Bij de honden die mijn dagelijks leven vullen horen mensen, en een daarvan was Marian. Helaas is zij afgelopen donderdagochtend overleden. We hadden bijna dagelijks contact en we kwamen elkaar tegen bij trainingen, wandelingen, vergaderingen en activiteiten van onze werkgroep van Fokken zonder gokken. Mei en juni waren maanden dat we ons bijna wekelijks zagen. In mei hadden we de “Familiedrentendag” en had ik samen met haar een B&B gehuurd in Retie. We genoten van de mooie omgeving en locatie en maakte plannen om terug te komen om te wandelen met de “trainingsmaatjes”.  In juni hebben we gewandeld, getraind en verschillende vergaderingen bezocht en dan zou je zeggen dan heb je toch iets in de gaten. Ja,…ik had iets in de gaten maar zij liet het niet toe dat je vragen stelde of je zorgen maakte. “Nee Joh!!” was een standaard antwoord!

Zij was het rustpunt in onze werkgroep en als ik weer eens met de mannen in de clinch lag zette zij ons met een paar relativerende opmerkingen weer op de plaats. 29 juni, na een vergadering in Woudenberg namen we allemaal hartelijk afscheid van elkaar want we gingen een vakantieperiode tegemoet, zouden achter de schermen gaan werken om in september weer fris uit de startblokken te komen met Fokken zonder Gokken!

Tijdens onze verhitte debatten  met de werkgroep dwarrelde opeens een zinnetje langs. “Ik voel me niet lekker” en postte ze ergens een plaatje met “pluk de dag”! Ik reageerde verdrietig want er was net een kennis overleden en ging ons gesprek over de dood.  Maar gesprekken gaan vaak over de dood, en er moest werk verzet worden voor de werkgroep en vergaten we weer de dood!

En opeens ging het helemaal niet goed met haar. Haar oogappel Kiki werd opgehaald door een vriendin, en als je weet hoe Marian en Kiki aan elkaar hingen dan weet je ook dat het goed mis is. En toch…je denkt dat het goed komt! Vorige week vrijdag toen ik in Beesd was leefde ze met me mee, ik stuurde haar een berichtje en ze was de eerste die me feliciteerde.

Haar antwoorden op mijn vragen werden steeds korter en ze was voor haar doen lang offline. Zondag stuurde ik in de ochtend een berichtje en kreeg in de namiddag antwoord….”Lousy”..ik moest lachen met haar woordkeus, ze speelde altijd graag met taal!

Daarna was ze voorgoed offline.  Ze werd in coma gebracht en hier is ze niet meer uitgekomen. We verliezen een Drentenmens in hart en nieren, en dan Kiki..haar trots, haar lust en leven.. Jan en Simonne namen direct hun verantwoordelijkheid als fokker, maar ook als beste vrienden. Kiki en Marian waren immers onderdeel van “de Faesroedel”!  Voor Kiki is nu al een nieuw mandje gevonden en dat hadden er wel vijf kunnen zijn.

Dinsdag gaan we haar een laatste eer bewijzen, als mens, als gesprekspartner, als vriendin, als training- en wandelmaatje, gewoon …als Marian een eigenzinnige en bevlogen meid!

Rust zacht Marian!