Met een knipoog..

Ooit waren mijn eerste woorden op dit blog “Dit is een blog over honden”…maar nu ?…Nu gaat het ook over een nachtmerrie waarin de hele wereld terecht is gekomen. Wisten we dat het kon gebeuren?

Nee!!..Want we zijn mensen, altijd bezig, altijd vooruit, we streven doelen na, gaan op vakantie, hebben een ellenlange bucketlist en tussendoor planten we ons ook nog voort en geen tijd om stil te staan bij grote rampen.

Ja!!.. Natuurlijk wisten we dat het kon gebeuren.. Want we zijn mensen en schrijven boeken en maken films over rampen, en als je het kunt bedenken voor een script van een film…dan ben je niet meer ver weg van werkelijkheid.

Gisterenavond skypte ik met Bianca, een oud collega. We wisselde wat nuchtere feiten en bezorgdheden uit en viel dan inderdaad het woord “rampenfilm” en hoe absurd en surrealistisch op dit moment alles is.

In rampenfilms gaat het in eerste instantie altijd hartstikke fout. Parijs, London en New York worden altijd als eerste getroffen door een bom, vloedgolf of meteoriet. Daar moet je dus nu ook vooral weg blijven..

Dan is er het moment dat dé premier het woord tot ons richt en verteld wat boven ons hoofd hangt, dat er een grote ark gebouwd is, of een ondergrondse stad uit graniet is gehakt en dat een selectief groepje mensen NU een brief in de bus krijgt omdat ze zijn gekozen om te overleven, gezien hun uitzonderlijke kwaliteiten. Ze zullen twee jaren ronddobberend in een ark en bij de Mount Everest aanmeren, of drie  jaar in het donker in een ondergrondse stad verblijven totdat de straling is verdwenen of het virus is uit-gewaard.

Bianca liet zich ontvallen dat onze brievenbus leeg zou blijven. Nu schat ik haar wel hoog in want ze heeft veel verstand van bouwwerken, scheuren, krimp en rek….zo iemand heb je toch nodig als je de boel wil herbouwen.

Voor mij is er minder hoop…al wat ouder en vallend in de “risicogroep”…..en nu kom ik toch weer terug op de honden. Want in die ark stoppen ze ook alle dieren en aangezien mijn honden als ras zeldzaam zijn en behoren tot “Nederlands cultureel erfgoed” gloort er hoop. Die honden hebben ook een begeleider nodig en Nova hangt heel erg aan mij. Dus toch een happy end!!

Maar als het echt zover komt, dan geef ik mijn ticket aan Christian!

Facebooktwitterlinkedinmail

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *