Dit wil ik jullie niet onthouden, Mazzel en Lando.

Mazzel is een zoon van Hadise en Cartouche en Lando is een zoon van Hera en Cartouche. Wat zijn ze mooi en stoer met een gouden karakter!

(foto’s Lando gemaakt door Henri Weterings en foto’s van Mazzel gemaakt door Candy Debecker)

  Lando   

Mazzel

Hij is er weer….Meneer Nickels uit Geistingen. Hij mocht een tijdje niet komen aangezien er de aanloop was naar de loopsheid van Nova, de loopsheid zelf en de mogelijke zwangerschap. Nickels is harstikke gek op Nova en loops of niet loops even stiekem proberen wil hij altijd. Nu nog, na drie maanden vindt hij haar fantastisch ruiken. De 2^e reden dat hij even niet mocht komen…tja, dat is een lang verhaal! Zijn baasjes zaten in de herfst in Afrika en was Nickels voor drie weken hier. Ik moet hem altijd goed in de gaten houden als hij in het veld loopt of in de tuin, want hij heeft de neiging meer vrijheid te nemen dan toegestaan. Snik!…en terwijl ik in gedachte de vuilniscontainer buiten wilde zetten, glipte hij snel en handig langs me, door de poort en weg was hij. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf en de tranen sprongen acuut in mijn ogen. Snel zocht ik zijn fluit en riem en op de fiets…ergens naar toe, maar waar naar toe? Ik had niet gezien of hij richting provinciale weg of de andere kant was gespurt. In de verte hoorde ik de paniekkreten van wat fazanten en zag wat duiven op fladderen. Hopelijk was Nickels de oorzaak want dat was ver weg van de veel te drukke provinciale weg waar ik nog niet eens in de richting durfde te kijken. Drie uur fietste ik rond, fluitend en roepend. Tussendoor steeds naar huis voor het geval hij toch terug was naar het huis. Mijn keel werd rauw en had een bloedsmaak in mijn mond, en dit was nu net die spreekwoordelijke druppel die ik niet kon gebruiken. Terwijl ik mijn strategie ging bedenken…een oproep via de social media of bellen naar het asiel, ging de telefoon. Het was Hilde, het bazinnetje van Nickels ergens op een Afrikaanse savanne. “Hoe is het met ons Nickels?”..  “Euhhh ja die is weg, …snik”. “Dat weet ik” zegt ze. “We zijn gebeld, hij zit bij de Dierenbescherming in Born”. Pffff…….gelukkig. Nickels heeft nl. een knaloranje jachthalsband om waarop in koeienletters het telefoonnummer staat geschreven. Wat een opluchting!  Hilde ging weer naar olifanten kijken en ik ging een poging doen Nickels op te halen. Na een telefoontje bleek dat nog niet zo makkelijk te zijn, aangezien het een Belgische hond is en ik niet zijn baasje ben. Maar ik had dan wel zijn fluit, riem en zijn medisch paspoort en wist zijn naam. Na legitimatie, papieren rompslomp, een flinke preek die ik gelaten onderging, terwijl “ons Nickels” werd geprezen omdat hij zo lief en mooi was en ook nog eens koekjes kreeg, …kreeg ik een flinke rekening van 200 euro…en mocht ik hem meenemen. Hij sprong snel achter in de auto maar ik had hem door en gespte hem vast aan een lijn die ik voor mijn eigen honden nooit gebruik….en voordat de klep dicht was probeerde hij weer er vandoor te gaan. Nu bungelde hij even tussen hemel en aarde, maar daar had ik ook gebungeld toen meneer de benen nam.

Thuis zaten drie drentjes op ons te wachten…en Lennaert was helemaal niet blij. Die maakte Nickels even duidelijk dat zijn vrouwtje toch wel erg verdrietig was. Mijn ambities van hondenopvang ging ook direct in de ijskast….maar nu is hij er weer en hebben we deze middag met z’n vijven een mooi plekje uitgezocht in de tuin wat het begin kan zijn van wat meer gestructureerde  opvang….en “ons Nickels” mocht de eerste steen opgraven… 😉

Het zijn echte werkhonden…….

Dit lijkt ons wel een geschikt plekje…uit de wind, lekker zonnetje, kijken naar de kippen van de buren, een blik op de openbare weg waar altijd hondjes wandelen…

Hoe is het met de zoontjes en dochtertjes van Lennaert?  Die vraag werd al een paar keer gesteld en dus tijd om weer eens polshoogte te gaan nemen. Ik had Hilde het bazinnetje van Lando meegevraagd, want als je Hilde ergens blij mee maakt… dan is het wel een diepe snuif puppy-wierook!

Ze zijn nu vijf weken en wat een heerlijke opdondertjes. Toen we binnenkwamen lagen ze nog te slapen en dat hebben we even zo gelaten om rustig koffie te drinken en bij te praten. Camille de moederhond was al weer bijna helemaal “in shape”, alleen haar “boezem” verraadt dat zij de moeder is. Oma Caprice en tante Rebelle houden ook een oogje in het zeil en helpen waar nodig.

Ze zijn zo grappig die drentjes van een paar weken. Ze stappen dapper rond met de staartjes fier in de lucht en weten al raad met de knuffels. Het is een mooi tevreden nestje die zich al de pap goed laat smaken. Ze krijgen ook nog moedermelk maar ze hebben al tandjes en scherpe nageltjes en is het voor Camille geen pretje. Geconcentreerd met halfdicht geknepen oogjes laat ze het gebeuren om daarna weer een beetje afstand te nemen. Achter drie weken gaan ze al naar de nieuwe baasjes die nu al de kans krijgen om de pups veelvuldig te bezoeken. Maar nu is het voor Ine, Gerda, Jac en Emile nog volop genieten van de pups. Elke dag leren ze bij en doen ervaringen op belangrijk voor de rest van hun leven. Wat dat betreft verschillen ze niet veel van mensenkinderen die ook alles voor een eerste keer moeten ervaren en proeven.

Het was een geslaagde middag en gingen Hilde en ik nog een hapje eten in centrum Diessen. We hadden veel bij te praten…en vanuit een ooghoek zag ik honden…drenten…hoorde iemand mijn naam noemen, en ja hoor…De Gimbrere roedel  wilde even opwarmen na een frisse wandeling…werd het toch nog later dan gepland 😉

Fotohoekje voor de honden, Nova en halfbroer Lando!

Mijn tuin is sinds de komst van de laatste twee patrijshonden erop achteruit gegaan. Voor hun komst speelde ik serieus met de gedachte de tuin in de zomer eens open te stellen gecombineerd met wat schilderijen. Niet dat ze nu helemaal niet meer toonbaar is maar ze is wel veranderd….aangepast aan de honden en de tijd die ik heb om eraan te spenderen.  Om “het verlies” op te vangen werk ik nu met projecten…dat wil zeggen hoekjes en zones die op zich zelf staan. Door er wat “brocante spullen” aan toe te voegen ben ik al snel verantwoord en hip bezig. Dat brocante is toch een toverwoord om ouwe rommel, winkeldochters en afdankertjes een 2^e of 3^e leven te geven. Via facebook ben ik nu ook lid van een “Brocant groepje” en verbaas ik me toch over de ver doorgevoerde brocante opvattingen.

Terwijl ik in het lekkere zonnetje zo bezig ben met de hoekjes vraag ik me af waar het woord brocante vandaan komt en of er een link is met het Limburge woord “broddelen”.  Mijn moeder noemde me als heel klein ukkie “Jeanny knöddel” omdat ik een voorliefde had voor zachte spullen zoals eten en modder overal op te smeren. Toen ik wat ouder was en naar de lagere school ging kregen we breien, handwerken en haken. Ik werd gek…een uur lang moest ik me concentreren op mini steekjes op een lapje. Na 5 minuten was ik al klaar maar dat was niet de bedoeling, elk steekje moest netjes, secuur en ook nog eens dezelfde kant op….pfffff.  De jongens mochten tekenen, dat was toch veel leuker.  Later werd het tekenen vervangen van de jongens door rekenen.  Zij moesten voorbereid zijn op de toekomst en dan zou extra rekenlessen van pas komen. Help!!…hoe jong ik toen was kon ik toch beredeneren dat ik voorbereid moest zijn op een toekomst met steekjes op een lapje!!?! . De brei-les was helemaal een ramp en stuurde de brei-juf me naar huis met mijn gebröddel om mijn ouders hier getuigen van te laten zijn. Mijn moeder noemde me toen “Jeanny bröddel” en mijn vader werd erg kwaad…niet alleen op mij maar vooral op de juffrouw die betaald werd van zijn belastingcenten om van mij een fatsoenlijk meisje te maken.

Mijn punten waren in die tijd ook niet al te best, maar het pad van bijna alle kinderen was al uitgestippeld…jongens naar de ambachtsschool en meisjes naar de huishoudschool….Help! Mijn redding kwam op de valreep. Er kwam verandering in de manier van het jaarlijkse bezoekje bij de schoolarts omdat mijn zus naar de middelbare school ging.  Normaal werd ik samen met mijn zus opgeroepen en terwijl zij getest werd ging ik dicht bij de ogen-test-kaart zitten en leerde die stiekem snel van buiten….was ik aan de beurt, dan dreunde ik snel en handig het rijtje op en niemand had in de gaten dat ik eigenlijk helemaal niet goed zag…en dus ook nooit de uitleg op het bord kon lezen. Mijn 2^e redding was mijn moeder  die mijn “gebröddel” als niet negatief beoordeelde en begrip had voor mijn onrust. Met een stevig brilletje op mijn neus stuurde ze me tegen alle adviezen in naar de MAVO en kreeg ik de smaak te pakken en knoopte er de HAVO en een HBO opleiding aan vast.

Maar ik “knöddel en bröddel “dus nu op het terras en in de tuin erop los. Bijna alles is gekregen of gevonden! Een hoop oude tegeltjes die al zijn afgeschreven in de jaren 60tig zijn nu kunstwerkjes aan de muur. Een Naamse dorpel geeft een speelse tint aan het terras. Afgeschreven tuinstoelen zijn de tronen voor mijn honden, achter elk artefact zit wel een verhaal…Oude troep genoeg en ziet het er al heel snel verantwoord “Brocante” uit.

Het distelhoekje…buren niet blij..

Brocante verantwoord…

Deze zomer wordt Cartouche Tjiekie van ‘t Jasperspad twaalf jaar. Al een respectabele leeftijd voor een Drentsche Patrijshond. In juni vorig jaar liep hij nog een show tijdens de clubmatch want hij ziet er nog altijd strak uit en een “Uitmuntend” viel hem ten deel. Hij blijft zonder veel moeite op gewicht en zijn overvloedige vacht sluit nog netjes aan. De dierenarts wordt niet rijk aan hem want behalve preventieve prikken en door andere honden veroorzaakt trauma heeft hem nog niets gemankeerd.

Het is een knuffelaar optima forma! Komen bezoekers Lennaert bekijken om in te schatten of hij een geschikte partij is, of Nova, om een beeld te vormen of daar een fijne pup uit zal komen, dan ook trekt Cartouche de nodige aandacht. Hoewel hij nooit een jachtopleiding heeft gehaald is hij toch een drent naar ieders hart. Hij kwam in ons gezin als erf hond en moest zich aanpassen aan de mensen. Met een jong kind en twee inwonende ouders in huis vervulde hij perfect deze rol. Hij wist dat hij niet op plek een, twee of drie stond. Scharrelde rond binnen het gezin, respecteerde de kippen in de tuin en was bevriend met de dikke rode kater Timo.

Hij heeft zesendertig nakomelingen in vijf nesten en zover ik weet is er daar één van overleden. Vorig jaar stond hij rustig en haast vanzelfsprekend Chris bij, was veel weg maar kwam ook weer steeds terug en bloeide Lennaert weer op. Want Lennaert die wel stoer en bazig lijkt miste zijn mentor en vader.

De leeftijd blijkt geen grip op Cartouche te krijgen maar de laatste maanden merk ik toch wat sleet. Hij wordt een beetje doof en zijn ogen worden wat troebel. Nu heb ik veel ervaring met oudere honden. Eerst was daar Vosje, gevonden vastgebonden aan een paaltje. Achttien jaar hebben we haar gehad en ze was al volwassen toen we haar vonden. Zes verhuizingen maar Vosje was thuis waar wij thuis waren. De dierenarts had nog nooit zo’n oude hond in zijn praktijk gehad. Toen kwam Pukkie en ook hij piekte qua leeftijd, zestien jaar. Alhoewel ik graag altijd een pup wilde hebben en die helemaal wilde vormen naar mijn hand heeft het toch best lang geduurd voordat er echt een pup kwam, en dat was dus Cartouche.

Of Cartouche die leeftijden van mijn eerste twee honden gaat benaderen? Dat denk ik niet. Hij behoort tot een middelgroot ras en dat werkt weer door in leeftijd. De loopsheid van Nova laat ook zijn sporen na en maakte ik me toch wel zorgen over zijn liefdesdrang. Hij heeft een hele maand slecht gegeten en vergat zijn lange middagdutje. De kilootjes zijn er al weer bij en slapen….heerlijk uitgestrekt in de eerste strepen voorjaarszon!

De deugd in het midden!

Vandaag ben ik gaan puppy-snuiven in Diessen. Wat was ik ongeduldig om de dochtertjes en zoontjes van Lennaert te zien. Er stonden taart, beschuit met blauw-roze muisjes en bubbels te wachten. Samen hebben we geklonken op het kleine spul, een nestje naar ons hart! Het verhaal van een bevalling is en blijft een mooi verhaal met natuurlijk Camille in de hoofdrol. Ze blijkt een uitstekende moeder te zijn. Haar moeder Caprice en zus Rebelle genieten mee met alles wat er gebeurd in en “rond de werpkist”. Camille heeft  vier eigenaars, Ine&Emile Gimbrere en Gerda&Jac van Hees….tja..en dat is trots zijn “in kwadraat”.

Eén teefje blijft in Diessen en zal het moeilijk kiezen worden tussen de twee dametjes. Ik zou het niet weten, dat weet je pas na heel veel knuffelsessies. En als ze dan al advies vragen aan mij….zit er niets anders op om nog een paar keer naar Diessen te rijden….pffff…echt afzien 😉

De pups zijn nu twee weken en heel voorzichtig gingen al een paar oogjes open. Ook was ik getuige van de eerste serieuze stapjes van één van de reutjes. Allemaal hebben ze de bruine platen zitten waar ze moeten zitten en lieve hartvormige bles. Cartouche had een handelsmerk..in al zijn nestjes zat er één pup met een plaat in de vorm van een acht…en ja hoor..ook Lennaert zet de traditie voort, ook hier zit een acht tussen 🙂 .De pups groeien als kool en er zit al een “kilo knaller” tussen volgens Jac. Grappig te horen en zien hoe zich rondom zo’n nest zoveel blijdschap, trots, plezier en een eigen taaltje ontwikkeld…helemaal happy!

Jachthonden in spé..Emile en Jac kunnen er geen genoeg van krijgen om alleen maar te kijken naar de pups…alleen maar kijken..

De puppy’s van Camille en Lennaert groeien als kool. Ze zijn nu 1,5 week oud. Fokkers laten de eerste twee weken niemand bij de puppy’s ivm de rust voor de moeder en mogelijk besmettingsgevaar. Maar voor reu-eigenaars wordt altijd de eerste uitzondering gemaakt en ben ik komend weekend welkom in Diessen. Heerlijk…ouderwets puppy snuiven!

In Diesen bij de familie Gimbrere (Kennel d’Ouw Knip) en Van Hees zijn vijf pups geboren. Drie reutjes en twee teefjes. Het was een vlotte bevalling die begon om 7.00 uur in de ochtend terwijl de fokkers om toerbeurt de hele nacht hadden gewaakt. Om 9.00 uur waren al vier pups geboren en dacht men even dat het klaar was…maar kwam er nog een reutje achteraan. Wat kleiner dan de rest maar dapper, liet Ine me weten! Camille is een voorbeeldige moeder!

De pups zijn al allemaal gereserveerd!

Het buikje van Camille wordt steeds ronder!

Het wordt een spannende week in Diessen.  Alle voorzorgsmaatregelen zijn getroffen in afwachting van het nestje van Camille en Lennaert. De werpkist is getest en goedgekeurd door oma en tante Van d’Ouw Knip. Er zijn al wat voorspellingen gedaan wanneer het nestje geboren gaat worden….we zien het wel en houden de verschillende informatiekanalen scherp in het oog.

Moeder Caprice en zus Rebelle hebben hun keurmerk afgegeven wat betreft de werpkist.

De echo van Nova staat inmiddels ook al ingepland en ook hier worden al een aantal mensen van België tot Denemarken zenuwachtig. De papierhandel is de deur uit en heeft de Raad van Beheer de dekaangifte goedgekeurd. Het was wel even ingewikkeld met Falcon, geboren in Denemarken en genaturaliseerd tot Belg en dan weer een dekking in Nederland. Eerst moesten nog een aantal verklaringen, gezondheids-resultaten en DNA profiel worden aangeleverd!

Falcon is Nova nog niet vergeten gezien het bericht van zijn baasjes “Prins Falcon loopt nog steeds iedere dag 5 à 6 keer een rondje in de tuin en daarna naar het poortje.Elke keer hetzelfde ritueel: hij zoekt nog steeds naar zijn prinsesje -Nova””!!

Nee..saai is het nooit…en dan heb ik het alleen nog maar over de honden 🙂

Prins Falcon een paar weken geleden nog op jacht in Denemarken.

Afgelopen weekend piekte de waterstand van de verschillende rivieren en zo ook de loopsheid curve van Nova. Ze heeft een date gehad met Falcon. Ze waren heerlijk verliefd met een mooie dekking en koppeling tot gevolg. Thuis zaten een paar opgedraaide reuen. Om toch enigszins rust te creëren had ik een B&B geboekt in de buurt van Booischot.  Helemaal in de “middle of nowhere” had ik een hele boerderij en landgoed voor mij alleen met de veelbelovende naam “De parel” ter beschikking. Ik wist niet dat ik helemaal alleen was…daar kwam ik in de ochtend pas achter toen er netjes één ontbijtje klaarstond…en hadden Nova en ik misschien niet zo rustig geslapen!

Achter vier weken weten we of Nova drachtig is. Simonne en Rudy Vermaelen de eigenaars van Falcon leven intens mee en hopen we op een mooi, sportief en gezond nest. Op het moment slaapt Nova veel en doet onaardig tegen Lennaert en Cartouche. Die twee begrijpen niet waarom ze zo vervelend is en toch zo lekker ruikt. Nog een paar dagen volhouden en keert de rust weer terug aan de GrensMaas.

waar is de panda???

Waar is Mien?….