Christian is weer thuis. Samen met Britt is hij een week naar Barcelona geweest! En dan niet liftend, met de trein of fiets…nee lekker met het vliegtuig want dat is tegenwoordig zo goedkoop….vanuit Brussel! Natuurlijk geef je ze vrijheid, en hoewel ze pas 17 en 18 jaar zijn kunnen ze al heel veel. Boeken, bellen, hun talen spreken, de voordeeltjes eruit slepen en op afstand kijk je mee en denkt “tjonge, ik was al blij dat ik met de fiets in Valkenburg terecht kwam toen ik die leeftijd had”.  Alle informatie en acties halen en stoppen ze in hun mobieltje. Ik zie geen folders, geen tickets, geen boekingen…niets…en moet maar hopen dat alles goed gaat.

Voor het gemak vergeten ze even hoe komen we in Brussel?…en hoe komen we vanuit Brussel weer in Roosteren?  “Ja mam, niet zeuren, dat is een klein detail, en dit was zoooooo goedkoop, dat betaal je nog niet als je met de Bus naar Valkenburg gaat”.

Maar ach wat kan er fout gaan?, niets toch? Behalve dat ze de beurs verliezen in het vliegtuig, ze pas na middernacht in een grote wildvreemde wereldstad hun hotelkamer moeten zoeken. Dat de receptie in gebroken Engels hun mededeelt dat de betaling niet is ontvangen…dat een restaurantje om de hoek om 01.00 dicht gaat en ze nog niets gegeten hebben de hele dag.. Ergens 02.15 uur kwam er een verlossend kort berichtje “we zijn op de hotelkamer”!

De dagen erna rustig en korte berichtjes “slaap lekker mama”, ”zijn in de Seaworld”., “gaan naar het park”, “gaan naar strand”, “we zijn ziek, diarree”, “bij apotheek geweest”.

En zo kwam het dat ik gisteren al vroeg  op mijn verjaardag bij de Mac Donalds in Hasselt zat…….want ze moesten toch worden opgehaald en natuurlijk hadden ze honger. Als cadeau hadden ze een plateau meegebracht met allemaal kaasjes.

Maar hij is thuis…met al zijn verhalen, een berg was, stinkende  kaasjes en een ervaring voor de rest van zijn leven!

Als alles goed was gegaan zat ik nu met een nest puppies. Ik heb Nova goed in goed in de gaten gehouden of ze dan toch misschien wel schijn-drachtig was en een ander gedrag zou vertonen. Dat is niet zo, ze gedraagt zich zoals altijd. Ze loopt wel rond met iets dat in betere tijden haar knuffeltje was….een IKEA-ratje,  maar toen zij loops was en afgezonderd werd van Lennaert en Cartouche hebben die twee in een geile bui haar ikearatje te grazen genomen en ontdaan van de ingewanden. Nu is alleen een zielig leeg velletje over dat afwisselend mee naar buiten wordt genomen en weer drijfnat mee naar binnen. Nova is erg gul en moet ik oppassen dat ze dat vies, smoezelig “lepke” niet in mijn gezicht duwt, want ze deelt altijd haar bezittingen met mij. De reuen hebben wel last van nesteldrang…..die hebben in een week tijd de hele tuin omgeploegd…ik heb ze nog nooit zo fanatiek zien graven…zouden zij wel zoiets als een biologische klok hebben en willen zorgen dat Nova een mooi holletje zou hebben voor haar pups?

Het is een beetje een droevige week…na wekenlang zoeken en roepen moet ik me er toch bij neerleggen dat mijn mooie kat Miesje definitief verdwenen is. En Louis een trainingsmaat uit België liet me weten dat zijn “supermaat” Gorky plotseling is overleden. Gorky heeft altijd een plekje gehad op mijn site in de dekreuen-hoek.  We zijn in training om aan het eind van deze maand met vier honden deel te nemen aan de Bezelhonk bokaal. Gorky de mentor en grote voorbeeld van onze honden is er nu niet bij. We zullen hem gepast herdenken.

Gorky de harde werker (foto Karin de Wolf)

Ze hebben het volbracht! Peter en Marlies hebben de triomftocht door de “Via Gladiola” gemaakt. Al vroeg stuurde ze me de bewijzen. Wat een feest, maar wat een prestatie al die duizenden mensen die de laatste kilometers worden gedragen door “sweet victory” en de aanmoedigingen van omstanders. Marlies melde dat het goed ging, ze had maar een blaar en overal muziek. Ook bewezen ze eer aan de gesneuvelde soldaten die tijdens Market Garden voor altijd een plek vonden op Nederlandse bodem. Vrijheid is nog altijd niet vanzelfsprekend en om even stil te staan bij die jonge mannen wiens leven amper begonnen was, ook dat is onderdeel van dit spektakel. De schoenen zijn ingepakt, de blaren doorgeprikt en gaat iedereen weer naar huis, een ervaring en medaille rijker. Volgend jaar kriebelt het weer…

Moe, voldaan en een paar kg lichter

Gesneuveld voor onze vrijheid!

Hee, ze kan nu ook selfies maken

De 5e medaille voor Marlies!

Bo valt niet op…

Bo is weer hier. Tijdens een hoogtestage van haar baasjes in Luxemburg heeft ze proefgedraaid binnen de Bende van Cartouche. Dat ging goed en nu zijn haar baasjes onderweg binnen de tocht der tochten, de vierdaagse van Nijmegen. Haar baasje kennen we als Marlies Beunen en sprak ik met haar af dat ze me vanuit het hart van de tocht zou voorzien van nieuws en foto’s. Het fenomeen “de vierdaagse” is uitgegroeid tot een meerdaagse happening en kan zich inmiddels meten met grote festivals en evenementen. De Nederlandse medemens hoeft zich niet meer te vervelen. De hele zomer worden we geëntertaind. Blijf je thuis, kun je alles volgen via de TV. De tour nadert zijn einde maar daar zijn alweer de Nederlandse leeuwinnen in eigen land en ook de Vierdaagse krijgt volop zendtijd.

Marlies voorziet me trouw van informatie…..het begon al de avond vooraf aan de start. Ik werd door haar gebeld, maar in plaats dat ik haar aan de lijn kreeg kon ik een broekzak-gesprek volgen. En in plaats van serene rust, meditatie en concentratie een hoop jolijt. Na hard roepen en fluiten kon ik haar aandacht trekken. “Ja we zijn er al” liet ze vrolijk weten”.  Oké ze zijn er,.. dan is het een kwestie van opzoeken slaapplaats en vroeg naar bed. … Daarna kreeg ik een berichtje….”we zijn nu aan het trainen”..met een foto. Wat? Trainen?  In de kroeg zitten ze…als dat maar goed gaat?!!!!

ja ja..trainen…

Natuurlijk gaat het goed en zijn ze de ochtend al heel vroeg vertrokken. Vandaag was een moeilijke zware dag door de hitte en onweersbuien…maar Marlies en haar man Peter zijn getrainde wandelaars. Zie je de beelden op de tv dan zie je alleen maar vrolijke mensen op zoek naar het gevoel..”het gevoel van de vierdaagse”

Aan de start de eerste dag..

4 uur in de ochtend…Peter in rood, gaat voor de 50 kilometer!

Terug naar de Leeuwinnen…vanaf morgen gaat Lennaert in navolging van de EK van vorig jaar de  wedstrijden voorspellen van het Nederlandse vrouwen team. De zwaarste horde, Noorwegen is al genomen en Denemarken en België zou dan ook moeten lukken en stormen ze door naar de kwartfinales….

Dat wordt weer spannend…..

Ja, IJsland doet ook weer mee!

Volle aandacht

Ooit zijn we begonnen met eigenaars van de L-honden en fokker één keer per maand te trainen in Beerse. Hier ligt nl. het mooie oefenterrein waar de “De Jachtgebruikshondenvereniging Antwerpen” gebruik van maakt. Het L-nest zijn de broers en zusjes van Lennaert. De samenstelling van de groep is een beetje aan veranderingen onderhevig, maar er is toch zoiets als een harde kern. Zijn we begonnen met allemaal honden met weinig ervaring…inmiddels wordt het grote werk niet meer geschuwd. Jan en Karin met Lobke en Siebe hebben zich ook weer dit jaar ingeschreven voor verschillende veldwerk-wedstrijden. Aangezien ik dacht een nestje te hebben met Nova had ik de inschrijfrondes van de verschillende KNJV wedstrijden aan me voorbij laten gaan. En was ik dan ook te laat en ben ik op zoek gegaan naar alternatieven. Nu hebben Karine met Libre, Louis met Gorky en ik met Lennaert en Nova het plan opgevat om te strijden voor de Bezelhonk bokaal. Manuela met Jarno hebben zich ook ingeschreven en zullen dan vier leden van de Jachtgebruikshondenvereniging Antwerpen de strijd aangaan in Eefde.

Deze week was ik met Nova in hartje Hasselt op bezoek bij haar zusje Nazca.  De zusjes lijken op  het moment heel veel op elkaar. Nova is sinds haar laatste loopsheid opeens veranderd. Haar vacht is weelderiger en voller geworden…iets wat Nazca al langer laat zien.  Een neutrale buitenstaander zou heel veel moeite hebben ze uit elkaar te houden want wij de baasjes gingen zelfs af en toe de fout in.

De zusjes…wie is wie?

Zelfs de tong is hetzelfde..

Bjorn de baas van Nazca had aangegeven mee te gaan naar de Bezelhonk, om te fungeren als secondant en om een aantal mensen en honden te ontmoeten. Toen ik liet vallen dat we regelmatig trainen in Beerse was er direct belangstelling en om een lang verhaal kort te maken was hij dus zaterdag al met Nazca en Ann aanwezig. Nazca liet al snel zien dat ze veel potentieel bezit. Ze heeft natuurlijk al een grondige basisgehoorzaamheidscursus gevolgd en met een drent pluk je dan al snel de vruchten. Water en het oppakken van wild vindt ze nog een beetje eng, maar daar gaan we de volgende keer aan werken. De kampeertafel was weer rijkelijk gevuld en het weer was perfect…geen felle zon, en een aangename temperatuur. Weer thuis aangekomen geen kind aan de honden en gaan ze normaal pas slapen als ik de PC uitzet……gisterenavond om 24.00 uur vonden ze het wel welletjes en dat werd me op een grappige manier duidelijk gemaakt.

Wij willen slapen…

Door de komst van YouTube en Facebook worden we overspoeld door filmpjes met dieren in de hoofdrol. Het kan ook zijn dat Ik voornamelijk die filmpjes krijg voorgeschoteld want inmiddels weten we wel dat WYSIWYG een andere betekenis heeft dan pak weg twintig jaar geleden. What You See Is What You Get is inmiddels  What You’ve Seen Is What You Get!

De filmpjes zijn leuk en vertederend om te zien want ze gaan meestal over hereniging met baasjes uit een wreed oorlogsgebied en een hond die maar niet begrijpt dat het allerbelangrijkste in zijn leven zomaar vertrokken is. Bij terugkomst alleen maar dolle vreugde, geen verwijt, geen afstand, alleen maar onvoorwaardelijke liefde.

Afschuwelijke beelden klik ik weg en na een paar keer weg klikken en melden blijven ze ook weg. Je “kijk” en “klik” gedrag wordt zorgvuldig gemonitord en ik heb zelfs begrepen dat je daarmee verkiezingen kunt winnen..

Maar terug naar de dieren. Nu blijken dieren helemaal niet zo emotieloos en op zichzelf gericht te zijn, zoals altijd is aangenomen door de eeuwen heen en ons is voorgeschoteld. Door de komst van Discovery en Animal Planet kregen we al een andere kijk op de beestenboel en bleken zelfs haaien en krokodillen een aaibaarheidsfactor te hebben.

Zo maakte we kennis met een leeuwin die een verweesde gnoe onder haar hoede nam. Eigenlijk zou ze hem moeten opvreten want ze is er zelf slecht aan toe. Van deze malse maaltijd zou ze weer aansterken maar iets houdt haar tegen. Ze zwerft dagenlang met haar adoptie-gnoe over de savanne. Houdt de hyena’s op afstand en vermijd soortgenoten. Op de laatste beelden slaat het noodlot toe. Terwijl ze even niet oplet verschijnt er een grote leeuw grijpt het kalf en verdwijnt met een sprong uit het zicht van de camera. De leeuwin probeert nog in te grijpen en je hoort een gevecht in de bosjes, maar ze wordt verjaagd, ze is te zwak. Het beeld van die magere leeuwin, die naar lucht happend machteloos tuurt naar de bosjes, waar even later de leeuw weer verschijnt met bebloede bek en bolle buik, dat staat al jaren lang op mijn netvlies.

Inmiddels zie ik dagelijks eenden knuffelen met mensen en honden. Paarden die verweesde soortgenoten accepteren. Kippen die katjes warm houden. Katten die eendjes, kuikens en zelfs egeltjes opvangen. Een tijger die een levende prooi, een geit niet opvreet maar hierin een maatje voor het leven vindt enz.  http://www.egelbescherming.nl/nieuws/egelweesjes-drinken-bij-poes

En wij, Dé mensen vallen door de mand. Want ook nu liegen beelden niet. We vinden het nodig te kwetsen en te kraken, iemand bewusteloos in een kanaal te gooien en oude mensjes in hun laatste levensfase klappen te geven en te mishandelen. We oordelen en veroordelen zonder nuances!

Maar gelukkig voor mij is daar Pumalotje…ze brengt me elke nacht “levend” eten. Miauwt me wakker en begrijpt niet dat ik haar bijdrages aan het huishouden niet direct verslind en waardeer. Ik heb pas ergens gelezen dat katten mensen zien als onhandige, trage jagers en ze hun taak serieus nemen om hen van voedsel te voorzien. De wereld staat op z’n kop!

Nee…de rekening kan ik niet voor je betalen, maar vang straks een vette muis voor je…

Kijk wat ik gevonden heb….. voor jou!

De Tour is weer begonnen en hij passeert een tien-tal km hier vandaan door Duitsland, België, Luxemburg richting Frankrijk. Tijdens de bestudering van de route hier in de buurt en vervolgens de route richting Frankrijk zag ik bekende namen. Plaatsnamen die ik in een ver verleden samen met Chris ook op de fiets heb aangedaan. We waren nog erg jong toen in 1981 en ik mocht Dé fiets van mijn vader lenen aangezien dat de enige fiets in huis was met drie versnellingen. Chris had zich zelf een fiets in elkaar gezet en de dagelijkse weg naar school gebruikte hij als trainingsarbeid. Eind juli vertrokken we. Mijn ouders waren er op tegen maar toen ze in de gaten kregen dat ik het plan toch wilde doorzetten overspoelde ze me met handige dingen en goede raadgevingen. Een beetje te zwaar beladen gingen we op weg en de eerste etappe verdwaalde we hopeloos in het bos van Vijlen en verloren kostbare uren maar bereikte toch nog Malmedy. De zwaarste beproeving was de aanloop naar Baraque Michel. In de auto merk je niet veel van dat vals plat maar het bleef maar stijgen en stijgen. Ik had dus al een terugval direct de eerste dag maar wilde niet onderdoen voor Chris en worstelde me door de dag heen. Toen eindelijk het tentje stond op een super-smerige camping met vlooien, moest er nog gegeten worden. Tja…ik was dan wel een meisje maar koken…dat was nog nooit in me opgekomen. Schijnbaar gaf mijn lichaam aan de hersenen door waar de behoeftes lagen want het werd een gevulde soep met zes bouillonblokjes en dat bleek dus doping te zijn voor de daaropvolgendedag… Ik vloog en zweefde over de heuvels van Reuland naar Diekirch, en de drie versnellingen van de fiets deden hun werk. Toen ik eens achterom keek bevond Chris zich een paar heuvels achter mij. Hij had nu een off-day en zijn fiets zonder versnellingen bleek dan toch een groot handicap. We wilde die dag Dillingen halverwege Luxemburg halen maar 120 km overbruggen en je reserves zijn al verbruikt….dat valt niet mee. Toen we Dillingen indraaide was ik trots op onze prestatie en we vonden een romantisch plekje aan de oevers van de Sauer. We besloten een paar dagen te blijven, alhoewel Frankrijk ons doel was, want we waren toen al op zoek naar een boerderijtje in Frankrijk en verwachte toch zeker tien kinderen te krijgen…Enthousiast liet ik Chris al mijn kindertijd herinneringen zien en deed hij dapper een poging te zwemmen in de Sauer. Hij negeerde mijn waarschuwingen over stroming en stenen en moest dat betalen met een geschaafde buik en een zwembroek vol stenen en zand. De vervolgroute richting Frankrijk was makkelijk….met de Sauer mee richting Wasserbillig, maar we moesten niet de Moezel gaan volgen want dan zouden we de afslag Frankrijk missen. Dat werd dus klimmen richting Mondorf les Bain. Op de weg waren de namen gekalkt van de deelnemers aan de Tour de France van het jaar daarvoor. Mondorf les Bain herinner ik me als een spookstad, vergane glorie, stil en uitgestorven zo begin augustus maar niet minder mooi en de belofte gemaakt hier ooit terug te keren. Op de een of andere manier had ik altijd het idee hoe verder je Frankrijk in gaat dat het alleen maar mooier kan worden.. maar dat is niet zo! Overnachten in Thionville was een ramp, smerig en luidruchtig. Snel weg uit dit gedeelte van Frankrijk en vervolgde we weer de route van een etappe van de Tour. We vatte het plan op niet meer dieper Frankrijk in te fietsen maar richting Westen en dan via de Maas naar huis. Het plan was goed, maar de uitvoering koste toch ettelijke zweetdruppeltjes en liters water. We zaten nl. in het stroomgebied van de Moezel en maak dan maar eens de oversteek naar het stroomgebied van de Maas!! We leerde wat afzien was …de koeien in de wei hadden het nog beter dan wij want die hadden tenminste water. De oversteek ging langs de plaatsen Longwy en Montmedy. De vakantie naderde zijn einde en we moesten nog terug. Via Arlon, Bastogne, Luik in een streep, inmiddels in de regen, weer omhoog naar huis. Alle wieler voor- en najaars-klassiekers en etappes van Le Tour de France trapte we weg om uiteindelijk gebruind en afgetraind voor het begin van het nieuwe schooljaar thuis te komen. En dit jaar doet de Tour weer een aantal voor mij bekende plaatsen aan en moet ik natuurlijk kijken….en een traantje wegpinken. Het huisje in Frankrijk hebben we nooit gevonden, maar wel ons zelfvertrouwen en de basis voor vele gelukkige jaren. Chris is er al twee maanden niet meer, en hoewel hij overal geclaimd wordt kan men dit niet afpakken, de herinneringen aan een Tour d’Amour!

Bij nader inzien hebben we natuurlijk amper Frankrijk geraakt….. 🙂

Marlies en Bo

Mij viel de eer te beurt om een wandeling uit te schrijven. Nu zit ik in meerdere wandelclubjes en dat heeft verschillende oorzaken, maar in dit geval waren het de belgische vrienden, aangevuld met L-nest, de limburgse drenten vrienden en jachtcursus, kortom een gezellige groep.

Aangezien Roosteren op de schop ligt door de laatste fases “Grind voor veiligheid” zijn we uitgeweken naar Ohé en Laak. Ook hier hebben ze 10 jaar geleden grind afgegraven maar de natuur heeft zich inmiddels hersteld. Een mooi stukje natuur met een hoop watervogels en bevers.

Ik had Marlies Evers uitgenodigd om te fungeren als gids met haar hond Bo. Marlies en Bo hielden zich dapper staande tussen al dat drenten geweld. Louis en Karine deden tijdens de wandeling wat jacht- en gehoorzaamheidsoefeningen. De omgeving leende zich er echt voor. Nadeel is dat de honden eigenlijk niet los mogen maar ze luisterde allemaal verbazingwekkend goed, ook al zwommen er 21 zwanen, 56 eenden en 193 ganzen. Alleen Nova waagde een poging om achter een zwaan aan te zwemmen. Hooghartig keek ze steeds om en met een paar stevige slagen bleef ze Nova steeds voor.

Tijdens de baggerwerkzaamheden zijn oude stammen van eikenbomen naar boven gekomen en vormen nu een mystiek woud. De ideale plek om wat mooie foto’s te maken van onze troetelbende.

Na de wandeling was het goed vertoeven bij de Hompesche molen. Alle honden gingen mee op het terras en sloten we een gezonde wandeling af met wat potten bier. Wat weer een heerlijk plekje, en ja we gaan dit zeker nog een keer doen. Afdeling België neemt dan weer de organisatie over en heb ik verschillende mensen horen solliciteren naar een plekje in ons wandelgenootschap.

Oude eiken, terechtgekomen tussen de grindlagen en daar 1000de jaren geconserveerd vormen een modern Stonehenge

Nova en Lennaert op weg naar de overkant…Bo probeert ze tot de orde te roepen…

Lennaert overziet de situatie!

Helaas helaas…

Nova krijgt op korte termijn geen puppy’s. Vrijdag moest ik een tijdje wachten in een klein kamertje op het moment dat de echo zou worden gedaan. Haar buikje was al geschoren en in de warmte en stilte van dat kleine kamertje verloor ik mijn vertrouwen en optimisme. Er was teveel om over na te denken en te veel verloren de laatste zeven jaren…dan moet dit toch ook weer de volgende mokerslag zijn?!

Vergeefs zocht de dokter naar een vlekje in een holle ruimte met een minuscuul kloppend hartje en terwijl ze me troostend toesprak waren mijn gedachten al bij de mensen op mijn pupkoperslijst.  Wat hadden ze een vertrouwen in Nova en Joeri en in al mijn gemaakte keuzes. Zoveel aanvragen, ik had de pups wel drie keer aan de man kunnen brengen.

Natuurlijk is er nog niets verloren en er komen ook weer nieuwe kansen. “Nova kan nu samen met haar zusje Nazca loops worden en misschien hebben ze wel tegelijkertijd pups” liet Bjorn me weten! Oké daar gaan we voor, maar mijn zomerplanning ligt danig in de war en overweeg ik me nog snel voor een paar jachtproeven in te schrijven om positief bezig te blijven.

Ik heb gemerkt hoe moeilijk het is een reu te vinden. Een drent moet niet alleen mooi zijn, maar hij moet ook een vriendelijk karakter hebben, een passie voor jacht, een alleskunner en bovenal gezond. En niet alleen gezond in de vorm van nooit ziek, maar ook nog eens een duit in het zakje doen van de genenpoel van een kleine geïsoleerde populatie. Begin er maar eens aan! Het feit dat de mensen de weg vonden naar mijn pups en Lennaert geeft aan dat ik toch op de goede weg zit, ook al beweren boze tongen iets anders.

Inmiddels lopen er gesprekken met mensen met een teef op zoek naar een reu en probeer ik verschillende partijen met elkaar in contact te brengen. Want zoeken naar variatie blijft belangrijk en als ik dan kan helpen…natuurlijk! Zo zijn er nu twee Duitse teefjes in Roosteren op bezoek en heb ik twee reuen uitgenodigd  om kennis te maken, Manuela met haar topper Jarno en Hilde met Lando een broer van Lennaert. Lando is een prachtkerel, een gedreven hond met een excellent karakter, net zo als zijn vrouwtje die opeens tijdens de donkerste dagen in mijn leven er gewoon was met de juiste woorden en de juiste intentie. Daar was geen uitleg nodig!

Lando