Cartouche en Lennaert zijn niet onze eerste honden! Samen met Cartouche hebben we nog Pukkie gehad, en samen met Pukkie was daar Vosje!

Vosje was  een kleine, maar “grote” dame en ik denk dat iedereen die ons langer kent zich haar nog kan herinneren!

Toen we trouwde wilde ik natuurlijk ook een huisdier want een leven zonder dieren kon en kan ik me nauwelijks voorstellen, en dat werd Thierry de kater!

De naam Thierry had ik al jarenlang zorgvuldig in mijn geheugen opgeslagen omdat ik zeker wist dat één van mijn dieren ooit Thierry zou heten. De naam is afkomstig uit de Franse serie “Thierry La Fronde” en het is vooral het muziekje dat onder die serie zat wat me is bijgebleven!  Nu nog luister ik hier graag naar. Hier zit alles in, uptempo, gitaren, tegenmelodie, vertraging, vette trombones , knetterende trompet en mooie ronde hoorn! Het liedje is perfect op het ritme van een galopperend paard geschreven. https://www.youtube.com/watch?v=_9kwVoHgtzo

Thierry raakte helaas vermist en dagenlang zocht ik hem. Ik ging overal vragen of iemand mijn kat had gezien, en zo ook bij Tjeuke Ramaker!  Een beetje schuchter luisterde hij naar mijn nogal dwingende vragen of Thierry misschien bij hem op de boerderij rondliep. “Nee dat was niet zo”, maar hij had wel een dooie kat zien liggen langs de provinciale weg. Dat kon ik me niet voorstellen want daar was ik al 100 keer gaan zoeken! Op zijn aanwijzingen is Chris gaan kijken en het was inderdaad Thierry en heeft hij hem ter plekke begraven. ’s Avonds stond Tjeuke voor de deur! Hij had mijn verdriet gezien en of ik eens mee kwam kijken!? In een achteraf varkensstalletje zat een klein grauw hondje. Hij had haar gevonden toen hij ’s morgens vroeg de koeien ging melken op de “Ruck”.  Ze was achtergelaten en vastgebonden aan ’n paaltje en daar had ze waarschijnlijk toch geruime tijd gezeten want de hele grond om het paaltje heen was omgewoeld en weer platgetrapt. Het hondje straalde niets uit! De staart hing zielig naar beneden, ze wilde niet eten, was bang, helemaal down en ik dacht dat ze toch al aardig op leeftijd was! Trouwens ik wilde helemaal geen hond, ik wilde alleen maar Thierry.  En wat mij vooral tegenstond was dat als ik haar zou nemen, die lafaards die haar aan een paaltje hadden gebonden, lekker vrij op vakantie gingen en zich weer bij terugkomst een leuke, lieve snoezige pup zouden aanschaffen……..maar daar kon dat zielige hoopje hond niets aandoen.

We hebben haar dan maar in huis genomen, maar met de gedachte verder te bemiddelen. We gaven haar ook geen naam. Ik deed haar in bad, ontvlooide haar en inspecteerde haar tandjes. Dat gebit zag er toch nog jong uit, en haar oogjes kregen wat glans en ze was niet grauw maar zwart. Volgens de dierenarts was ze ongeveer één jaar.  “Zo jong nog”  het leek echt een oude hond op het eerste gezicht!

Na een week bemiddelen en rondvragen was ze nog altijd bij ons, ze at met smaak, haar staart waaierde uit en krulde tot op haar rug en haar ogen zochten steeds mijn ogen. Na twee weken zei Chris “ze moet een naam hebben” en het werd Vosje!

Vosje bloeide helemaal op, de grauwheid verdween, ze was snel en beweeglijk, aanwezig, slim en mijn beste vriendin!  Ze was altijd bij me en ik hoefde nooit iets te zeggen, want ze zocht altijd oogcontact en ze wist precies wat de bedoeling was. 18 jaar hebben we haar gehad en ze was de oudste hond ooit in de dierenarts praktijk, alle verhuizingen ging ze mee, en het was simpel voor haar “waar jullie zijn, daar is mijn huis!!”

Grauw? nee! glimmend zwart!

Geen vos maar een hond, maar wel zo slim als een vos!

19 jaar! Inmiddels slechtziend en haar mooie pluimstaartje kwijt na een ongeluk, maar nog altijd een trouwe vriendin! Een paar weken na het maken van deze foto is ze gestorven!

Jeanny