Als mijn vader nog leefde zou hij vandaag 86 jaar zijn geworden. Maar helaas is hij er al 4 jaar niet meer en dat doet nog altijd pijn! Als ik verloren zou zijn gelopen dan hadden ze me altijd teruggebracht, dan was het van “dat is er een van Mie van Ben van de Bustin” en dat zagen ze dan aan de gelijkenis met mijn moeder, en vooral de neus! Uiterlijk lijk ik niet veel op mijn vader, alleen het stuk boven mijn neus, de ogen en de frons tussen mijn wenkbrauwen, net dat stuk dat je ziet op de achterbank in de achteruitkijkspiegel!
Wat ik wel van hem heb meegekregen is zijn liefde, kijk en gevoel voor de natuur. Elke dag fietste hij naar de Maas en wist precies waar de patrijzen en fazanten zich ophielden, waar de hazen in hun onzichtbare legers zaten en waar de brasems samenschoolde in de Maas.
Dit weekend werd ik me weer bewust van dit stukje overerving. Ik wandelde achteraan in een groep met 20 mensen en 18 honden en we namen een stukje route door een oud stadspark. Tussen de kruipende klimop en maagdenpalm zat een kat diep weggedoken. Iedereen liep voorbij inclusief de honden die moeite hadden met al die parkgeurtjes. Ik zag hem direct zitten, waarom en hoe weet ik niet, het is er gewoon!
Een paar weken geleden dook er opeens een foto op in een besloten groep van Facebook. Het trok mijn aandacht omdat er paarden opstonden. Het was een stoere foto van jongemannen die met bravoure door de straten van Roosteren trokken in de zware winter van 1944-1945, er ligt sneeuw en ze dragen sjerpen, en ze vieren waarschijnlijk dat ze al bevrijd zijn. Mijn vader had niet zoveel met paarden maar hij vertelde dat er Duitse paarden achterbleven en dat die verdeeld werden tussen de boeren onderling, en dat zij daar op gingen rijden! Ik had deze foto nog nooit gezien en ik denk niemand van de familie, maar links achteraan ontdekte ik mijn vader als jongeman van 16 jaar op één van de Duitse paarden. Aan de hand van fotomateriaal van een nicht, waar het betreffende paard terrecht is gekomen, werd mijn vermoeden bevestigd.
Wat had ik hem graag deze foto laten zien en geluisterd naar zijn verhalen!
wat een mooi en openhartig verhaal. Ik heb jullie vader helaas nooit mogen leren kennen. maar ik besef me steeds meer waar die enorme liefde voor hem vandaan komt. groetjes, Anita
thx Nietje!
Lief dat we mogen meegenieten van deze mooie herinneringen aan je vader. Wat een warm gevoel geeft dat he als je in de spiegel kijkt en een stukje van je moeder ziet; door het bos wandelt en je trekjes van je vader herkent. Waar je ook bent, je hebt ze altijd bij je. Xx
Hee Wouterkes, you’ve got the message!
Wat blijft zijn mooie herinneringen die je koestert…..
Op facebook kwam er nog een reactie binnen nav bovenstaand stukje, dank je wel Wilma:
Wilma Kocken-Henskens schreef: “Het paard dat op Kokkelerthof terecht kwam heette Hobby. (Of mijn vader heeft hem die naam gegeven?) Het paard was gewond en erg schrikachtig. Waarschijnlijk als gevolg van wat hij meegemaakt had in de oorlog. Door goede verzorging was hij goed opgeknapt. Het schandalige is dat hij achteraf nog het paard van het leger heeft moeten kopen. Tot 1956 is Hobby op Kokkelerthof gebleven. Toen kwam er de eerste tractor. Mijn vader had veel verdriet toen de paarden weggingen. Maar ja, je moet toch meegaan met de tijd. Ondanks dat ik een “oude vader” had was hij heel vooruitstrevend.”