Ik ben wel eens een beetje stout geweest. Gisteren kwam een bericht langs op Facebook. Het ging over “Fire It Up! LHC Begins Long Restart” en moest ik terugdenken aan de tijd dat ik in Amsterdam werkte, mijn mooie ruime werkplek op de 2e verdieping, helemaal van glas en met uitzicht op Amsterdam, en vooral dat ik een beetje stout ben geweest!
In 1990 kwam Prins Claus de Nationale Wetenschap week openen, op het instituut waar ik toen werkzaam was. De veiligheidsvoorschriften waren erg streng en de antecedenten van iedere werknemer werden gelicht, en zo ook die van mij. Gelukkig was ik een braaf meisje van het Limburgse platteland met een beetje een slissende Belgische tongval en mocht ik deze happening bijwonen. Al snel werd duidelijk dat er richtlijnen waren wie in de buurt van de prins mocht komen, wie met hem mocht praten, wie 10 meter bij hem uit de buurt moest blijven en wie 30 meter.
Ik zat in de laatste categorie en kreeg de kleur badge aangereikt die daar bij paste, zodat in een oogopslag duidelijk zou zijn wie je was en wat je plaats was!

En toen ging het mis met mij! Met de badge in mijn hand begonnen mijn hersenen raar te doen, te kriebelen en te kronkelen. Met mijn Apple macintosh, MACpaint, een zwart-wit kopieer apparaat  en een blauwe markerstift heb ik toen mijn badge vervalst.Niemand had iets in de gaten en het was zeker niet mijn bedoeling om iets te mispeuteren want ik wilde alleen maar de Communicatieadviseuse  plagen omdat zij samen met de beveiliging van de prins het badgesysteem tot in de puntjes hadden uitgedacht, getoetst , gewikt en gewogen en goed bevonden!

Toen de prins arriveerden stond ik vanaf de veilige 2e verdieping en de 30 meterzone te kijken hoe alles netje en ordelijk verliep. Jolanda, want zo heette de Communicatieadviseuse kwam naar me toe en wilde iets zeggen,  maar viel stil en keek naar mijn badge en haar groene ogen kregen de lichtblauwe kleur van mijn badge!

“Je badge!” fluisterde ze!  “Die is vals” zei ik eerlijk en trots!  “Ze komen hiernaar toe” vervolgde ze!  “Hoezo hier naar toe? De prins mag toch niet in mijn 30 meter zone komen!”  “De plannen zijn gewijzigd, ze moeten hun jassen kwijt, er is tijd over en ze willen eerst een kopje koffie drinken in jouw werkruimte”………. de kriebels en de kronkels die nog in mijn hersenen zaten gaven acuut een nieuw  signaal af “paniek!” Daar stond ik dan met mijn bewijs van goed gedrag, zuidelijke tongval, maar wel met een vervalste badge!

De prins en zijn gevolg kwamen binnen en er werd vriendelijk naar me geknikt en indringend naar mijn badge gekeken. Één paar meter bij mij vandaan nam het gezelschap plaats en ging het gesprek over koetjes en kalfjes. Er volgden voor mij toch wel 15 benauwde minuten en ik was toch niet meer zo trots op mezelf!  Mannen in uniform met dikke witte koorden hielden alles goed in de gaten en controleerde elke beweging van iedereen via lange vooropgestelde lijsten. Regelmatig werd er ook in mijn richting gekeken en Jolanda keek dan mee!
Mijn bedrog is niet opgemerkt, en achteraf  hebben we er hard om moeten lachen. Ik ben teruggekeerd naar Limburg, en Jolanda zie ik af en toe in een flits op de televisie als er een belangrijk persoon wordt geïnterviewd.