Een uitstapje naar onze oosterburen kan geen kwaad en komen we uit in Duitsland bij Jan Bustin, kunstenaar, tuinontwerper, kenner en doener van oude schilderstechnieken en dan met name Jan van Eijk. Een veelzijdig iemand die ook nog eens op de vroege zaterdagochtend via L1 (radio Limburg) een vraagbaak is voor alle tuinproblemen, en dan niet van “mijn man wil het gras niet maaien” maar waarom de luizen altijd op je lievelings roos zitten en de slakken altijd de duurste planten opvreten!

De tuin van Jan is een kunstwerk opzicht en af en toe stelt hij deze open voor publiek! http://www.janbustin.nl/
Zijn website is helaas gedeeltelijk gehackt maar geeft toch een goed beeld van zijn activiteteiten! Hier beneden een leuk verhaal van zijn hand over “baardirissen”
Jeanny

TUSSEN PUIN EN HOOP

Een huis, dat in een dijk of tegen een helling ligt, heeft ons altijd wel aangesproken. Maar het wonen aan de voet van een helling heeft ook wel zijn nadelen. Zo ontstonden er na onze verhuizing naar Duitsland bij de eerste stevige regenbui rondom het huis enorme plassen, die het ergste deden vermoeden ten aanzien van de waterhuishouding in de tuin. En wanneer de buurman zijn “Koikenhof” besproeide, hadden wij ook water… maar dan in onze “Dahliakelder”.

Er moest dus worden gedraineerd. Dat hield in dat de fundamenten rondom helemaal vrij moesten worden gelegd. Een zware klus; zowel fysiek als mentaal. Bij het graven moest ik vaststellen dat de ondergrond bestond uit (weinig goeds belovend) zeer grof puin. Onze voorganger had het spul met voortvarende ijver en massaal van heinde en ver aangevoerd om er een oprit van ruim 25 meter lengte mee aan te vullen. In de wetenschap dat ons huis omringd werd door een kurkdroge, schrale en onvruchtbare zone kon ik me na lang zwoegen dus richten op de volgende uitdaging: de beplanting.

Ik heb altijd een zwak gehad voor baardirissen. In onze vochtige en halfbeschaduwde achtertuin met lichtzure grond en hordes slakken maken ze helaas weinig kans. Maar in de oprit op het zuidwesten bleken ze precies te krijgen wat ze graag hebben: milde winters, genoeg herfst- en voorjaarsbuien om zich mooi te kunnen ontwikkelen en hete droogte in de zomer. De in de zon bakkende wortelstokken worden omringd door een laag kalksteensplit. Dit kalkhoudend dieet blijkt ze prima te bevallen; zo krijgt onkruid geen kans en blijven slakken uit de buurt.

Toen we vorig jaar in mei onze eerste Open Tuindag hadden, zag de oprit er door al die bloeiende baardirissen opmerkelijk uit. Onder meer dankzij de zwartpaarse ‘Black Dragon’ en de naar het centrum delicaat verblekend, hemelsblauwe ‘Allizes’.
Iris ‘Silverado’ maakt haar naam helemaal waar. Ze heeft iets patserigs. Maar ze zou ook niet misstaan op de ‘Luxe’ moederdagverpakking van een goedkoop stukje zeep. Ik geef toe: bij irissen is het genoegen van hun bloei nog vluchtiger dan het geurtje van bovengenoemde zeep.

Maar soms blijft de herinnering wat langer hangen.
Zoals deze: Aan het begin van de oprit stond een zeer fraaie zachtgele hoge baardiris te pronken. Een mooier uithangbord voor de Open Tuindag was er nauwelijks te bedenken. Maar aan het einde van de dag was ons boegbeeld verdwenen! Geplukt…? Nee hoor …Als een “gecrashte” gele zwaan ontdekten we haar tussen de stengels op de grond…in de bloei van haar leven geknakt… Sporenonderzoek deed vermoeden dat de oorzaak een omvallende fiets van één van de bezoekers moest zijn geweest.

Ik zie het al helemaal voor me: een enthousiaste plantenliefhebber of –hebster, die een gezellig fietstochtje met koffie en cake, na afloop van een tuinbezoek te S. in Duitsland ziet eindigen in een klein menselijk én plantaardig drama. De tere bloem verpletterd onder de oh zo praktische fietstas! Het beschaamd rondkijken of niemand het heeft gezien…het schielijk op de fiets stappen en stevig doortrappen op de pedalen. En dan pas durven opkijken wanneer de landsgrens gepasseerd is. En het ergste van alles: het knagende schuldgevoel, dat veel langer aanhoudt dan dat een iris ooit kan bloeien.
Zoiets gun je toch niemand. En zó erg is het nu ook weer niet.

De mooiste dingen in het leven duren nou eenmaal het kortst.
Maar zó kort…?! Dat is alleen voor irissen weggelegd.