Lightfeet..

394117_115429145251884_533029618_nEen tijdje geleden wandelde  “Wil van de Bakker” met zijn vrouw voorbij en raakte we aan de praat. Al snel ging het over paarden en ons paardenclubje. Wat was dat een prachtige tijd en moesten we hartelijk lachen over de “fratsen” die we allemaal uithaalde…deelname aan een “relieken stoet”, de vakanties met paarden in Swalmen en ons grensoverschrijdende activiteiten richting Duitsland, de vossenjacht en jaarlijkse feesten.  Allemaal goede herinneren. Het was eigenlijk een “grote paarden” club, maar ik mocht toch lid zijn met mijn D pony Sirocco. Wil informeerde naar de achtergrond van Rocco, want dat “Si” lieten we altijd weg .

Rocco werd via via gekocht door mijn vader en alle kinderen legde hun zakcentjes bij elkaar, zelfs het communiegeld.
Dat “via via” geeft al aan dat Rocco misschien ook wel eens vroegtijdig in het slachthuis had kunnen eindigen want hij was een afgekeurde galopper. Er werd in die tijd geëxperimenteerd in Koningsbosch op de renbaan met grote pony’s om het race-gebeuren wat dichterbij het grote publiek te brengen.  Hoewel hij de naam mee had “Sirocco” bracht hij niet het gewenste resultaat. Toen niet!

Maar Rocco was schuchter en bang. Hij was eigenlijk nog piepjong en helemaal niet ingereden. Als je hem het hoofdstel wilde aandoen deinsde hij altijd bang achteruit en zette grote verschrikte ogen op, wat er op duidt dat hij slechte ervaringen had en de zweep waarschijnlijk vaak gevoeld had tussen zijn oren. Rocco ging op in ons gezin en kreeg de tijd volwassen te worden en zijn angst te overwinnen. Maar de kenners van de renbaan hadden toch een grote inschattingsfout gemaakt, want als er een pony snel was dan was het wel Rocco.

Je zou zeggen dat een pony achter de grote paarden aanhobbelt, maar dat was niet zo. IJverig wilde Rocco altijd voorop stieren….hij had een ontzettende drang naar voren en je moest hem constant achter de teugel houden, want hij wilde vooruit, hij wilde rennen, hij wilde vliegen…

Het paard van Arendsoog heet Lightfeet, en altijd als Arendsoog in de knoei kwam was daar Lightfeet, die geen aansporing nodig had, die achter de teugel liep en op het moment dat hij een beetje teugel kreeg wist dat hij sneller moest rennen dan het licht, om kogels en pijlen voor te blijven. Zoals P. Nowee lang geleden de acceleratie van Lightfeed beschreef zo deed ook Rocco het.

Hij maakte zich klein, begon met korte snelle pasjes en vervolgens lange galoppades als een echt renpaard. Het ging zo snel dat je adem achterbleef en je tranen in je ogen kreeg. Het voelde altijd als een bevrijdende galop, als je dan eindelijk de teugels kon laten vieren. Je kunt het vergelijken met het gevoel vlak voordat een vliegtuig opstijgt, alleen zit je dan achterover gedrukt in een stoel en vastgesnoerd. Op de hoge benige schoft van Rocco was dat iets anders en moest je je stevig vasthouden aan een pluk manen en maar hopen dat je voet niet uit de stijgbeugel schoot.

En Sirocco…die heeft zijn naam meer dan eer aan gedaan want nu 38 jaar later weten de mensen nog altijd zijn naam, hoe snel hij was, als een warme zuidelijke wind, de pony die zich kon meten met de grote paarden, waarmee je kon rennen, …en zelfs een beetje vliegen!

Facebooktwitterlinkedinmail

4 thoughts on “Lightfeet..

Laat een reactie achter op Sandra Demarteau Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *