In een schaduwrijk hoekje van de tuin staat het “kruudje van Ech”. Eigenlijk zou ik het met zeis en sikkel moeten bestrijden maar zolang het niet het hoekje verlaat mag het groeien.

De naam “’t kruudje van Ech” (Het kruid uit Echt) is afkomstig van mijn vader, want hij haalde zijn bruid uit Echt en kreeg er dit kruid er zomaar gratis bij. Mijn moeder wilde graag planten en bloemen, die groeide en bloeide in de tuin van haar ouderlijk huis, en zo kwam het onkruid, want dat is het, 59 jaar geleden hier in de tuin. Ondergronds vormt deze plant een netwerk van wortelstokken en trek je alles uit de grond, en denk je dat alles weg is, komt het weer terug. Er hoeft maar een centimeter wortelstok te blijven zitten en woekert het weer door. Elke zomer mopperde mijn vader over het “’t kruudje van Ech”. Hij heeft zelfs een keer een plek waar hij een mooi rozenbed wilde aanleggen eerst alle aarde verwijderd, uitvoerig de hoop geïnspecteerd, de aarde gezeefd en schoongespoeld met water om maar te voorkomen dat die ene centimeter wortelstok over het hoofd zou worden gezien. Een maand later stak het eerste plantje alweer zijn kop op…en kreeg mijn moeder altijd de schuld van dit onheil in zijn tuin.

Maar “’t  kruudje van Ech” had nog een betekenis….want net als in de beste huwelijken hadden mijn ouders wel eens onenigheid en noemde hij mijn moeder lachend en plagend ..”’t kruudje van Ech” omdat ze soms zo koppig en halsstarrig kon zijn. Ja plagen dat kon hij als de beste en hij wist precies op welk knopje hij moest duwen om haar even lichtelijk te irriteren maar dan ook weer aan het lachen te maken. Ook dansen kon hij als de beste…op zondagochtend….als hij wat wilde uitslapen en moeder beneden muziek draaide. Dan verscheen hij boven aan de trap in zijn te grote boxershorts en danste de bostella en maakte allerlei “tjik tjik” geluiden en met zijn handen tegenovergestelde draaibewegingen. Moeder riep dan steevast “Ben schei oet” en wij als opgroeiende pubers schudden afkeurend het hoofd. Als hij dan beneden kwam zette hij de muziek nog eens extra hard…het was dan wel klassieke muziek, het hoornconcert van Mozart…en gingen zijn subtiele plagerijen richting mijn moeder door. Zij was dan al druk bezig met het  middag-zondag-maal, zijn lievelings-eten en rook het huis naar gebraden haantjes en bloemkool.

In een schaduwrijk hoekje van de tuin staat nog altijd het “kruudje van Ech” Nu in juni staat het er fris bij en gaat het bloeien en komen er witte schermbloemen te voorschijn.  17 juni is mijn moeder er alweer 4 jaar niet meer. Mijn broer Jan maakte een schitterend boeket van allemaal veldbloemen voor op haar kist en graf. Hij verwerkte er ook “t kruudje van Ech” in en de mensen moeten gedacht hebben, “wat is dat nou?, onkruid in een grafstuk?” En hoewel natuurlijk een droevige periode, hebben we gelachen over het feit dat nu op het kerkhof van Roosteren een kruid welig woekert….