Vandaag is het 2 jaar geleden dat een dokter tegen me zei “Je moeder zal binnen 5 dagen sterven”. Enigszins afstandelijk heb ik naar die boodschap geluisterd want 17 maanden daarvoor hadden ze dat ook al tegen me gezegd en sindsdien, elke ochtend als ik wakker werd waren mijn eerste gedachten “mijn moeder zal binnen 5 dagen sterven”! Ook twijfelde ik over het feit of ik nu wel of niet mijn broers en zus moest gaan bellen want 17 maanden geleden had ik ook al “vals alarm” geslagen! Maar soms moet je niet denken, maar doen en deed ik alles wat van mij verwacht werd op dat moment.
In die voorgaande 17 maanden probeerde ik zo vaak mogelijk bij haar te zijn want ze zou immers binnen 5 dagen sterven, en ik wilde niet dat iemand die zelf was geboren in een heel groot, liefdevol, levendig gezin, die zelf altijd gezorgd had voor haar grote drukke gezin, …alleen zou sterven! Ze heeft het nooit uitgesproken want ze wilde me ook niet extra belasten, maar haar handen, haar gezicht en blauwe oogjes zeiden steeds “Laat me niet alleen”.
En ik liet haar niet alleen! Tussen werk, Chris, school, huis, tuin, Christian, boodschappen, Cartouche, voetbal, muziekles, slechtnieuws gesprekken, puppysnuiven, Lennaert, bureaucratie en verkeerde aannames vloog ik van links naar rechts!
Ze was altijd blij me te zien en te horen en ze klaagde niet. De dementie kreeg vat op haar en ik vertelde 100 uit om haar maar zoveel mogelijk bij de les te houden. Verwonderd keek ze me dan aan omdat ze de verhalen over haar zelf prachtig vond, en maar niet kon geloven dat zij die Miejke (Mia) was, die gelukkig was in haar jeugd, die getrouwd was met haar grote liefde, die samen met hem een bedrijf had opgebouwd en dat zij de zorgzame moeder was van wel 7 kinderen!
Elke dag was ook het verzorgende personeel blij om me te zien, want volgens hun vroeg ze de hele dag naar mij. Dat zal best geklopt hebben en ik wilde ook niets liever dat ze me bleef herkennen, maar ze had ook een zus gehad met mijn naam.. en langzaam vervaagde alles voor haar. Op een ochtend zei ze U tegen mij en stelde zich netjes en beleefd voor. Als ik dan wat ging rommelen in haar kleine wereldje, haar spulletjes rangschikte, de aan de muur geplakte verkreukte foto’s weer glad streek en een CD van Vivaldi of Dvorák opzette kwam de herkenning weer terug en was ze lief, aanhankelijk en dankbaar.
Van een dochter wordt in eerste plaats zorgzaamheid verwacht maar op de een of andere manier associeerde ik zorgzaamheid ook met ‘terughoudendheid, wegcijferen, gelatenheid en altijd doen wat je wordt opgedragen’ en daar was ik toch als kind, tiener en zelfstandige vrouw redelijk allergisch voor. Zo’n keuze moet je zelf maken, anders werkt het niet!
Maar ik stapte over mijn eigen tekortkoming en angsten heen. Als ik hielp met haar te wassen, rolde ze zich naar me toe en haar hoofd paste precies in de ruimte tussen mijn kin en schouder. Dapper onderging ze dan alle pijnlijke handelingen die ze nu eenmaal moest ondergaan, en werd ik de moeder en zij het kind!
De 5 dag is ze gestorven, het kon niet anders, ze was op, het was klaar, het was goed. Mijn respect voor haar won het van verdriet en angst. Verbaasd onderging ik het proces van sterven, het was onafwendbaar, het moest zo zijn, en anderen gingen haar voor!
Haar grote gezin met aanhang paste nauwelijks in het kamertje, en we lieten haar niet alleen, maar we lieten haar wel gaan!
Jeanny
“Om de dood te overwinnen hoef je alleen maar te sterven!”