Aan alles komt een einde dus ook aan de uitgestippelde weg die Nova moest bewandelen om een potentieel goede fokteef te worden. Een mooie titel en excellente exterieurbeoordelingen heeft ze inmiddels. Allerlei gezondheidstesten…alles oké!. Dan blijft over jachtpassie maar dan niet van horen zeggen, maar meetbare passie. Zondag heeft ze naast de twee B diploma’s nog een mooi C diploma kunnen bijschrijven. Voor een jong hondje van 20 maanden is dat best wel een puike prestatie. Drenten zijn pas echt volwassen als ze drie jaar zijn, ook in het hoofd. Dat het net geen B diploma is geworden kwam dan ook meer door wat er in het koppie speelde van de voorjaagster dan in het hoofd van Nova.

De jachthoornblazers toeteren iedereen wakker …

(Film gemaakt door Jeanne Streutjes)

Ook Nova zingt mee!!!

Nova heeft 2 onderdelen waar ze wisselvallig op presteert, het “vooruit sturen” en “markeer apport”. Laat ze daar nu zaterdag een 10 en 9 scoren. Haar favoriete onderdeel is “apport over water” en  juist daar ging het mis. Ze ging netjes over maar kon niet direct de eend vinden. Ik had moeten ingrijpen…..roepen, schreeuwen… en wijzen naar rechts….dat was wel puntenaftrek maar kwam ze terug met de eend was het altijd nog een 6…..maar ik vergat te roepen..of beter..er kwam geen geluid uit…en was opeens de tijd om.

Ik heb me met Nova verder niet meer ingeschreven voor wedstrijden en proeven want het gestelde doel is meer dan bereikt dit jaar met haar.  Ze is er klaar voor, klaar voor de fok. Maar natuurlijk gaan we eerst ook nog een hoop leuke dingen doen, zoals een Limburgs Drententreffen, en natuurlijk blijven oefenen en wandelen met verschillende partijen…en een praktijkjacht zit er waarschijnlijk ook nog in.

Lennaert had natuurlijk in de gaten dat ik iets “hondsachtig” die dag ging doen. Hij had de voorbereidingen gevolgd met zijn priemende ogen. Hij week niet van mijn zijde want hij moest en zou niet over het hoofd gezien worden. Ik legde zijn dekentje klaar met een kauwbotje op, deed snel twee deuren dicht en probeerde Nova snel in de auto te zetten. Maar net toen ik de klep wilde dichtdoen stoof hij de schuur in en moest ik oppassen dat hij niet met zijn neus ertussen kwam te zitten. In een mum van tijd had hij de twee deuren geopend.  Weggaan zonder hem?? Nee dat mocht niet gebeuren. Maar toch moest hij thuisblijven en zijn blik staat nog altijd op mijn netvlies. Zo zielig, zo intens verdrietig. Voor hem maak ik een uitzondering en ga toch nog op zoek naar een wedstrijd of proef, waarschijnlijk in België. Daar zijn de aanmeldingsregels wat minder strak en kun je op het laatste moment nog inschrijven!

Het is volbracht, even ontspannen!

Jippie!