De Tour is weer begonnen en hij passeert een tien-tal km hier vandaan door Duitsland, België, Luxemburg richting Frankrijk. Tijdens de bestudering van de route hier in de buurt en vervolgens de route richting Frankrijk zag ik bekende namen. Plaatsnamen die ik in een ver verleden samen met Chris ook op de fiets heb aangedaan. We waren nog erg jong toen in 1981 en ik mocht Dé fiets van mijn vader lenen aangezien dat de enige fiets in huis was met drie versnellingen. Chris had zich zelf een fiets in elkaar gezet en de dagelijkse weg naar school gebruikte hij als trainingsarbeid. Eind juli vertrokken we. Mijn ouders waren er op tegen maar toen ze in de gaten kregen dat ik het plan toch wilde doorzetten overspoelde ze me met handige dingen en goede raadgevingen. Een beetje te zwaar beladen gingen we op weg en de eerste etappe verdwaalde we hopeloos in het bos van Vijlen en verloren kostbare uren maar bereikte toch nog Malmedy. De zwaarste beproeving was de aanloop naar Baraque Michel. In de auto merk je niet veel van dat vals plat maar het bleef maar stijgen en stijgen. Ik had dus al een terugval direct de eerste dag maar wilde niet onderdoen voor Chris en worstelde me door de dag heen. Toen eindelijk het tentje stond op een super-smerige camping met vlooien, moest er nog gegeten worden. Tja…ik was dan wel een meisje maar koken…dat was nog nooit in me opgekomen. Schijnbaar gaf mijn lichaam aan de hersenen door waar de behoeftes lagen want het werd een gevulde soep met zes bouillonblokjes en dat bleek dus doping te zijn voor de daaropvolgendedag… Ik vloog en zweefde over de heuvels van Reuland naar Diekirch, en de drie versnellingen van de fiets deden hun werk. Toen ik eens achterom keek bevond Chris zich een paar heuvels achter mij. Hij had nu een off-day en zijn fiets zonder versnellingen bleek dan toch een groot handicap. We wilde die dag Dillingen halverwege Luxemburg halen maar 120 km overbruggen en je reserves zijn al verbruikt….dat valt niet mee. Toen we Dillingen indraaide was ik trots op onze prestatie en we vonden een romantisch plekje aan de oevers van de Sauer. We besloten een paar dagen te blijven, alhoewel Frankrijk ons doel was, want we waren toen al op zoek naar een boerderijtje in Frankrijk en verwachte toch zeker tien kinderen te krijgen…Enthousiast liet ik Chris al mijn kindertijd herinneringen zien en deed hij dapper een poging te zwemmen in de Sauer. Hij negeerde mijn waarschuwingen over stroming en stenen en moest dat betalen met een geschaafde buik en een zwembroek vol stenen en zand. De vervolgroute richting Frankrijk was makkelijk….met de Sauer mee richting Wasserbillig, maar we moesten niet de Moezel gaan volgen want dan zouden we de afslag Frankrijk missen. Dat werd dus klimmen richting Mondorf les Bain. Op de weg waren de namen gekalkt van de deelnemers aan de Tour de France van het jaar daarvoor. Mondorf les Bain herinner ik me als een spookstad, vergane glorie, stil en uitgestorven zo begin augustus maar niet minder mooi en de belofte gemaakt hier ooit terug te keren. Op de een of andere manier had ik altijd het idee hoe verder je Frankrijk in gaat dat het alleen maar mooier kan worden.. maar dat is niet zo! Overnachten in Thionville was een ramp, smerig en luidruchtig. Snel weg uit dit gedeelte van Frankrijk en vervolgde we weer de route van een etappe van de Tour. We vatte het plan op niet meer dieper Frankrijk in te fietsen maar richting Westen en dan via de Maas naar huis. Het plan was goed, maar de uitvoering koste toch ettelijke zweetdruppeltjes en liters water. We zaten nl. in het stroomgebied van de Moezel en maak dan maar eens de oversteek naar het stroomgebied van de Maas!! We leerde wat afzien was …de koeien in de wei hadden het nog beter dan wij want die hadden tenminste water. De oversteek ging langs de plaatsen Longwy en Montmedy. De vakantie naderde zijn einde en we moesten nog terug. Via Arlon, Bastogne, Luik in een streep, inmiddels in de regen, weer omhoog naar huis. Alle wieler voor- en najaars-klassiekers en etappes van Le Tour de France trapte we weg om uiteindelijk gebruind en afgetraind voor het begin van het nieuwe schooljaar thuis te komen. En dit jaar doet de Tour weer een aantal voor mij bekende plaatsen aan en moet ik natuurlijk kijken….en een traantje wegpinken. Het huisje in Frankrijk hebben we nooit gevonden, maar wel ons zelfvertrouwen en de basis voor vele gelukkige jaren. Chris is er al twee maanden niet meer, en hoewel hij overal geclaimd wordt kan men dit niet afpakken, de herinneringen aan een Tour d’Amour!

Bij nader inzien hebben we natuurlijk amper Frankrijk geraakt….. 🙂