskast….maar nu is hij er weer en hebben we deze middag met z’n vijven een mooi plekje uitgezocht in de tuin wat het begin kan zijn van wat meer gestructureerde  opvang….en “ons Nickels” mocht de eerste steen opgraven… 😉

Het zijn echte werkhonden…….

Dit lijkt ons wel een geschikt plekje…uit de wind, lekker zonnetje, kijken naar de kippen van de buren, een blik op de openbare weg waar altijd hondjes wandelen…