De aangevreten vijg!

“Honden gaan op de baasjes lijken en andersom”….en daarom liggen Cartouche en ik in de kreukels. Opeens zag hij oud uit en zijn ogen stonden niet goed. Hij was duidelijk “niet lekker aan zijn fricandeautje”.  Maar honden hebben ook het vermogen te doen wat ze moeten doen om er weer snel bovenop te komen. Cartouche liet een dag zijn eten staan…at gras en vijgenbladeren….en dan hoor ik mensen zeggen..”nee,  geen gras (en vijgenbladeren) laten eten, daar worden ze ziek van”. Ja, ze moeten dan braken, maar na vijf flinke hopen gemalen groente in alle hoeken van de keuken ging het al weer snel beter met Cartouche en nu huppelt hij alweer vrolijk door de tuin, staan zijn ogen weer goed en heeft volop eetlust.

Zelf gleed ik juist uit over de vijgenbladeren en maakte een behoorlijke smak. De schade viel zo op het eerste gezicht mee….maar na een tijdje merkte ik dat mijn ribben toch anders werkte en reageerde dan normaal. Stil rechtstaan, dat gaat goed. Stil rechtliggen ..dat gaat ook goed…en voor de rest….auwwww pijn. Uit bed komen was een hels karwei…en dan maar proberen zonder te hikken, niezen, lachen, en bukken de dag door te komen. Op de achtergrond wordt er steeds hetzelfde liedje afgespeeld in mijn hoofd, “Every breath you take, every move you make, every bond you break, every step you take,  auwwwww”.  Nu moet ik net als Cartouche er bovenop zien te komen! Op vijgenbladeren kauwen is geen optie maar wel blijven bewegen, toch naar het werk, gras maaien en een warm bad helemaal ondergedompeld in “Old spice”. Niet dat ik wonderen verwacht van de “Old spice, maar het ruikt vertrouwd en verhip het werkt!!…en dan hoor ik mensen zeggen “ga naar de dokter”…maar die zal zeggen wat ik al weet! “Geen rare bewegingen, vermijd hikken, niezen, lachen, Every breath you take, every move you make..”

Hondenfeest…Cartouche heeft alweer aandacht voor lekkere hapjes!

De laatste zaterdag van de maand is traditioneel gereserveerd voor een training in Beerse. Ooit begonnen rondom de stuiterballen uit het L-nest. Na een paar jaar zit er wat de klad in, maar toch goed te constateren dat nog eigenaars van de broers en zussen van Lennaert doen met de honden, wat in hun aard en karakter ligt, nl. de kans geven hun jachtpassie te beleven en uitleven. Lando, Loek, Libre, Lobke en Lennaert zijn nog altijd volop actief in de verschillende disciplines, en het werken met de honden wordt inmiddels regelmatig beloond!

De weg naar Beerse was een weg vol hindernissen. Op twee plekken was de A2 afgesloten. Eén afzetting was ik op voorbereid en had ik handig omzeild maar amper weer op weg richting Eindhoven doemde de 2^e blokkade op.  Eén uur vertraging was het gevolg. Nu hadden we al niet zo vroeg afgesproken maar toen ik 13.00 uur pas het terrein opdraaide was mijn humeur al in mineur stemming en letterlijk pakte zich donkere wolken samen boven het terrein.

Natuurlijk hadden we, gezien de weersverwachtingen en vertragingen, het kunnen afblazen maar we hadden een missie. Een paar maanden geleden heeft Louis onverwachts zijn Gorky verloren. Dit had niemand verwacht. Hij was niet ziek,.. alleen de avond van te voren was hij wat kortademig. In de ochtend lag hij dood in zijn verblijf. Louis heeft niets gehoord dus kunnen we wel concluderen dat hij pijnloos is ingeslapen.  Met de foto’s gemaakt tijdens drie jaar trainen in Beerse had Bjorn een mooi fotoboek samengesteld en dat hebben we Louis aangeboden. Het zonnetje liet zich zien en in plaats van vlaai hadden we deze keer spek met eieren. Snel, handig en rap zorgde Bjorn voor gevulde borden.  Het trainen zelf kwam wat minder uit de verf….de regen was toch wel spelbreker.

Toen we besloten te stoppen en op te breken werd het droog maar was onze mentor Louis al vetrokken naar een volgende verplichting. Nova en Lennaert lagen tevreden en warm achterin de auto en sliepen alsof ze 100 ganzen en 200 eenden hadden binnengebracht….

Er moet veel in de tuin gebeuren en dan helpt het als er foto’s binnenkomen en ik even niet zelf hoef na te denken over een pakkend verhaaltje!. Het zijn natuurlijk foto’s met een hoog hondengehalte, maar er zitten ook een paar smelt foto’s tussen….ohhhhhhhh!!!!

Sanne overziet alles!

Veel liefs uit Zwitserland

Stoere Siebe

Abby en de tweeling!

Een mand vol Witjes

alles wat stinkt is lekker

Totale rust..

Ome Harry op bezoek

Lasse kijkt de kunst af

Josephine van Dijk, een van mijn gastschrijvers schrijft regelmatig stukjes die links en rechts verschijnen in digitale tijdschriften. Ze is wat voorzichtig met maatschappij kritische noten en houdt niet van ongefundeerde brutalen commentaren maar via dit blog is er weinig gevaar…..dit gaat immers over brave honden 😉 !

MEA MAXIMA CULPA??? 🤔

Als het Nederland van de moderne tijd (20 ste en 21 ste eeuw) een mens zou zijn, dan zou het een veelal aardig, empathisch, verantwoordelijk, naïef en beetje onnozel persoon zijn. Een beetje betweterig type die af en toe zijn eigen dierbaren verwaarloosd in zijn ijver de héle wereld te redden. 
Altijd bereid om anderen uit de penarie te helpen (getuige o.a. de talloze goed bedoelde acties die op touw worden gezet om het leed waar ook ter wereld te lenigen) en behept met een (onterecht) eeuwenlang ingeëtst schuldgevoel.

Na een paar maanden rust op het fokfront moet de draad toch weer opgepakt worden. Een mooie gelegenheid is dan het bezoeken van de reuen-dag georganiseerd door de Vereniging Drentsche Patrijshond. Op dit podium krijgen de reuen de aandacht die ze verdienen en wordt helder en duidelijk uitgelegd hoe de reuen staan ten opzichte van het ideaalbeeld vastgelegd in de ras-standaard.

Nova haar aankomende lover is natuurlijk nog altijd Joeri. Daar komt niets tussen, maar voor Nazca het zusje van Nova zijn nog alle opties open!

Een goede reden dus om met Bjorn, Nazca en de kinderen naar Dieren te rijden. De drentenwereld is een kleine wereld met alle ups en downs. Meestal ken je de honden en de namen, want die komen vaak via de social media langs. Nu krijgt alles een smoel, een gezicht, een stem, een herkenning, een traan, een lach en een vergissing!

Ik verwacht dat Nova in november loops zal worden en maakte ik de opmerking dat ik een hotel ga boeken in de buurt van Alphen aan de Rijn rond die tijd. De hele dag maakte we hier verder grapjes over dat als een reu ons wel aanstond er al een hotel in zoiets als Wolvega geboekt moest worden. Bjorn heeft ook nog een sleurhut en kan Robert den Brink wel thuisblijven met zijn All You Need is Love bus!

Sybie had een grote zak knuffels meegenomen voor de toekomstige pups….tja en toen was het feest bij thuiskomst en ging Lennaert met zijn zachte karakter helemaal los.

Maar dan letterlijk op “hoge poten”. Gisteren is Sjefke gekomen om een nachtje te slapen. Hij is ook een jachthond, een Grote Munsterlander. Groot is hij zeker, groter dan de alfa reu hier in huis Lennaert. Sjefke is een mooie hond en er zijn best veel overeenkomsten met de drent maar ook weer verschillen. Hoewel het roedel pas vrijdag kennis gemaakt heeft met hem, en afwachten hoe de reuen zouden reageren op elkaar, gaat alles voorbeeldig. De reuen onderling hebben het reuze gezellig. Het is juist Nova die er wat buiten valt. Ze wil altijd in mijn buurt zijn en weten waar ik ben. Loopt ze even met de reuen naar buiten, komt ze weer snel terug om te kijken of ik ook kom…blijf ik binnen, dan blijft ze ook binnen. Ik heb al eens eerder een teefje gehad die zo erg aan me hing. Dat was Vosje en ze is wel 19 jaar geworden. Waar ik ook was of stond of wat ik deed…altijd was daar Vosje in mijn buurt die met een zacht duwtje met de neus constant liet weten dat ze er was. Haar ogen draaide mee met mijn ogen en het maakte niet uit waar ik woonde of waar ik sliep, waar ik was was Vosje thuis. Nu gaat Nova ook al die kant op.

Het weer zit niet mee en spelen ze wel buiten maar als dan de vele hondenvoetjes naar binnenkomen lijkt mijn keuken- en kamervloer wel een groot schilderij met allemaal hondenpoot afdrukken. Bij het ontbijt was er even een schrikmoment. Lennaert krijgt altijd als eerste voer in zijn bak maar moet wachten tot de rest ook wat krijgt. Sjefke eet normaal altijd alleen dus die is niet gewend te wachten en voordat ik het wist zat hij in de bak van Lennaert. Oei…ik was dus degene met het schrikmoment, maar Lennaert bleef netjes kijken en wachten op mijn teken en geen kik of grom. Dat had best anders kunnen aflopen!

Ook Cartouche speelt nog als een jonge hond met Sjefke!

Stiekem tegen Nova aangekropen…ze vindt het wel best zolang het bij mij in de buurt is.

Schijngvechten!

Hee Lennaert…..ik ben lekker groter!!!

In plaats van trainen in Beerse trokken we met een aantal mensen naar Eefde. Kennel de Bezelhonk organiseerde de jaarlijks terugkerende “BezelhonkBokaal”.  In een ontspannen sfeer krijgen honden en eigenaars de kans te kijken waar ze staan wat betreft gehoorzaamheid en wil to please. Er worden serieuze proeven uitgezet met nog serieuzere keurmeesters. Het is ook een uitgelezen moment om andere fokkers te ontmoeten en steels te kijken naar al dat reuengeweld. Een reu op een show laat niet altijd zien wat hij in huis heeft, en nu moeten ze wel alles uit de kast halen!

Verbaasde blikken en vragen! “Zijn jullie helemaal vanuit  België naar Eefde  gekomen om met een hond een eend uit het bos te halen?  Ja Louis, probeer dat maar eens uit te leggen!

Nova en ik hadden niet zo ons dagje. Nova plakt als een stickertje aan mij en normaal is hier niets mis mee. Dat is alleen maar makkelijk want weet je altijd waar ze zit en zal ze ook niet weglopen. Tijdens de proef brak het ons op. Net de proeven waar enige zelfstandigheid werd gevraagd gingen mis. Nu kan ik wel verzachtende omstandigheden aanvoeren voor ons allebei, en het eigenlijk de planning was dat ze nu een nestje zou hebben, en we op de valreep besloten hebben het jaar toch af te sluiten met wat serieus werk….maar gezakt blijft gezakt.

Libre, zusje van Lennaert, deed voor de eerste keer mee aan een wedstrijd en behaalde samen met haar voorjaagster Karine een C diploma en dan ook nog eens de 2^e plaats in de C competitie. Ze genoten duidelijk allebei van de proeven en de chemie tussen hen was goed zichtbaar!

Louis was ook meegekomen, maar dan zonder zijn trouwe maatje Gorky die 2 weken geleden plotseling was overleden. Hij is normaal al stil maar nu was hij extra stilletjes want dit zou echt een mooie proef en setting voor Gorky zijn geweest. We hopen dat hij, ondanks dat hij nu geen Drentsche Patrijshond meer heeft, toch met ons blijft trainen en wandelen.

Bjorn eigenaar van Nazca, zusje van Nova was al een dag van te voren met de sleurhut en kinderen vooruit geracet. Nazca zoekt een lover en neemt hij zich de tijd om op verschillende momenten de verschillende reuen te volgen en te bekijken.Tevens droegen hij en de kinderen geduldig al die spullen die voorjagers zoal plachten mee te slepen.

Lennaert was er niet bij…en dat vonden twee partijen weer jammer. Maar inmiddels weten de mensen die willen fokken dat je inderdaad de tijd moet nemen om een verantwoorde en passende keuze te maken. In de verschillende balboekjes zijn weer namen bijgeschreven.

Manula en Jarno lieten ook mooi werk zien en vielen royaal in de prijzen. In de ochtend deden ze het C en B programma en in de middag ook nog eens de Meervoudige Apporteer Proeven. Manuela had wel wat zondagsrust verdiend na afloop!

We kunnen toch wel stellen dat het trainingsgroepje Beerse gegroeid is en we elkaar supporteren en steunen waar maar kan. “Volgend jaar weer?” vroeg Karine, “Ja volgend jaar weer” klonk het vanuit verschillende kanten. We hebben een uitnodiging op zak wat betreft een “schotse BBQ” voor de avond van te voren…..hoe we dat gaan inrichten?

De dag werd afgesloten met de prijsuitreiking en een BBQ waar zelfs ganzenborst werd geserveerd. Een mooi initiatief van Christel en Susanne de organisators van dit geheel.

Het opgroeien en wonen aan de grens heeft zo z’n voordelen. En dan ook nog eens aan twee grenzen. Historisch gezien waren er natuurlijk ook nadelen. Regelmatig werden we onder de voet gelopen door de verschillende legers uit heel Europa, en zelfs de Noormannen zijn de Maas opgeroeid, hebben aangemeerd in Roosteren en de kerk van Susteren verwoest en de schatten geroofd. Op het moment staat de 1^e WO erg in de belangstelling omdat het een en andere 100 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Via mijn vader die het weer wist via zijn ouders en een oude buurman…waren er verhalen. Ik kon ze niet plaatsten, ze stonden niet in de geschiedenisboeken en was ik nog te ongeduldig om goed te luisteren en het historisch belang ervan in te zien. Ergens midden november 1918 zochten de Duitsers de snelste route terug naar huis komend vanuit de Belgische Killing fields. Ze liepen zich op de Maasbrug tussen Maaseik en Roosteren vast.  Ze waren nog maar 4,8 kilometer verwijderd van “Die Heimat”, maar op de toenmalige kaarten hadden ze het “smalste stukje” over het hoofd gezien. Alvorens ze dan Nederlands grondgebied mochten passeren moesten ze alle wapens inleveren. En wat dus niemand verwachtte gebeurde…ongeveer 80.000 Duitse soldaten legde zomaar hun wapens neer iets wat tijdens de capitulatie niet was uitgehandeld of was gebeurd. Het ging wel met tegenzin want vele wapens werden woedend in de Maas gegooid, maar het feit dat ze bijna thuis waren na zo’n lange afschuwelijke afmattende oorlog woog zwaarder dan het behoud van sabels, bajonetten, geweren, kanonnen, paarden en trots!

Wat moet dat voor het normaal rustige dorpje Roosteren en de inwoners een uiterst bizar schouwspel zijn geweest, de duizenden soldaten, uitgehongerd, moe, verward en de stank….80.000 mannen die alles achterlaten. “Ja de stank, de stank was niet te harden” benadrukte de oude buurman Er werden grote gaten gegraven en waarin kanonnen met nog voorgespannen paarden in werden gedonderd, wapens, alles…

Onze oude buurman was dus getuige geweest van dit alles. Het klonk allemaal een beetje ongeloofwaardig en behalve wat overlevering was er niets. Ja er was toch wel iets….een bloemenperkje met gele en rode gestileerde tulpen. Het moet een apart ras zijn geweest, ze stonden kaarsrecht, stevig en de rode tulpen gingen nooit helemaal open. De gele tulpen wel en verspreide dan een aangename voorjaarsgeur. Maar het gaat niet om het perkje maar wel om de afzetting rond dit perkje…..om de halve meter een paaltje, verbonden met een ijzerdraad. Bij nadere inspectie bleken dit dus duitse bajonetten te zijn, en waar die vandaan kwamen dat laat zich wel raden!

Van de overlevering bleek dus meer dan alles waar te zijn. Vooral uit Duitse archieven doken foto’s op die het hele verhaal bevestigen. Zelfs foto’s van de Duitse keizer op de Maasbrug. Af en toe werd het opgepikt door een journalist en verscheen er wel eens een artikel in een krant. Maar er is nog een verhaal…een verhaal over een keizer die een aantal zaken in bewaring heeft gegeven toen hij een boerderij passeerde, een nachtelijke klop op de deur, een hoge officier…en waarom zou ook dit niet waar zijn?, maar iedereen die het fijne ervan af weet is niet meer…en zeker geen foto’s!

In de jaren 80tig wilde ik gaan graven….graven op de plek waar al die wapens moesten liggen. Eerst was mijn vader enthousiast maar toen hij in de gaten kreeg dat ik er serieus werk van wilde maken werd hij boos….”dat is te gevaarlijk”, daar liggen ook explosieven”. Dat leek me sterk want het kruit zou na zoveel jaar in de vochtige maasgrond toch geen kwaad meer kunnen. “Je weet niet waar je moet zoeken” Nou dat weet ik wel, want ik had me al vaak afgevraagd waarom net in die wei er zoveel bulten en verzakkingen zaten en hoe meer foto’s erop doken en met een beetje omgevingskennis was dat meer dan duidelijk. Toen kwam het hoge woord eruit…..er liggen niet alleen wapens maar ook menselijke resten, dan kan ook niet anders, de vele gewonde soldaten die amper Ieper overleefd hebben, de uitputting, de chaos…..bijna thuis …..tja…natuurlijk…de stank!

In Maaseik nog met wapens op weg naar de brug. Over de brug was het wapens inleveren of…..

Geweren en bajonetten

Wat omgevingskennis…

https://www.google.nl/maps/@51.0915342,5.8003545,3a,75y,316.47h,88.5t/data=!3m6!1e1!3m4!1sOd_yvWjHWeEOCeIKD2eliA!2e0!7i13312!8i6656

10-tallen jaren als afrastering van een bloemenperk gebruikt en door mijn vader nadat hij het huis had gekocht van de buurman in de olie gegooid en kun je nu nog lezen waar ze vandaan komen!

Christian is weer thuis. Samen met Britt is hij een week naar Barcelona geweest! En dan niet liftend, met de trein of fiets…nee lekker met het vliegtuig want dat is tegenwoordig zo goedkoop….vanuit Brussel! Natuurlijk geef je ze vrijheid, en hoewel ze pas 17 en 18 jaar zijn kunnen ze al heel veel. Boeken, bellen, hun talen spreken, de voordeeltjes eruit slepen en op afstand kijk je mee en denkt “tjonge, ik was al blij dat ik met de fiets in Valkenburg terecht kwam toen ik die leeftijd had”.  Alle informatie en acties halen en stoppen ze in hun mobieltje. Ik zie geen folders, geen tickets, geen boekingen…niets…en moet maar hopen dat alles goed gaat.

Voor het gemak vergeten ze even hoe komen we in Brussel?…en hoe komen we vanuit Brussel weer in Roosteren?  “Ja mam, niet zeuren, dat is een klein detail, en dit was zoooooo goedkoop, dat betaal je nog niet als je met de Bus naar Valkenburg gaat”.

Maar ach wat kan er fout gaan?, niets toch? Behalve dat ze de beurs verliezen in het vliegtuig, ze pas na middernacht in een grote wildvreemde wereldstad hun hotelkamer moeten zoeken. Dat de receptie in gebroken Engels hun mededeelt dat de betaling niet is ontvangen…dat een restaurantje om de hoek om 01.00 dicht gaat en ze nog niets gegeten hebben de hele dag.. Ergens 02.15 uur kwam er een verlossend kort berichtje “we zijn op de hotelkamer”!

De dagen erna rustig en korte berichtjes “slaap lekker mama”, ”zijn in de Seaworld”., “gaan naar het park”, “gaan naar strand”, “we zijn ziek, diarree”, “bij apotheek geweest”.

En zo kwam het dat ik gisteren al vroeg  op mijn verjaardag bij de Mac Donalds in Hasselt zat…….want ze moesten toch worden opgehaald en natuurlijk hadden ze honger. Als cadeau hadden ze een plateau meegebracht met allemaal kaasjes.

Maar hij is thuis…met al zijn verhalen, een berg was, stinkende  kaasjes en een ervaring voor de rest van zijn leven!

Als alles goed was gegaan zat ik nu met een nest puppies. Ik heb Nova goed in goed in de gaten gehouden of ze dan toch misschien wel schijn-drachtig was en een ander gedrag zou vertonen. Dat is niet zo, ze gedraagt zich zoals altijd. Ze loopt wel rond met iets dat in betere tijden haar knuffeltje was….een IKEA-ratje,  maar toen zij loops was en afgezonderd werd van Lennaert en Cartouche hebben die twee in een geile bui haar ikearatje te grazen genomen en ontdaan van de ingewanden. Nu is alleen een zielig leeg velletje over dat afwisselend mee naar buiten wordt genomen en weer drijfnat mee naar binnen. Nova is erg gul en moet ik oppassen dat ze dat vies, smoezelig “lepke” niet in mijn gezicht duwt, want ze deelt altijd haar bezittingen met mij. De reuen hebben wel last van nesteldrang…..die hebben in een week tijd de hele tuin omgeploegd…ik heb ze nog nooit zo fanatiek zien graven…zouden zij wel zoiets als een biologische klok hebben en willen zorgen dat Nova een mooi holletje zou hebben voor haar pups?

Het is een beetje een droevige week…na wekenlang zoeken en roepen moet ik me er toch bij neerleggen dat mijn mooie kat Miesje definitief verdwenen is. En Louis een trainingsmaat uit België liet me weten dat zijn “supermaat” Gorky plotseling is overleden. Gorky heeft altijd een plekje gehad op mijn site in de dekreuen-hoek.  We zijn in training om aan het eind van deze maand met vier honden deel te nemen aan de Bezelhonk bokaal. Gorky de mentor en grote voorbeeld van onze honden is er nu niet bij. We zullen hem gepast herdenken.

Gorky de harde werker (foto Karin de Wolf)