Hé hé…ik kan weer bloggen. Half december kreeg ik een berichtje van mijn provider dat de boel op slot was gegooid omdat ze geconstateerd hadden dat mijn site werd “aangevallen” door derden.  “Onze blokkade treedt in werking als er meer dan 200 mislukte inlogpogingen per dag zijn gedaan”. Toen raakte ik toch wel in een mineurstemming. Waarom moet weer iemand de lol gaan bederven? Wat is het nut om mijn website te hacken of over te nemen? Het is gewoon een hondensite met wat luchtige verhaaltjes over het wel en wee van de honden. Altijd politiek correct, niet beledigend, kwetsend, haatdragend of kwaadaardig.

Van de provider kreeg ik dan de oplossing aangereikt om de blokkade op te heffen in de trant van “En ik ben ik en jij bent jij, tenminste een van ons is vrij, gelukkig viel het lot op mij”…en inderdaad was ik dan toch eigenhandig in staat om de boel weer aan de praat te krijgen.

En nu kan ik weer bloggen, maar zijn “dé” momenten voorbij want ze zijn niet meer actueel en is het mosterd na de maaltijd 🙁  Maar hier dan toch een poging alles op een rijtje te zetten.

Allereerst voor de lezers en volgers een gelukkig 2020 in goede gezondheid. En dan niet alleen voor jezelf maar ook voor de diegenen die je liefhebt en koestert!

Terugkijkend op 2019 waren het “hondsdagen”, de Novaran’s werden geboren en was het druk druk, alle hens aan dek, maar vooral heel leuk. Christian haalde zijn VWO diploma en maakte de volgende logische stap, studeren in Nijmegen.

2020 is een mooi getal, een mooi getal om geboren te worden, te trouwen, opnieuw te beginnen, een ijkpunt.
Op de planning staan al een aantal gebeurtenissen om naar uit te kijken en dan beperk ik me tot de honden;

• Een wandeling met het hele nest van Nova en Maran al achter vier weken;
• in maart een dagje introductie veldwerken voor Drentsche Patrijshonden georganiseerd door de Nederlandse Vereniging en tijdens die dag zullen uit drie verschillende nesten gerelateerd aan Lennaert en Nova de jonge honden hun aanleg en kunsten vertonen;
• De “Fokdag” waar het eerste nest van Lennaert ” ‘d Ouw Knip” gekeurd zal worden;
• Drenten-doe-wandeling afdeling Zuid.

En waar ik alweer naar uitkijk is een nestje met Nova en Okke (aka Sander fan de Indo-Anjoho) ergens augustus, september. De afspraken zijn gemaakt, de aanvraag is ingediend bij de Vereniging en er ligt al een lijst met serieuze pupkandidaten.

Kom maar op 2020! Ik heb er zin in!

Het jaar is omgevlogen. Van de trainingen in Beerse is weinig terecht gekomen en ben ik maar twee keer op het terrein geweest dit jaar. Maar toch hebben we “de traditie” in stand kunnen houden en was er vorige week zaterdag de afsluitende wandeling. Dit jaar had Karine met Libre de locatie uitgezocht en kwamen we terecht in de Loonse en Drunense duinen in de buurt van Tilburg. We hadden het zeker getroffen met het weer, een helderblauwe lucht, flarden mist smeltend in de zon, vorst aan de grond op de toppen van duinen en vergezichten je wanend in het buitenland. De acht drentjes hadden het naar hun zin. Ik had Lennaert meegenomen omdat bijna het hele jaar alle primaire aandacht was uitgegaan naar Nova en haar moederschap.Er waren nog twee potige reuen aanwezig maar dat leverde geen problemen op. Hij genoot en nam het kopwerk voor zijn rekening. Toen we halt hielden om de achterblijvers de kans te geven om weer aan te sluiten ontwaarde Lennaert in de verte een minuscuul wit stipje. Ik volgde zijn blik en interesse. Het zou ook een Drentsche Patrijshond kunnen zijn maar het was veel te ver weg om daar zeker van te zijn. Hij keek om alsof hij de drentjes telde van de wandelgroep. Was er eentje afgedwaald? Je zag hem denken…nu liepen daar wel meer honden, zwarte, bruine, grote, kleine…maar dat verre witte stipje? Ik zei dat hij moest blijven en lijnde hem aan. Toen we verder liepen bleef hij maar kijken en treuzelen.”Jongens jullie vergeten een drent!!” Het blijft een heerlijke “Canis sapiens”! Aan het einde van de wandeling hadden we eigenlijk een “wegwijspiet” nodig om weer terug bij de auto’s en de brasserie te komen….Het was een fijne zaterdag met fijne mensen en mooie honden!

En nog twee verhaaltjes van Tijl en Cleo…de Novaran’s

Vandaag is het zes maanden geleden dat ze geboren zijn, de pups van Nova en Maran, de Novaran’s!

Ze groeien goed, zijn ondeugend, lief en kunnen niet meer gemist worden. De karakters van de teefjes zijn anders dan de reutjes. Hoor ik van reutjes dat ze al heel goed luisteren en voorbeeldig gedrag vertonen en erg hun best doen op de verschillende cursussen en opleidingen….zijn de twee dametjes de rebellen uit het nest. Nu had ik dat al gezien toen ze nog hier waren, toen waren het niet direct  rebellen maar wel prinsesjes met een koninklijk verwachtingspatroon tov hun onderdanen 🙂 Maar de dametjes volgen samen een gehoorzaamheidscursus en jachtopleiding en dat komt vast goed! Terugkijkend was het een schitterende ervaring. Nova was top! Ze vertrouwde 100% op mij en ik kon niet anders dan ook 200% op haar te vertrouwen. Lennaert en Cartouche waren geduldig en toen de pups begonnen te lopen hielpen ze mee opvoeden. Een eerste nest is altijd speciaal zegt men…dat is het zeker!

Op volgorde van geboorte :

Duko

Santo

Tijl

Cleo

Saar 

Jasper!

Drie deuren scheiden de reuen van Nova. Ze is loops. Dat is goed nieuws want dat betekent dat haar lichaam goed hersteld is van de vorige bevalling en acht weken zorg over de pups. Het was afwachten of ze de twee maanden van dracht zou vastknopen aan de normale periode van zeven maanden. Maar de natuur heeft het weer netjes geregeld. Er zat exact zeven maanden tussen. Dat geeft een houvast voor de mensen die alweer op een lijst staan..

Alweer rank en slank…een hele bank en kamer voor haar alleen!

Maar nu eerst deze periode doorkomen en dan ook voor Cartouche en Lennaert. Arme Cartouche, normaal slaapt hij bijna de hele dag en nu is hij de hele dag in de weer en onrustig. Ook het eten laat hij al een paar dagen staan. Ik probeer zijn brokjes wat op te fleuren met een scheut yoghurt, saus of zelfs wat mayonaise…maar het merendeel laat hij staan. Lennaert gluurt op fouten van mijn kant. De deuren worden regelmatig gecontroleerd maar die zijn op slot. Hij wacht op het moment dat ik een deur vergeet af te sluiten of dat ik met al het getaxied, wie nu naar buiten mag, en weer naar binnen, de volgende naar buiten, de bak van Cartouche apart, die moet ongestoord eten, Nova krijgt ook apart haar eten, tussendoor ook nog de kat naar haar eet bakje leiden hoog en droog en die wil ook naar buiten, “oh nee toch niet”…weer naar binnen want het regent, dan maar boven op de kattenbak op de overloop….en ergens…ergens sluipt er een fout of verlies ik het overzicht….en daar wacht Lennaert op! Nog even doorbijten en dan keert de rust terug.

En dan achter zeven maanden “Niet lang mokken, hup naar Okke!”

Waar blijft ze toch?..

Vanuit Olst ontving ik deze bijdrage van Sybie Knol over de “nestwandelingen” van de Roopoorte!

“Hoe het idee ontstond weet ik niet meer helemaal. Was het een logeerpartij, een chat via sociale media of een training sessie…. Ik weet het niet meer. Misschien kwam het ook van verschillende kanten…de tijd was er rijp voor…

Van verschillende kanten kwam het verzoek ook bij Jan Pluis, de fokker. Hij had er wel oren naar, maar de praktische uitvoering lokte hem niet, wel leek het hem leuk. Het moest dan wel met de beide nesten van Juno zijn…

Voor mij is het niet de eerste keer dat ik zoiets organiseer, dus nam ik deze taak op me geholpen door de geweldige site Datumprikker. De fokker leverde de mailadressen en ik stuurde de link. In het totaal werden 18 eigenaars aangeschreven met totaal 20 honden. Snel bleek 26 oktober de meest geschikte datum en nu de locatie! De honden wonen verspreid door het hele land, het moet wel voor iedereen te doen zijn. Bovendien verdient een losloopgebied de voorkeur, een losloopgebied, waar het niet druk is en de honden de ruimte hebben om lekker met elkaar bezig te zijn en waar voldoende parkeerruimte is.

Mijn keuze viel op een niet zo bekend heidegebied in het midden van het land. ’s Zomers is daar een kiosk, die voorziet in koffie, thee, broodje en aanverwante producten, maar in oktober? Het leek me niet waarschijnlijk. Dus werd aan de deelnemers gevraagd om te helpen met de catering. Helaas kwamen er ook een paar afzeggingen, zo konden de beide vaders niet aanwezig zijn en waren ook twee pups verhinderd.

Hoewel de weersvoorspelling er in eerst instantie niet hoopvol uit zag (men voorspelde regen en wind) was het een stralende herfstdag met zo’n 18 graden op de thermometer. We zouden elkaar rond 2 uur ontmoeten op het heideveld en dus waren Quartel, Pieke en ik ruim op tijd aanwezig. We waren niet de eersten, er stond al een camper met daarin een Drent, Binkie, een reu uit het eerste nest, met zijn baasje en vrouwtje. Langzaam aan druppelde iedereen binnen tot we uiteindelijk met 16 bruin/witte jongens en meisjes aan de wandel gingen, niet alvorens even gewaarschuwd te hebben voor de wilde zwijnen in het bos, dus op de heide blijven, en voor de schaapskudde, die mogelijk op de hei loopt.

Het hele spul ging los en maakte uitgebreid (opnieuw) kennis met elkaar. Sommige jongens moesten een beetje stoer doen, maar de kennismaking verliep vreedzaam en al gauw denderde de hele meute over de heide en liepen de eigenaars er gezellig kletsend achteraan. Verhalen werden verteld en herkend: ze hebben allemaal de zelfde streken. De twee ouwtjes (Idde van bijna 11 en Quartel van bijna 10) gingen rustig hun eigen gang en lieten de jeugd de jeugd. En ja, onderweg kwamen we de schaapskudde tegen met herder en 2 honden.  En dus ging het hele spul weer aan de lijn.  Ook wat dat betreft kan de fokker trots zijn: de honden gedroegen zich voorbeeldig bij de kudde van 150 Drentse schapen.

In ongeveer een uur hebben we de hele heide rondgelopen en kwamen we weer terug op de parkeerplaats. Tijd voor koffie en thee en de rest van het lekkers.  Want het eerdere verzoek was uitstekend vervuld: naast koffie en thee in voldoende mate waren er heerlijke bolussen van de eilanden, baklava, heerlijke zelfgebakken cake, worst in diverse soorten, kaas en was er een ijscokar verschenen. Er werd uitgebreid nagekletst en gefotografeerd. De middag was voorbij voordat iemand er erg in had en rond half zes ging iedereen weer zijns weegs, niet alvorens men geconcludeerd had, dat het een geslaagde middag was en dat men open staat voor een herhaling”

De pups van Dirkje en Lennaert gaan als een trein en zijn nu vier maanden. Vele positieve berichten en foto’s worden dagelijks gedeeld via de groeps-nest-app “Getsewold”. Ik zal de negen pups hier eens voorstellen. De sproetenneusjes verklappen wie de vader is…;)  Ze zitten vol energie en hoewel nog erg jong al heel werklustig! Dirkje de moeder is goed hersteld van de geboorte en zorg over de pups de eerste acht weken en heeft nu haar poten vol met de opvoeding van Coosje, die bij Madelien en Otto is gebleven.! Vier drentjes uit het nest hebben een oudere drent als huisgenoot en mentor. We blijven ze allemaal volgen!!!

Coosje

Guusje

Keetje

Maartje

Mylo

Noah

Repke

Quinty

Toby

Mijn mobieltje was aan vervanging toe…maar ik had het al zo lang, en stond vol met dierbare filmpjes, foto’s en gesprekken. Overstappen gaat nooit makkelijk en wat ze ook zeggen en beloven…bepaalde data gaat altijd verloren. Maar oké ik nam dan letterlijk mijn verlies want zoals ik al vermoedde en vaak had uitgesproken gingen de bel-historie en chatgesprekken verloren…snik!

Maar nu ben ik dan wel bij de tijd met zoveel mogelijkheden in zo’n klein apparaatje gepropt en vooral..’gemak dient de mens’. Mijn telefoontje houdt van mij! Ze weet mijn naam, praat met me en weet alles over mij, want ze googelt alles aan elkaar wat ze maar tegenkomt. Het is een “zij” want het is een vrouwenstem. Ik maakte al direct een fout…ik vroeg of ze Siri heette…ze was beledigd. “Ik ben je google assistent” zei ze kil en er volgde een lang verhaal wat ze allemaal voor mij kon betekenen. Maar ook zij maakte een fout want ze sprak me aan met Sjeenny ! Ik verbeterde haar en zei dat ik Jeanny, met Franse tongval heette en toen begon de Babylonische spraakverwarring. Ze vroeg beleefd “Wil je dat ik je Sjonnie noem? “ “Jah!?!..zo ongeveer.. nee natuurlijk niet, want ik heet Jeanny”. Zo ging het een tijdje heen en weer, en had ik dan toch de zwakke plek van deze slimme google assistent gevonden. Ze kan luisteren, praten, zoeken, de snelste routes berekenen, giga-data door ploeteren maar ze wil niet bijleren en bleef koppig herhalen “Wil je dat ik je Sjonnie noem?”. Uiteindelijk gaf ik maar toe en zei “Noem me maar Sjeenny”. Nu zijn we weer gelukkig samen en ik hoef maar op de zijkanten van mijn mobieltje te knijpen en “Googlelientje” meldt zich. Ze zoekt en speelt mijn lievelingsliedjes, stuurt appjes naar vrienden en ik hoef alleen maar de inhoud te dicteren, geeft me tips over calorieverbruik, en sorteert mijn foto’s waarvan ik nog niet eens wist dat die ooit gemaakt zijn op jaar en dag. Vraag ik “zoek een song” “ding dinge ding ging naar dinge ding ding ding” heeft ze binnen een paar seconden “Remember me” gevonden en sleept me terug naar 1997, reguleert mijn hartslag en ding ging inderdaad naar ding ding! 😉

Maar ze is ook een beetje creepy…ik liet de naam Chris vallen en in haar ijver vroeg ze “Wil je dat ik Chris bel”….huh??.. tja?!…”probeer maar eens!”..misschien is er wel meer tussen hemel en aarde en had zij de weg gevonden. Mijn scherm lichte op en ik zag de foto van Chris en vergat mijn vraag aan Googlelientje. Ik werd opgeschrikt door de beltoon van de vaste huislijn, en nam op, noemde mijn naam en echode mijn naam hol en “lost in space” terug en het klonk als Sjonnie…Sjonnie…Sjonnie…

Een wat gure regenachtige donkere zondagochtend…en dan is het altijd leuk foto’s te kijken van de pups. Jasper groeit als kool. Hij heeft al zo’n heerlijke zachte “drentsche” oogopslag!

Jacquine van d’Ouw Knip heeft 28 september tijdens een Veldwerkwedstrijd te Middelharnis een mooi resultaat gehaald. Gefeliciteerd Jacquine en Ine!