Deze week is Liza Bustin overleden. Zij was de laatste nog levende zus van mijn vader en vandaag hebben we afscheid van haar genomen.  Het was een mooi en waardig afscheid. Ze zou dezelfde ontroering en berusting  gevoeld hebben en moeten glimlachen om de woordkeus en anekdotes van haar kleinkinderen zoals vandaag, de aanwezigen.

Ik zal haar herinneren als een kordate, elegante en vooral sterke vrouw. De grote zus van mijn vader die altijd tegen hem zei “Jao jung, het is neet mekkelijk”. Toen hij stierf had ze troostende woorden en een wens, en daar hebben we gehoor aan gegeven. Vandaag is die wens in vervulling gegaan!

In memoriam Liza Henskens-Bustin
(geschreven door Wil Maasen)

Oud worden, willen we allemaal. Dat de ouderdom ook komt met gebreken, weten we ook allemaal. Maar naast die lichamelijke gebreken ontstaat er ook een leegte om je heen door het wegvallen van mensen, die je erg dierbaar zijn. Herinneringen kun je daarom met steeds minder mensen delen. Liza werd, 93 jaar geleden, geboren in Roosteren als tweede dochter in een gezin dat zou uitgroeien tot 7 kinderen. Zij heeft hen allen overleefd, zo ook haar vele vriendinnen. Gelukkig werd die leegte opgevuld door haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Echter, de gebreken die onlosmakelijk zijn verbonden met ouderdom, maakten haar laatste levensjaren erg zwaar.

Tot op hoge leeftijd woonde zij zelfstandig, reed nog auto  en ging samen met haar kinderen op vakantie. Haar gehoor liet haar steeds meer in de steek en haar evenwichtsorganen lieten het ook steeds meer afweten. Spreken werd op het laatst onmogelijk. Toch was dit geen reden om niet meer te genieten van de dingen, die wel nog mogelijk waren . En genieten kon ze. Ze genoot zichtbaar van bezoekjes van haar kinderen, kleinkinderen en vooral haar achterkleinkinderen. En ook de wekelijkse kaartmiddag met haar vriendinnen was iets waar zij erg naar uitkeek. De club hield pas op te bestaan toen zij nog het enige levende lid was.

Op het gedachtenisprentje staat vermeld hoe sterk zij was en ook moeilijke beslissingen niet uit de weg ging, ook als die haar emotioneel veel pijn deden. Vertrekken vanaf Kokkelerthof na het overlijden van haar man Alphons was zo’n moeilijke beslissing. Verhuizen naar een seniorenwoning en uiteindelijk het vertrek uit Roosteren naar het verzorgingshuis in Echt waren andere moeilijke beslissingen. Ze nam ze met pijn in het hart maar in het besef dat dit op termijn het beste was. En alleen zijzelf bepaalde het moment waarop de beslissing genomen werd. Zij hield dit vol tot op het laatst toen zij bepaalde dat het nu tijd werd voor de ziekenzalving. Tot dan vond ze dat steeds nog niet nodig.

Met het vertrek uit Roosteren bleef ook de voorste bank  in de kerk ’s zondags onbezet. De vaste kerkgangers wisten niet beter dan dat Liza daar zat. Zij vond daar in het gebed niet alleen troost in verdrietige momenten maar ook de kracht om tegenslagen te overwinnen. Want naast veel gelukkige momenten kende zij ook veel verdriet. Al veertig jaar geleden moest zij afscheid nemen van haar man waar zij intens veel van hield. Haast elke dag sprak zij nog met veel tederheid over hem. Zij miste hem iedere dag. Het deed haar daarom ook zo veel pijn dat twee dochters net als zij al op jonge leeftijd hun echtgenoot verloren. Zij wist als geen ander wat dit betekende. Zij wist toen nog niet dat zij haar jongste dochter José zou verliezen.  Op het gedachtenisprentje staat vermeld dat ze al deze pijn om het verlies van dierbaren een plaats wist te geven door haar rotsvast vertrouwen dat een afscheid door de dood niet voor eeuwig is maar dat wij elkaar eens weer zullen ontmoeten.

Met de wijze waarop Liza met tegenslagen en met lichamelijke gebreken kon omgaan heeft zij veel indruk gemaakt op haar omgeving. Niet op de laatste plaats op de medewerkers van de Egthe. Zij kreeg in ruil daarvoor van hen een fantastische en liefdevolle verzorging.

Met haar overlijden is een einde gekomen aan een lang en rijk leven. Wij treuren nu om haar heengaan maar de tijd zal ongetwijfeld komen dat het verdriet plaats zal maken voor dankbaarheid en trots. Het is een voorrecht om zo’n vrouw als moeder, grootmoeder en overgrootmoeder te hebben gehad.

Op vakantie in Luxemburg in de jaren 60tig met tante Liza en ome Fons!