Mijn eerste schilderworkshop in Frankrijk is een feit. Een beetje zenuwachtig en met strakke smoeltjes zaten Simonne en Eva te wachten op wat er ging gebeuren……….nou ja?! Wat kon er gebeuren en nog belangrijker wat kon er misgaan? Onder schaduwrijke kersenbomen met zicht op het Franse landschap, en met de Franse slag, toch helemaal niets!!!

Na afloop waren ze “content” over hun schilderijtjes en als de cursisten tevreden zijn, ben ik ook tevreden!

Het WK is nog niet helemaal uit onze systemen verdwenen en gastschrijfster José heeft me een samenvattende “visie op”…. gestuurd.

Verder heb ik weer een verrassende gastschrijver weten te strikken. Wanneer het artikel arriveert, weet ik nog niet dus blijft het ook voor mij een verrassing!

Jeanny

Toch nog een nabeschouwing…

Alhoewel veel mensen (vooral mede-vrouwen) de overvloed aan voor- en nabeschouwingen t.a.v. het WK zat zijn, bij dezen toch nog een nabeschouwing en wel (o.a.) óver de voor en-nabeschouwingen …

Vóór het WK begon hebben mijn echtgenoot (fervent voetbal kijker) en ondergetekende (geen voetbalkijker) in het kader van het “ook-tijdens-het-WK-fijn- houden-van-onze-relatie” strikte afspraken gemaakt v.w.b. de te kijken voetbalprogramma’s. Wij zijn daarbij overeen gekomen dat hij de belangrijkste wedstrijden zou zien plus de voor-en nabeschouwingen rond een Oranje wedstrijd. Daar omheen zouden wij s’avonds door mij te kiezen tv-programma’s kijken.

Van dat laatste is het echter praktisch niet gekomen: niet omdat mijn man zich niet aan de afspraak hield, doch doordat ik zelf gefascineerd raakte door de Wonderlijke Wereld van het WK en met name de psychologische processen die zich op en naast het veld afspelen …..

Op het veld was de (vaak van objectiviteit gespeende) macht van de scheidsrechters opzienbarend. Zo is een overtreding (o.a. fysiek geweld) blijkbaar niet gebeurd als de scheidsrechter deze niet heeft gezien: derhalve is een bloedend gat in een hoofd of een bloedende snee in een gezicht alléén niet genoeg bewijs voor een overtreding (e.e.a. kan tenslotte ook het gevolg zijn een meteoriet)… .

Naast het veld zijn er de wonderlijke moodswings van zowel de commentatoren in de diverse praatprogramma’s als die van de achterban van de diverse voetbalteams. Daarbij dient opgemerkt te worden dat Nederland in dezen afwijkt van de rest van de wereld. De Nederlandse commentatoren zijn vooraf vooral negatief t.a.v. tactiek van de coach en prestaties van voetballers. Totdat het tegendeel bewezen wordt; dan pas worden zij (gematigd) enthousiast. De rest van de Nederlandse achterban daarentegen heeft een min of meer rustig vertrouwen in prestaties en goede afloop.

De commentatoren en het overgrote deel van de fans uit de overige landen (vooral de zuidelijke) zitten op één lijn met elkaar: d.w.z. deze zijn lyrisch vóór de wedstrijden. Vooraf en na een overwinning verafgoden zij hun voetballers als ware het goden. Doch hun loyaliteit reikt niet ver: als hun team verliest verguizen zij het net zo makkelijk; zelfs als dit de kwartfinale of halve finale (toch geen geringe prestatie) heeft gehaald …

Na een aantal weken de wedstrijden en voor- en na beschouwingen te hebben gevolgd, kan ik redelijk objectief concluderen dat wij ons (zowel in sportieve als in psychologische en ethische zin) niet hoeven te schamen: niet voor het Nederlandse team en ook niet voor de Nederlandse mentaliteit in dezen.

De gekozen tactiek werkte goed, de spelers speelden prima en fans én spelers namen hun verlies in de halve finale op waardige wijze.

Zo ook de man naast mij op de bank. Alhoewel hij gedurende het toernooi bij elke goal van Oranje enthousiast juichend was opgesprongen, rende hij na de fatale penalty niet kwaad naar buiten om een auto of de vlag in brand te steken. Ook werd hij niet chagrijnig en verscheurde hij zijn geluk shirt niet.

Hij zei slechts rustig: “jammer, het Oranje team had het zo verdiend om het WK te winnen”. En zo is dat….

José