Vandaag ontving ik een leuk verhaal van Sybie Knol over veldwerken, een best wel moeilijke discipline en zeker op wedstrijdniveau. De vier genoemde Grensmaasjes zijn niet gefokt door mij, maar door Madelien en Otto Atema (Kennel Fan ’t Getsewold) en door Jan Pluis ( Kennel vd Roopoorte). Maar aangezien Lennaert de vader is van Quinty, Repke, Toby en Pieke…noemt Sybie ze voor het gemak “de Grensmaasjes” Aanstaande woensdag gaan ze op voor de herkansing!

Jagende Grensmaasjes..- Door Sybie Knol

Op zaterdag 22 augustus werd er een Basis Veldwerk test georganiseerd door de Nederlandse Vereniging “Langhaar”in samenwerking met de Nederlandse Vereniging van Hongaarse Staande Honden “Vizsla”. Het zorgde voor de nodige beroering, want door Covid 19 was er het hele jaar al niets meer gebeurd. Gelukkig werd ik erop geattendeerd en heb me meteen ingeschreven.

De bedoeling van de BVT is, dat de honden, die werkelijk kunnen jagen, voorrang krijgen bij de veldwedstrijden. Er is een gebrek aan wedstrijd terreinen en men wil graag de honden, die daar voor in aanmerking komen, een kans geven mee te doen. In de praktijk betekent dat, dat je zonder BVT minder kans hebt om mee te doen aan een dergelijke wedstrijd, kortom een felbegeerd papiertje!

Het had al een beetje gezoemd in hondenjagend Nederland en ook aan de figuurlijke oevers van de Grensmaas. Voor die tijd had ik al een chat met deze en genen gehad over wat we konden verwachten.  En natuurlijk was er door diezelfde mensen met hun honden stevig getraind.

Zaterdag was het dus zo ver.. We mochten ons melden in de velden rond het mooie Dirksland, op de Zuid Hollandse eilanden. De test was Corona-proef georganiseerd en we werden na de middag verwacht. Na een rit van zo’n dikke 2 uur kon ik ter plaatse mijn auto in de berm parkeren en zag ik dat de groep voor ons net klaar was. Toch even praten met de deelnemers, die de proef al hadden afgelegd. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen, want mijn verwachtingen moest ik behoorlijk naar beneden bijstellen. Ik leerde een nieuw woord: herten….  En dat bleek niet positief: het door de bieten springen als een kangoeroe door de jachthond…

Langzamerhand druppelden de deelnemers van mijn groepje binnen: Marcel Langbroek met zijn Toby en zijn Saskia, Ellen Bouwer met haar Repke en Ine Gimbrère, die Repke zou voorjagen, en als vierde “Grensmaasje” Quinty met haar voorjager Marjolein Steutel. Ook was Peter Doderer er met zijn Felix en Roswitha Harmsen had haar Jaula bij zich. Even hebben we staan praten tot de weergoden een badkuip regen over ons heen stortten…

Voor aanvang van de test werden we welkom geheten en vertelde de keurmeester ons wat de bedoeling was en dat hij streng zou keuren, opdat de beste honden van elk ras een kans zouden kunnen krijgen. Per hond zou er een loop zijn op de grasvlakte en een loop in de bieten.

Over wind hadden we niet te klagen, er stond een stevige bries en door de regen was de lucht (en niet alleen de lucht) vochtig genoeg. Marjolein met haar Quinty tonen mochten het spits afbijten en al snel scheerde Quinty van links naar echts op de wind over het veld. Daarna mocht  Marcel en zijn Toby hun kunsten tonen en ook Toby flitste goed heen en weer op de wind. Pieke en ik waren als derde aan de beurt.  Pieke liet zien dat hij wel wil jagen en pakte zijn veld mooi breed.

Daarna mocht dit drietal om de beurt geslipt worden in de bieten. Een beetje hachelijke aangelegenheid: de bieten waren kniehoog en daaronder stonden de plassen van de afgelopen regenbui, enig schaatstalent was hier wel op zijn plaats… Quinty ging goed van start en vocht zich een weg door het gebladerte. Tot ze een haas tegenkwam en die even weg bracht. Gelukkig kwam ze ook snel weer terug. Nu was het de beurt aan Toby. Ook hij had moeite met de hoogte van het gewas, maar deed dapper zijn best en wist het hazenspoor te vingen, waarmee zijn zus Quinty ook mee bezig was geweest. Hierna was Pieke aan de beurt. Nu hebben we in Overijssel, waar ik woon, weinig bieten en heeft Pieke daar dus weinig ervaring mee. Zoeken wilde hij wel, maar waar… eronder: nee toch niet…erboven, maar hoe kom je daar… Terwijl ik terug liep, wist ik het eigenlijk al wel: dit was hem niet…. Jammer…. De keurmeester besprak het drietal en was niet tevreden over wat hij gezien had. Geen van drieën had de BVT gehaald.

Daarna kwam het volgende tweetal aan de beurt: Repke met Ine en Felix met Peter. Ook hier ging het op het gras mooi, duidelijk breed gaan en willen zoeken, op de wijze waarop een Drent zoekt. En vervolgens de bieten weer in. Ook hier was het zwaar voor deze jonge honden en hun voorjagers. Ik meende zelfs een van de voorjagers bijna te zien vallen…. Ook bij de nabespreking van deze honden bleek de keurmeester niet tevreden, ook hier geen BVT.

Als aller laatste mocht Roswitha Harmsen met haar Jaula lopen, omdat haar teefje loops was en ook hier bleek dat dit team niet aan de verwachtingen van de keurmeester voldeed.

Het lijkt nu een negatief verhaal over gemiste kansen, maar al met al was het gezellig en hebben we ondertussen bijgepraat en honden vergeleken, tips uitgewisseld en met elkaar ook gelachen. Het was gezellig hoewel de uitslag ons allen eigenlijk tegenviel… Maar volgens ons kunnen ze jagen, die Grensmaasjes!