Sinterklaas…

Ik ben wel eens teleurgesteld geweest in Toon Hermans. Niet lang…maar toch! Dat was tijdens zijn conference over “Snieklaas”. Hoe kon hij zo negatief doen over een gebeurtenis waar ik alleen maar van kon genieten. Maar zijn humor en verongelijkte blik tijdens zijn achttien minuten durende klaagzang maakte alles goed, maar ik moest er toch even aan wennen.

Nu Christan zoiets als uitvliegt blijft er weinig over van het gezellige Sinterklaas gevoel. Maar het is meer door het wegvallen van mijn ouders dat het niet meer is zoals het was.
Mijn ouders hadden een groot gezin. Men zegt een “te groot” gezin maar dat voel ik zelf niet zo. Ze deden erg hun best voor ons de kinderen en zeker rond de tijd van Sinterklaas. Mijn moeder die zelf nooit veel auto reed vertrok dan met de Opel caravan….en dat was al meer dan verdacht.
Kwam ze terug dan moesten we helpen dragen maar mochten niet kijken wat er allemaal in de tassen en zakken zat. De spanning steeg en we deden braaf mee met alle activiteiten, de intocht, het lange wachten in de rij voor een zak snoep, sinterklaas op school en de schoen zetten. Elke avond zeven schoenen op een rij en als je s ’nachts wakker schoot al stiekem kijken of hij al geweest was. Pakjesavond was er nog niet bij, want 6 december was de grote dag, vrij van school en spelen met alles wat je gekregen had. Mijn ouders hadden de avond van te voren op de knieën moeten liggen om de racebanen en spoorwegen aan te leggen. Dat krijg je met vijf zonen.

Eén kamer, één tafel, zeven borden…hoe pak je dat aan?….Dat was bijna een onmogelijke opgave dat elk kind direct bij zijn juiste bord zou uitkomen en de racebaan een paar meter verder op, en vooral niet trappen op die delicate elektronica. De chocolade letters hielpen je niet echt verder want er waren vier kinderen wiens naam met een J begon. Zo dacht ik eens een kanarie gekregen te hebben maar die was voor mijn broer.  Nou ja dat “dacht ik” klopt ook niet helemaal…ik was naar buiten gegaan om door een spleetje in de gordijnen naar binnen te gluren. Maar de kanarie stond van binnen uit achter de gordijnen verstopt, dus voor het raam…en voor het gemak claimde ik die kanarie omdat ik hem als eerste gezien had. Maar zo werkte het toch niet. Met strenge, doch rechtvaardige hand werden we naar onze borden gedirigeerd. Ik was altijd blij en tevreden ook al kreeg ik ooit eens een pop. Ik wilde helemaal geen pop maar een paard of een hond……of misschien dan toch maar een kanarie?  Die pop was heel groot, of ik was heel klein….en had zwart haar. Ik keek naar haar en zij met glazige ogen naar mij en……ik voelde niets!!. Gelukkig hielp mijn zus met het aan- en uitkleden en in badje doen…maar ik voelde nog altijd niets. Hoewel ik niet klaagde over mijn voorbarige opgelegde moederrol moeten mijn ouders dan toch opgemerkt hebben dat ze die ene Sinterklaasviering de plank mis hebben geslagen. De daarop volgende jaren kreeg ik respectievelijk, een sulky met paard van papier mache, een rijcap, laarzen, handschoenen, zweepje, roskam, hoevekrabbers, martingaal, hoefkapijzer, leervet, een boek met de veel zeggende titel “Een ditje en datje over paarden” en ooh wat was ik tevreden….

En nu?, die arme Sinterklaas! Er zit niet meer zoveel toekomst in die ouwe baas. Hij ligt onder vuur en zou ik er zomaar voor kunnen kiezen om van dat gezeur af te zijn en er geen (commerciële)  aandacht meer aan te besteden.

Totdat ik twee jaar geleden besloot om mee te doen met het grote Sinterklaas Drentsche patrijshondenfeest. Het gevoel van vroeger is helemaal terug. De voorpret, de nieuwsgierigheid en de vele misverstanden. Alles verloopt online…de aanmelding, het trekken van de lootjes, en het massaal uitpakken. Ja nu geniet ik weer volop van het feest want ik heb een nieuwe familie, een hondenfamilie! 😉

p1060324

En Toon? Die neem ik het allang niet meer kwalijk want zijn verhaal benadert ook de waarheid, maar ik heb mijn eigen waarheid….en ik geloof, nog altijd!

https://www.youtube.com/watch?v=wX0lD34Mn5c

 

Facebooktwitterlinkedinmail

5 thoughts on “Sinterklaas…

  1. Leuk die terugblik naar vroeger. En inderdaad, wat een geweldige “familie” heb je nu. Vraag mij wel af of je ook een kanariepietje hebt inmiddels…

  2. Wat een leuk verhaal Jeanny. Brengt veel herinneringen naar boven. Dat ’s nachts in je schoen kijken en de kasten stiekem naspeuren op cadeautjes. Geweldige tijd! Ook ik was geen poppenkind maar een dierenliefhebster in hart en nieren. Ooit had ik een poesje gewenst en prompt kwam mijn vader met een heel klein poesje thuis. Had ie gevonden naast naast de spoorlijn. (Hij was machinist) Jammer genoeg heeft het nog maar 1 dag geleefd. Wel hadden wij altijd dieren in huis. Eekhoorns die los door het huis liepen, een tamme kauw, aquarium en zelf had ik muizen. Daar was ik stapel mee! Maar toen ik eenmaal getrouwd was kwam er al snel hondje en kortdaarna één erbij. En toen…. ja toen kwam de Drent in mijn leven en het bleef niet bij één. Mijn allessies! Dat we nu een Sinterklaasfeest vieren met zoveel Drentenliefhebbers geeft zoveel vreugde en verbondenheid. Alleen de voorpret al met als ultieme beloning het uitpakken van de met zorg ingepakte presentjes. 😂 Wat een geweldig feest voor iedereen die meedoet!

  3. Goed verhaal Jeanny, ik kan me er helemaal in vinden,de ochtend van de zesde december stond de tafel vol met kadoos niet gek voor een gezin met 7 kinderen dat het niet te breed had in de jaren 60 maar waar wij als kinderen niks te kort kwamen al leek de trein die thuis rond de tafel reed wel wat op die van Toon.
    Bij ons was er ook altijd plaats voor dat zielige eendje en dat verdwaalde egeltje en verder alles wat niet groter dan een hond was en ook de kinderen uit de buurt wisten waar ze dat konijntje wat ze hadden “gevonden” konden brengen als ze het zelf niet mochten hebben.

    Vanochtend 4 december hebben we de 95e verjaardag van mijn nog glasheldere moeder gevierd en vanmiddag hebben met onze 2 kleinzoons van 3 jaar en van 3 maand sinterklaas gevierd en ik heb heel weinig met het gedonder omtrent de zwarte piet maar als je kleinzoon dolblij met het kleinste kado bij je op schoot klimt kan de dag niet meer kapot.
    Wat betreft de sint conference van Toon Hermans ik vind die nog steeds geweldig.

    Groetjes Hans.

Laat een reactie achter op Jeanny Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *