Elke ochtend als ik de gordijnen van mijn slaapkamer opentrek kijk ik tegen de kastanjeboom aan in de tuin.Mijn vader heeft hem geplant en hij zal nu zo’n 42 jaar zijn. Ik bond er wel eens SirRocco aan vast en paarden zijn paarden, die bijten graag in van alles en zo ook in deze zorgvuldig gekozen “dure” tamme kastanje. Nu nog zie je het litteken in de boom waar SirRocco zijn tanden in heeft gezet!  Maar het allerergste was toen dat hij de frisse jonge kruin heeft geknakt en opgevreten en toen was mijn vader toch wel erg boos …….op mij natuurlijk 🙂 !

Maar het boompje was veerkrachtig, en ging niet dood, het ontwikkelde gewoon een dubbele kruin en groeide gevoed door de vruchtbare Maas klei als kool.

Elke ochtend als ik de gordijnen van mijn slaapkamer opentrek kijk ik tegen de kastanjeboom aan in de tuin en zie hoe de dubbele kruinen bij de aanzet  helemaal met elkaar vergroeid zijn, en dagelijks op het hoogste punt ijveren om het meeste zonlicht en de eerste verfrissende regendruppels. Vele jaren met elkaar stevig verbonden en nu wordt hun verstrengeld zijn, een last. De topzware hoofdstammen drukken zwaar tegen elkaar en blokkeren elkaars sapstromen. Nu houden ze elkaar nog in evenwicht, maar het zal niet langduren en dan splijt de mooie trotse boom van boven tot beneden. Er kan een stevige ijzeren band omheen gesmeed worden maar ik herinner me ergens vaag een sprookje dat een metalen band gesmeed om een hart ook altijd zal breken als er een stille niet zichtbare aanhoudende druk van binnenuit komt.

Elke ochtend als ik ………dan denk ik even na over de boom. Hoelang houdt hij het nog vol? Dat hij ooit zal splijten is onomkeerbaar. De twee kruinen zullen even de vrijheid voelen van het licht en de zon voor hen alleen, maar het zal tevens het einde van deze mooie trotse blikvanger in de tuin betekenen……tot de dood hen scheidt!

Ochtendgroet!

Je kunt onderaan al zien dat sap eruit geperst wordt!