Sneeuw!

Verhip! Er is echt sneeuw gevallen!  Vannacht hoorde ik een licht ruizen en dacht al “sneeuw!!!”, maar werd deze ochtend hartelijk uitgelachen omdat ik me liet ontvallen dat ik het had horen sneeuwen 🙁

Als er sneeuw valt dan ontwaakt het kind in mij. Heel veel vroege herinneringen met mijn ouders, broers en zus zijn in de sneeuw. Dat is op zich al raar want er viel in mijn jeugd niet zo veel sneeuw als de laatste jaren, maar dat maakt misschien de herinnering zo helder en het uitgelaten gedrag van mijn ouders!

In een omgeving van auto’s, paarden en zelfgebouwde “voertuigen” veroorzaakte de sneeuw onrust en kwam de creativiteit op gang. Van een paar planken en schotten timmerde mijn vader een grote slee in elkaar en moeder leverde ons af als Russisch aandoende ingezwachtelde pakketjes. Pap zijn eerste autootje, een T-Ford werd aangezwengeld en onder hoge bezorgde stemmen van mam en tant Annie vertrok hij. “Ben!!! Pas op! en Neet te hell !” Maar ook Pap zijn kind ontwaakte en begon te zigzaggen, flink gas te geven, te slippen en ijzelgordijnen daalden op ons neer.

img166 (1196x1280)

De jaren 60tig. De al wat grotere kinderen mochten staand poseren!

img164 (1214x1280)

Lekker warm ingepakt, maar nog was het koud!

De foto’s die toen zijn gemaakt voeden nog altijd een van mijn eerste herinneringen want ik was nog niet eens 3 jaar en toch voel ik nog altijd de ijskoude opspattende sneeuw op mijn gezicht en wilde ik eigenlijk huilen van de kou en pijn maar het plezier, en het eerste gevoel van los van de aarde te komen, namen de overhand en verdampte mijn tranen op mijn ijskoude, pijnlijke en tevens gloeiende wangen.

In januari 2010 was het koud en er lag al weken sneeuw en ijs. Ik stapte uit mijn auto en liep naar het verzorgingshuis waar mijn ouders verbleven en zwaaide naar mijn vader die bij het raam zat. De striemende kou op mijn wangen bracht me weer direct terug naar 1963. Ik was nog niet binnen en vader riep me tegemoet ”kun jij je nog herinneren dat ik een slee heb gemaakt en achter “het Fordje” heb gehangen?” en vervolgde “Ik denk het niet, want je was nog te klein!” Het raakte me diep dat we allebei dezelfde gedachtes hadden op hetzelfde moment en we hadden een alleraardigst en mooi gesprek. Drie dagen later is hij gestorven en betekent sneeuw in januari nog meer voor me!

img592 (1260x1280)

Jaren 70tig. En alweer een slee, maar nu getrokken door “Snowway” en “Snowwhite”, het witte tweespan van Ome Wil!

img010 (1280x775)

De jaren 70tig. De roosterse jeugd schaatsend en dolle pret op de bevroren grindgaten. Maaseik op de achtergrond!

IMG_0032 (1280x851)

De jaren 80tig. Crossen met de brommers op de besneeuwde dijken!

Facebooktwitterlinkedinmail

5 thoughts on “Sneeuw!

  1. Wederom een prachtig verhaal. Jeanny. Een verhaal waarbij je, je wel ff een traantje moet laten. maar niet van verdriet, enkel vanwege de schoonheid en de vreugde en enorme liefde, die je terugleest. niet alleen door de woorden. Maar door wat je tussen de regels door voelt. omdat je het zo mooi hebt omschreven. groetjes, Aniet

  2. Erg leuk geschreven! En dan die foto’s !
    Het blauwe T-fordje had aan de binnenkant een houten frame.
    Jouw vader heeft ons eens naar Meerssen gebracht.
    Wij zaten achter in de bak.
    Op een foto staat het kippenhok van de Tant van Lebens en de kippen liepen over de straat.
    Toen kon dat nog.

Laat een reactie achter op Jose Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *