Gisteren kwamen  Saku en Yvonne, Lennaert met een bezoek vereren. Dit keer was moeder Kari er niet bij en ook Cartouche zat al in de benche toen ze arriveerden, maar wist toch even te ontsnappen om indruk te maken op dit jonge ding.
Zijn blijdschap omdat er weer een teefje in de tuin rondliep was van korte duur, en werd hij weer veilig opgeborgen in de benche maar nu met slot erop!
Het lag in de planning om over de dijk naar de Maaseiker brug te wandelen en weer terug. Tegenwoordig lopen overal wilde paarden en koeien en dat heeft wel z’n charme, maar honden mogen dus bijna nergens los rennen.  Gelukkig wel het eerste stukje Maasdijk via Kokkelert naar de strekdam, die de oude Maasdijk verbindt met de “Schans”.

De strekdam ligt weer in een gebied waar de honden aangelijnd moeten blijven, maar aangezien het zonnetje scheen, het verse gras en de bloemetje overal uit de grond schoten, de Maas al helemaal is teruggevallen in haar zomerbedding en de paarden op zo’n 300 meter stonden te dutten in de zon, besloten we Saku en Lennaert toch maar los te laten. Gelukkig zijn honden net als kinderen en kozen ze voor pootjebaden en lieten de paarden links liggen. Ze hadden het reuze naar hun zin! In het water, uit het water en elkaar lekker nat spetteren. Onder de dijk hebben ze een betonnen tunnel aangelegd om het kwelwater af te voeren en dit leek ons wel een aardig plekje om wat rond te hangen, wat foto’s te maken en proberen de honden zover te krijgen dat ze door de tunnel zouden gaan.

Saku en Lennaert waren zo enthousiast en rende zo hard door de smalle tunnel, dat de camera’s en de flitsers de actie bijna helemaal niet kon vastleggen, maar het heeft toch wel wat niet alledaagse foto’s opgeleverd, maar dan wel niet super belicht! https://www.youtube.com/watch?v=GrDK0UoAkfY

Lennaert heeft soms de neiging om hard en ver weg te spurten, maar nu bleef hij netjes in de buurt van zijn meisje, kwam terug op commando, en wachtte netjes bij het klaphek. Ik zag wel iets wat me toch verontruste. In huis maakt hij alle deuren open, niet springen en dan toevallig op de deurkruk vallen, maar net als die velociraptors in Jurassicparc, helemaal doordacht, en met een poot rustig en zachtjes de deurkruk naar beneden drukken en de deur naar zich toe trekken. De zware klaphekken vallen door de zwaartekracht dicht en als ze niet geforceerd zijn zullen ze dus altijd sluiten, maar toen hij samen met Saku voor het hek zat te wachten totdat wij dan ook eindelijk arriveerden zag ik hem al proberen in zijn typische deuren openmaak houding hoe hij deze puzzel moest oplossen….

Weer thuis aan gekomen kon Cartouche zijn geluk niet op “Hoi een meisje”. Saku zag wel iets in deze ouwe heer met grijzende slapen, kraaienpootjes en brede grijns en dacht een spelletje te spelen. Na wat uitdagende capriolen, en Cartouche zijn niet mis te verstane reactie hierop, vond ze het opeens niet meer leuk, en dat liet ze dan ook royaal weten. Met z’n drieën hebben ze nog wat door de tuin gedarteld en sneller dan verwacht ging Saku weer naar huis.

Ook ontmoeting numero 3 heeft bevestigd wat we al wisten “een goed stel die twee”
(Foto’s Yvonne Franssen)