Mad World!

230px-StervendeGalaathoofd

25 jaar geleden zijn we in Rome geweest. Alles klopte! Precies zoals we het gezien en geleerd hadden uit onze schoolboeken. Chris en ik hadden het geluk als één van de eerste lichtingen kunstgeschiedenis in ons examen pakket te mogen opnemen. Mijn scriptie ging over Michelangelo en dan moet je wel naar Rome om al die kunstwerken te bekijken. Uren lang heb ik zitten turen naar de melkwitte doorzichtige aandoende beelden van Michelangelo en kon me niet bedenken hoe hij met behulp van een beitel en hamer aderen kon zichtbaar maken op een strakke huid…in marmer dus! Toch hadden we hier beter niet naar toe kunnen gaan want jaar na jaar kwamen we erachter dat bijna niets kan tippen aan deze overweldigende kunstschatten. Natuurlijk, in het begin loop je tegen een muur van toeristen op, en via ieder zijpad beland je in de souvenirshop, maar na een tijdje hadden we het door, gewoon doorlopen en doorlopen en daarna konden we uren dwalen door lange gangen en hoge zalen zonder last van de stagnerende toeristische medemens. Alleen al naar het Vaticaan museum zijn we drie keer teruggekeerd om alles te zien. We bezochten een oeroud Natuurhistorisch museum en ook de dierentuin, waar ze verbaasd waren dat er zich bezoekers meldden, en dan het Forum! In hartje Rome blijkt gewoon een groot niemands land te liggen met sinaasappel boompjes, ingestorte heuveltjes en bouwsels. Je moest een paar lire entree betalen en na een blik op een triomfboog en de Vestaalse maagden hadden de toeristen het alweer gezien en liepen door naar het Colloseum maar dwaalde wij af, door achter de verwilderde katten aan te lopen en zonder gids de echte oudheid te ontdekken!

Niet echt gepland, en ik wist ook nog niet dat hij bestond kwam ik hem tegen, “de stervende Galliër”. Hij is zo levensecht, geen devoot beeld met gevouwen handen, maar een man, zijn pijn, zijn kwetsbare naaktheid. Je wil een hand naar hem uitsteken om hem overeind te helpen. Je wil de knellende band om zijn nek verwijderen, maar je bent te laat. Hij is al bijna dood en al honderden jaren is hij niet meer te redden. Het is zo’n triest gezicht, die trotse gespierde Galliër, moegestreden, neergeslagen, vernederd en gemarteld.
Wat moet de anonieme maker van dit beeld gedacht hebben? Om zoiets vast te leggen moet hij toch getuige zijn geweest van dit tafereel. En wat wilde hij uitdrukken? De triomf en de overwinning op deze weerbarstige Galliër, of juist het respect voor deze taaie vijand die uiteindelijk zijn hoofd buigt? Wat me ook trof is dat het gezicht van deze Galliër niet veel verschilt van de gezichten die ik dagelijks tegenkom.

8.1_Epigonis,_Stervende_Gallier_Hellen
Er is niet veel veranderd, en de meest verschrikkelijke beelden komen mijn huiskamer binnen en die wil ik gewoon niet zien. Niet dat ik voor de problematiek mijn ogen sluit, maar als ik “per ongeluk” een beeld zie langs flitsen van een gehurkte man in oranje overall, dan wil ik ook mijn hand uitsteken om hem overeind te helpen, en deze waanzin te stoppen. Maar hoe?

Facebooktwitterlinkedinmail

2 thoughts on “Mad World!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *