Ruimschoots op tijd vertrokken we gisteren naar Turnhout voor een “Workshop Zweetwerk beleving”  bij “KC de Wieltjes”.

In Turnhout centrum waren we nog nooit geweest maar dit was ook niet de bedoeling, maar daar dacht onze TomTom anders over, en we belanden  dus wel in het centrum, door een winkelstraat op een markplein bij een kerk! Centraler kan het niet! Ons slim telefoontje bracht redding! Nu stroomt er water door Turnhout, niet door een sloot maar door een kanaal en wat denk je…de brug staat open. 13 minuten zit ik ongeduldig in de auto te wachten en Chris gaat ondertussen de toerist uithangen en foto’s maken, net alsof er in Nederland geen kanalen en ophaalbruggen zijn!  Ondertussen had Hilde, onze drentenvriendin met Lando,  en shopmaatje voor die dag, zich ook telefonisch gemeld. Zij was natuurlijk wel op tijd want zij woont in Oud-Turnhout……maar zij had vergeten haar hakkenschoentjes te verwisselen voor stevige wandelschoenen en moest weer terug naar huis racen. Hé, hé eindelijk was de brug dicht en er stonden maar 2 auto’s voor ons. Nu had ik al gezien dat we gelukkig aan de juiste kant van de brug stonden met de witte pijl omhoog, maar daar had een bepaalde groep fietsers geen boodschap aan. Nu wil ik niet aan leeftijdsdiscriminatie doen maar het was een groep met een hoog “E-Bike* gehalte” en brutaal namen ze bezit van de brug en moest ik die grijze golf ook nog laten voorgaan en gingen nog eens 4 kostbare minuten verloren.

Veel te laat kwamen we dus op de plek van bestemming aan en stond Hilde ons verwachtingsvol met de juiste schoenen op te wachten.

Wat had de Workshop Zweetwerk voor ons in petto?  Het zweet moet je niet al te letterlijk nemen, want het gaat hier om bloed van wild. Je hond wordt op een spoor gezet en moet via verloren bloed en angtzweet via de hoeven van een gewond dier bepalen waar het dier naar toe is gerend of waar het zich verstopt. Het kan gaan om een hert, ree, moeflon of everzwijn die betrokken is geweest bij een botsing met een auto, of een schot van een jager dat niet direct doeltreffend is geweest. Het hoofddoel is zo’n dier zo snel mogelijk op te sporen, en verder lijden te besparen. Van de hond wordt verwacht dat hij weet waar hij mee bezig is, zich niet laat afleiden door andere sporen van dieren, of geluiden uit de omgeving en gericht te werk gaat. Hij moet rustig naar de plek gebracht worden waar de aanrijding is geweest of het schot doel heeft getroffen. Deze rust is nodig zodat de hond ook echt weet wat de bedoeling is en dit kan vertalen naar dadendrang. Geen verwarring, niet afwijken, concentratie, en dit soms kilometers lang.

We wisten niet wat we van Lando en Lennaert konden verwachten omdat het toch wel 2 onrustige baasjes zijn! Nog voordat Lennaert aan de beurt was hadden ze al hem het etiket “stuiterbal” opgeplakt. Maar deze “stuiterbal”  liet even zien hoe het moest, en pikte in mum van tijd het spoor op en met drentenijver en lange passen had hij snel het gewonde everzwijn, en deze was wel erg gewond, want er was alleen nog maar een poot van over, gevonden. Zijn ijver ging nog verder door netjes de poot op te pakken, naar me toe te komen en al zittend voor me de poot aan te bieden.  Van de instructrice mocht hij toen zelf de gevonden buit het bos uitdragen en laten zien aan de toeschouwers. Ook Lando liet zien dat hij uit het juiste drentenhout is gesneden en konden wij alleen maar heel tevreden zijn over de prestatie en talent van onze honden.

Voordat we naar huis gingen zijn we bij Hilde, Nico en Lando een “Bels smoske” gaan eten. Hier hadden we nog nooit van gehoord, maar het bleek dus een stokbrood te zijn proppie vol belegd met ham, kaas, tomaat, komkommer, ei, gemalen peen enz.. Bij de eerste hap springen alle ingrediënten uit je stokbrood en laat daar nu de naam vandaan komen, morsen…….smorsen….smosren…..smoskeren…..smoske….!  Kunnen jullie het nog volgen?

*Elektrische fiets!