Het jaar is omgevlogen. Van de trainingen in Beerse is weinig terecht gekomen en ben ik maar twee keer op het terrein geweest dit jaar. Maar toch hebben we “de traditie” in stand kunnen houden en was er vorige week zaterdag de afsluitende wandeling. Dit jaar had Karine met Libre de locatie uitgezocht en kwamen we terecht in de Loonse en Drunense duinen in de buurt van Tilburg. We hadden het zeker getroffen met het weer, een helderblauwe lucht, flarden mist smeltend in de zon, vorst aan de grond op de toppen van duinen en vergezichten je wanend in het buitenland. De acht drentjes hadden het naar hun zin. Ik had Lennaert meegenomen omdat bijna het hele jaar alle primaire aandacht was uitgegaan naar Nova en haar moederschap.Er waren nog twee potige reuen aanwezig maar dat leverde geen problemen op. Hij genoot en nam het kopwerk voor zijn rekening. Toen we halt hielden om de achterblijvers de kans te geven om weer aan te sluiten ontwaarde Lennaert in de verte een minuscuul wit stipje. Ik volgde zijn blik en interesse. Het zou ook een Drentsche Patrijshond kunnen zijn maar het was veel te ver weg om daar zeker van te zijn. Hij keek om alsof hij de drentjes telde van de wandelgroep. Was er eentje afgedwaald? Je zag hem denken…nu liepen daar wel meer honden, zwarte, bruine, grote, kleine…maar dat verre witte stipje? Ik zei dat hij moest blijven en lijnde hem aan. Toen we verder liepen bleef hij maar kijken en treuzelen.”Jongens jullie vergeten een drent!!” Het blijft een heerlijke “Canis sapiens”! Aan het einde van de wandeling hadden we eigenlijk een “wegwijspiet” nodig om weer terug bij de auto’s en de brasserie te komen….Het was een fijne zaterdag met fijne mensen en mooie honden!
En nog twee verhaaltjes van Tijl en Cleo…de Novaran’s
Ja, inderdaad, onze Tijltje wordt al 6 maanden !
Tijl is onze grootste hartendief. En dat weet hij ook wel … het is moeilijk om nee te zeggen wanneer hij zijn onschuldige gezichtje opzet.
Hij is al echt megagroot geworden. En ondertussen heeft hij ook al een mooi volwassen gebit. Daar heeft hij wel wat ongemakjes van gehad. Maar dat is gelukkig achter de rug.
Tijl is ook al eens een dag doodziek geweest. Hij had waarschijnlijk iets verkeerds gegeten tijdens de wandeling. Hij was zo ziek dat hij niet meer op zijn poten kon staan, en we hebben de hele dag naast hem gezeten tot hij weer beter was.
Mijn jongste zoon en ikzelf volgen puppyles met Tijl, op zondag en donderdag. En vanaf volgende week mag hij aansluiten bij de junioren. Hij doet het heel goed, en is heel slim, ook al kan hij wel eens wat koppig zijn.
De instructeurs zijn in elk geval dol op hem, net zoals wij.
En zo komen we stilaan bij de puberteit terecht. Dat begint al merkbaar te worden. We zijn benieuwd en een beetje bang …
Onze organisatie loopt verder goed en ik hoop dat dat zo kan blijven. Tijdens de week neemt ieder van ons een dag op zich. De ochtendwandelingen zijn wel sowieso voor mij en de weekends meestal ook.
Tijl vindt het heerlijk om lekker los te lopen.
Hij is heel gedreven van karakter … alles wat hij doet, doet hij all the way :). Zo ook het opjagen van alle vogels op het veld. Dat is genieten !
Het is een intense, mooie tijd, we zien hem zo graag !
Hopelijk kan je hem spoedig ook nog eens zien.
Ondertussen zijn we trouwens ook lid geworden van de Belgische Drentevereniging.
Beste groetjes van jouw lieve Tijltje en van ons allen !
UIT HET DAGBOEK VAN EEN HONDEN UITLAATSTER… 🐾😊🐾
Vanmorgen niet zo’n beste uitlaatsessie. Er waren heel veel triggers die Cleo afleidden van haar primaire taken, i.c. plassen en poepen. Gillende kinderen op de speelplaats van de aan het park grenzende school, zware motoren van gemeentewerk voertuigen, etc.
Ze sprong van links naar recht en daar ze sterk is (heeel sterk) valt het op zo’n moment nog niet mee om zelf het evenwicht te bewaren en ongeschonden uit de strijd te komen (gelukkig zijn wij, haar medebewoners/verzorgers, ook sterk).
Na veel rondjes om haar favoriete grasveldje produceerde zij een hoopje dat ik met moeite (ze sprong wederom als een debiel konijntje om mij heen) met een zakje opraapte waarbij ik (overigens niet voor het eerst in deze “loop-baan”) een niet nader te benoemen substantie aan mijn vingers kreeg. (AAARGHHH!)😧😬
Maar thuisgekomen liet ze weer haar (zeker voor een wolfachtige) zeer geciviliseerde kant zien. Zo heeft zij in de verste verte geen last van voedsel nijd en gaat bij het opdienen van de maaltijd op ons verzoek keurig naast de voerbak zitten wachten. Zij start pas met eten na een signaal onzerzijds waarna ze alles rustig en zonder te schrokken opeet. En als je haar iets aanbiedt (b.v. haar favoriete minuscule versnaperingetje) dan pakt ze dat heel “prefietelijk” zonder je vingers aan te raken. Zo voorzichtig dat je daarna bij wijze van spreken zonder handen wassen de contactlenzen kunt poetsen (een heel hygiënisch karweitje) waarna zij braaf en tevreden in de bench gaat liggen. (OOOHHH!) ❤️🥰
