Met natte haartjes en overal spierpijn probeer ik dan maar toch een verhaaltje vandaag op mijn blog te krijgen, en een zinnig iets te schrijven met kop en staart! Gisterenavond nergens last van en had ik 10tallen hersenspinsels kunnen neertikken, maar toen stond ik nog stijf van de adrenaline. Dit zou eigenlijk een net ordelijk blog over honden moeten zijn, maar heeft inmiddels een stevige R&R gehalte! Vandaag mag het nog even, en alles voor de lezer hé! Dat moet ook Eric Corton gisteren gedacht hebben toen in de wirwar van mensen, één iemand hem bij naam noemde. Nu stond ik tussen een aantal netjes gesoigneerde Belgische dames die van alles en nog wat moesten weten! Ze waren moeilijk te plaatsen en het was me onduidelijk waar ze eigenlijk voor kwamen, want ze wisten niets over de Stones, hadden interesse in beveiliger 501 en wilde dan wel het plectrum hebben van Keith Richard. Ach ja en ik ben niet de beroerdste en sprak namens hen beveiliger 501 aan en een van de dames maakte een afspraakje met hem en wilde vervolgens met mij op de foto??? Toen Eric Corton opdook wilde ze natuurlijk ook weten wie dat was en misschien zelfs een afspraakje maken, maar hij maakte een vrolijk babbeltje met mij, ik kreeg drinken van de beveiligers, had zomaar aanzien en werd ingesloten door mijn Belgische vriendinnen…..help waar is Christian……hoe kom ik hier terecht…..?

Ik had Stella het baasje van Juno beloofd om namens haar naar John Mayer te kijken en was met Christian wat dichterbij gekropen om wat foto’s te maken van John. Het was echt druk voorin, er stonden al uren mensen tegen de hekken aan om maar niets te missen van de Stones. Aangezien wij pas om 17.00 uur op het terrein waren, deed ik geen moeite om me daar tussen te dringen. Christian ging een ommetje maken en opeens werden ruimtes die eerst waren afgesloten vrij gegeven. Ik dacht nog “heb je hier niet speciale bandjes voor nodig?”, maar de beveiliging maakte een gebaar van hand opsteken, en ik stak mijn hand op…….hup door een poortje…en daar stond ik VIP, vooraan! Overrompeld door deze ervaring “en waar is Christian?” probeerde ik hem te bellen en te sms-en, maar geen bereik. In het vak werden niet al te veel mensen toegelaten en kon ik op mijn gemak een plekje innemen waar ik alles kon overzien. Achter me was een zee van 65.000 gezichten die blij verlicht werden door de ondergaande zon.

Het concert ontrolde zich zoals verwacht! Groots, vuur, kleur, de herkenning en mijn blijdschap!

Gisterenavond was ik vooral verbaasd, verbaasd over de massa’s mensen, verbaasd over de vriendelijkheid, verbaasd over de kwaliteit van de groepen, verbaasd over de toegankelijkheid van de helden, verbaasd over de strenge maar correcte beveiliging, verbaasd over de schone toiletten met WC papier,  en verbaasd over de…… prijzen.

Eindelijk had ik bereik en kwam er een berichtje binnen van Christian dat hij stond op de afgesproken plaats, gelukkig niet ver bij mij vandaan maar wel in de “normale” zone! Ook kwamen er berichtjes binnen van Ilse die alles volgde via de radio en TV en vroeg “waar sta je”.  “Dat geloofd niemand”. Tijdens de klanken van de “Midnight Rambler” toch maar even proberen te skypen met Jan in Frankrijk, die als Beatles fan eens verzuchte dat ik tenminste mijn helden nog in levende lijven kon aanschouwen. Ik heb mijn mobieltje in de lucht gestoken en Mick kwam net over de catwalk aan geparadeerd, “Move like Jagger”, maar of de klanken en beelden Frankrijk bereikt hebben weet ik niet!

Toen het eenerlaatste liedje werd inzet heb ik toch mijn moederhart gevolgd om Christian te zoeken. Hij stond exact op de aangegeven plek en onder de klanken van “You can’t always get what you want” maakte we een omtrekkende manoeuvre om de mensenmassa heen om exact bij de uitgang terecht te komen en met goed zicht op het afsluitende vuurwerk. Christian had een slimme route bedacht en snel en handig stuiterde we voor de mensenkudde uit die me deed denken aan de trek van de gnoes.

Moe en voldaan plofte we in de auto……………………….

oh ja, foto’s allemaal zelf gemaakt!